หยางโม่ถามขึ้นว่า “แม่นางมู่ ข้าพอมีเกียรติที่จะได้เลี้ยงข้าวเจ้าสักมื้อไหม?”
กู้ชูหน่วนไม่แม้แต่จะหันมา พูดปฏิเสธทันทีว่า “ไม่มี”
คุณหนูตกอับคนหนึ่งคนนี้ กล้าปฏิเสธองค์ชายรองผู้สูงศักดิ์
นางช่างกล้าเกินไปแล้วจริงๆ
ทุกคนต่างคิดว่าองค์ชายรองหยางโม่จะโกรธ แต่หยางโม่กลับเพียงหัวเราะ ยิ่งสนอกสนใจกู้ชูหน่วน
หนิงเทียนโย่วกับหลินซือหย่วนลังเลอยู่สักพัก แล้วก็รีบตามไป
“เจ้าเป็นอะไร อารมณ์ไม่ดีหรือ? พี่เซียวอาจมีปัญหาอะไรบางอย่างในครอบครัว จึง….เจ้าอย่าใส่ใจ”
“ข้ารีบร้อนที่จะบรรลุขั้นพลังกำลังของข้า ไม่มีเวลาสนใจเขา”
“เจ้าจะไปไหน?”
“เลิกเรียนแล้วไม่กลับบ้าน จะอยู่วิทยาลัยรอดูใบหน้าเย็นชาคนอื่นหรือ?”
“ข้าไปส่งเจ้า”
“ไม่ต้อง”
หลังจากกลับมาถึงจวนมู่ หัวหน้าตระกูลมู่ตลอดจนเจ้าบ้านรองเจ้าบ้านสาม แต่ละคนต่างพูดบ่นเป็นยกใหญ่ โดยเฉพาะเจ้าบ้านรองกับเจ้าบ้านสาม ก่นด่าใส่หัวและใส่หน้าโครมๆ
ตำหนิที่นางไม่เพียงผิดใจกับตระกูลไป๋หลี่ ยังผิดใจกับตระกูลซ่างกวน และยังถูกตระกูลซ่างกวนปฏิเสธการหมั้นหมาย ทำให้จวนมู่เสื่อมเสียหน้าจนหมดสิ้น
ไม่ง่ายกว่าที่หัวหน้าตระกูลหนิงจะชื่นชอบนาง อยากได้นางเป็นหลานสะใภ้ นางก็ปฏิเสธ
ตอนนี้จวนมู่พวกเขาไม่มีคนสนับสนุนอยู่เบื้องหลังแล้ว ทั้งสี่ตระกูลใหญ่ นอกจากตระกูลเวิน ที่เหลือล้วนผิดใจจนหมดแล้ว
กู้ชูหน่วนกลับมาถึงห้องของตนเอง ปิดประตูใหญ่อย่างแรง ขี้เกียจฟังพวกเขาพูดบ่น
นางเอายาสมุนไพรกับเบ้าหลอมยาออกมาจากในแหวนมิติ แล้วก็เริ่มลงมือทำเป็นขวดเป็นโหลพวกนั้น
กลางดึก ห้องของนางเกิดระเบิด ส่งเสียงดังสนั่น สั่นสะเทือนไปทั่วทั้งจวนมู่
“เกิดอะไรขึ้น อาหน่วน ทำไมห้องของเจ้าถึงระเบิด เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม”
เส้นผมกู้ชูหน่วนถูกไฟไหม้หมด ใบหน้าขาวผ่องก็กลายเป็นสีดำเหมือนอย่างเถ้าถ่าน
นางส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่เป็นไร”
แต่ว่าเสียดายยาสมุนไพรมากมายขนาดนั้นกับเบ้าหลอมยา
เจ้าบ้านรองพูดขึ้นอย่างเยาะเย้ยว่า “เจ้าหลอมยาในห้องหรือ? การหลอมยาฝึกได้ง่ายขนาดนั้นหรือ? หากง่ายขนาดนั้น ทั่วทั้งแผ่นดินปิงหลิง คงไม่มีตระกูลหลอมยาเพียงไม่กี่ตระกูลหรอก”
“เจ้าระเบิดห้องของตนเองก็ช่างเถอะ อย่าทำให้ระเบิดไปทั่วทั้งจวนมู่” เจ้าบ้านสามพูดขึ้นมาอย่างโมโห
หัวหน้าตระกูลมู่รับยาชั้นเลิสของกู้ชูหน่วนไปไม่น้อย รับของคนอื่นเขามาแล้วก็ไม่มีสิทธิ์พูดอะไรมาก เพียงแค่สั่งคนไปจัดห้องให้กู้ชูหน่วนอีกห้องหนึ่ง
คิดไม่ถึงว่าเมื่อกี้พวกเขาเพิ่งนอนลง ห้องของกู้ชูหน่วนก็ระเบิดอีกครั้ง การระเบิดในครั้งนี้รุนแรงกว่าก่อนหน้านี้อย่างมาก ห้องพักทั้งแถวล้วนถูกระเบิดจนราบคาบหมด
ห้องเจ้าบ้านรองอยู่ใกล้นางที่สุด จึงถูกระเบิดสั่นสะเทือนจนมึนเวียนหัว ใบหน้าเต็มไปด้วยฝุ่น
“มู่หน่วน ข้าขอเตือนเจ้า เจ้าไม่มีความสามารถก็อย่าหลอมยา หากกล้าเคลื่อนไหวอะไรในจวนอีก คอยดูว่าข้าจะสั่งสอนเจ้ายังไง”
กู้ชูหน่วนลูบหัว พร้อมพูดพึมพำว่า “ไม่ผิดนี่ ระเบิดได้ยังไง ผิดตรงขั้นตอนไหนหรือ?”
“มู่หน่วน….” เจ้าบ้านรองตะคอกขึ้นมาอย่างสุดเสียง
หัวหน้าตระกูลมู่พูดขึ้นว่า “ช่างเถอะ ช่างเถอะ แค่ห้องไม่กี่ห้อง พรุ่งนี้ค่อยสร้างใหม่ก็สิ้นเรื่อง ทุกคนต่างแยกย้ายเถอะ ชุนจุ๋ย ไปจัดห้องอีกห้องหนึ่งให้คุณหนูพัก”
“รับทราบ”
“พ่อ ให้ท้ายมู่หน่วนเกินไปหรือเปล่า นาง…..”
“เอาล่ะเอาล่ะ เรื่องนี้พอแค่นี้”
มู่ซินเองยังรู้สึกผิด
ลูกสาวของตนเองระเบิดภายในบ้านถึงสองครั้ง
ดีที่ประมุขไม่เอาเรื่อง ไม่อย่างงั้นนางคงถูกไล่ออกไปแน่
“ปัง…”
“ปัง…”
“ปัง…”
ทุกห้องที่หัวหน้าตระกูลมู่เปลี่ยนให้กับกู้ชูหน่วน ห้องที่นางเข้าไปอยู่ไม่นานก็ระเบิด และแต่ละครั้งก็ยิ่งทวีความรุนแรง
ตลอดทั้งคืนระเบิดไปเจ็ดครั้ง
ครั้งนี้อย่าว่าแต่เจ้าบ้านรองกับเจ้าบ้านสามที่ทนไม่ไหว
หัวหน้าตระกูลมู่กับมู่ซินก็ทนไม่ไหวแล้ว
