คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 483
โซรันลุกขึ้นยืนทันทีสีหน้าของซูซานซีดเซียวขณะที่เธอถาม “เธอแน่ใจไหมว่าเห็นรอยเท้า?”
ป่าลูกท้อเบ่งบาน คือค่ายกลที่สลับซับซ้อน! ใครก็ตามที่เข้าไปจะไม่มีวันได้กลับออกมา!
เมื่อเธอได้แต่งงานกับโซรัน เธอต้องการที่จะเข้าใจค่ายกลของป่าเธอใช้เวลาศึกษาวิจัยอยู่นานหลายปี แต่เธอก็ยังไม่พบกับคำตอบ
เมื่อไม่กี่ปีก่อน คนรับใช้หลายคนเข้าไปด้วยความอยากรู้แต่ก็ไม่เคยพบเห็นพวกเขากลับออกมาอีกเลย
มันไม่มีสัญญาณโทรศัพท์มือถือในป่า ต่อให้ใช้กำลังภายในไม่ว่ากำลังภายในจะแข็งแกร่งแแค่ไหนพวกเขาก็ไม่สามารถจะเหินอากาศบินออกมาได้! อีกอย่างตระกูลคาร์เตอร์ก็ได้ตั้งเสาหินศิลาจารึกไว้หน้าทางเข้าของป่าเมื่อนานมาแล้ว เพื่อป้องกันผู้คนไม่ให้เข้าไป
แดร์ริลก็อ่านหนังสือออก แล้วทำไมเขาถึงยังเข้าไปข้างใน?
คนรับใช้ตอบตามหน้าที่ “นายหญิง มันมีรอยเท้าอยู่ที่ปากทางเข้าของป่าจริง ๆ แต่มันเป็นรอยเท้าของใครฉันก็ไม่มั่นใจมากนัก”
“อะไร?… เราจะทำยังไงกันดี?” โซรันกระวนกระวาย เขารีบเร่งมุ่งหน้าไปที่ป่า เขาจะไม่ยอมปล่อยให้มีอะไรเกิดขึ้นกับลูกทูนหัวของเขา ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม!
ทุกคนตามโซรันไป ยกเว้นเรเชลและซูซาน
ซูซานจิบน้ำชา เธอค่อย ๆ เม้มปากแล้วถาม “เรเชลบอกความจริงแม่มา ลูกหลอกแดร์ริลให้เข้าไปในป่าใช่ไหม?”
ซูซานไม่ใช่แค่เพียงเป็นเลิศในวิชาค่ายกล เธอยังสามารถอ่านใจคนได้ สัญชาตญาณของเธอบอกเธอว่าเรเชลเป็นคนที่นำทางแดร์ริลเข้าไปในป่า อย่างไรก็ตามแดร์ริลไม่ใช่คนซื่อบื้อเขาจะต้องเห็นป้ายเตือนแต่เขาก็ยังจะเข้าไปข้างใน
เรเชลสั่นสะท้านในความหวาดกลัว แม่ของเธอล่วงรู้ได้อย่างไร?
เธอหลบสายตาและกล่าวตะกุกตะกัก “แม่ หนู… หนูไม่ได้ทำ”
ซูนซานวางถ้วยน้ำชาลง และซักไซ้ต่อ “อย่ามาโกหกแม่ ลูกจะหน้าแดงเวลาโกหก ทำไมลูกถึงทำแบบนั้น?”
เรเชลกัดริมฝีปากของเธอ เธอทำได้แค่เพียงสารภาพ “พ่อต้องการให้หนูแต่งงานกับเขา แต่หนูชอบอีวาน แม่ว่าหนูทำอะไรผิดไหม?”
ซูซานถอนหายใจ “ถึงอย่างนั้น ลูกก็ไม่ควรจะต้องหลอกเขาให้เข้าไปในป่าลูกท้อเบ่งบาน ลูกก็รู้ดีว่าไม่มีใครสามารถเอาชีวิตรอดกลับออกมาได้ ลูกก็รู้นิสัยของพ่อ หากเขาล่วงรู้ว่าลูกทำอะไรลงไป เขาคงจะกระทืบลูกจนตาย!”
สีหน้าของเรเชลกลายเป็นสีขาวหลังจากสำนึกในความผิดพลาด หากพ่อของเธอรู้ว่าเธอเป็นต้นเหตุให้แดร์ริลตาย เธอคงจะจบเห่
“แม่ แม่จะไปบอกพ่อเกี่ยวกับเรื่องนี้ไหม?” เรเชลถามอย่างละอายใจ
ซูซานขบขัน “แม่จะเก็บความลับของลูก แต่ลูกต้องสัญญากับแม่ว่าลูกจะไม่ทำอะไรที่โง่เขลาแบบนี้อีก ลูกเข้าใจไหม?”
ถึงอย่างไรแดร์ริลเป็นแค่เพียงลูกทูนหัว เรเชลนั้นเป็นลูกสาวเลือดเนื้อเชื้อไขของเธอ หากเธอไม่ช่วยเก็บความลับของลูกด้วยนิสัยอารมณ์ร้อนของโซรัน เรเชลคงจะถูกลงโทษอย่างหนักและเธอคงจะไม่มีทางหยุดมันได้
เรเชลถอนหายใจด้วยความโล่งอก ขณะกอดซูซานและร้องไห้ “ขอบคุณมากนะคะแม่! แม่ดูแลหนูเป็นอย่างดีเหลือเกิน!”
ซูซานยิ้มและไม่ได้กล่าวอะไรต่อ ดวงตาของเธอเปี่ยมไปด้วยความรักความเอ็นดู
