หัวใจของแดร์ริลปวดร้าว เขาถอนหายใจและเดินออกไปจากห้องแผนกผู้ป่วย
‘ลิลี่คงจะต้องโมโหฉันมากถึงขนาดแกล้งทำเป็นไม่รู้จักฉัน’ แดร์ริลคิด ‘ไว้ฉันค่อยมาเยี่ยมเธอใหม่หลังจากอารมณ์ของเธอเย็นลง’
ภายในห้องแผนกผู้ป่วย ลิลี่มองดูแดร์ริลเดินจากไป เธอขวมดคิ้วและกล่าวถาม “แม่ คนนั้นเขาคือใคร?”
สีหน้าของลิลี่เต็มไปด้วยความสงสัยใคร่รู้
อะไร? ลิลี่จำแดร์ริลไม่ได้? ตระกูลลินดันต่างสะดุ้งตกใจ
นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
“ลิลี่ เขาก็คือไอ้ลูกเขยบ้านคนอื่นไง เธอจำเขาไม่ได้เหรอ?” วิลเลียมหัวเราะ
ลิลี่นั้นสงสัยมากกว่าเดิม “ไอ้ลูกเขยบ้านคนอื่นงั้นหรอ? วิลเลียม นายหมายถึงอะไร?”
ทุกต่างมองหน้ากัน
มันชัดเจนว่าเธอไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำ เธอจำแดร์ริลไม่ได้จริง ๆ!
เธอจดจำคนอื่น ๆ ได้ แต่ทำไมเธอถึงจำแดร์ริลไม่ได้?
แดร์ริลตกตะลึงมึนงงกับสิ่งที่ลิลี่ได้กล่าวออกมาในห้องแผนกผู้ป่วย! เขาหันไปมองลิลี่และรู้สึกเจ็บปวดหัวใจในทันที เธอลืมเรื่องราวเกี่ยวกับเขา
หัวของแดร์ริลว่างเปล่า จากนั้นเขาก็ฟูมฟายราวกับคนบ้า เขาเร่งรีบวิ่งไปที่ห้องสำนักงานผู้อำนวยการ
ภายในสำนักงาน เชลลีถือผลตรวจซีทีสแกนอยู่ในมือสองสามแผ่นขณะเธอกำลังพินิจพิเคราะห์อย่างละเอียดถี่ถ้วน
เธอลุกขึ้นยืนเมื่อเธอเห็นแดร์ริล “แดร์ริล คุณมาที่นี่ทำไม”
“เกิดอะไรขึ้นกับภรรยาของผม? ทำไมเธอถึงจำผมไม่ได้? เธอจำคนอื่นที่เหลือได้หมดยกเว้นผม นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” แดร์ริลพุ่งตัวเข้าไปหาเชลลีอย่างฉับพลันและจับไหล่ของเธอทั้งสองข้างขณะเขาโวยวายอย่างท้อแท้สิ้นหวัง
เมื่อเธอรู้สึกถึงแรงบีบรัดของมือแดร์ริลที่ไหล่ของเธอ เชลลีหน้าแดงและกล่าว “แดร์ริล ฉันเพิ่งจะได้ดูผลซีทีสแกนของลิลี่ สมองของเธอได้รับบาดเจ็บค่อนข้างรุนแรง เธอกำลังประสบกับอาการหลงลืมชั่วขณะ”
หลงลืมชั่วขณะ?
หัวใจของแดร์ริลร่วงหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม เขาตกตะลึง
เชลลีพยักหน้า “ใช่ หลงลืมชั่วขณะ มันคืออาการหลงลืมเป็นเรื่อง ๆ และเลือกที่จะลืมเรื่องราวที่ส่งผลกระทบต่อจิตใจ เธอจดจำนายไม่ได้ แต่เธอจำคนอื่น ๆ ได้ มันชัดเจนว่าเธอได้สูญเสียความทรงจำไปในช่วงสามปีที่ผ่านมา” เชลลีกล่าวเบา ๆ
เธอรับรู้เรื่องราวเกี่ยวกับการแต่งงานของแดร์ริลและลิลี่ และเธอก็ยังรู้อีกด้วยว่าพวกเขาได้ใช้ชีวิตคู่ร่วมกันมาแล้วถึงสามปี
แดร์ริลรู้สึกหัวใจแตกสลาย “คุณกำลังจะบอกว่าเธอจดจำทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงสามปีที่ผ่านมาไม่ได้อย่างนั้นเหรอ?”
“ใช่แล้ว” เชลลีพยักหน้า “สำหรับเหตุผลที่เธอสูญเสียความทรงจำ บางทีมันอาจจะเป็นความเครียดจากเหตุการณ์สะเทือนใจที่เธอต้องการจะลืมมันไปให้หมด”
เชลลีขบริมฝีปากของเธอและกล่าวต่อ “การสูญเสียความทรงจำของเธออาจเป็นเพียงแค่ชั่วคราวหรืออาจจะกลายเป็นถาวรก็ได้”
แดร์ริลทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้เมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น
…
อีกทางด้านหนึ่งในห้องแผนกผู้ป่วย ตระกูลลินดันก็ตระหนักรู้ว่าลิลี่กำลังประสบกับอาการสูญเสียความทรงจำ!
ซามแมนธาคงจะรู้สึกหัวใจแตกสลายภายใต้สถานการณ์ปกติที่รู้ว่าลูกสาวของเธอสูญเสียความทรงจำในช่วงสามปีที่ผ่านมา แต่เธอกลับรู้สึกปลาบปลื้มปิติ
การสูญเสียความทรงจำของเธอคือลาภอันประเสริฐภายใต้ความโชคร้าย เธอหลงลืมเรื่องราวเกี่ยวกับแดร์ริลและมันคือสิ่งที่ดีที่สุดที่ได้เกิดขึ้นกับเธอ
“แม่ ผู้ชายคนเมื่อกี้เขาเอาแต่ว่าเขาคือสามีของหนู เขาไม่ปกติหรือเปล่า?” ลิลี่กล่าวถามอย่างสงสับขณะเธอเอนนอนอยู่บนเตียง
มันเป็นเรื่องน่าขยะแขยงที่ชายคนหนึ่งจากที่ไหนก็ไม่รู้ เข้ามาแอบอ้างว่าเธอเป็นภรรยาของเขา
“ใช่ สมองของเขาผิดปกติ” ซาแมนธาพยักหน้า “เขาคนนั้นคือแดร์ริล เขาเป็นคนที่ไร้ค่าและไร้หัวใจที่สุดและเขาก็ยังเป็นความอัปยศของตระกูลดาร์บี้ด้วย ตระกูลดาร์บี้คือตระกูลชั้นนำในเมืองเจียงหนาน เขาคือลูกชายคนที่สองของตะกูลแต่เขาได้ล่วงละเมิดน้องสะใภ้ของเขาและทำให้คุณปู่โกรธมากจนตัวตาย…”
ลิลี่นั้นรู้สึกโกรธเคืองมากเมื่อเธอได้ยินกับสิ่งที่ซาแมนธากล่าว คนอย่างเขามีตัวตนอยู่บนโลกได้อย่างไร?
“โอ้ ใช่แล้ว ลูกสาวคนดีของแม่ แม่อยากจะแนะนำแฟนใหม่ให้หนู” ซามแมนธากล่าวด้วยรอยยิ้ม
ลูกสาวของเธอได้สูญเสียความทรงจำไปมันเป็นโอกาสที่ดีที่เธอจะจะแนะนำแฟนใหม่ให้กับลิลี่ มีผู้ชายมากมายจากตระกูลมั่งคั่งและโด่งดังผู้ซึ่งชื่นชอบลิลี่ มันถึงเวลาที่จะหาคู่ครองที่เหมาะสมให้กับเธอ บรรดาผู้ชายเหล่านั้นต่างร่ำรวยกว่าแดร์ริลมาก
ลิลี่ยิ้ม “แม่ แม่กำลังเร่งให้หนูแต่งงานเหรอ?”
“แน่นอน หนูต้องรีบแล้ว ผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับลูกก็แต่งงานกันหมดแล้ว” ซาแมนธาฉีกยิ้ม “เขามีชื่อว่า เวด คลีเมนต์และเขาก็ยังหล่อรวยอีกด้วย หนูปล่อยให้แม่เป็นคนตัดสินใจดีกว่าไหม เรื่องการแต่งงานของหนู?”
“ได้เลย” ลิลี่พนักหน้า “หนูจะทำตามที่แม่บอก”
“ดีมาก!” ซาแมนเธอชอบใจ เวดคือลูกชายของเพื่อนเธอ และเขาดูเฉลียวฉลาดและที่สำคัญที่สุดเขามาจากตระกูลที่ร่ำรวย ตระกูลของเขาอยู่ในธุรกิจค้าไม้และมีทรัพย์สินมูลค่าหลายพันล้าน!
“เดี๋ยวขอแม่โทรหาคุณเวดก่อน ลองใช้เวลากับเขาดู เขาสามารถที่จะดูแลลูกได้ที่นี่” ซาแมนธาฉีกยิ้ม
ลิลี่ไม่อยากจะทำให้แม่ของเธอเสียอารมณ์ เธอจึงพยักหน้า “โอเค”
ความทรงจำของลิลี่หวนกลับไปเมื่อสามปีที่แล้ว ดังนั้นเธอจึงจำได้แค่เพียงว่าซามแมนธาเร่งรีบให้เธอแต่งงาน ‘ฉันอยู่ในวัยที่เหมาะสมสำหรับจะแต่งงานแล้ว ในเมื่อแม่อยากจะให้ฉันแต่งงาน งั้นฉันก็จะลองใช้เวลากับเวดดู’ ลิลี่คิด
