คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 559
เจเรมีอยากจะปฏิเสธ อย่างไรก็ตาม เขาเห็นว่าแดร์ริลพลิกข้อมือของเขาและดาบกลืนโลหิตก็ปรากฎขึ้นในมือของเขา ดังนั้นเขาจึงรู้ตัวว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากว่าเขาอยากจะตาย
ดาบดูอันตรายพร้อมกับแววตาที่เยือกเย็นของแดร์ริล หากเขากล้าที่จะปฏิเสธ เขาก็กลัวว่าอาจจะมีเหตุการณ์นองเลือด
ตุ้บ!
เจเรมีคุกเข่า เขาไม่สนใจความหยิ่งยโสของตัวเองอีกต่อไป เมื่อเทียบกับชีวิตของเขาเอง อัตตาของเขาก็ไม่สามาถจะเทียบได้
“ผมขอโทษ ผมกราบขออภัยมิสเตอร์แดร์ริล” เจเรมีกล่าวคำขอโทษไม่หยุดหย่อนพลันเหงื่อแตกไหลท่วม
“เธอด้วย” แดร์ริลมองไปที่เวร่า
ตุ้บ!
มองแค่เพียงแวบเดียวก็เพียงพอที่จะทำให้เวร่าเข่าอ่อนปวกเปียก เธอคุกเข่าลงในทันทีและกราบขออภัยด้วยเช่นกัน
ไม่นานหลังจากนั้น ในที่สุดแดร์ริลก็เริ่มสงบสติอามรมณ์ลงได้ เขาหน้าบึ้งตึงไปที่เจเรมีและเวร่า นี่มันคือโลกที่โหดร้าย ผู้ที่แข็งแกร่งออกล่าผู้ที่อ่อนแอกว่า ตราบใดที่สมารถพิชิตการต่อสู้ได้ ผู้คนก็จะมาวิงวอนเพื่อขอขมา
เมื่อเขาไม่มีพลังอำนาจบารมีใด ๆ บรรดาหกสำนักหลักและสำนักต่าง ๆ ก็รวมหัวกันรังแกข่มเหงเขา แด๊กซ์ถูกสำนักง้อไบ๊ทุบตี จิตวิญญาณของอีวอนก็ถูกดูดซับและชีวิตของเธอก็ยังแขวนอยู่บนเส้นด้าย เรื่องราวเหล่านี้คือสิ่งที่เขาจะไม่มีวันลืม!
“ไสหัวไปให้พ้น!” แดร์ริลกล่าวอย่างเลือดเย็น
ราวกับว่าเจเรมีได้รับบัญชาจากพระราชวัง เขาและผู้ติดตามของเขาแบกหามแซคคารีออกไปอย่างลุกลี้ลุกลน ฝูงชนก็สลายตัวไปพร้อมกับความประทับใจใหม่กับแดร์ริล ลูกเขยบ้านคนอื่นคนนี้ไม่ได้ไร้ค่าอย่างที่เขาเคยเป็น ดวงตาของเขาดูดุดันขึ้นจนทำให้ผู้คนต่างอึ้งทึ่งตกตะลึง
“ท่านสุภาพสตรีและสุภาพบุรุษ คอนเสิร์ตจะเริ่มขึ้นในอีกไม่ช้า กรุณานั่งลงประจำที่” จู่ ๆ ก็มีการประกาศเสียงดังผ่านลำโพง
ลิลี่มีสติกลับคืนมาและคล้องแขนแดร์ริลขณะพวกเขาก้าวเดินไปหาที่นั่ง “สามีที่รัก คุณน่าทึ่งมาก!” ใบหน้าของเธอเปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้นและความชื่นชม พวกเขาเดินไปด้วยกันในสถานที่จัดงานคอนเสิร์ต
เอเวอลีนส่งเสียงข่มขวัญและเยาะเย้ย “มันน่าทึ่งตรงไหน? แซคคารีต่างหากที่ปวกเปียก”
“เอเวอลีน หยุดพูดได้แล้ว ตามฉันมานี่!” เซอซีตำหนิ เธอคว้ามือจูงเอเวอลีน
ผู้คนนับหมื่นเต็มสถานที่จัดงานคอนเสิร์ตขณะฉากบนเวทีสว่างไสวและดูอลังการ แฟน ๆ ทุกคนถือแท่งเรืองแสงไว้ในมือและตั้งตารอที่จะได้เห็นแองเจล่า แองเจิล
ลิลี่จองที่นั่งไว้อย่างดี มันอยู่ตรงกลางด้านหน้าแถวที่สามหมายเลข 111,112, 113 และ 114 แดร์ริลควรจะนั่งที่ 111 และลิลี่ที่ 112 แต่ลิลี่บ่นว่าคนที่อยู่ข้างหน้าเธอกำลังเบียดบังการมองเห็นของเธอ ดังนั้นแดริลจึงสลับที่นั่งกับเธอ
ถึงคราวที่แดร์ริลจะรู้สึกกระอักกระอ่วน เมื่อเขาถูกจับนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างลิลี่และเอเวอลีน
เมื่อเขากำลังจะนั่งลง เอเวอลีนก็เตะขาเขา
‘ให้ตายสิ ฉันจะมาโดนเตะโดยไม่มีเหตุผลได้ยังไง?’ แดร์ริลคิด
“เธอทำอะไรของเธอ?” เขากร่นด่า
“นายจะตะโกนทำไม? ฉันไม่ได้ตั้งใจ” เอเวอลีนกล่าวอย่างเย็นชา
‘อะไร? ไม่ได้ตั้งใจงั้นเหรอ?’ แดร์ริลคิด
เขาไม่อยากจะเสียเวลาถกเถียงกับเธอ เขานั่งลงแต่ก็ต้องสะดุ้งตัวโก่งขึ้นมาในทันทีขณะเขารู้สึกว่ามีบางอย่างแหลม ๆ มาจิ้มเข้าไปที่ก้นของเขา เขาเห็นตะขอเกี่ยวต่างหูอยู่บนเก้าอี้และสังเกตเห็นว่าก้นของเขามีเลือดออก
“เธอ! เธอมีปัญหาอะไรนักหนา?!” เขาสังเกตเห็นว่าต่างหูข้างซ้ายของเอเวอลีนหายไป ไม่จำเป็นต้องเป็นถึงอัจฉริยะก็เดาได้ว่าต่างหูที่อยู่บนเก้าอี้นั้นเป็นของเอเวอลีน เขาแทบจะร้องไห้ ซวย! เขาได้ไปล่วงเกินเธอตั้งแต่ตอนไหน?
“ฉันแค่ทำต่างหูหล่น! มันเป็นอุบัติเหตุ” เอเวอลีนข่มขวัญ เธอหยิบตะขอต่างหูออกมาและขว้างมันทิ้งไป “แกทำต่างหูฉันพัง แต่ก็ยังมาบ่นกับฉัน? หยาบคายที่สุด และอีกอย่างแกอย่ามานั่งข้างฉันได้ไหม ฉันรังเกียจแก” เธอขบขันเบา ๆ
แดร์ริลกรอกสายตาไปที่เธอ ผู้หญิงคนนี้มันช่างเกินทน
