คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 567
คำพูดสุดท้ายของคัลลัมเกี่ยวกับการที่หากสงครามปะทุขึ้นจะไม่ให้ไปเป็นไส้ศึก กล่าวด้วยความมั่นใจในเชิงบวก แด๊กซ์รู้สึกท่วมท้นตื้นตันขณะที่น้ำตาเริ่มไหลนองอาบหน้าของเขา
ในระหว่างนั้น แดร์ริลก็ได้มาถึงคฤหาสน์แซนเดอร์สในที่สุด
เมื่อเขาลงจากรถแท็กซี่ เขาก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องโถงและโวกเวก “แด๊กซ์! แด๊กซ์!”
เขากุลีกุจอขึ้นไปชั้นบน ผลักประตูเปิดออก และตกตะลึงกับภาพที่เขาได้เห็น ชายนิรนามคนหนึ่งกำลังนอนอยู่บนเตียงไม่มีสัญญาณชีพจรใด ๆ ขณะแดกซ์นั่งอยู่ข้างๆ เขาดวงตาเป็นสีแดงก่ำ
‘ให้ตายสิพับผ่า ฉันช้าเกินไป’ แดร์ริลคิด ชายนิรนามคนนั้นเสียชีวิตแล้ว
แดร์ริลคิดในใจ “เดี๋ยวก่อน แด็กซ์บอกว่าคนที่เขาช่วยชีวิตไว้คือคนแปลกหน้า ทำไมเขาถึงเศร้าขนาดนั้น?’
เขาเดินเข้าไปและกล่าวถาม “เกิดอะไรขึ้น?”
แด็กซ์ถอนหายใจยาว “ฮีโร่ในตำนานเพิ่งจะจากเราไป แต่ไอ้พวกระยำระดับปานกลางที่ชอบอ้างความชอบธรรมยังคงลอยหน้าลอยตาอยู่!”
ดวงตาเขากลายเป็นสีแดง
แดร์ริลค่อนข้างสับสนเล็กน้อย
แด๊กซ์ฉีกยิ้มอย่างขื่นขม “ทายซิ ว่าเขาคือใคร”
“ใคร?” แดร์ริลกล่าวถาม
แด๊กซ์สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่เขาจะขานออกมาอย่างฉะฉาน “ท่านประมุขนิกายแห่งนิกายตำหนักอมตะ คัลลัม เวบบ์”
‘อะไร? เขาคือท่านประมุขแห่งนิกายตำหนักอมตะงั้นเหรอ?’ แดร์ริลคิด ขณะเขามึนหัวตื้อด้วยอาการตกใจ
เชสเตอร์เพิ่งจะโทรมาหาเขาว่าท่านประมุขนิกายอาจจะตกอยู่ในอันตรายที่เมืองตงไห่ แดร์ริลคิดว่ามันยากที่จะเชื่อเพราะประมุขนิกายนั้นมีวรยุทธ์สูงมาก ไม่มีผู้ใดที่จะสามารถทำร้ายเขาได้ แดร์ริลไม่ได้คาดคิดกับเหตุการณ์นี้
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที แดร์ริลก็ดึงสติกลับมาได้ เขาสัมผัสได้ถึงรัศมีอันทรงพลังแผ่ขยายออกมาจากตัวแด๊กซ์ เขาเกร็ง “ให้ตายสิ แด๊กซ์ นาย นายอยู่ในระดับปราชญ์ยุทธขั้นหนึ่งงั้นเหรอ?”
‘ให้ตายสิพับผ่า! ปราชญ์ยุทธขั้นหนึ่ง?’ แดร์ริลคิด
แด๊กซ์ดูไม่รู้สึกตื่นเต้นอะไร ขณะเขายิ้มเจื่อน ๆ “คัลลัมถ่ายโอนกำลังภายในของเขามาให้กับฉัน”
เขาอธิบายเรื่องราวให้กับแดร์ริลฟัง แดร์ริลรู้สึกเสียใจหลังจากได้ยินที่แด๊กซ์เล่า วีรบุษในตำนานถูกซุ่มโจมตีโดยคนเป็นร้อยคนจนตัวตาย มันคือเรื่องน่าสลด
อย่างไรก็ตามแดร์ริลรู้สึกสุขใจกับเรื่องบังเอิญอันแปลกประหลาดของแด๊กซ์ เขารีบโทรศัพท์ออกหาเชสเตอร์และบอกข่าวนี้ให้เขาทราบ
หลังจากได้ยินว่าท่านประมุขนิกายสิ้นลมหายใจแล้ว เชสเตอร์ก็เงียบสนิทไปครู่หนึ่ง
เขาก็ไม่สามารถจะอดกลั้นกับความโศกเศร้าของเขาได้อีกต่อไป เขาคร่ำครวญ “แดร์ริลได้โปรดพาแด๊กซ์มาส่งจดหมายให้กับฉัน ฉันอยากรู้ว่าท่านเขียนอะไรไว้ ฉันจะรอเขาอยู่ที่แท่นบูชาของนิกายตำหนักอมตะ”
“แน่นอน เชสเตอร์ อย่าร้องไห้เลย” แดร์ริลปลอบโยน เขาก็รู้สึกโศกเช่นกัน
“มาพร้อมกับแด็กซ์เลย ฉันจับผู้หญิงมาไว้ให้นาย นายจะต้องกระดิ๊กระด๊าแน่นอน” เชสเตอร์กล่าวขณะเช็ดน้ำตา
