คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 649
ดาลตันพยักหน้า เขาไม่ละสายตาจากโมนิก้าเลย
ดาลตันยิ้มและถามว่า “ผู้จัดการเจเน็ต ผมได้ยินมาว่าสาวสวยคนนี้จะเสิร์ฟแต่ผลไม้และร้องเพลง จะเป็นอะไรไหมถ้าผมอยากจะให้เธอมาดื่มกับผม?”
เจเน็ตชะงัก แต่เธอก็ยิ้มและตอบว่า “แน่นอนท่านประธานดาลตัน คุณเป็นแขกคนพิเศษของเราและเป็นเกียรติของโมนิก้ามากที่จะได้ดื่มกับคุณ”
ในขณะที่พูดเธอก็มองไปที่โมนิก้าและบอกให้เธอเสิร์ฟเครื่องดื่มให้กับดาลตัน
โมนิก้ากัดริมฝีปากของเธอแล้วพูดว่า “ผู้จัดการเจเน็ต เราตกลงกันแล้วว่าฉันจะไม่ดื่มกับแขก”
ในวันแรกของการทำงาน โมนิก้าก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล แขกมักจะมองเธอราวกับว่าเธอกำลังเดินเปลือยเปล่า การจ้องมองของพวกเขาทำให้เธอรู้สึกหนักใจ
โมนิก้าอยากจะออกจากที่นี่ แต่เธอจะไปไหนได้?
เมืองตงไห่ใหญ่มากและเธอก็ไม่มีเงินติดตัวเลย แล้วเธอจะพบกับแดร์ริลได้ที่ไหน?
พี่สะใภ้ของแดร์ริลได้แนะนำสถานที่แห่งนี้แก่เธอ ดังนั้น มันคงจะไม่เลวร้ายเกินไป ในวันแรกของการทำงาน โมนิก้าได้บอกเจเน็ตแล้วว่าเธอจะไม่ดื่มเหล้ากับแขกและเจเน็ตเองก็ได้ตกลงในเรื่องนี้แล้ว เธอกำลังกลับคำพูดอย่างนั้นเหรอ?
โมนิก้าอยู่บนแท่นเสมอ แล้วเธอจะดื่มกับแขกได้ยังไง?
เจเน็ตหัวเราะและพูดว่า “มัวรออะไรอยู่ ดื่มกับท่านประธานดาลตันสิ เธอทำงานที่นี่หลายวันแล้ว แขกกี่คนแล้วที่ไม่พอใจเพราะเธอปฏิเสธที่จะดื่มกับพวกเขา ฉันให้อภัยเธอกับเหตุการณ์เหล่านั้นได้ แต่วันนี้เธอจะต้องดื่มกับท่านประธานดาลตัน เข้าใจไหม?”
ดาลตันเป็นเหมืองทองคำของเจเน็ต ถ้าเธอสามารถรักษาแขกคนนี้เอาไว้ได้ เธอจะต้องได้รับโชคก้อนใหญ่อย่างแน่นอน โมนิก้าจะต้องดื่มกับเขา
โมนิก้ากัดริมฝีปากของเธอ เธอไม่รู้ว่าจะทำยังไง
เจเน็ตกระซิบบอกเธอว่า “ไม่ว่ายังไง เธอก็จะต้องดื่มกับท่านประธาน เธอรู้ไหมว่าคุณดาลตันเป็นใคร ถ้าเธอไม่ดื่ม เธอก็อยู่ที่นี่ไม่ได้อีกต่อไปและฉันก็จะไม่จ่ายค่าแรงให้กับเธอด้วย”
จากนั้นเธอก็ผลักโมนิก้าเข้าไปหาเขา
โมนิก้ากัดริมฝีปากของเธอ แม้ว่าเธออยากจะคัดค้านก็คงจะเป็นไปไม่ได้ เธอหยิบแก้วแล้วมองไปที่ดาลตัน “ขอบคุณที่คุณมาที่นี่ เชียร์ส!”
โมนิก้าจิบเครื่องดื่มเพียงเล็กน้อย
เธอไม่เต็มใจที่จะดื่มมันจริง ๆ แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่น เธอจะถูกไล่ออกไม่ได้และที่สำคัญเธอก็จะไม่ได้รับค่าจ้าง เธอต้องทำงานเพื่อการมีชีวิตรอด
โมนิก้าจิบเพียงเล็กน้อยเพราะเธอกำลังท้อง
“โอ้ หยาบคายจริง ๆ เธอต้องดื่มให้หมดแก้ว” เจเน็ตขมวดคิ้วพร้อมพูดอย่างไม่พอใจ
ดาลตันหัวเราะ “ไม่เป็นไร นี่เป็นครั้งแรกของหญิงสาวผู้งดงาม ฉันเข้าใจดี”
ดาลตันตบมือลงและพูดกับโมนิก้าว่า “สาวสวย มานั่งตรงนี้เถอะ ไม่ต้องอาย ฉันเป็นมิตรกับทุกคน” เขาหัวเราะ
โมนิก้ากัดริมฝีปากของเธอและนั่งลงข้าง ๆ ของเขา
ดาลตันโอบรอบเอวของเธอทันทีและพูดว่า “สาวสวย ไม่ใช่ตรงนั้น แต่ที่นี่” เขายิ้มและตบมือลงบนขาของเขา
