บทที่ 387
เสียงตบของแคทเธอรีนดังอึกทึกไปทั่วบริเวณ แดร์ริลหน้าชา
พวกนักเรียนซุบซิบเย้ยหยันไปที่เขา พวกเขาสนุกสนานเมื่อเห็นเขาโดนลงโทษ
แดร์ริลอยู่ห่างออกไปจากแคทเธอรีนไม่กี่เมตร เขาแม้กระทั่งได้กลิ่นน้ำหอมของเธอ เขาไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าแคทเธอรีนมีร่างกายที่ยอดเยี่ยม
อย่าไงรก็ตาม นี่เป็นครั้งที่สองที่เธอตบเขา!
แดร์ริลอยากจะโมโหแต่อาจารย์คุมประพฤตินั้นอยู่ที่นี่ ถ้าหากเขาระเบิดออกมาเขาอาจจะโดนไล่ออกจากสถาบันหกวิถี แล้วเขาจะมีทางขโมยคัมภีร์ได้อย่างไร เขาต้องยั้งตัวเองไว้
“แดร์ริล นายคิดว่าโรงเรียนนี้เหมือนบ้านนายที่จะไล่ไปทำร้ายใครก็ได้งั้นใช่ไหม? หากไม่อยากจะเรียนฉันก็ขอให้นายออกไปซะ!” แคทเธอรีนตะคอกอย่างเย็นชา และตบเขาอีกครั้ง
ผัวะ!
ใบหน้าของแดร์ริลมีรอยแดงปรากฏขึ้นมา
“วิ่งรอบสนามห้าสิบรอบ” แคทเธอรีนสั่ง
แดร์กำหมัดแน่นไม่กล่าวอะไร
“หูหนวกรึไง? ไม่ได้ยินที่ฉันสั่งเหรอไง? ฉันจะพูดอีกครั้ง วิ่งรอบสนามห้าสิบรอบ เดียวนี้!” แคทเธอรีนหน้านิ่ว
แดร์ริลหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะเดินออกไปที่สนามเพื่อจะเริ่มวิ่งภายใต้แสงแดดร้อนจัด
เขาจำเป็นจะต้องวิ่งถึงห้าสิบรอบ? แดร์ริลเหงื่อแตก ครั้งล่าสุดที่เขาวิ่ง เขาเกือบจะเอาชีวิตไม่รอด เขาล้มลงไปกับพื้นและสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ
จากนั้นเขาก็เห็นแคทเธอรีนกำลังเข้ามาหาเขาพร้อมกับน้ำเปล่าในมือ
แคทเธอรีนกัดริมฝีปากและกระซิบ “แดร์ริลเธอคงกระหายน้ำ ฉันซื้อน้ำมาให้เธอ”
แดร์ริลไม่ยอมรับขวดน้ำ “คุณกำลังทำอะไร มิสแคทเธอรีน?” เขายิ้มเยาะ “รู้สึกผิดที่ตบผมอย่างงั้นหรอ?”
แก้มของเขายังมีรอยแดงจากการตบของเธอ
แคทเธอรีนค่อนข้างกระวนกระวาย “แดร์ริล ฉันไม่มีทางเลือก” เธอกล่าวตอบ “นายก็เห็นว่ามันเกิดอะไรขึ้น ฉันจำเป็นที่จะต้องลงโทษนายต่อหน้าอาจารย์คุมประพฤติ”
เธอก้มหัวลงและวิงวอน “แดร์ริล อย่าได้โมโหฉัน ได้โปรดนะ?”
แดร์ริลหัวเราะเขาคว้าขวดน้ำมาดื่นอึกใหญ่ “ในเมื่อคุณขอร้อง ผมจะไม่ให้อภัยคุณได้ยังไง?” เขาตอบ
เขายืนขึ้นและเดินจากไป
“แดร์ริล รอก่อน!” แคทเธอรีนเรียกตามหลังเขา
เขาหันมาเห็นแคทเธอรีนกำลังกัดริมฝีปากก่อนจะลังเลเล็กน้อยขณะกล่าวถาม “แดร์ริล นายช่วยตามฉันมาที่ออฟฟิศได้ไหม? ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับนาย”
พวกเขามุ่งหน้ากลับไปที่ออฟฟิศ แดร์ริลทิ้งตัวลงบนเก้าอี้นวมในออฟฟิศ เขาหยิบถ้วยชาและรินให้ตัวเอง เขาเพิ่งจะวิ่งรอบสนามมาห้าสิบรอบ เขานั้นอ่อนล้า
แคทเธอรีนใส่กลอนปิดห้องจากด้านใน เธอหันหลังมาถามแดร์ริล “แดร์ริล เมื่อครั้งล่าสุดนายได้บอกฉันว่ามีทางแก้ ป้องกันไม่ให้ฉันสูญเสียขั้นกำลังภายใน มันเป็นเรื่องจริงไหม?”
แคทเธอรีนได้กลายเป็นมนุษย์ธรรมดา เธอกระวนกระวายสุดขีดและไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไป
‘อ่าห์ เป็นอย่างงี้นี่เอง’ แดร์ริลเย้ยหยันเล็กน้อยอยู่ในใจ และเขาพยักหน้า “ใช่ แต่ตอนที่ผมบอกคุณว่าเดคแลนให้โอสถไร้สรรพคุณกับคุณ คุณก็ไม่เชื่อผม และผมก็ยังจำได้ดีที่คุณบอกผมว่า เลิกปั้นน้ำเป็นตัวสักที”
“ฉันเชื่อเธอแล้ว แดร์ริล” แคทเธอรีนวิตกกังวล “ช่วยฉันด้วย ได้โปรด”
