ผู้พิทักษ์รัติกาลแห่งต้าฟง – บทที่ 23 กรมอาญาจับกุมคนร้าย

บทที่ 23 กรมอาญาจับกุมคนร้าย

สวี่ชีอันเพิ่งก้าวเข้าไปในที่ว่าการอำเภอก็ได้ยินเสียงสะอื้นไห้ “พี่ใหญ่…”

นั่นคือสวี่หลิงเยวี่ยในชุดผ้าไหมสีเขียวอ่อน สะโอดสะองเลอโฉม ใบหน้างดงามขาวผ่องเปื้อนคราบน้ำตา ขอบตาบวมแดงราวกับดอกไม้ดอกน้อยน่ารักน่าเอ็นดู

ข้างกายไม่มีสวี่หลิงอิน น่าจะอยู่ห้องด้านข้าง ไม่ได้ให้นางเข้ามา

สวี่ชีอันพยักหน้าเบาๆ ส่งสายตาสงบนิ่งให้นาง

นายอำเภอจูที่ได้ข่าวมาก่อนแล้วกำลังนั่งตำแหน่งสูงที่โต๊ะพิพากษา เมื่อเจ้าหน้าที่จับคนกลุ่มหนึ่งเข้ามาเขาก็เห็นคุณชายชุดผ้าทอที่มีไฟโทสะอยู่เต็มใบหน้าคนนั้นชัดเจน

เหล่าจูตกใจจนสะดุ้ง เขาผุดลุกขึ้นเข้าไปรับอย่างรีบร้อน

“ไอหยา นี่ไม่ใช่คุณชายโจวหรอกหรือ รองเจ้ากรมโจวสบายดีหรือไม่”

คุณชายชุดผ้าทอโบกแขนเสื้ออย่างแรง ผลักนายอำเภอจูออกแล้วชี้ไปที่สวี่ชีอันก่อนเอ่ยอย่างดุดัน “คนผู้นี้ก่อเหตุบนถนน คิดร้ายจะสังหารข้า รีบจัดการเขาเสีย”

“กล่าวเกินไปแล้ว กล่าวเกินไปแล้ว…” นายอำเภอจูหันหน้ามาพร้อมรอยยิ้มแล้วตะโกนด้วยความโกรธเต็มใบหน้า “มือปราบสวี่ชีอัน ยังไม่รีบมานี่อีก”

สวี่ชีอันกัดฟันเดินเข้าไป

“เจ้าคนสารเลว แม้แต่คุณชายของใต้เท้าโจวรองเจ้ากรมการคลังยังกล้าทำร้ายได้ เจ้านี่มันสมองน้อยนัก” นายอำเภอจูยกขาเตะไปที่สวี่ชีอัน หันกลับมาอีกทีก็มีรอยยิ้มประจบประแจงอยู่เต็มใบหน้า

“คุณชายโจว นี่มันน้ำเชี่ยวปะทะวังพญามังกร[1]นะขอรับ ล้วนเป็นคนกันเอง ผู้สูงส่งไม่เอาความผู้ต่ำต้อย โปรดอย่าคิดหยุมหยิมกับตัวต้อยต่ำอย่างเขาเลยขอรับ”

ด้านนอกฝูงชน สวี่หลิงเยวี่ยมองลูกพี่ลูกน้องที่ถูกตำหนิเพราะตนเองพร้อมน้ำตาไหลพราก จมูกนวลเนียนโด่งรั้นประณีตยิ่งกว่าหญิงสาวทั่วไปแดงก่ำจากการร้องไห้

คุณชายของรองเจ้ากรมการคลัง…จิตใจของสวี่ชีอันหนักอึ้ง

ในแวดวงขุนนางราชวงศ์ต้าฟ่ง ความสามารถของขุนนางคนหนึ่งมีมากแค่ไหนไม่ได้ดูกันที่ระดับขั้น แต่ดูกันที่ภูมิหลังและอำนาจ

ขุนนางระดับหนึ่งระดับสองมีมากมาย แต่ความจริงแล้วผู้ที่มีอำนาจระดับสูงอย่างแท้จริงนั้นมีอยู่ไม่กี่คน

เจ้ากรมและรองเจ้ากรมของทั้งหกกรมก็อยู่ในจำนวนนั้น

ทำร้ายลูกชายของรองเจ้ากรมการคลัง นี่เป็นเรื่องใหญ่แล้ว

“ประจบข้าให้น้อยหน่อย เจ้าจะไม่จับคนใช่หรือไม่ เช่นนั้นข้าทำเอง” คุณชายโจวโบกมือยกใหญ่แล้วออกคำสั่งกับคนรับใช้ของเขา “จับเจ้าคนต่ำช้านี่มาให้ข้า”

เขาไม่เชื่อว่าเจ้าคนต่ำช้าผู้นี้จะกล้าก่อเหตุตอบโต้ในที่ว่าการอำเภอได้

นายอำเภอจูตะโกน “ผู้ใดกล้ากระทำรุนแรงในที่ว่าการอำเภอจะประหารไม่มียกเว้น”

เจ้าหน้าที่ระดับสามพุ่งไปชักอาวุธออกมาทาบเข้าที่คอของคนรับใช้ที่กำลังจะลงมือ

เจ้าหน้าที่พลเรือนคอยถือไม้เท้าเฝ้าระวัง

“คนแซ่จู เจ้ากล้าแตะต้องคนของข้าหรือ” คุณชายโจวชี้ไปที่จมูกของนายอำเภอจู อ้าปากตะโกนด่า

“คุณชายโจวอย่าได้เข้าใจผิด ข้าเป็นขุนนางของราชสำนัก แค่ทำตามกฎระเบียบเท่านั้นขอรับ” นายอำเภอจูยังคงมีรอยยิ้มประจบ ยกมือลูบน้ำลายออกจากใบหน้า

“ข้ามีคำร้องฉบับหนึ่งที่กล่าวว่าคุณชายขี่ม้าก่อความวุ่นวาย รังแกหญิงสาวตระกูลผู้ดี ผู้กล่าวหาคือสวี่หลิงเยวี่ย”

นี่เป็นวิธีการที่นายอำเภอจูตระเตรียมเอาไว้นานแล้ว หากอีกฝ่ายเป็นเพียงขุนนางธรรมดาๆ นายอำเภอจูจะหาวิธีทำให้เรื่องใหญ่เป็นเรื่องเล็ก แล้วทำเรื่องเล็กให้หายไป

เพียงแต่อย่างไรก็คิดไม่ถึงว่าเจ้าของเรื่องจะเป็นคุณชายของรองเจ้ากรมการคลัง

คุณชายโจวส่งเสียง ‘เฮอะ’ ออกมา “ขี่ม้าก่อความวุ่นวายแล้วผู้ใดบาดเจ็บหรือ รังแกหญิงสาวตระกูลผู้ดีหรือ คนแซ่จูเจ้าไปถามที่ถนนเลยว่าข้าได้แตะต้องผู้หญิงคนนี้สักปลายนิ้วหรือไม่”

“บางทีหญิงผู้นี้อาจจะจำผิดคน” นายอำเภอจูเก็บคำร้องกลับไปในแขนเสื้อพลางหัวเราะเฮอะๆ

ซวยล่ะ นายอำเภอจูเอาไม่อยู่ ข้าต้องหาวิธีช่วยตัวเอง ถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็ต้องเผ่นแล้ว…แต่ต้องทำให้บ้านอารองติดร่างแหไปด้วยแน่ สวี่ชีอันร้อนรนเล็กน้อย ในยุคสมัยแบบนี้มีเพียงทายาทขุนนางเท่านั้นที่จะต่อกรกับทายาทขุนนางกันเองได้ ฐานะทางสังคมของเขากับคนอื่นต่างกันมากเกินไป

อย่าว่าแต่เขาเลย ต่อให้เป็นอารองผู้เป็นนายกองแห่งกองดาบคนหนึ่ง เมื่อเผชิญหน้ากับรองเจ้ากรมการคลังยังจะนับเป็นอะไรได้

ไม่ใช่อะไรทั้งนั้นนั่นแหละ

ส่วนที่ว่าเสียใจภายหลังหรือไม่ ไม่เลย ดาบพาดอยู่บนคอ แล้วจะรอให้ผู้อื่นมาเข่นฆ่าหรือ

ขณะที่ความคิดหมุนเร็วรี่ เขาก็มองเห็นเด็กรับใช้คนหนึ่งของคุณชายโจวหนีออกจากที่ว่าการอำเภอ ส่วนนายอำเภอจูก็ไม่ได้ขัดขวาง

สวี่ชีอันใจเย็นวาบขึ้นมาหลายเท่า เขาเดินไปอยู่ข้างกายหัวหน้ามือปราบหวังแล้วเอ่ยเสียงเบา “หัวหน้า วันนี้น้องชายตกอยู่ในหายนะยากจะหลบหนีแล้ว จึงมีเรื่องหนึ่งอยากจะขอร้องท่าน”

หัวหน้ามือปราบหวังเงียบไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ยเสียงเบา “เจ้าว่ามา”

ช่วงหนึ่งเดือนนี้ ความสัมพันธ์ของเขากับสวี่ชีอันรุดหน้าอย่างรวดเร็ว พวกเขาไปเที่ยวหอคณิกาดื่มสุราเคล้าบุปผาด้วยกันทุกวัน ผูกพันเป็นมิตรภาพล้ำลึกไปแล้ว

“ให้ข้ายืมเงินหนึ่งตำลึง”

หัวหน้ามือปราบหวังควานหาในอกเสื้อ หยิบเศษเงินก้อนหนึ่งออกมาได้ มีไม่ถึงหนึ่งตำลึง

สวี่ชีอันรับเศษเงินเข้ากระเป๋าจากนั้นจึงเอ่ย “หัวหน้า ท่านรีบขี่ม้าไปที่บ้านข้าแล้วหยิบหนังสือเล่มหนึ่งในตู้ข้างเตียงมาให้ข้าหน่อย หนังสือปกสีฟ้า จำไว้ว่าห้ามหยิบผิดล่ะ”

บันทึกประจำวันของเขาเป็นปกสีเหลืองอ่อน

“หลังจากท่านหยิบหนังสือแล้วให้รีบไปที่สำนักโหราจารย์หาแม่นางที่ชื่อไฉ่เวย ฝากบอกนางว่าสวี่ชีอันกำลังลำบากให้รีบมาช่วย”

“สำนักโหราจารย์หรือ!” หัวหน้ามือปราบหวังมีสีหน้าลังเล “สถานที่เช่นนั้นใช่ที่ที่คนอย่างข้าจะเข้าไปได้หรือ”

ให้เขาเข้าไปที่สำนักโหราจารย์ก็เท่ากับให้สามัญชนเข้าพระราชวัง แม้แต่ความกล้าจะเข้าไปใกล้ก็ยังไม่มีเลย

สวี่ชีอันรู้แล้วว่าต้องเป็นเช่นนี้ เขาเอ่ยเสียงเบา “ถ้าเกิดเรื่องกับข้า เงินพวกนี้ก็ไม่มีใครคืนให้ท่านแล้วนะ”

หัวหน้ามือปราบหวังเบิกตาโต

“หากช่วยข้าทำเรื่องนี้ เงินเดือนเดือนหน้าจะคืนให้ท่านทั้งหมดเลย”

“ปู่เจ้าน่ะสิสวี่ชีอัน” หัวหน้ามือปราบหวังพุ่งออกจากที่ว่าการอำเภอพลางบ่นไปด่าไป

เมื่อสวี่ผิงจื้อทราบข่าว เขาก็ยืมม้าจากสหายร่วมงานแล้วฟาดแส้เร่งม้าไปยังที่ว่าการอำเภอฉางเล่อ

เมื่อก้าวผ่านธรณีประตูเข้าไปในศาล เขาก็มองเห็นบุตรสาวร้องไห้ตัวสั่นเทาไม่หยุดเป็นอันดับแรก จากนั้นก็เป็นบรรยากาศตึงเครียดระหว่างเจ้าหน้าที่กับคนรับใช้

สวี่ผิงจื้อเก็บสายตากลับ เขาก้าวมาอยู่ด้านหน้าบุตรสาวแล้วเอ่ยถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “เกิดอันใดขึ้น”

สวี่หลิงเยวี่ยคล้ายมองเห็นผู้ช่วยชีวิต นางก็ยิ่งร้องไห้หนักเข้าไปอีก แล้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้บิดาฟังพร้อมสะอึกสะอื้น

เมื่อได้ยินว่าคุณชายของรองเจ้ากรมโจวยกเกือกม้าเกือบจะเหยียบลูกสาว หางตาเขาก็กระตุก สีหน้าเริ่มมืดมน

“หากไม่ใช่เพราะพี่ใหญ่ หลิงอินคงสิ้นแล้ว ฮือๆ…”

‘หนิงเยี่ยน’ …สวี่ผิงจื้อหันไปมองเงาร่างของหลานชายแล้วหลับตาลงสงบจิตใจอยู่ชั่วครู่ก่อนเอ่ยเสียงเบา “เจ้าไปดูแลหลิงอินที่ห้องข้างๆ อย่าออกมา”

เขามองส่งเงาหลังบุตรสาววิ่งเหยาะๆ หายไป จากนั้นสวี่ผิงจื้อก็เดินเข้าไปจดจ้องคุณชายชุดผ้าทอเงียบๆ “คุณชายโจว เรื่องนี้ให้แล้วกันไปได้หรือไม่”

คุณชายชุดผ้าทอมองสบตาของเขาราวกับสัมผัสได้ถึงจิตสังหารที่จับต้องได้ ไพล่นึกไปถึงคำพูดที่สวี่ชีอันเคยพูดตอนอยู่บนถนน

คำพูดร้ายกาจจึงติดอยู่ในลำคอไม่อาจเค้นออกไปได้

“นายกองสวี่เป็นขุนนางมากอำนาจ ทำไมรึ ถ้าคุณชายบ้านข้าไม่ยอมเลิกรา เจ้าคิดจะทำให้เกิดการนองเลือดหรืออย่างไร”

ชายชราสวมชุดยาวสีน้ำเงิน ชายแขนเสื้อและปกเสื้อขลิบทอง ที่เอวแขวนป้ายหยก เดินเข้ามาจากประตูใหญ่ของที่ว่าการอำเภอ

ผมของเขาขาวมากกว่าดำ ใบหน้าผอมเรียว แววตาคมกริบราวกับซ่อนเข็มเอาไว้

ตอนที่เพิ่งจะเอ่ยปากเขายังอยู่ที่หน้าประตู พอพูดจบคนก็เข้ามาในศาลแล้ว

“ท่านอาเฉิน” คุณชายชุดผ้าทอดีใจเป็นอย่างยิ่ง

“เหตุใดนายน้อยถึงบาดเจ็บเช่นนี้ เป็นฝีมือของไอ้สารเลวสมควรตายตนไหน กระผมเลี้ยงดูนายน้อยจนเติบใหญ่ แค่บาดแผลนิดหน่อยก็เจ็บปวดทุกข์ใจแล้ว”

ชายชรามองเห็นเลือดที่จับตัวอยู่ที่ติ่งหูของคุณชายชุดผ้าทอก็ทั้งปวดใจทั้งโมโห

“กระผมเรียนนายท่านหลายครั้งแล้วว่าให้ยอดฝีมือระดับหลอมปราณสักคนคอยติดตามคุณชาย นายท่านก็มักจะยกเรื่องที่ท่านชอบสร้างปัญหามาปฏิเสธเสมอ สร้างปัญหาแล้วอย่างไร คนอื่นเสียเปรียบดีกว่าให้นายน้อยเสียเปรียบ”

สวี่ผิงจื้อรู้สึกว่าตนถูกพลังปราณสายหนึ่งติดตรึงไว้เหมือนตกอยู่ในห้องน้ำแข็ง คล้ายกับว่าที่หลังของเขามีงูตัวหนึ่งคืบคลานอยู่ เขามีความรู้สึกเหมือนเดินวนอยู่ที่เส้นขอบแห่งความเป็นความตาย

ความรู้สึกแบบนี้มักจะเกิดขึ้นยามที่เขาเข่นฆ่าอยู่ในสนามรบ มันทำให้เขาไม่กล้าเคลื่อนไหว

ชายชราผู้นี้เป็นยอดฝีมือระดับหลอมวิญญาณ

นายอำเภอจูกระแอมไอ “ท่านคือ…”

“มิกล้า!” ชายชราขัดจังหวะดื้อๆ “ชายแก่ผู้นี้เป็นเพียงบ่าวชราคนหนึ่งในจวนสกุลโจวเท่านั้น ไม่อาจรับคำเรียกว่า ‘ท่าน’ จากใต้เท้าจูได้”

“ผู้อาวุโสเกรงใจเกินไปแล้ว” คนรับใช้บ้านอัครเสนาบดีก็มีฐานะสำคัญ ตรรกะนี้ผู้เชี่ยวชาญในแวดวงขุนนางต่างรู้กันดีเป็นที่สุด นายอำเภอจูจึงกล่าวพร้อมรอยยิ้ม

“ดูท่าเรื่องจะเป็นเรื่องใหญ่แล้ว ล้วนเข้าใจผิดกันทั้งสิ้น ล้วนเข้าใจผิด การตรวจสอบข้าราชสำนักกำลังจะมาถึง ทุกคนล้วนถือความสงบสุขเป็นสำคัญ ผู้อาวุโส ท่านว่าอย่างไร”

ชายชราหัวเราะเสียงเย็น “คนต่ำช้าไม่มีความสำคัญเพียงไม่กี่คนไม่ส่งผลกระทบถึงการตรวจสอบข้าราชสำนักของนายท่านหรอก จวนสกุลโจวเป็นคนดีมีคุณธรรมมาเสมอมา จัดการทุกเรื่องตามกฎหมายและข้อบังคับของราชสำนักมาโดยตลอด”

แรกเริ่มทุกคนไม่เข้าใจคำพูดของเขา จนกระทั่งผ่านไปครู่หนึ่ง เสียงฝีเท้าวุ่นวายก็ดังมาจากด้านนอกที่ว่าการอำเภอ

จากนั้นทหารชุดเกราะถืออาวุธคมกริบกลุ่มหนึ่งก็บุกเข้ามา ผู้เดินนำหน้าคือขุนนางสวมชุดคลุมเขียวครามปักลายไก่ฟ้าขาว สายตากวาดมองไปรอบๆ พร้อมกล่าวเสียงดัง

“กรมอาญามาจับกุมนักโทษ ผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องให้ถอยไป หากเข้ามายุ่งจะถูกดำเนินคดีในความผิดสถานเดียวกัน”

ทุกคนนิ่งชะงัด จากนั้นขุนนางชุดเขียวขั้นห้าท่านนี้ก็ยิ้มให้คุณชายโจว “คุณชายท่านนี้ ข้าขอถามท่าน คนร้ายอยู่ที่ใดหรือ”

คุณชายโจวชี้ไปที่สวี่ชีอัน “จับเจ้าสุนัขนี่ให้ข้า”

ขุนนางชุดเขียวขั้นห้าโบกมือ “ไปจับมา”

เหล่าทหารชุดเกราะพุ่งไปหยิบเครื่องจองจำเข้าจับกุมตัวสวี่ชีอัน

“ใต้เท้า หลานชายข้ามีความผิดใด!” สวี่ผิงจื้อร้อนใจมาก

“มีความผิดหรือไม่ ข้าจะตัดสินเอง” ขุนนางชุดเขียวขั้นห้าเอ่ยเสียงเรียบ “ข้าเป็นเจ้าหน้าที่ของกรมอาญา ต้องใช้กฎหมายอย่างเป็นกลางและละเอียดรอบคอบ”

สวี่ผิงจื้อยังอยากจะพูด แต่กลับถูกนายอำเภอจูรั้งเอาไว้

“เอาตัวไป!”

………………………………………….

[1] น้ำเชี่ยวปะทะวังพญามังกร อุปมาถึง คนกันเองไม่ยอมรอมชอม ปะทะกันจนเกิดความเสียหาย

ผู้พิทักษ์รัติกาลแห่งต้าฟง

ผู้พิทักษ์รัติกาลแห่งต้าฟง

Status: Ongoing

สวี่ชีอัน อดีตนายตำรวจรุ่นใหม่ตัดสินใจลาออกจากอาชีพข้าราชการเพื่อออกไปทำธุรกิจของตัวเอง แต่ดันต้องมาจบชีวิตลงด้วยโรคพิษสุราเรื้อรัง เขาตื่นขึ้นมาอีกครั้งแล้วพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ในห้องขัง ในร่างของใครอีกคน…

หลังจากทบทวนความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม เขาตระหนักได้ว่าตัวเองกลับมาเกิดใหม่ในร่างของทหารหนุ่มที่กำลังต้องโทษ และถูกคุมขังเพื่อรอการลงทัณฑ์!

แม้ว่าเขาจะยังมึนงงกับเรื่องอัศจรรย์ที่เกิดขึ้น แต่ความจริงที่ว่าเขาเหลือเวลาอีกไม่มากในการใช้ชีวิตที่สองซึ่งพระเจ้าเมตตาประทานให้ ผลักดันให้เขาต้องทำอะไรสักอย่าง…

ภายในคุกหลวง สวี่ชีอันต้องงัดเอาทุกกลยุทธ์ในการสืบสวนและไขคดี เพื่อเอาตัวรอดจากวิกฤติครั้งใหญ่นี้ให้ได้!

และนับตั้งแต่ที่ข้ามเวลามา สวี่ชีอันต้องเผชิญกับวิกฤติต่างๆ ต้องอาศัยความสามารถในการไขคดีและการปรับตัวที่ยอดเยี่ยม รวมถึงโชคดีที่มักจะเข้ามาได้ถูกจังหวะเพื่อหลีกเลี่ยงอันตรายครั้งแล้วครั้งเล่า…

แต่เดิมจุดประสงค์ในการมีชีวิตอยู่ในยุคโบราณแห่งนี้ของเขาคือการปกป้องตัวเอง และใช้ชีวิตสบายๆ แบบเศรษฐีในยุคสังคมศักดินาที่ไร้ซึ่งคำว่าสิทธิมนุษยชนเท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าโชคชะตาจะนำพาให้เขาต้องเข้าไปพัวพันกับอำนาจขององค์กรลับ และความลับของราชวงศ์ต้าฟ่งที่อาจมีเพียงคนผู้เดียวที่กุมความลับนี้เอาไว้!

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท