คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 777
พวกเขาเข้าใกล้เมืองใหญ่ที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก ดอกไม้สวยงามหลายสีเบ่งบานอยู่ทั้งสองข้างของประตูเมืองที่สามารถมองเห็นได้ในระยะไกล
“เรามาถึงเมืองดอกชบาแล้ว” จีเวลกล่าวอย่างตื่นเต้นเมื่อได้เห็นประตูเมือง
“เมืองดอกชบา?” แดร์ริลพึมพัมกับตัวเอง
จีเวลหัวเราะและกล่าว “เมืองดอกชบาถูกตั้งชื่อตามดอกไม้ตระกูลชบานานาพันธุ์ที่เติบโตรอบ ๆ เมือง แท่นบูชาหลักของสำนักหยกก็ตั้งอยู่ในหุบเขาร้อยบุปผาด้วย มันอยู่ห่างจากเมืองดอกชบาไปไม่กี่กิโลเมตร สำนักหยกจะรับแต่สาวกผู้หญิงเท่านั้น”
แดร์ริลหัวเราะและกล่าว “ถ้าอย่างนั้นคืนนี้เราไปพักในเมืองดอกชบากันเถอะ เราจะเดินทางต่อในวันพรุ่งนี้”
“ได้เลย!” จีเวลส่งเสียงร้องดีใจ
ก่อนหน้านี้จีเวลเคยมาที่เมืองดอกชบาในฐานะที่เป็นขอทานเร่ร่อน ในที่สุดเธอก็ได้กลับมาเพลิดเพลินกับสถานที่ท่องเที่ยวและประสบการณ์ของเมืองในความรู้สึกใหม่
รถม้าก็เคลื่อนเข้าสู่เมืองดอกชบา ในขณะที่พวกเขากำลังสนทนากัน
เมืองนี้เปี่ยมไปด้วยความมีชีวิตชีวาจากพ่อค้าแม่ขายข้างถนน บางคนขายเครื่องสำอาง บางคนขายลูกกวาดและมีแม้กระทั่งการแสดงละครลิงและรายการทอล์คโชว์
จีเวลรู้สึกร่าเริงมากเมื่อเธอลากแดร์ริลเดินไปตามท้องถนน ในมือข้างหนึ่งถือลูกกวาดและในมืออีกข้างหนึ่งถือขนมสายไหม
อีกด้านหนึ่งในโลกใหม่
มันมีเพียงแค่ถนนบนภูเขาเท่านั้น ที่มุ่งตรงไปสู่พระราชวังในขณะที่มีคนสองคนเดินอย่างเงียบเชียบ ไม่ใช่ใครอื่นนอกไปเสียจาก จัสตินและลิลี่
พระอาทิตย์ส่องแสงเฉิดฉายพร้อมกับสายลมที่พัดปลิวเบาสบาย แต่ถึงอย่างไรสีหน้าของจัสตินก็หดหู่เศร้าหมอง
ก่อนหน้านี้เขาถูกรุมกระทืบจนเกือบตายและโดนฉี่รด โชคดีที่เขาได้เงินกลับคืนมา เขาหาโรงแรมค้างคืนและเลือกห้องนอนที่ดีกว่าให้ลิลี่ ส่วนตัวเขาเลือกห้องที่ด้อยกว่าเพราะเขาไม่เต็มใจที่จะใช้จ่ายฟุ่มเฟือยเพื่อตัวเอง
หลังจากคืนนั้น พวกเขาก็ออกเดินทางทันทีในเช้าวันถัดมา
จัสตินได้บทเรียนจากการโดนรุมกระทืบแล้ว เขาจึงยัดถุงเงินซ่อนไว้ในเสื้อผ้าของเขา เผื่อว่าพวกอันธพาลพรรคอื่น ๆ ต้องการที่จะปล้นเขาอีก
ไม่นานพวกเขาก็รู้สีกอ่อนล้าหมดเรี่ยวแรง จากการเดินบนถนนอันลาดชันของภูเขามาระยะหนึ่ง พวกเขาก็มองเห็นโรงเตี๊ยมตรงตีนเขาที่อยู่ห่างออกไป
มันเป็นโรงเตี๊ยมเล็ก ๆ ที่มีป้ายบอกอยู่บนประตู มีเต็นท์ถูกกางตั้งไว้อยู่ด้านนอกพร้อมกับโต๊ะและเก้าอี้
“ลิลี่ เราไปนั่งพักที่นั่นกันเถอะ! เราอาจจะแวะดื่มชาสักสองสามถ้วยก่อนเดินทางต่อ” จัสตินกล่าวอย่างดีใจพรางยิ้มให้กับลิลี่
พวกเขานั้นอิดโรยเหนื่อยล้าและกระหายน้ำหลังจากการเดินทางที่แสนเหนื่อยอ่อน ความคิดที่จะได้ดื่มชาร้อน ๆ สักถ้วยก็อาจจะทำให้พวกเขารู้สึกดีขึ้น
“ได้เลย” ลิลี่พยักหน้าเบา ๆ เธอเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางและเหงื่อไหลออกมาเล็กน้อย
หัวใจของจัสตินรู้สึกปวดระบมเมื่อเขากล่าว “ลิลี่ มันยังห่างไกลมากจากตรงนี้ไปโรงเตี๊ยม ทำไมไม่ให้ฉันแบกเธอไปแทนล่ะ มาเถอะขึ้นมาเลย” จากนั้นเขาก็หันหลังย่อตัวลงต่อหน้าเธอ
“ไม่ ไม่… มันดูไม่เหมาะสม” ลิลี่กล่าวตอบเบา ๆ
