คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 748
สายตาของไซม่อนขึงขังมากขึ้น
แดร์ริลดูไม่มีวุฒิภาวะ แถมเขายังมีวาจาสามหาว
“ถ้าตกลงตามนี้ เราก็ต้องจริงจังกับการเดิมพัน” แดร์ริลกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ถ้าหากผมแพ้พนัน ผมจะยอมเรียกคนรับใช้ของคุณว่าเจ้าสูงสุด แต่ถ้าหากว่าผมชนะ ภรรยาของคุณจะต้องยอมรับผมเป็นอาจารย์ ในวันนี้นักข่าวก็มากันมากมาย คุณอย่าเพิ่งกลับคำก็แล้วกัน”
บรรดาผู้ชมก็หัวเราะร่าเสียงดังระงม
“ไอ้เด็กคนนี้มันคิดว่ามันจะชนะรึไง?”
“จริงด้วย ท่านครีเซนต์เป็นถึงผู้อาวุโสจากสำนักพรานและเขาก็เป็นเจ้าของผลงานบทกวีที่มีชื่อเสียงโด่งดังมากมายหลายชิ้น ไอ้ละอ่อนคนนี้มันคิดว่ามันเป็นใครมาทัดเทียบกับเขา?”
“ไอ้หนุ่มคนนี้มันไม่รู้ตาสีตาสาว่าคนที่นี่มีพรสวรรค์มากแค่ไหน มันคิดว่ามันแน่!”
เมื่อไซม่อนได้ยินเสียงกระซิบกระซาบกันของเหล่าผู้ชม เขาก็หัวเราะและกล่าว “ในฐานะผู้อาวุโสสำนักพราน ฉันจะรักษาคำพูด”
ซัมเมอร์ ภรรยาของไซม่อนก็พยักหน้าตอบรับด้วยเช่นกัน ขณะเธอขบขัน ซัมเมอร์เป็นกุลสตรีที่มีชื่อเสียงและมากความสามารถ เชี่ยวชาญในเรื่องเครื่องดนตรี หมากรุก การเขียนอักษรพันปีและการวาดภาพ เธอไม่เต็มใจอย่างแน่นอนที่จะเรียกแดร์ริลว่าอาจารย์ เธอมั่นใจว่าสามีของเธอจะต้องชนะ
แดร์ริลหัวเราะ และก้าวเท้าเดินออกมาข้างหน้า “ถ้าเป็นเช่นนั้น เรามาพูดถึงเรื่องหัวข้อกันดีกว่า ใครจะเป็นคนกำหมดหัวข้อบทกวี?”
นักข่าวคนหนึ่งก็ก้าวขึ้นมาและกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เพื่อความยุติธรรม ขอให้นักข่าวเป็นคนเลือกหัวข้อจะดีกว่า ผมมาจากหลานเถียนเดลี่ ไม่แน่ผมอาจจะตั้งหัวข้อให้ได้?”
ฝูงชนต่างพยักหน้าเห็นด้วย
หลานเถียนเป็นสำนักข่าวหนังสือพิมพ์ที่มีชื่อเสียง เพื่อความยุติธรรมในการประชันจึงไม่มีใครขัดข้องที่จะให้นักข่าวเป็นผู้ตั้งหัวข้อ
ไซม่อนและแดร์ริลทั้งคู่ต่างก็พยักหน้า “โอเค ขอเชิญคุณเป็นคนตั้งหัวข้อ”
นักข่าวกวาดสายตามองไปรอบ ๆ และเห็นกระถางต้นไผ่สองสามต้น เขากล่าว “ตั้งแต่สมัยโบราณ นักเขียนที่มีชื่อเสียงต่างก็ชอบเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับไม้ไผ่ ทำไมเราไม่เริ่มจากตรงนั้นล่ะ?”
“เยี่ยมเลย!”
ฝูงชนพยักหน้าเห็นด้วยอีกครั้ง
ไซม่อนหัวเราะและกล่าว “เป็นหัวข้อที่ดี เอาล่ะจุดธูป ใครก็ตามที่สามารถเขียนบทกวีได้ดีกว่าก่อนที่ธูปจะไหม้หมดเป็นผู้ชนะ”
คนสองคนก็นำเอาธูปหอมออกมาและจุดไฟ
ผู้ชมยังคงนิ่งเงียบสนิท พวกเขารู้ดีว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะสรรสร้างบางสิ่งบางอย่างออกมาได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับการเขียนบทกวีใหม่
เมื่อธูปหอมถูกจุด แดร์ริลก็หัวเราะลั่นและก้าวเท้าขึ้นมาข้างหน้า เขาประกาศกร้าว “ฉันเขียนของฉันเสร็จเรียบร้อยแล้ว”
อะไร? ทุกคนต่างตกตะลึงงัน เวลาผ่านไปยังไม่ทันได้หายใจ แต่แดร์ริลก็สามารถแต่งบทกวีชิ้นใหม่เสร็จเรียบร้อยแล้ว?
“ถ้างั้น แกก็ควรจะอ่านบทกวีของแกออกมาดัง ๆ ให้ทุกคนได้ยินแกชัด ๆ” ไซม่อนยียวนด้วยการเยาะเย้ย
“ใช่ อ่านบทกวีที่แกแต่งให้พวกเราฟังหน่อย”
ทุกสายตาจับจ้องไปที่แดร์ริล เขาสูดลมหายใจเขาลึกก่อนจะร่ายบทกวีเหมือนกับที่นักปราชญ์สมัยโบราณมักปฏิบัติกัน “รากของข้าหยั่งลึกระหว่างซอกหินขณะข้าปักหลักอยู่ในพงไพร แม้ว่าสายลมจะพัดพาไปทั่วสารทิศ ข้าก็ยังคงแข็งแกร่งและแน่วแน่”
เจิ้งปานเฉียวเขียนบทกวีบทนี้ไว้ในช่วงต้นราชวงศ์ชิง แดร์ริลนึกถึงผลงานบทกวีในสมัยนั้น
บทกวีเพียงสั้น ๆ สามารถชะงักผู้ชมได้อยู่หมัด!
เงียบกริบสนิท!
ทุกคนต่างตกตะลึงเมื่อท่องบทกวีอยู่ในใจซ้ำไปซ้ำมา!
‘แม้ว่าสายลมจะพัดพาไปทั่วสารทิศ ข้าก็ยังคงแข็งแกร่งและแน่วแน่’
มันช่างเหมาะเจาะและลงตัวมากซาบซึ้งกินใจ!
ไซม่อนหัวหมุน เขากุมขมับตัวเอง แต่เขาก็ไม่สามารถจะนึกบทกวีที่คมคายได้เลย! แม้ว่าเขาจะคิดออกแต่มันก็ไม่มีทางที่จะเหนือชั้นกว่าบทกวีของแดร์ริล!
ใครบางคนก็เริ่มปรบมือเป็นการนำให้ผู้ชมคนอื่น ๆปรบมือตามเสียงดังสนั่นเกรียวกราว!
“บทกวีดีเลิศ! บรรเจิดมาก!”
“มันลงตัวสุด ๆ !”
เมื่อคำกล่าวชมเชยดังระงมขึ้นมาอย่างท่วมท้น สีหน้าของไซม่อนกลับฉุนเฉียวกระฟัดกระเฟียดมากกว่าเดิม!
“คุณเก่งมากเลย คุณชาย” จีเวลหน้าแดงก่ำขณะที่เธอกระตุกแขนเสื้อแดร์ริลเบา ๆ
เธอไม่คาดคิดว่าแดร์ริลจะมากความสามารถขนาดนี้!
แดร์ริลหัวเราะและหันไปมองที่ไซม่อน “ผู้อาวุโสครีเซนต์ ทีนี้คุณเชื่อผมหรือยัง?”
ทุกคนต่างมองไปที่ไซม่อน ชายชราก็หน้าแดงเถือก แต่เขาก็กัดฟันกล่าว “เอาล่ะ แกเป็นผู้ชนะในรอบนี้ เรายังมีอีกสองรอบและผู้ที่ชนะสองในสามก็จะได้เป็นผู้ชนะเลิศ”
“ใช่ ชนะสองในสาม!”
