นับถือกันเป็นพี่น้อง? หรือว่าจะเพราะเต๋าทุกข์จักรพรรดิเซียนกันเล่า? เย่หยวนต้องเบิกตากว้างขึ้นมาอย่างเข้าใจทันที
นักบุญสูงมารกระทิงตอบกลับมา ใช่แล้วมันเพราะว่าเต๋าทุกข์ของข้า! ข้านั้นยังดีกว่าอีกสองคนนั้นหน่อย แต่ถึงจะอย่างไรข้าก็ผ่านเต๋าทุกข์จักรพรรดิเซียนมาถึงสองครั้งแล้ว! ต่อให้ครั้งที่สามข้าจะผ่านไปได้แต่ครั้งที่สี่นั้นมันคงต้องเอาชีวิตข้าไปแน่! หากข้ายังไม่บรรลุขึ้นไปข้าคงมีแต่ต้องตายลง!
พูดมาถึงตรงนี้ตัวนักบุญสูงมารกระทิงก็อดถอนใจยาวออกมาไม่ได้
ดูท่าแล้วสิ่งที่เรียกว่าเต๋าทุกข์จักรพรรดิเซียนมันคงน่ากลัวอย่างยิ่ง!
เหล่ายอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของทวีปพิรุณใสนั้นถูกคนนับล้านๆ กราบไหว้บูชาราวกับเป็นเทพ
แต่เหล่ายอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนทั้งหลายนั้นเองต่างก็มีความยากลำบากของชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียน
หนึ่งในนั้นมันคือเต๋าทุกข์จักรพรรดิเซียน!
เย่หยวนนั้นเคยได้อ่านบันทึกเรื่องราวนั้นมาจากหนังสือโบราณของนิกายสวรรค์ยุทธมั่น
คนที่บ่มเพาะขึ้นไปถึงชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนได้นั้นจะทำให้เกิดเต๋าทุกข์จักรพรรดิเซียนขึ้น
เต๋าทุกข์จักรพรรดิเซียนนั้นมันไม่มีกำหนดชัดเจนว่าจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่อย่างไร บ้างนั้นก็ต้องพบเจอมันทุกหมื่นปี บ้างก็อาจจะทิ้งช่วงนานถึงสามหมื่นปี
แน่นอนว่ามันย่อมจะมีคนที่โชคร้ายต้องเจอมันทุกๆ พันปีด้วย
เต๋าทุกข์จักรพรรดิเซียนแต่ละครั้งนั้นมันจะรุนแรงกว่าครั้งก่อนเสมอๆ
คนส่วนมากก็ทนได้ไม่เกินสามครั้ง
แน่นอนว่าหากคนผู้นั้นหมั่นพัฒนาฝีมืออย่างไม่หยุดยั้งก่อนที่จะถึงเต๋าทุกข์จักรพรรดิเซียนครั้งต่อไปแล้ว พวกเขาก็ย่อมจะสามารถผ่านมันไปได้อย่างปลอดภัย
แต่คนที่ย่ำอยู่กับที่นั้นมีแต่ต้องตาย
โชคร้ายแค่ว่าทวีปพิรุณใสนี้มันยึดถือกันว่าชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนนั้นคือที่สุดของเส้นทางการบ่มเพาะแล้ว
เมื่อไม่มีใครสามารถหลอมโอสถสวรรค์ระดับห้าได้ ไม่มีวรยุทธบ่มเพาะที่เหนือล้ำฟ้าดิน ไม่มีโชคเหนือฟ้าให้เสาะหาเหล่ายอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนทั้งหลายต่างก็ต้องตายตกลงไปในเต๋าทุกข์จักรพรรดิเซียนครั้งที่สองหรือสามสิ้น
แต่ก็เพราะเหตุนี้ที่ทำให้บนทวีปพิรุณใสนี้มันมียอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนอยู่เพียงแค่หยิบมือ
ไม่เช่นนั้นแล้วต่อให้ชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนมันจะบรรลุได้ยากเย็นแค่ไหนแต่สุดท้ายเวลามันก็จะแก้ไขปัญหานั้นให้ได้
แต่ปัญหาก็คือยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนรุ่นใหม่บรรลุขึ้นมาแต่ยอดฝีมือรุ่นเก่าๆ กลับทยอยตายลงไป!
หึๆ ในเมื่อพี่มารกระทิงคิดนับข้าเป็นน้องแล้ว เย่หยวนผู้นี้ก็ย่อมไม่คิดจะปฏิเสธ เย่หยวนตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม
นักบุญสูงมารกระทิงนั้นหัวเราะลั่นขึ้นมาอย่างดีใจก่อนจะพุ่งเข้ามากุมมือเย่หยวนไว้ น้องข้า จากวันนี้ไปเรื่องของเจ้านั้นมันคือเรื่องของข้า!
เย่หยวนยิ้มรับ พี่ข้าโปรดวางใจเถอะ น้องผู้นี้มีความมั่นใจในวิชาการโอสถไม่น้อย เรื่องโอสถสวรรค์นั้นข้าจัดการให้ท่านได้แน่
คนทั้งสองนั้นต่างหัวเราะลั่นขึ้นมาเมื่อได้ยินคำอีกฝ่าย
เย่หยวนนั้นไม่ได้โง่เขาย่อมรู้ดีว่าการเป็นพี่น้องกับยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนนั้นมันจะสร้างผลประโยชน์ให้แก่เขาได้มากแค่ไหน!
นักบุญสูงมารกระทิงนั้นเข้าใจเรื่องนี้เองเช่นกันจึงได้ยอมรับให้เย่หยวนเป็นน้อง
เพราะต่อให้เขาจะไม่ต้องลงมือใดๆ แต่แค่ความเป็นน้องของยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนมันก็ย่อมจะช่วยเหลือเย่หยวนได้มหาศาลแล้ว
อย่างน้อยๆ การที่เย่หยวนรับนับถือพี่คนนี้ไปมันก็ย่อมจะทำให้เขาเดินทางผ่านเขาหมื่นอสูรกลับไปยังห้ายอดแดนสวรรค์ได้อย่างไร้ปัญหาอีกต่อไป
ซั่วเหยียนที่ได้เห็นเรื่องราวนั้นทำได้เพียงแค่ยืนนิ่ง
เพราะก่อนหน้านี้พวกเขาทั้งสองนั้นยังตวาดใส่กันไม่ขาดปากสุดท้ายกลับกลายเป็นพี่น้องกันในพริบตาได้?
เดี๋ยวก่อนสิ! ข้านั้นเพิ่งจะกราบท่านนักบุญสูงท่านเป็นอาจารย์ แต่พี่เย่หยวนกลับไปนับถืออาจารย์ท่านเป็นพี่น้อง เช่นนั้นแล้วข้าจะนับใครเป็นอะไรเล่าทีนี้? ซั่วเหยียนนั้นมึนงงอย่างมากเพราะสำหรับนักยุทธแล้วการกราบอาจารย์มันก็เหมือนการกราบคนผู้นั้นเป็นบิดามารดา เย่หยวนในตอนนี้จึงมีศักดิ์เป็นน้องของพ่อ มีสถานะเป็นอาจารย์อา
เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป ก็นับของใครของมันไป! ตอนที่เจ้าอยู่กับเขาเจ้าก็นับเขาเป็นอาจารย์ เวลาเจ้าอยู่กับข้าเจ้าก็นับข้าเป็นพี่ไป
ซั่วเหยียนนั้นไม่เคยจะมีความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนเช่นนี้มาก่อนเขาจึงได้แต่ต้องพยักหน้ารับไปอย่างไม่เข้าใจมากมาย
นักบุญสูงมารกระทิงนั้นเองก็พอใจกับผลลัพธ์นี้ไม่น้อยเช่นกัน
เขานั้นพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม มันต้องเป็นเช่นนั้น! หึๆ ลิงเฒ่ากับนกใหญ่มันเอาแต่อวดทุกวี่วันว่าศิษย์ของมันเก่งกาจ! ซั่วเหยียนเจ้าอย่าทำให้อาจารย์น้อยหน้าเชียว!
การถูกนักบุญสูงมารกระทิงเรียกเช่นนี้ลิงเฒ่ากับนกใหญ่นั้นมันย่อมจะเป็นยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนอีกสองคนบนเขาหมื่นอสูรแล้ว
ซั่วเหยียนพยักหน้ารับ อาจารย์วางใจเถอะ ศิษย์นั้นจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังแน่! แต่ก่อนหน้านั้นศิษย์ยังมีเรื่องส่วนตัวต้องกลับไปจัดการที่บ้านอยู่ หวังว่าอาจารย์จะอนุญาต
พูดมาถึงตรงนี้ดวงตาของซั่วเหยียนก็แสดงแววแห่งความดุร้ายออกมา
เมื่อเย่หยวนได้เห็นเช่นนั้นเขาก็ต้องพยักหน้ารับ
เด็กคนนี้เติบโตขึ้นแล้ว!
แม้ว่าเขานั้นจะไม่ได้คิดอยากแข่งขันใดๆ ด้วยแต่พี่ชายทั้งเก้าของเขานั้นกลับเป็นคนบังคับให้เด็กน้อยคนนี้ลงสนาม
แม้ว่าร่างกายของซั่วเหยียนนั้นมันจะยังดูเหมือนเด็กน้อยแต่คลื่นพลังสายเลือดเสือในร่างของเขานั้นมั้นดุร้ายกว่าเก่าไปมาก
วันหน้าเขาคงได้กลายเป็นราชาขาลเจิดที่สองแน่ๆ
แน่นอนว่าหากให้เย่หยวนพูดแล้วตัวซั่วเหยียนย่อมจะก้าวล้ำระดับของราชาขาลเจิดไปได้แน่นอน!
ตัวตนของนักบุญสูงมารกระทิงนั้นยิ่งใหญ่แค่ไหน? เขานั้นย่อมจะมองออกได้ทันทีว่ามันมีเรื่องอะไรกัน อืม ให้ต้าหวงไปกับเจ้าด้วยแล้วกัน!
นักบุญสูงมารกระทิงนั้นเดินนำคนทั้งสองออกมาจากภายในถ้ำลึกและพบต้าหวงกำลังยืนนิ่งรอฟังคำสั่งอยู่ที่ด้านนอก
ต้าหวง นี่น้องชายร่วมสาบานของข้า เย่หยวน จากวันนี้ไปเจ้าต้องเคารพเขาให้มากไว้ เข้าใจหรือไม่? นักบุญสูงมารกระทิงกล่าวขึ้นแนะนำ
กระทิงเฒ่านั้นต้องเบิกตากว้างขึ้นมาทันทีที่ได้ยินก่อนจะหันมามองเย่หยวนราวกับว่าเขาได้เห็นผี
เขานั้นไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดเย่หยวนเดินเข้าไปด้วยสถานะนักโทษแต่กลับออกมาเป็นน้องชายของนักบุญสูงมารกระทิงไปได้
เพราะแม้แต่ยอดอัจฉริยะอย่างซั่วเหยียนนั้นก็ยังเป็นได้แค่ศิษย์ของท่านนักบุญสูงมารกระทิง!
แล้วเจ้าเด็กคนนี้มันมีดีอะไรถึงได้กลายเป็นน้องของท่านนักบุญสูงไป?
ท่านนักบุญสูง นี่…
เมื่อเย่หยวนเห็นสีหน้าของต้าหวงนั้นเขาก็อดหัวเราะขึ้นมาในใจไม่ได้
แต่ใบหน้าของเขานั้นยังคงหนักแน่นไม่แสดงท่าทางขบขันใดๆ ออกมาและยิ้มกล่าว ท่านพี่ ข้านั้นรับไว้ไม่ได้หรอก! ผู้อาวุโสต้าหวงท่านั้นบอกว่าน้องผู้นี้ไร้ความสามารถและทำอะไรเกินตัว ทั้งยังคิดสังหารข้าลงถึงสองครั้งด้วยกัน!
เมื่อต้าหวงได้ยินเช่นนั้นเขาก็รู้สึกชาไปทั้งตัวทันที
เขากลายเป็นผู้ร้ายไปเสียแล้ว!
เพราะจะอย่างไรเรื่องที่เขาทำทั้งหมดนั้นมันก็ย่อมเป็นคำสั่งของนักบุญสูงมารกระทิง แต่มีหรือที่เขาจะปล่อยให้ท่านนักบุญสูงมารับโทษนี้ไว้ได้?
ต้าหวงนั้นจึงได้แต่ต้องก้มหน้ากล่าว เรื่องนั้น อาจารย์เย่นั้นสูงส่ง ต้าหวงนั้นผิดไปแล้ว ต้าหวงขอให้ท่านอภัยให้ด้วย!
เย่หยวนหันไปมองต้าหวงด้วยรอยยิ้มเย็นเยือก คิดอยากได้รับการอภัยมันก็ย่อมได้ แต่เจ้าต้องสัญญาเรื่องหนึ่งกับข้าก่อน
ได้เห็นรอยยิ้มของเย่หยวนนั้นตัวต้าหวงย่อมจะสั่นสะท้านไปทั้งใจ
แต่เวลานี้เขาไม่อาจจะปฏิเสธได้
เวลานี้เขาจึงได้แต่ต้องพยักหน้ารับไป อาจารย์เย่ว่ามาเถอะ
เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป อืม ข้านั้นกำลังจะเดินทางกลับไปยังดินแดนของราชาขาลเจิดพอดี ให้ข้าขี่หลังเจ้ากลับไปแล้วความแค้นใดๆ ของเรามันถือว่าหายกัน
ต้าหวงนั้นเป็นกระทิงเหลืองแต่เวลานี้ใบหน้าของเขามันกลับดำมืดเหมือนก้นหม้อ
เขานั้นเป็นถึงยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิหยกขั้นสุด แต่กลับต้องให้เด็กน้อยพลังชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศล้ำมาขี่หลัง?
เขานั้นรู้ดีว่าเรื่องนี้มันคงเลี่ยงไม่ได้แต่วิธีการแก้แค้นของเย่หยวนนี้มันก็ช่างน่าคับแค้นใจเสียจริง!
นักบุญสูงมารกระทิงนั้นเองก็ได้แต่ทำหน้าเหยเกเมื่อได้ยิน
แต่เวลานี้เขาย่อมจะไม่คิดหาเรื่องใส่ตัวสร้างความแตกแยกและสั่งออกมา ต้าหวง ครั้งนี้ข้าคงต้องลำบากเจ้าแล้ว! เมื่อเจ้าไปถึงแดนของขาลเจิดมันเจ้าก็ฟังคำสั่งเย่หยวนให้ดี แค่นั้นก็พอ อย่าได้ทำหน้าเช่นนั้นเลย การให้เย่หยวนขี่หลังไปนี้มันมีแต่จะสร้างประโยชน์ให้เจ้าหาได้มีอะไรเสียหายไม่
ต้าหวงนั้นได้แต่ต้องกัดฟันแน่นขึ้นมา
สร้างประโยชน์ให้ หาได้มีอะไรเสียหายไม่?
เขานั้นเป็นถึงยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิหยกขั้นสุดแต่กลับต้องมาให้คนอื่นขี่พลังเช่นนี้แล้ววันหน้าเขาจะยังเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?
ไอ้เฒ่าทั้งหลายนั้นมันจะไม่ล้อเขาไปจนวันตายหรือ?
แต่เมื่อนักบุญสูงมารกระทิงสั่งออกมาแล้วตัวเขาก็ย่อมไม่อาจขัดได้และต้องรับปากกลับมา ขอรับ ต้าหวงขอน้อมรับคำสั่ง!
