คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 651
เธอกล้าพูดกับท่านประธานดาลตันแบบนั้นได้อย่างไร?
“แกเป็นบ้าอะไรของแก? แกกล้าพูดกับท่านประธานดาลตันแบบนั้นได้ยังไง?” เจเน็ตรู้สึกเสียวสันหลังวาบ “ขอโทษเขาเดี๋ยวนี้”
ดาลตันหัวเราะและขอให้เจเน็ตออกไปก่อน
เขาเดินเข้าไปหาโมนิก้าและกล่าว “คนสวย เธอเป็นคนอารมณ์ร้อน แต่ฉันชอบมาก”
เขาจับมือโมนิก้าขณะเขากล่าว
“ปล่อยฉัน!”
โมนิก้าเดือดดาล เธอหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาสาดใส่หน้าของดาลตันเลอะเทอะเต็มไปหมด จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นยืนและเตรียมพร้อมจะหนีออกจากห้องสูท
เปรี้ยง!
ดาลตันโมโหมากและเขาก็เก็บอาการไว้ไม่อยู่ เขาเตะโต๊ะรับแขกกระจุยกระจายทำให้แก้วหลายใบหล่นแตกกระจายอยู่บนพื้น
“นังสารเลว! แกกล้าดียังไง?” ดาลตันขุ่นเคืองขณะเขาโบกมือเรียกบอดี้การ์ด “มัดตัวเธอ!”
บอดี้การ์ดก็เข้าประชิดล้อมตัวเธอในทันทีและผูกมัดเธอด้วยเชือก
โมนิก้าเป็นคนอ่อนแอมาโดยตลอด ไม่มีทางที่เธอจะเอาชนะบอดี้การ์ดได้และยิ่งไปกว่านั้นเธออุ้มท้องอยู่ ถึงแม้ว่าเธอจะขัดขืนแต่พวกเขาก็สามารถมัดเธอไว้ได้อย่างง่ายดายและจับตัวเธอโยนไปที่โซฟา
ดาลตันจ้องไปที่เธอ “แกกล้ามาก กล้าถึงขนาดสาดไวน์ใส่หน้าฉันได้ยังไง!”
ดาลตันหันไปหาศิลปินหญิงและกล่าว “มาเร็ว มาร่วมยินดีต้อนรับเพื่อนร่วมงานใหม่ของเธอ! ดื่ม!”
ศิลปินหญิงก็ชูแก้วขึ้นในทันทีและเดินมุ่งหน้าไปหาพวกเขา
พวกเขาทั้งหมดต่างพากันเทไวน์ไปบนหน้าของโมนิก้า
ไวน์ไหลซึมจากใบหน้าของโมนิก้าลงผมของเธอ อย่างไรก็ตามเธอยังคงดูยั่วยวนเหมือนเช่นเคย
ดาลตันฉีกยิ้มอย่างเย็นชา “สนุกไหมล่ะคนสวย?”
“ออกไปห่าง ๆ ฉันนะ!” โมนิก้ายังคงขัดขืนต่อไป
เจเน็ตโกรธมาก เธอเดินเข้าไปหาและด่าทอโมนิก้า “คุณกล้าดียังไงถึงทำตัวแบบนี้? แกมันเป็นแค่เด็กเสิร์ฟที่นี่”
โมนิก้าส่งเสียงร้อง “เจเน็ต พี่สะใภ้ของฉันแนะนำให้ฉันมาที่นี่ พี่สะใภ้ฉันบอกว่าเธอจะดูแลฉันและนี่คือวิธีที่เธอดูแลฉันงั้นเหรอ?”
เจเน็ตหัวเราะ “แกเรียกยังนั่นว่าพี่สะใภ้งั้นเหรอ? ทำไมฉันไม่เคยได้ยินยัยนั่นบอกมาก่อน? ตอนที่ยูมิโทรมา เธอบอกว่าฉันจะทำอะไรกับแกก็ได้ทั้งนั้น ก็แค่ให้มาดื่มกับแขกเท่านี้เอง”
“แก…” โมนิก้ากัดริมฝีปากของเธอ “นั่นไม่จริง มันไม่จริง…”
“มันจะไม่เป็นความจริงได้ยังไง? หยุดดราม่าได้แล้ว แกต้องทำตามที่ท่านประธานดาลตันขอ ทำให้เขาพอใจเดี๋ยวนี้!” เจเน็ตกล่าวอย่างเย็นชา
“ฉันไม่อยากจะทำงานที่นี่อีกต่อไปแล้ว ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้” โมนิก้าเริ่มร้องไห้ “แก้มัดฉันเดี๋ยวนี้ ฉันไม่อยากทำงานที่นี่อีกต่อไปแล้ว”
“ไม่!” เจเน็ตโกรเคืองอย่างถึงที่สุด เธอเดินไปหาโมนิก้าและตบหน้าเธออย่างแรง
เพี้ยะ!
เจเน็ตตบหน้าโมนิก้าแรงมากเสียจนฝากรอยแดงฉานไว้บนใบหน้าของเธอ
โมนิก้าโวยวายและร้องไห้ฟูมฟายในความเจ็บปวด
“ไร้สาระสิ้นดี! หยุดทำตัวใสซื่อบริสุทธิ์ได้แล้ว!” เจเน็ตด่าทอโมนิก้าเสียงดัง เธอยกมือขึ้นมาอีกครั้งและตบโมนิก้าอย่างไม่ยั้งมือ
