อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1087 ออกไป
เหล่านางกำนัลลดเสียงต่ำลง กระซิบกระซาบกันต่อ “ข้าได้ยินมาว่า นอกจากซ่างกวนหมิงหลางแล้ว ฝ่าบาทยังจับชายรูปงามมากๆได้อีกคนหนึ่ง และพอพระทัยเป็นอย่างมาก ถึงขนาดไปปรนเปรอเขาทุกคืนเชียวล่ะ”
“ดูเจ้าพูดซะจนดูลึกลับ ไม่ว่าชายคนนั้นจะหน้าตาดีแค่ไหน จะหน้าตาดีไปกว่าซ่างกวนหมิงหลางได้เหรอ”
“จะไม่ใช่ได้ไงล่ะ ข้าได้ยินมาว่าซ่างกวนหมิงหลางสิบคนรวมกัน ก็เทียบเขาไม่ได้”
“จริงหรือโกหก”
“เป็นความจริงอยู่แล้ว ไม่เช่นนั้นฝ่าบาทจะปรนเปรอถึงเจ็ดแปดคืนติดต่อกันได้ยังไง”
“วังหลังไม่เคยมีผู้ชายคนไหนที่จะชีวิตรอดเกินสามวันภายใต้การปรนเปรอของฝ่าบาท คำพูดนี้ของเจ้าข้าฟังแล้วทำไมถึงได้รู้สึกเหลือเชื่อขนาดนั้น…….”
“ทำไม เจ้าไม่เชื่อข้า?”
“นั่นก็ไม่ใช่ เพียงแต่หากจะมีผู้ชายเช่นนี้จริง ในวังก็น่าจะลือกันให้ทั่วแล้ว ทำไมตอนนี้ถึงกลับไม่มีข่าวคราวแม้แต่นิดเดียว”
“ได้ยินว่าผู้ชายคนนั้นพยศหยิ่งผยอง ไม่ว่าฝ่าบาทจะทรมานอย่างไร เขาก็ไม่ยอมศิโรราบ คาดว่าฝ่าบาทคงจะอยากรอจนเขายอมจำนนแล้วค่อยเปิดเผยละมั้ง”
“ฟังเจ้าพูดเพ้อเจ้ออยู่ตรงนั้น สักคำเดียวข้าก็ไม่เชื่อ ค่ำแล้ว พรุ่งนี้ยังมีงานต้องทำอีกมาก ทุกคนรีบพักผ่อนเถอะ”
“นี่…….ข้าพูดเรื่องจริง ทำไมพวกเจ้าถึงไม่เชื่อข้า”
“นอนเถอะนอนเถอะ เบาเสียงหน่อย หากว่าถูกคนเจตนาไม่ดีได้ยินเข้าจริงๆ วิ่งไปฟ้องผู้คุม พวกเราล้วนต้องตายกันหมด อีกอย่าง….ฝ่าบาทโปรดปรานใคร นางกำนัลตัวเล็กอย่างพวกเรายังจะไปก้าวก่ายได้เหรอ?”
“…….”
ยามค่ำคืนผู้คนเงียบสงบ เหล่านางกำนัลในห้องเดียวกันล้วนหลับกันหมดแล้ว
แต่ไม่ว่าอย่างไรกู้ชูหน่วนก็หลับไม่ลง
ไม่รู้ว่าทำไม ในจิตใจของนางถึงได้เกิดความกังวลมากขึ้นเรื่อยๆว่าหนุ่มรูปงามที่พวกนางพูดถึงจะเป็นเซียวหยู่เซวียน
นอกเหนือจากเซียวหยู่เซวียนแล้ว นางก็ไม่รู้จริงๆว่าใครจะมีหน้าตาที่เหนือกว่าเขาได้
หากเป็นเซียวหยู่เซวียนจริงๆ ก็กลัวเพียงแค่เขาจะถูกทรมานจนตายทั้งเป็น ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะยอมจำนน
คิดถึงตรงนี้
กู้ชูหน่วนลุกขึ้นย่องเบาๆไปเปิดหน้าต่าง ผึบเดียวร่างกายก็ออกจากห้องไปราวกับสายลมเบาๆเช่นนั้น
พระราชวังใหญ่มาก แต่กู้ชูหน่วนกลับคุ้นเคยมาก
ทุกคืนสถานที่บรรทมของจักรพรรดินีล้วนแตกต่างกันไป แต่ทว่า นางจำเป็นต้องสืบหาให้ได้ว่าคืนนี้จักรพรรดินีพักอยู่ที่ใดก่อน แล้วจึงค่อยไปสืบข่าว
ร่างกายดั่งปีศาจเคลื่อนไปมาในยามค่ำคืน องครักษ์ลาดตระเวนที่ผ่านมาก็เห็นเพียงแค่ลมเบาๆพัดโชยเท่านั้น สังเกตไม่เห็นถึงการดำรงอยู่ของนางโดยสิ้นเชิง
อ้อมผ่านเส้นทางหลายสถานที่ในพระราชวัง ด้านหน้ามีคนกลุ่มใหญ่เอิกเกริกมาแล้ว
คนเหล่านี้มีขันที มีองครักษ์
องครักษ์เหล่านั้นล้วนมีแววตาลึกล้ำ ขมับนูนสูงออกมา มอบแค่แวบเดียวก็ไม่ใช่องครักษ์ธรรมดา
สถานที่นี้ว่างเปล่า กู้ชูหน่วนไร้ที่หลบซ่อน ทำได้เพียงหาตำหนักที่อยู่ใกล้ๆที่หนึ่ง เห็นแสงไฟในตำหนักมืดสลัว ไม่มีเสียง นางผลักประตู ปิดประตู กลิ้งไปที่พื้น กลิ้งเข้าไปในห้องหลัก เตรียมพร้อมที่จะจับกุมตัวคนที่อยู่ด้านในทุกเวลา
แต่ทว่า ในห้องไม่มีคน
บนเตียงมีแค่…….
ผ้าม่านของเตียงปิดไว้ นางมองไม่ชัดว่าด้านในมีคนหรือไม่
กู้ชูหน่วนเปิดออกอย่างระมัดระวัง
เมื่อเห็นภาพเหตุการณ์ด้านใน
นางตะลึงทันที ร่างกายชะงักงัน
บนเตียงไม่ใช่คนอื่น เป็นซ่างกวนหมิงหลางพอดี
เวลานี้ไม่รู้ว่าซ่างกวนหมิงหลางถูกสะกดจุดไว้หรือไม่ ทั้งร่างกายไม่สามารถขยับเขยื้อนได้
เขาสวมเพียงชุดผ้าบางๆชิ้นหนึ่ง รูปร่างที่สมบูรณ์แบบปรากฏให้เห็นอยู่รางๆ
เห็นกู้ชูหน่วน
ซ่างกวนหมิงหลางพยายามคิดจะดึงผ้าห่มมาปิดตัวเองไว้ แต่ทว่า เขาขยับไม่ได้
ทำได้เพียงหลับตาลงด้วยความเขินอาย แทบอยากจะหารูมุดเข้าไป
หลังจากที่กู้ชูหน่วนมั่นใจแล้วว่าด้านนอกไม่มีคน จึงถือโอกาสนั่งลงบนเตียงของเขา มองดูเขาโดยไม่ละสายตา
สายตาอันรุ่มร้อนขนาดนั้น ซ่างกวนหมิงหลางอยากจะเพิกเฉยก็เพิกเฉยไม่ได้
เขาทั้งโกรธทั้งอาย
ผู้หญิงคนนี้ เห็นเขาเป็นเช่นนี้ ไม่เพียงไม่ช่วยเขาดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดร่างกาย คิดไม่ถึงว่ายังจะจ้องมองเขาอย่างลามกเช่นนี้อีก
“ออกไป”
เขาไม่พูด
นางก็ไม่พูด
ซ่างกวนหมิงหลางทนกลั้นไว้ไม่ได้ เอ่ยปากขึ้นก่อน
บทที่ 1086 กรงเล็บปีศาจ
บทที่ 1088 ไร้ยางอาย
