อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1000 เห็นความจริงใจในยามตกทุกข์ได้ยาก
กู้ชูหน่วนพูดเหมือนตอบ และก็เหมือนไม่ตอบ
เซียวหยู่เซวียนก็ไม่ได้คำตอบที่แน่ชัดจากนาง
เขาเขี่ยกองไฟตรงหน้าอยู่อย่างโศกเศร้า ฟังเสียงไฟแตกกระจาย
ทันใดนั้น ร่างกายที่เยือกเย็นของเขาถูกโอบกอด กลิ่นยาหอมอ่อนๆของผู้หญิงวนเวียนอยู่ที่ปลายจมูกของเขา
เซียวหยู่เซวียนอยากผลักไสด้วยสัญชาตญาณ แล้วภาพตอนกลางวันกู้ชูหน่วนไม่สนใจความเป็นความตาย ปกป้องเขาไว้ในอ้อมอกอย่างสุดชีวิต ใช้ร่างกายของตนเองไปรับพายุเชือดเฉือนพวกนั้นแทนเขาปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง
ในที่สุดเซียวหยู่เซวียนก็ใจอ่อน ปล่อยให้นางกอด
ฟังนางพูดขึ้นมาด้วยเสียงเบาว่า
“หากมีวันนั้นจริงๆ ข้าจะอยู่เคียงข้างสหายของข้าคนนั้น เพราะถูกฆ่าล้างตระกูล จะต้องเป็นช่วงเวลาที่สหายของข้าอ่อนแอที่สุด เป็นวันที่เจ็บปวดที่สุด เขาคงหวังอยากให้ข้างกายเขามีคนอยู่เคียงข้างเขา ยืนอยู่ข้างเขา สหายอีกคนนั้นก็ไม่มีก็ไม่เป็นไร ทำร้ายสหายคนสำคัญของข้า เขาก็คงไม่จริงใจกับข้าหรอก”
“หากเขาถูกบังคับ จึงฆ่าล้างตระกูลสหายของเจ้าสามร้อยกว่าชีวิตล่ะ…..”
“ขอเพียงเขาไม่อยาก วิธีมีเป็นพันเป็นหมื่น อ้างว่าถูกบังคับหรือไม่บังคับได้ยังไง สามร้อยกว่าชีวิต แค่คำว่าถูกบังคับก็จบเรื่องแล้วหรือ ด้วยนิสัยของข้า ข้าจะลากตัวเขามาตรงหน้าสหายของข้า ปล่อยให้สหายของข้าจัดการได้ตามสบาย ฆ่าคน…..ยังไงก็ต้องชดใช้”
“พลั่ก….”
เซียวหยู่เซวียนที่ปกติเข้มแข็งอดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว น้ำตาหยดไหลลง
เขาหัวเราะอย่างขมขื่น
“หากนางมีความคิดเพียงครึ่งเดียวของเจ้า จะดีแค่ไหน” ขอแค่ยืนอยู่เคียงข้างเขา….อยู่เป็นเพื่อนเขา….
น่าเสียดาย….
คนที่เขาให้ความสำคัญ สุดท้ายกลับเป็นคนทำร้ายเขาอย่างลึกที่สุด
กู้ชูหน่วนกอดเขาไว้แน่น
ค่ำคืนเงามืด ชายหญิงสองคนโอบกอดกันไว้แน่น ราวกับกิ่งทองใบหยกคู่หนึ่ง
เซียวหยู่เซวียนซบหัวแนบอกกู้ชูหน่วน แล้วสะอึกสะอื้น
เขาร้องไห้อย่างเก็บกด กัดริมฝีปากตนเองไว้แน่น ไม่ยอมให้ตนเองร้องไห้ออกมา
เพียงแค่ไหล่ของเขาสั่นเทา สั่นสะท้านอย่างรุนแรง
กู้ชูหน่วนตบหลังเขาอยู่อย่างต่อเนื่อง พร้อมพูดปลอบว่า “อยากร้องไห้ก็ร้องไห้ออกมาเถอะ ไหล่ของข้าให้เจ้ายืมพิง”
คนในอ้อมกอดค่อยๆปล่อยเสียงสะอึกสะอื้นออกมา
นี่เป็นครั้งแรกนับจากเซียวหยู่เซวียนติดสัมพันธ์กับกู้ชูหน่วนแล้วไม่สามารถอดกลั้นน้ำตาจนร้องไห้ออกมา
เมื่อร้องไห้ก็ร้องเอาความเจ็บปวดตลอดสามปีมานี้ร้องออกมาด้วย
สามปีมานี้ เขาผ่านมาพร้อมกับความรู้สึกทั้งรักทั้งเกลียด แต่ละวันมีชีวิตอยู่อย่างตายทั้งเป็น
เขาอยากที่จะฆ่ากู้ชูหน่วนด้วยตนเอง
และก็อยากให้นางฟื้นคืนชีพ เห็นนางยังมีชีวิตอยู่
ความเจ็บปวดดั่งน้ำแข็งกับไฟคุกคาม ไม่มีใครเข้าใจ
แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจ
เขาไม่รู้ว่าตลอดสามปีมานี้ เขาไปๆมาๆ เสาะแสวงหาวิธีฟื้นคืนชีพให้กับนาง ไม่รู้ว่าอยากฆ่านาง หรืออยากฟื้นคืนชีพให้กับนาง
ยิ่งเขาร้องไห้อยู่อย่างกดดัน
กู้ชูหน่วนก็ยิ่งเห็นใจเขา
ถึงแม้เซียวหยู่เซวียนอยากฆ่านาง ทำให้นางเสียใจ
แต่นางรู้ว่า ผู้ชายคนนี้ภายนอกแลดูเสเพล จริงๆแล้วอ่อนโยนอย่างมาก
ทั้งตระกูลสามร้อยกว่าชีวิต ล้วนถูกสังหารหมด
คนที่ให้ความสำคัญที่สุด ไม่ยืนอยู่เคียงข้างเขา กลับไปเข้าข้างคนอื่น แน่นอน….เป็นสิ่งที่ทำให้ทรมานยิ่งนัก
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เซียวหยู่เซวียนเงยหน้าขึ้นมา ปาดน้ำตา พร้อมพูดขึ้นว่า
“ขออภัย ทำให้เจ้าเห็นสภาพแย่แล้ว”
“ไม่เป็นไร ขอเพียงเจ้าอยากพิง ไหล่ของข้ามีให้ซบตลอด สำหรับเจ้าเพียงคนเดียว”
เซียวหยู่เซวียนกระตุก นิ่งจ้องมองดูนาง
กู้ชูหน่วนพูดขึ้นว่า “ทำไมหรือ บนใบหน้าข้ามีอะไรหรือ? หรือว่าถูกพายุเชือดเฉือนพัดจนเสียโฉมแล้ว
“ไม่เป็นไร ขอบคุณ เจ้าจำคำพูดของเจ้าไว้ ไหล่ของเจ้าไม่ว่าเมื่อไหร่ ล้วนมีไว้สำหรับข้า”
“แน่นอน”
ทั้งสองคนยิ้มแย้ม รอยยิ้มนี้ ความรู้สึกระหว่างทั้งสองคน ยิ่งอยู่ก็ยิ่งลึกซึ้ง
นี่เป็นความรู้สึกจากใจที่เคยรู้จักกันเชื่อใจกัน
