จอมมารแค่อยากเป็นคนดี [反派少爷只想过佛系生活] – บทที่ 91 ดาร์ก เดม่อนรีบวิ่งไปที่ปราสาท

บทที่ 91 ดาร์ก เดม่อนรีบวิ่งไปที่ปราสาท
บทที่ 91 ดาร์ก เดม่อนรีบวิ่งไปที่ปราสาท

ในหอคอยบ้านขุนนาง

ดาร์กหยดน้ำยาแมวหนึ่งหยดลงบนรากหญ้าแมว จากนั้นก็เทน้ำยาลงบนต้นไม้หนอน แล้วจึงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

ในบรรดางานอดิเรกทั้งหมด การปลูกดอกไม้และหญ้านับเป็นการฝึกฝนจิตใจอย่างแท้จริง

เมื่อนำหญ้าแมวขี้อ้อนกลับเข้าไปในตะกร้านอนแล้ว ดาร์กก็เริ่มตรวจสอบสิ่งที่เขาต้องพกไปอย่างรอบคอบ

งานเลี้ยงสวมหน้ากากจะเริ่มในเวลาหกโมงเย็น และดำเนินต่อไปจนกว่าระฆังจะดังขึ้นในเวลาเที่ยงคืน นักเรียนจะต้อนรับวันใหม่ในโถงแห่งการต้อนรับ

ช่วงเวลานี้ พวกเขาจะต้องมุ่งเข้าไปในปราสาทส่วนลึกเพื่อค้นหาผีที่ซ่อนอยู่และฆ่าพวกมัน

คะแนนที่ได้จากการฆ่าผีจะถูกบันทึกไว้ในการ์ดคัดสรร

นักเรียนสามารถใช้การ์ดคัดสรรตรวจสอบอันดับของพวกเขา ในแต่ละชั้นปีและในแต่ละบ้านได้

แน่นอนว่าส่วนที่ได้รับความนิยมมากที่สุดคือ อันดับโดยรวม

มันไม่เหมือนกับแชมป์ประจำชั้นปี แชมป์ของอันดับโดยรวมจะไม่เพียงแต่ได้รับตำแหน่งพิเศษเท่านั้น แต่ยังได้รับคะแนนจำนวนมากและรางวัลเป็นทรัพยากรหายากอีกด้วย

ดังนั้นแม้แต่นักเรียนชั้นปีสูง ๆ ก็ยังออกไปร่วมงานเลี้ยงสวมหน้ากากเช่นกัน!

สำหรับรุ่นน้องแล้ว มันไม่ง่ายเลยที่จะดึงเอาคะแนนจากมือของนักเรียนรุ่นพี่

โชคดีที่โรงเรียนมีกฎระเบียบที่เกี่ยวข้องในเรื่องนี้

ผีมีตั้งแต่หนึ่งดาวถึงแปดดาว

นักเรียนชั้นปีที่สามขึ้นไป จะไม่ได้รับคะแนนจากการฆ่าผีระดับหนึ่งดาว

นักเรียนชั้นปีที่สี่ขึ้นไป จะไม่ได้รับคะแนนจากการฆ่าผีที่ต่ำกว่าสองดาว

นักเรียนชั้นปีที่ห้าขึ้นไป จะไม่ได้รับคะแนนจากการฆ่าผีที่ต่ำกว่าสามดาว

นักเรียนชั้นปีหก จะไม่ได้รับคะแนนจากการฆ่าผีที่ต่ำกว่าสี่ดาว

…

สำหรับดาร์ก เขามีเป้าหมายชัดเจน นั่นคือทำคะแนนให้ได้เยอะ ๆ

ดังนั้นชุดแต่งกายจึงไม่ควรมีน้ำหนักมากเกินไป

และทางที่ดีก็ควรนำไปเพียงกระเป๋าใส่การ์ดเท่านั้น

ดาร์กหยิบการ์ดเวทมนตร์ออกมาและเริ่มจัดระเบียบมัน

เป็นเวลาสองเดือนแล้วตั้งแต่เริ่มเรียนมา

หากไม่นับการ์ดดอกไม้ ตอนนี้ดาร์กก็มีการ์ดเวทมนตร์สิบหกใบแล้ว

1. [อัตตา I]

2. [อัตตา II]

3. [ราคะ I]

4. [ราคะ III]

5. [สัตว์อสูรมายา: อีบุย]

6. [สไลม์ขยะ]

7. [ชัคคารุ]

8. [การ์ดแห่งความสุข]

9. [การ์ดน้ำยาเงียบสงัด]

10. [ผงเผยตัว] 2 ใบ

11. [น้ำยาพลังงาน] 5 ใบ

บวกกับการ์ดคัดสรร รวมเป็นสิบเจ็ดใบ

กระเป๋าใส่การ์ดที่ทางโรงเรียนจัดหาให้สามารถบรรจุการ์ดเวทมนตร์ได้ยี่สิบเอ็ดใบ

ดังนั้นแล้ว เขาจึงคิดจะใส่ [การ์ดแต่งตัว] และกระดาษโน้ต ดินสอ ยางลบ และปากกาพลังเวทเข้าไปในซองด้วย

ทุกอย่างพร้อมแล้ว

ดาร์กเปลี่ยนชุดเป็น ‘ชุดเจ้าชายรัตติกาล’ จากนั้นก็สวมหน้ากากอีกาสีดำ ปรับทรงผม และเปิดประตู

“แฮ่!”

ไดแอนนาโผล่ออกมาจากพุ่มไม้

หลังจากสวม ‘ชุดเจ้าหญิงรัตติกาล’ แล้ว เธอก็เหมือนกลายเป็นนางฟ้าตัวน้อยที่ปรากฏตัวออกมาในเวลายามค่ำคืน สูงส่ง สง่างาม และน่ารักในเวลาเดียวกัน

ข้าง ๆ เธอ โรสสวมเครื่องแบบองครักษ์สีขาวอยู่ โดยเกล้าผมสีบลอนด์อ่อนซ่อนอยู่ใต้หมวก ซึ่งดูเท่อย่างคาดไม่ถึง!

จากที่โรสบอกคือ เธออยากใช้โอกาสนี้เพื่อสัมผัสกับความรู้สึกของการเป็นเด็กผู้ชาย

จากการวิเคราะห์ทางจิตวิทยา นี่คือการแสดงออกถึงจิตใต้สำนึกของเธอที่ปรารถนาจะเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอขึ้นมา

…

ทั้งคู่ยังไม่ได้สวมหน้ากาก เห็นได้ชัดว่าตั้งใจรอเขาอยู่ที่นี่

ดาร์กอดขมวดคิ้วไม่ได้

ไดแอนนายื่นมือขาวนุ่มของเธอออกมาแล้วพูดว่า “เลี้ยงหรือหลอก”

“เมี้ยว~”

หญ้าแมวเผยให้เห็นใบหน้าครึ่งหนึ่งจากด้านหลังของดาร์ก

ตาของโรสเป็นประกาย “ดาร์ก นายก็มีหญ้าแมวด้วย!”

ดาร์กอาศัยโอกาสนี้บอก “ฉันเลี้ยงมาได้สักพักแล้ว”

โรสมองหญ้าแมวที่มีดอกตูมบานอยู่เหนือหัวของมัน และพูดด้วยความอิจฉา “โห นายดูแลมันดีมากเลย การ์ฟิลด์ของฉันอ้วนมากจนตอนนี้กลายเป็นลูกบอลแล้ว”

ดาร์กหัวเราะขบขัน “แมวอ้วนก็น่ารักนะ เพราะยังไงหญ้าแมวก็ไม่ป่วยเพราะน้ำหนักเกินอยู่แล้ว”

“ก็จริง” โรสแสดงความคิดส่วนตัวของเธอซึ่งหายากมาก “ฉันรู้สึกผ่อนคลายมากเวลาบีบการ์ฟิลด์เล่น แต่บางครั้งฉันก็รู้สึกหายใจไม่ออกเพราะมันนั่งทับอยู่บนหน้าอกของฉัน”

ดาร์กหัวเราะออกมา “ฮ่า ๆ หญ้าแมวฉันชอบนอนข้างหมอนล่ะ”

ไดแอนนามุ่ยปากของเธอ “ไดแอนนาก็อยากซื้อเหมือนกัน!”

ทั้งสามคนยิ้มและเดินไปที่ห้องนั่งเล่น

ไดแอนนาและโรสก็สวมหน้ากากอีกาสีดำครึ่งหน้าและหน้ากากขนนกนกยูงเมื่อพวกเขาลงไปชั้นล่าง

พอพวกเขาทั้งสามคนมาถึง ห้องรับแขกก็เต็มไปด้วยผู้คนแล้ว

ด้วยความกว้างขวางของห้องนั่งเล่นส่วนกลาง จึงทำให้สามารถรองรับนักเรียนทุกคนจากทั้งหกชั้นปีได้

ในตอนที่ยืนอยู่บนบันไดและมองออกไป ก็พบว่านักเรียนรุ่นพี่ส่วนใหญ่แต่งกายด้วยชุดที่เป็นทางการ ซึ่งไม่ฉูดฉาดหรือเรียบง่ายเกินไปนัก เหมือนกับชุดที่สวมใส่ในงานเลี้ยงทั่วไปเสียมากกว่า

ที่สำคัญนักเรียนรุ่นพี่บางคนถึงกับมีกุหลาบแดงอยู่ในกระเป๋าเสื้อ!

จุดประสงค์ของพวกเขาชัดเจนมาก

แต่คงไม่มีใครคาดคิดว่าชุดของพวกเขาจะคล้ายคลึงกันมาก

หากมีเพียงหนึ่งหรือสองคนสวมชุดแบบนี้มันก็ดูจะไม่เป็นปัญหาใหญ่อะไร

แต่ถ้ามีคนหลายสิบคนที่สวมชุดเดียวกัน พวกเขาจะไม่สามารถโดดเด่นจากฝูงชนได้

อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้แล้วในตอนนี้

หากพวกเขาอยากโดดเด่น ตอนนี้ก็ทำได้แค่พึ่งพากำลังของพวกเขาเท่านั้น!

ดังนั้นนักเรียนรุ่นพี่จึงหันไปเตรียมพร้อมในส่วนอื่นแทน

นักเรียนชั้นปีน้อย ๆ ยังคงรักษาความไร้เดียงสาแบบเด็ก ๆ อยู่ พวกเขาสวมใส่ชุดสัตว์ประหลาดมากมาย ดูแล้วก็รู้สึกสนุกสนานไปด้วย

ตามความเข้าใจของดาร์กเกี่ยวกับเจ้าหญิงแฝดน้อยทั้งสอง พวกเธอน่าจะสนใจนักเรียนที่แต่งตัวเป็นสัตว์ประหลาดมากกว่า

แน่นอนว่าพวกหล่อนไม่ได้เรียบร้อยอย่างที่ทุกคนคิด…

แต่เจ้าหญิงองค์โตนั้นเป็นคนที่อ่อนโยนและสง่างามโดยแท้จริง บางทีเธออาจจะชอบเครื่องแต่งกายของสุภาพบุรุษก็เป็นได้

…

หอคอยบ้านนักปราชญ์

แม้จะเกือบหกโมงเย็นแล้ว แต่แพนดอร่าก็ยังอยู่ในห้องพักของเธอ

เธอสวมชุดเจ้าสาวสีขาวพิสุทธิ์เหมือนหิมะ ซึ่งเป็นภาพสะท้อนของจิตใจอันงดงามของเธอ

นี่เป็นปีที่สี่แล้วที่เธอจะเข้าร่วมงานเลี้ยงสวมหน้ากากของโรงเรียน แน่นอนว่าเธอรู้ดีว่าช่วงนี้คนจะแน่นในห้องส่วนกลาง

ไม่จำเป็นต้องไปเบียดเสียดเพื่อคว้าโอกาสเล็ก ๆ น้อย ๆ นั้น

เพียงแค่ยอมออกมาช้าหน่อย เธอก็สามารถหลีกเลี่ยงเรื่องเลวร้ายได้มากมายแล้ว ทำไมถึงจะไม่ทำล่ะ?

…

หอคอยบ้านอัศวิน

เวอร์เธอร์และโรเบิร์ตถูกเบียดจนเป็นขนมปังไปแล้ว

ทั้งสองซื้อชุดคอสตูมคนละชุดในวันเสาร์

โรเบิร์ตซื้อชุดมนุษย์หมาป่าแบบคลุมทั้งตัว ซึ่งเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ชุดที่คนทั่วไปสามารถควบคุมได้ แต่โรเบิร์ตมีร่างกายและพละกำลังเพียงพอ

ขณะที่เวอร์เธอร์นั้น สวมชุด ‘ขุนนางแวมไพร์’ ที่เผยให้เห็นใบหน้าเพียงครึ่งเดียว

แวมไพร์กับมนุษย์หมาป่า นี่ดูเป็นคู่ที่น่าสนใจ

…

หอคอยบ้านคนเขลา

…

ในที่สุดก็ถึงช่วงเวลาที่ทุกคนรอคอย

เข็มชั่วโมงชี้ลงโดยตรง

จากหอนาฬิกาที่ใจกลางโรงเรียนพลันมีเสียงระฆังดังขึ้น

แกร๊ง~!

การกักบริเวณถูกยกเลิกออกไป

ทันใดนั้นเหล่านักเรียนก็รีบพุ่งตัวออกจากหอคอยเหมือนกับกระต่ายป่า

นักเรียนเกือบพันคนรุมเข้าไปในปราสาทเซนต์แมเรียนทันที และผีที่หลับใหลก็ลืมตาขึ้น ค้างคาวสีดำจำนวนนับไม่ถ้วนก็เริ่มบินออกมาจากทุกที่!

เมื่อเผชิญหน้ากับฝูงค้างคาว นักเรียนชั้นปีที่หนึ่งซึ่งวิ่งปะปนกันไปในฝูงชน ก็รีบวิ่งเข้าไปในปราสาทอย่างตื่นเต้น