การรวมตัวกันของสามหญิงงามนั้นช่างเป็นภาพที่น่ายินดีจริง ๆ
แดร์ริลชื่นชมพวกเธอไปในขณะที่นั่งอยู่บนโซฟา หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็เริ่มเบื่อแล้วเปิดทีวีดู
ฮัด-ชิ่ว!
ฮัด-ชิ่ว! ฮัด-ชิ่ว!
แดร์ริลจามออกมาหายครั้ง น้ำมูกเขาเริ่มไหล
‘เวรเอ๊ย นี่ฉันต้องเป็นหวัดแน่ ๆ’ เขาพึมพำกับตัวเองในขณะที่หยิบทิชชู่สองแผ่นมาซับน้ำมูก เขาโยนมันลงบนโต๊ะกาแฟแล้วหยิบรีโมททีวีขึ้นมากดเปลี่ยนช่อง เขากำลังช่องตงไห่ทีวี แต่ช่องหนังผู้ใหญ่กลับโผล่ขึ้นมาหลังจากกดเปลี่ยนไม่กี่ครั้ง
เวรเอ๊ย! นี่มันทีวีแบบไหนกัน? ทำไมมันถึงมีช่องแบบนี้ด้วย?
“แดร์ริล ให้ฉันหาน้ำให้คุณดื่มไหม?”
อีวอนเดินมาห้องครัว เป็นเวลาเดียวกับที่แดร์ริลเริ่มมีอารมณ์จากการดูช่องที่เขาบังเอิญเปิดไปพบเข้า
ด้วยความรวดเร็ว แดร์ริลก็ละออกมาจากหนังแล้วพยายามจะเปลี่ยนช่องด้วยความเร่งรีบ ทว่า ไม่ว่าเขาจะพยายามเปลี่ยนช่องยังไง มันก็ไม่ยอมเปลี่ยนให้เขาเลย
บัดซบ!
“แดร์ริล ทุกอย่างโอเครึเปล่า?” อีวอนถามด้วยความสับสน ก่อนที่เธอจะไปสะดุดเข้ากับสิ่งที่ฉายบนหน้าจอทีวี
ใบหน้าของเธอขึ้นสีแดงในทันที
‘นี่…นี่มันช่องอะไรกัน? แดร์ริล…เขา…”
“อ๊า!” อีวอนกรีดร้องออกมา
“ไม่ อย่าร้องสิ ผมไม่…ผมไม่ได้ดูมัน…”
บัดซบ! เขาถูกจับได้ต่อหน้าต่อตา แล้วเขาจะรอดจากสถานการณ์นี้ยังไง?
ทั้งลิลี่และเจดเดินมาเมื่อพวกเธอได้ยินเสียงอีวอนตะโกน เมื่อพวกเธอเข้ามา พวกเธอก็เห็นสิ่งที่เล่นอยู่บนทีวี ไม่เพียงแค่นั้น พวกเธอยังเห็นทิชชู่สองแผ่นที่ถูกขยำ พร้อมกับเมือกสีเขียวในนั้น
ทันใดนั้น ลิลี่และเจดก็มองหน้ากันเมื่อพวกเธอเข้าใจสถานการณ์
“ไม่ สาว ๆ…ไม่ใช่อย่างที่พวกคุณคิด! ผมเป็นหวัด…” แดร์ริลจนปัญญา
“แดร์ริล นี่มันอะไรกันหา?!” ลิลี่ตวาดใส่ในขณะที่เธอกระทืบเท้าและจ้องเขาไปด้วย
อีวอนและเจดเองก็อายจนพวกเธอหันหลังกลับแล้วออกจากห้องไป
ลิลี่และแดร์ริลอยู่กันตามลำพัง ใบหน้าละเอียดอ่อนของลิลี่แดงก่ำเหมือนลูกเชอร์รี่สุก
เธอจ้องเขา และดุเขาผ่านไรฟันออกมา
“แดร์ริล นาย… นายกำลังทำอะไร? นาย… นี่มันไม่ใช่บ้านของนายนะ! นายทำ…แบบนี้ได้ยังไง—”
ลิลี่ทนพูดจนจบไม่ได้ เธออับอายเกินไป ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความอับอายในขณะที่กำลังพยายามระงับความโกรธไว้ด้วย เธอดูมีเสน่ห์มาก
แดร์ริลจ้องเธออย่างว่างเปล่า เขากำลังชื่นชมภรรยาตัวเอง
“คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ได้ทำอะไรผิด ใครจะไปคิดว่าทีวีจะมีอะไรแบบนี้ด้วย? อีกอย่าง ผมคิดว่าผมเป็นหวัด ทิชชู่นี่…” เขาแก้ตัว
ลิลี่ไม่เชื่อ ใบหน้าเธอแดงก่ำ เธอดุ “นี่ไงล่ะ นายแก้ตัว! ฉันไม่ควรมากับนายเลย ฉันจะมองหน้าประธานยังติดได้ยังไงล่ะทีนี้?”
นี่มันน่าอับอายเกินไป ยิ่งลิลี่คิด เธอยิ่งอับอายขึ้นไปอีก
แดร์ริล—ผู้ถูกกล่าวหาอย่างช่วยไม่ได้—ร้องปกป้องตัวเอง “โอ้ ที่รัก ลืมมันไปซะถ้าคุณไม่เชื่อผม แต่ผมเป็นหวัด!”
แดร์ริลแดร์ริลรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปหลังจากกล่าวจบ หลบหนีหายนะที่กำลังใกล้เข้ามา
“หืม? นี่นายเข้าห้องน้ำเพื่อ…” ในขณะที่เธอมองแดร์ริลเร่งเข้าห้องน้ำ ภาพอันน่าอับอายก็เข้ามาในสมองของเธอ ใบหน้าของเธอแดงเข้าไปอีก เธอกระทืบเท้าของเธอแล้วเดินกลับไปที่ห้องครัว
แดร์ริลทำเป็นไม่ได้ยินอะไร เขาโยนทิชชู่แล้วถังขยะแล้วล้างหน้าของตัวเอง
ทันใดนั้น ออดประตูก็ดังขึ้น อีวอนที่เพิ่งจะฟื้นตัวจากความอายได้ก็เดินไปเปิดประตู เพราะเธอมักจะมีคนมาที่บ้านทุกวัน เธอจึงนึกว่าคงเป็นแขกอีกคน ทว่า เมื่อเธอเปิดประตู กลุ่มชายร่างกำยำในชุดดำก็พุ่งเข้ามาในบ้าน
ชายเหล่านี้ถูกนำมาโดยสกายเลอร์ เบอร์!
“จับผู้หญิงสามคนนี้ไว้!” สกายเลอร์คำรามด้วยโทสะ
ในทันที ชายที่ล้อมทั้งสามอยู่ ก็จับพวกเธอมัดเชือกไว้
“แดร์ริล โผล่หัวออกมาซะ!” สกายเลอร์คำรามพร้อมเตะประตูห้องน้ำออก
