”เ-ี่ย เอาไอ้เด็กนี่ออกไปสักที!” ชายหัวล้านโกรธอย่างมาก
‘ไอ้เวรนี่ชอบสร้างปัญหาจริง ๆ!’
แคร้ง! แคร้ง!
เหล่าชายฉกรรจ์เข้าใกล้แดร์ริลในทันที แล้วระดมหวดเขาด้วยท่อเหล็กซ้ำไปมา!
แดร์ริลกัดฟันแน่น เขาพยายามอยู่เหนือตัวของแนนซี่ไว้โดยไม่ขยับเขยื่อน
เลือดของเขาไหลลงบนใบหน้าของแนนซี่
“แดร์ริล ปล่อยฉันไปเถอะ! ลุกขึ้น! คุณกำลังจะตาย…” แนนซี่ตัวสั่น เธอร้องอย่างกระวนกระวาย
“ผมจะไม่ลุกไปไหน!” แดร์ริลกัดฟันกรอดและกำหมัดแน่น
“ฮอลล์มาสเตอร์!”
“พวกแกกล้าดียังไงแตะต้องฮอลล์มาสเตอร์ของเรา?!”
ชายร่างกำยำนับร้อยในชุดดำทะยานออกจากล็อบบี้ของโรงแรมด้วยโทสะ พวกเขาเป็นศิษย์ของนิกายตำหนักอมตะ!
พวกเขารอคอยการมาถึงของแดร์ริลอยู่ในล็อบบี้ พวกเขาเริ่มรู้สึกว่ามันแปลกเมื่อแดร์ริลไม่ได้ปรากฏตัวหลังจากผ่านไปพักใหญ่ จากนั้น พวกเขาก็ได้ยินเสียงดังโหวกเหวกด้านนอก จึงเร่งออกมาแล้วพบแดร์ริลถูกทุบตีอยู่ที่พื้น
นั่นทำให้พวกเขาทนไม่ได้!
“พวกนายคือ—”
ชายหัวล้านตะลึง คนเหล่านั้นโถมเข้ามาเหมือนกระแสน้ำไหลบ่า!
เขาคร่ำครวญก่อนที่จะขึ้นรถไปเพื่อหนี!
“แดร์ริล นายเป็นอะไรไหม?!” เชสเตอร์ถาม สีหน้าเขาขมวดด้วยความกังวล
“แดร์ริล คุณรู้สึกยังไงบ้าง? คุณเป็นอะไรรึเปล่า?!” แนนซี่สะอึกสะอื้นอย่างควบคุมไม่ได้ น้ำตาหยดลงจากใบหน้าเธอไม่หยุด
แดร์ริลฝืนยืนขึ้น เขากดความรู้สึกเจ็บปวดดั่งไฟเผาบนหลัง แล้วยิ้มให้แนนซี่
“ผมไม่เป็นไร คุณควรไปหาแด๊กซ์ได้แล้วนะ”
แดร์ริลไม่รู้ว่าคนพวกนั้นมาจากแก๊งไหน ยังไงก็ตาม เขาคิดว่าคนพวกนั้นต้องมีเบื้องหลังไม่ดีนัก ดังนั้นเขาจึงบอกให้แนนซี่ไปหาแด๊กซ์เพื่อความปลอดภัยของเธอเอง
“แต่คุณ…” แนนซี่กัดริมฝีปากของเธอด้วยความกังวล
แดร์ริลส่ายหัวแล้วชี้ไปที่ศิษย์ทั้งหลายรอบ ๆ เขา “ผมไม่เป็นไรหรอก พวกเขาจะดูแลผมเอง”
แนนซี่จากไปหลังจากที่แดร์ริลยังคงยืนกราน ยังไงก็ตาม เธอยังคงหันหลังไปเพื่อตรวจดูแดร์ริลด้วยความเป็นห่วงในดวงตาของเธอ
แดร์ริลดูแลบาดแผลของเขาในบ่ายวันนั้น ลูกศิษย์ของนิกายตำหนักอมตะอยู่กับแดร์ริลที่วอร์ดของโรงพยาบาล
พยาบาลสาวนั้นตื่นตัวเมื่อเธอจำได้อย่างชัดเจนว่าแดร์ริลเป็นลูกเขยบ้านคนอื่น เธอจำได้ว่าเขาจ่ายค่ารักษาโรคหัวใจให้พ่อเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ
‘ทำไมรอบนี้ถึงมีคนมากับเขาเยอะขนาดนี้?’
นี่เป็นภาพเหตุการณ์ที่หาได้ยากในโรงพยาบาล พยาบาลสาวไม่พูดอะไรสักคำในขณะที่ดูแลแผลให้แดร์ริล เธอจากไปเมื่อหน้าที่ของเธอเสร็จสิ้น
แดร์ริลจุดบุหรี่ “นายชื่ออะไร?” เขาถามชายที่มีร่างกายกำยำสมส่วน
ศิษย์คนนั้นยกมือประสานคำนับแล้วตอบด้วยความเคารพ “ผมชื่อแคลัน ลูอิส ครับ ท่านฮอลล์มาสเตอร์”
แคลัน แคลัน ลูอิส
แดร์ริลพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ ศิษย์คนนี้ดูจะมีความสามารถเพราะคนอื่นให้ความเคารพเขาอย่างชัดเจน จากความแข็งแกร่งของเขา ชายคนนี้น่าจะอยู่ที่ระดับปรมาจารย์ขั้นสาม และเขาก็ดูเฉลียวฉลาดด้วยเช่นกัน
แดร์ริลยิ้มน้อย ๆ แล้วพยักหน้า “แคลัน นั่นเป็นชื่อที่ทรงพลัง ดี ดีมาก นายจะเป็นรองฮอลล์มาสเตอร์ตั้งแต่นี้ไป! นายจะนำเหล่าพี่น้องในสาขานี้เมื่อฉันไม่อยู่”
“ฮอลล์มาสเตอร์ ผมเกรงว่าผมจะรับผิดชอบเครื่องนี้ไม่ไหวนะครับ” แคลันพูดตะกุกตะกัก
มันจะยากต่อการจัดระบบระเบียบหากเขาถูกแต่งตั้งให้เป็นรองฮอลล์มาสเตอร์อย่างกะทันหัน เขาเป็นเพียงศิษย์ที่ไม่ได้มีความสำคัญอะไรในสาขา
แดร์ริลหัวเราะ “นายเป็นรองฮอลล์มาสเตอร์ ฉันพูดแล้ว”
จู่ ๆ ก็มีความคิดที่โผล่เข้ามาในหัวของเขา
“ยังไงก็ตาม ส่งข้อความให้ท่านกุนซือว่าฉันจะไม่ไปส่งเขาคืนนี้”
ตอนนี้สาขาในเมืองตงไห่ถูกก่อตั้งแล้ว มันถึงเวลาที่เขาในฐานะกุนซือต้องกลับไปที่แท่นบูชา
แท่นบูชาของนิกายตำหนักอมตะตั้งอยู่ที่เกาะชีพนิรันดร์ ห่างออกไปนับพันไมล์จากเมืองตงไห่ แดร์ริลอยากไปส่งเชสเตอร์ แต่อาการบาดเจ็บของเขาหนักเกินไป
“รับทราบครับ” แคลันตอบสนอง เขาหันหลังออกจากวอร์ดไป
แดร์ริลรอให้เขาจากไป จากนั้นก็เขาก็ยืนขึ้น เพื่อกลั่นเม็ดยาเทวะในขณะที่พยายามเอาชนะความเจ็บแสบที่ปะทุอยู่ทั่วร่างกายของเขาไปด้วย เขารู้ว่าเม็ดยานี้มีประโยชน์จากในงานประมูล ไม่มีเรื่องใดต้องระวังในการกลั่นมันอีกแล้ว
เช้าวันต่อมา
แดร์ริลนอนหลับอย่างสงบสุขบนเตียงในโรงพยาบาล ตอนนั้นเองที่เขาได้ยินเสียงใครบางคนเคาะประตู
เพิร์ล ฮาห์น—ในชุดทำงานของเธอ—วิ่งพุ่งเข้ามาที่เตียงเขา
