อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1093 สัมผัสได้
ฝูกวงหลับตาเงียบ พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงไร้ชีวิตชีวาว่า “รีบปล่อยเขาไป แล้วข้าจะตอบตกลงเจ้า ไม่อย่างงั้นข้ายอมฆ่าตัวตาย”
“ปล่อยเขาไปก็ได้ ว่าตอนนี้ข้ายังไม่สะใจ รอข้าเล่นเบื่อแล้ว ก็จะปล่อยพวกเจ้าสองคนไปเอง”
“ข้าจะเชื่อเจ้าได้อย่างไง”
“เจ้ามีตัวเลือกเพียงต้องเชื่อข้า”
“อย่า….อย่ายอมนาง…..” ดวงตาเยือกเย็นของเลว่อิ่ง ในที่สุดก็ฉายแววร้อนใจ
จักรพรรดินีลูบไล้ใบหน้าหล่อเหลาของเขา พร้อมหัวเราะพูดว่า “เจ้าโง่ ข้าไม่ลำเอียงเลือกที่รักมักที่ชังหรอก มีเขาแล้ว ข้าก็ยังโปรดปรานเจ้าเหมือนเดิม”
จักรพรรดินีโบกมือ ขันทีรีบส่งสัญญาณให้กู้ชูหน่วนเอายามา
กู้ชูหน่วนเดินมา พร้อมยื่นยาให้ตรงหน้าจักรพรรดินีอย่างนอบน้อม
ตอนที่ขยับไปใกล้จักรพรรดินี กู้ชูหน่วนมึนเวียนหัว ร่างกายแทบโซเซหลายที ดวงจิตวิญญาณสามดวงบนหน้าผากนั่น ราวกับเคลื่อนไหวเล็กน้อย
เหมือนอย่างกับว่า นางรู้สึกว่ามือของจักรพรรดินีที่ยื่นมาหยิบขวดยานั้นแข็งทื่อ ดวงตาสีเข้มคู่หนึ่งจ้องมองมาที่นางอย่างคลุมเครือ
ถึงแม้จะไม่ได้หันไปมองสายตาของนาง แต่กู้ชูหน่วนก็รู้สึกได้ว่า ผู้หญิงคนนี้อันตรายมาก แววตาก็อำมหิต
แต่ความรู้สึกนี้ก็หายไปอย่างรวดเร็ว ราวกับไม่เคยเกิดขึ้น
“เงยหน้าขึ้นมา”
จักรพรรดินีรับขวดยาไป ยื่นเข้าใกล้จมูกแล้วสูดดม พร้อมพูดสั่งกู้ชูหน่วน
กู้ชูหน่วนเงยหน้าขึ้นมาอย่างหวั่นเกรง เผยให้เห็นใบหน้าที่ผ่านการแปลงโฉมแล้ว
ใบหน้านี้ดูธรรมดา อยู่ท่ามกลางฝูงคนก็ไม่ได้โดดเด่นอะไร
“หน้าตาธรรมดา แต่ดวงตาของเจ้าคู่นี้ค่อนข้างมีมีชีวิตชีวา”
จักรพรรดินีพูดขึ้นมาอย่างเฉยเงย กู้ชูหน่วนก็ไม่รู้ว่านางพูดประโยคนี้หมายความว่าอย่างไร เพียงแกล้งทำเป็นหวาดกลัวจนสั่นเทา
ขันทีที่อยู่ด้านข้างแต่ละคนต่างพึมพำอยู่ในใจ
ก็แค่นางกำนัลคนหนึ่งเท่านั้นเอง ทำไมวันนี้จักรพรรดินีถึงให้นาเงยหน้าขึ้นมา?
หรือว่านางกำนัลคนนี้มีอะไรพิเศษ?
ยังไม่ทันได้สติกลับมาจากความสงสัย
จักรพรรดินีก็ไม่สนใจกู้ชูหน่วนแล้ว เทยาออกมาหนึ่งเม็ดอย่างอารมณ์ดี เดินไปตรงหน้าฝูกวง พร้อมพูดขึ้นอย่างยิ้มแย้มพราวเสน่ห์ว่า “เชื่อฟัง ทานยานี้เสีย ข้ารับประกันว่าเจ้าจะมีความสุขอย่างที่สุด”
ประโยคเมื่อกี้นั้น จักรพรรดินีเพียงแค่ถามไปอย่างนั้นเอง
แต่ยังไงกู้ชูหน่วนก็รู้สึกผิดปกติ
แต่ผิดปกติตรงไหน นางก็พูดไม่ออก
ฝูกวงถลึงตาทั้งคู่ พร้อมกัดฟันพูดขึ้นว่า “หากเจ้าไม่ปล่อยเขา อย่างมากเราทั้งสองก็แค่ตายอยู่ที่นี่ ดีกว่าเจ้าจะเสียใจในอนาคต”
“หากก่อนวันนี้ ข้าอาจจะเชื่อว่าพวกเจ้ายอมตายแต่ไม่ยอมจำนน แต่….คนที่อยู่ในหอกระบี่คนนั้น พวกเจ้าก็ไม่สนใจแล้วหรือ?”
ได้ยินแบบนี้
ร่างกายฝูกวงแข็งทื่อ
ลมหายใจของเลว่อิ่งก็แลดูจะถี่ขึ้นมาก
ต่อให้พวกเขาปกปิดอารมณ์ได้ดีแค่ไหน จักรพรรดินีก็รู้
“ผู้ชายคนนั้นเกี่ยวข้องกับพวกเจ้าจริงๆด้วย และยังมีความเกี่ยวข้องกันอย่างไม่ธรรมดา”
“ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังพูดอะไรอยู่” ฝูกวงไม่แม้แต่จะคิด พูดปฏิเสธทันที
“ไม่รู้ก็ไม่เป็นไร พวกเจ้ารู้เพียงว่า หากพวกเจ้าทั้งสองคนล้วนตายแล้ว เขาก็จะต้องถูกฝังไปพร้อมกับพวกเจ้าก็พอ”
“ทรราช เจ้าคนทรราช……”
“ฝูกวงน้อย เจ้าน่ารักจริงๆ แม้แต่คำด่าคนก็พูดเป็นเพียงสองประโยค ทำยังไงดี ข้าชอบเวลาเจ้าเรียกข้าว่าทรราช เช่นนี้ ข้าจะได้รุนแรงกับเจ้ามากยิ่งขึ้น”
“ไร้ยางอาย”
“มา อ้าปาก ทานยาลงไปอย่างว่าง่าย ข้าจะได้เสพสุขกับเจ้า”
“ปล่อยเขา….” เลว่อิ่งดิ้นรนพร้อมตะคอกพูดขึ้น
เพราะดิ้นรนจึงทำให้บาดแผลตามตัวเลว่อิ่งฉีกขาด เลือดไหลออกมาอีกครั้ง
บทที่ 1092 เพ้อฝันไปเถอะ
บทที่ 1094 ใกล้จะไม่ไหวแล้ว
