อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 994 ประชันชิด
ภายในหุบเขาสัตว์วิเศษเป็นหุบเขารกร้าง ต้นไม้ใบหญ้าที่นี่เขียวชอุ่ม เรียงรายกันเป็นแนว หุบเขาเชื่อมต่อกัน
พวกนักเรียนทุกคนล้วนเดินอยู่ข้างหน้า หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว สัตว์อสูรที่พวกนักเรียนนำติดตัวมาด้วยหายไปทั้งหมด กลายเป็นเงาโบยบินออกไปจากม่านอาคม
ทุกคนตกตะลึง พร้อมพูดขึ้นว่า “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมสัตว์อสูรของพวกเราหายไปหมดแล้ว?”
“ข้า….ของข้าก็ไม่เห็นแล้ว”
นักเรียนคนธรรมดายังดี พวกเขาไม่มีความสามารถในการปราบสัตว์อสูรแล้วแอบเอาเข้ามา
แต่นักเรียนพวกตระกูลสูงศักดิ์ พวกเขามีตระกูลหนุนหลัง
คนพวกนี้ส่วนใหญ่ คนในตระกูลล้วนปราบสัตว์อสูรบางส่วนไว้ให้ก่อน แล้วก็ค่อยบอกว่าปราบพร้อมผูกสัญญาในหุบเขาสัตว์วิเศษ ตอนนี้สัตว์อสูรโบยบินไปหมดแล้ว พวกเขาจะพอใจได้อย่างไร การปราบสัตว์อสูรหนึ่งตัวนั้นต้องใช้เวลาตั้งเท่าไหร่
บนอากาศ เสียงอันน่าเกรงขามดังขึ้นมาว่า
“ปีนี้ไม่ว่าใคร ห้ามนำสัตว์อสูรใดๆเข้าไปในหุบเขาสัตว์วิเศษ ไม่อย่างนั้นถือว่าทำผิดกฎ ส่วนสัตว์อสูรที่นำมาด้วย ล้วนถูกยึดหมด”
ซี๊ด….
ถูกยืดทั้งหมด…..
โหดเหี้ยมเกินไปไหม
คนที่พูดคือใคร?
ดูเหมือนจะเป็นเสด็จอาเสวี่ย?
ที่ผ่านมาราชวงศ์จะไม่ยุ่งเรื่องพวกนี้ไม่ใช่หรือ?
ทำไมจู่ๆปีนี้ถึงเปลี่ยนกฎกติกา
พวกเขาไม่พอใจ
แต่ไม่พอใจก็ไม่ได้
ยังไงเดิมก็มีกฎเกณฑ์กำหนด ไม่สามารถนำสัตว์เลี้ยงเข้ามาในหุบเขาสัตว์วิเศษ
กู้ชูหน่วนก้มมองดูเจ้าเสือน้อยในอ้อมอก เจ้าตัวนั้นกำลังนอนหลับสบาย ราวกับอาคมของพวกเขาไม่ส่งผลกระทบต่อเจ้าเสือน้อยเลย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะชาติกำเนิดของมันแตกต่างจากสัตว์อสูรธรรมดาหรือเปล่า
นอกจากกู้ชูหน่วนแล้ว เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ที่ม้วนคดอยู่ในมือไป๋หลี่หมิงก็ไม่ได้รับผลกระทบ
มันลืมตาเขียวๆมองไปรอบๆอย่างแปลกประหลาดใจ ราวกับกำลังมองหาอาหารอร่อย
ไป๋หลี่หมิงค่อยโล่งอก
ยังไงก็เป็นราชางูเก้าหัวมรกต คนปกติทำอะไรมันไม่ได้
ขอเพียงมีราชางู ผู้ชนะเลิศในครั้งนี้ต้องเป็นเขาอย่างแน่นอน
หลังจากเข้าไปในหุบเขาสัตว์วิเศษแล้ว พวกนักเรียนต่างก็กระจัดกระจายไป
บางส่วนมีสามหรือห้าคนรวมตัวกันเพื่อร่วมกันล่าขุมทรัพย์และสัตว์ป่า
มีบางคนเดินทางคนเดียว
หลังจากเซียวหยู่เซวียนมองดูกู้ชูหน่วนแวบหนึ่ง แกว่งพัดถอนหายใจ แล้วมุ่งตรงไปยังทิศทางหนึ่ง
หลินซือหย่วนพูดขึ้นว่า “แม่นางมู่ คุณชายเซียวไปแล้ว เราไล่ตามเขาไปไหม”
“ไล่ตามเขาไปแล้วยังไง? ไปหน้าด้านขอให้เขามารวมกลุ่มกับเราหรือ?”
หลังจากเข้าไปในนี้แล้ว ไม่รู้ว่ามีคนอยากฆ่านางมากแค่ไหน ลากเซียวหยู่เซวียนไปด้วย มีแต่จะทำให้เขาเดือดร้อน
“งั้นพวกเราไม่สนใจเขาแล้วหรือ? เขาเข้าไปในหุบเขาสัตว์วิเศษคนเดียว อันตรายหรือเปล่า?”
“ดูแลตนเองให้ดีเถอะ วิทยายุทธของเขาเก่งกว่าเจ้าอย่างมาก”
“พวกเขาส่วนใหญ่มุ่งหน้าไปทางใต้ พวกเราก็ไปทางนั้นไหม?” หลินซือหย่วนพูดขึ้น
ไม่รอให้กู้ชูหน่วนพูดตอบ หนิงเทียนโย่วก็พูดขึ้นว่า “เราไปทางทิศตะวันออกไหม ตะวันออกเฉียงใต้ ตะวันตกเฉียงเหนือ ตะวันออกมาก่อน สิ่งของล้ำค่าน่าจะเยอะกว่า ระดับสัตว์อสูรก็ค่อนข้างเก่ง”
กู้ชูหน่วนพูดขึ้นมาอย่างเกียจคร้านว่า “เราไม่ไปไหนทั้งนั้น หาถ้ำใกล้ๆนี้ พักผ่อนก่อน”
“อะไรนะ? หาถ้ำพักผ่อน? ข้าฟังไม่ผิดใช่ไหม?”
การได้เข้ามาในหุบเขาสัตว์วิเศษนั้นยากขนาดไหน สิบปีมีครั้งเดียว
ใครไม่อยากพยายามอย่างมากที่สุด รีบผูกสัญญากับสัตว์อสูรที่นี่ ตามหาพวกสิ่งของล้ำค่า ไม่เคยได้ยินว่ามีคนเข้ามาเพื่อพักผ่อน
“มีข้าอยู่ พวกเขาไม่กล้าทำอะไรเจ้า เจ้าไม่ต้องกลัวพวกเขา” หนิงเทียนโย่วพูดขึ้น
“ใช่หรือ? แต่พวกเขาเข้ามาประชันชิดแล้ว”
