บทที่ 116 น่าตกใจแต่ไม่มีอันตราย
เมืองหลวงต้าฟ่งมีที่ทำการปกครองขนาดใหญ่และขนาดเล็ก 134 แห่ง ตัดเจ้าหน้าที่ที่ไม่ได้ถูกจัดระบบและระบบทหารออก เพียงแค่ขุนนางที่ดำรงชีวิตอยู่ด้วยการเป็นข้าราชการก็ไม่น้อยกว่าหมื่นคนแล้ว
ในกลุ่มนี้ คนที่เข้าร่วมตอนเช้าได้มีเพียงหนึ่งในสิบเท่านั้น และขุนนาง ขุนนางชั้นสูงกับสมาชิกราชวงศ์ที่เข้าไปสนทนากับองค์จักรพรรดิในห้องบัลลังก์โดยตรงได้มากที่สุดก็หนึ่งร้อยกว่าคน
เหล่าข้าราชบริพารที่รออยู่ด้านนอกประตูวังในยามอิ๋นรวมตัวกันเป็นกระจุกที่จุดหนึ่ง และพูดคุยสัพเพเหระ คมในฝัก
“ช่วงนี้ฝ่าบาททรงขยันว่าราชกิจมากขึ้นเรื่อยๆ”
“การตรวจสอบข้าราชสำนักใกล้จะมาถึงแล้ว”
“แต่การตรวจสอบข้าราชสำนักปีที่แล้วฝ่าบาทก็ไม่ได้ขยันขนาดนั้น”
“เป็นเพราะคดีซังผอแน่นอน เฮ้อ ปีที่เรื่องมาก วันนี้ฝ่าบาทอาจจะเกิดโมโหขึ้นมา พวกเจ้าก็อย่าขุ่นเคืองเสียล่ะ”
“ข้าเป็นเพียงขุนนางบุ๋น คดีซังผอไม่เกี่ยวข้องอะไรกับข้าและพวกเรา”
“หืม เช่นนั้นเกี่ยวข้องกับใครล่ะ”
ทุกคนยิ้มให้กัน
เกี่ยวข้องกับใครหรือ
แน่นอนว่ามันเกี่ยวข้องกับผู้บังคับบัญชาของกองพันทหารทั้งห้าในเมืองหลวง และแน่นอนว่ามันเกี่ยวข้องกับหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลที่รับผิดชอบคุ้มกันเมืองหลวงกับราชวงศ์
แน่นอนว่าก็เกี่ยวข้องกับเว่ยเยวียนหรือเว่ยชิงอี หัวหน้าของหน่วยลาดตระเวนยามวิกาล
หน้าประตูวัง เว่ยเยวียนสวมชุดสีครามยืนอยู่คนเดียว เข้ากันไม่ได้กับเหล่าข้าราชบริพารรอบๆ
เว่ยเยวียนเป็นคนพิเศษ ในราชวงศ์ไม่มีขันทีที่มีอำนาจมากเท่าเขา แม้แต่ขันทีใหญ่ที่อยู่ข้างกายจักรพรรดิ อำนาจที่ถือไว้ในมือก็ไม่มากเช่นกัน
สิ่งเดียวที่เว่ยเยวียนแตกต่างคือ เขาเป็นทั้งหัวหน้าของที่ทำการหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลและเป็นผู้ตรวจสอบของฝ่ายตรวจการ
ที่ทำการปกครองสองแห่งนี้มีอำนาจในการกำกับดูแลข้าราชบริพาร
ความหมายของจักรพรรดิหยวนจิ่งชัดเจนมาก เว่ยเยวียนคือดาบของข้า หากพวกเจ้าไม่เชื่อฟังดาบก็จะตกลงที่คอคนนั้น
เว่ยเยวียนไม่เพียงเป็นดาบที่จักรพรรดิหยวนจิ่งผลักออกไปถ่วงดุลข้าราชบริพารเท่านั้น ยังมีบทบาทในการดึงความเกลียดชังอีกด้วย
เหล่าข้าราชบริพารไม่กล้าเกลียดชังจักรพรรดิ แต่พวกเขาสามารถระบายอารมณ์ใส่เว่ยเยวียนได้
ตอนนี้วัดหย่งเจิ้นซานเหอถูกทำลาย และจักรพรรดิหยวนจิ่งที่บริหารแบบเกียจคร้านมานานก็จะว่าราชกิจในวันนี้ เห็นชัดว่าเต็มไปด้วยความโกรธต้องการระบายออก
เว่ยเยวียนต้องแบกรับภาระหนักเป็นแน่
เหล่าข้าราชบริพารต่างก็ผสมโรงอย่างมีความสุข
ในช่วงต้นยามเหม่า เสียงระฆังดังก้องในท้องฟ้ายามราตรีอันมืดสนิท ดูกว้างใหญ่และอ้างว้าง
เหล่าข้าราชบริพารเข้าไปทางประตูตะวันออกที่เปิดอย่างช้าๆ แต่สมาชิกของราชวงศ์เข้าไปทางประตูตะวันตก
จักรพรรดิหยวนจิ่งยืนเหนือเก้าอี้มังกร และทอดมองขุนนางหลายร้อยคนเดินเข้ามาทางประตูวังอย่างเป็นระเบียบด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ เจ้าหน้าที่พลเรือนและทหารแบ่งออกเป็นแถว
ขุนนาง ขุนนางชั้นสูงกับสมาชิกราชวงศ์อีกร้อยกว่าคนเดินเข้าไปในห้องบัลลังก์
หลังจากจัดแถวเสร็จ ขุนนางใกล้ชิดคนหนึ่งของกรมอาญาก็ก้าวออกมา และเอ่ยเสียงดัง “เมื่อคืนก่อน มีคนร้ายบุกเข้าไปในซังผอ และระเบิดวัดหย่งเจิ้นซานเหอ ทำให้ต้าฟ่งของข้าอับอาย เว่ยเยวียนเป็นหัวหน้าของหน่วยลาดตระเวนยามวิกาล คุ้มกันเขตพระราชฐานไม่รอบคอบ กระหม่อมขอฝ่าบาทตัดศีรษะข้าราชการผู้นี้ เพื่อยุติความโกรธของประชาชนพ่ะย่ะค่ะ”
“กระหม่อมเห็นด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”
“กระหม่อมเห็นด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”
คนชอบตำหนิมืออาชีพหลายคนกระโดดออกมาทันที และขอให้จักรพรรดิหยวนจิ่งตัดหัวของเว่ยเยวียน
การบ่อนทำลายในท้องพระโรงมีลักษณะเดียวกับการซื้อผักที่ไช่ซื่อโข่ว ปกติจะพูดใหญ่โต เอาแต่ตัดหัว และยึดทรัพย์
ไม่ว่าเรื่องจะใหญ่หรือไม่ แค่ตัดหัวก็ถูกแล้ว
หากจักรพรรดิไม่เห็นด้วย พวกเขาก็จะต่อรอง จากตัดหัวเป็นเนรเทศ จากเนรเทศเป็นไล่ออก
ถึงอย่างไรก็ไม่อาจเปิดปากพูดให้ไล่ออกได้ ต้องให้พื้นที่ต่อรองแก่จักรพรรดิ มิเช่นนั้นจักรพรรดิจะมองว่า พวกเจ้าไม่ให้โอกาสข้าต่อรองหรือ
เช่นนั้นก็ไม่มีความผิด
เหนือความคาดหมายของเหล่าข้าราชบริพาร จักรพรรดิหยวนจิ่งปฏิเสธคำกล่าวโทษที่มุ่งเน้นเว่ยเยวียนทันที และชื่นชมการทำงานของเว่ยเยวียน
นี่ทำให้เหล่าข้าราชบริพารรู้สึกงงงวย และกระซิบกระซาบกัน
“เงียบ!”
ขันทีใหญ่ประจำตัวของจักรพรรดิหยวนจิ่งฟาดแส้ และเตือนเหล่าข้าราชบริพารด้วยเสียงอันแหลมคม
เรื่องนี้จบลงแล้ว ทว่าคำกล่าวโทษที่มุ่งเน้นเว่ยเยวียนไม่ได้หยุด แต่เปลี่ยนเป้าหมาย
ขุนนางอีกคนหนึ่งของกรมอาญาก้าวออกมา และพูดว่า “สวี่ชีอัน เจ้าหน้าที่หน่วยลาดตระเวนยามวิกาลฆ่าทหารยามอย่างเปิดเผยที่ประตูของที่ทำการปกครองกรมอาญา ดูถูกอำนาจของจักรวรรดิ กระหม่อมขออ้อนวอนฝ่าบาทลงโทษวายร้ายคนนี้อย่างหนักด้วย ประหารชีวิตทั้งครอบครัวและยึดทรัพย์สินพ่ะย่ะค่ะ”
เห็นชัดว่าเมื่อคนของตัวเองถูกกล่าวโทษ เว่ยเยวียนที่สงบนิ่งไม่แยแสหรี่ตา และเดินตามออกมา “ฝ่าบาท กรมอาญาบงการให้ทหารรักษาพระองค์ขัดขวางหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลทำคดี เจตนาที่แท้จริงนั้นยากแก่การหยั่งรู้ กระหม่อมจึงสงสัยว่าเจ้ากรมซุนแห่งกรมอาญาสมรู้ร่วมคิดกับคนร้าย ระเบิดซังผอ ขอฝ่าบาทไล่เขาออกและขังเขาในคุกหลวง ให้กระหม่อมสอบปากคำพ่ะย่ะค่ะ”
เหล่าผู้ตรวจสอบของฝ่ายตรวจการเห็นด้วยทีละคนๆ
“เหลวไหลทั้งเพ!”
“ฝ่าบาท เว่ยเยวียนให้ร้าย มีแรงจูงใจที่ไม่บริสุทธิ์พ่ะย่ะค่ะ”
“ฝ่าบาท กรมอาญามีปัญหาใหญ่ พวกกระหม่อมเห็นด้วย ถอดขุนนางทุกคนของกรมอาญาออกเพื่อสอบสวนและจัดการพ่ะย่ะค่ะ”
ทั้งสองฝ่ายเริ่มก่อสงครามทางคำพูดทันที ขุนนางของหน่วยอื่นก็ขัดจังหวะบางครั้ง และใส่ไฟ ภายในท้องพระโรง แต่ละฝ่ายต่อสู้กันอย่างดุเดือด
สมุหราชเลขาธิการของราชวงศ์ เจ้ากรมแห่งหกชั้นศาล เว่ยเยวียนและคนใหญ่คนโตอีกสองสามคนหลับตาเอาแรง
จักรพรรดิหยวนจิ่งไม่โกรธเลย เมื่อเห็นว่าขุนนางทุกคนเกือบจะทะเลาะกัน เขาก็ส่งสัญญาณให้ขันทีใหญ่ตำหนิ ทำให้ห้องบัลลังก์กลับสู่ความสงบ
“ฆ้องทองแดงสวี่ชีอันเดิมทีก็มีความผิดอยู่กับตัว จึงทำเรื่องที่ยากจะหลบเลี่ยงอย่างสุดโต่ง พวกเจ้าควรจะร่วมแรงร่วมใจกันทำคดี ไม่ใช่ขัดขวางกัน หากมีครั้งหน้าอีกข้าจะลงโทษอย่างรุนแรง” จักรพรรดิหยวนจิ่งพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ
เว่ยเยวียนลืมตา ฉายแววประหลาดใจออกมา
เขารู้ว่าสวี่ชีอันจะไม่เป็นไรแน่ๆ เพียงแค่ไม่คิดว่าจักรพรรดิหยวนจิ่งจะพูดให้ฆ้องทองแดงตัวเล็กๆ ด้วยตัวเอง
จักรพรรดิหยวนจิ่งมองเหล่าข้าราชบริพารรอบๆ ด้วยสายตาอันเฉียบคม และพูดต่อ “ตั้งแต่วันนี้ ยกเลิกการปิดกั้นประตูเมือง ขุนนางในราชสำนักระดับหกขึ้นไป ทุกคนห้ามออกจากเมืองหลวง แยกย้าย!”
…
ในช่วงต้นยามเหม่า สวี่ชีอันตื่นนอนตรงเวลา ล้างหน้าบ้วนปากแต่งตัว และไปกินอาหารเช้าที่บ้านอารอง
เมื่อก่อนตอนที่เป็นมือปราบเล็กๆ คนหนึ่งในอำเภอฉางเล่อ เขาต้องรีบไปที่ที่ทำการปกครองตั้งแต่ต้นยามเหม่า ต้องประชุมศาล ซึ่งเทียบเท่ากับการตอกบัตรเข้างาน
หลังจากที่กลายเป็นหน่วยลาดตระเวนยามวิกาล เพราะพิจารณาว่าฆ้องทองแดงสวี่ชีอันเป็นคนจนที่ไม่อาจซื้อบ้านได้ การประชุมศาลก็เปลี่ยนจากต้นยามเหม่าเป็นยามเหม่าสามเค่อ
ทิ้งเวลาออกเดินทางให้เขาครึ่งชั่วโมง
เรื่องนี้ หน่วยงานลาดตระเวนยามวิกาลค่อนข้างเข้าใจกระจ่างแจ้ง
เมื่อเข้าสู่ฤดูหนาว อุณหภูมิในตอนเช้าต่ำมาก ผู้คนจึงถูกที่นอนอุ่นๆ ผนึกไว้อีกสองสามชั่วโมงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
อาสะใภ้ผู้อวบอิ่มมีเสน่ห์ก็ถูกผนึกไว้บนเตียง ยังไม่ตื่น น้องสาวคนสวยผู้มีใบหน้ารูปไข่ก็ถูกผนึกไว้เช่นกัน
“เจ้าไปเรียกหลิงอินขึ้นมา ติดนิสัยเกียจคร้านตั้งแต่เด็ก หลังจากโตขึ้นก็ยากจะแก้ไข” อารองสวี่กล่าว
สวี่ชีอันสงสัยว่าเขาคิดว่าโต๊ะอาหารมีชีวิตชีวาไม่มากพอ เพราะยังไม่ถึงยามเหม่าสวี่เอ้อร์หลางก็กลับไปที่สำนักอวิ๋นลู่แล้ว
เขาบอกว่าเจ้าสำนักจะเปิดห้องเรียนสอนในเช้านี้ เขาต้องออกจากเมืองในช่วงต้นยามเหม่า เพื่อไปให้ทันเวลา
ด้วยเหตุนี้ คนที่กินข้าวที่โต๊ะจึงมีเพียงอารองสวี่กับสวี่ต้าหลางเท่านั้น
สวี่ชีอันไปที่ลานด้านในทันที และเคาะประตูห้องของสวี่หลิงอิน คนที่เปิดประตูคือสาวใช้ที่รับใช้สวี่หลิงอิน
สาวใช้ตัวน้อยพูดกึ่งคาดหวังกึ่งระแวงกึ่งเขินอาย “ต้า ต้าหลางคิดจะทำอะไร”
ท้องฟ้ายังมืดอยู่ ก็มาเคาะประตู เป็นไปได้หรือไม่ว่าต้าหลางคิดจะฉวยโอกาสนี้ทำอะไรคนในบ้าน
สวี่ชีอันจึงกล่าวว่าข้ามาปลุกหลิงอิน
เมื่อยกเท้าเข้าไปในห้อง เขาก็เห็นสวี่หลิงอินขดตัวอยู่ในผ้าห่มหนา เหมือนหมอนใบเล็กๆ ซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่ม
สวี่ชีอันตบก้นของนางทีหนึ่ง และตบนางให้ตื่น
สวี่หลิงอินลืมตาขึ้นอย่างมึนงง นางเช็ดน้ำลาย และพูดอย่างงัวเงีย “เกิดปัญหาใหญ่แล้ว…”
“ตื่นมากินข้าวเช้า”
“อ้อ…”
“งั้นเจ้าก็ลุก!”
“ครอกฟี้ๆ…”
“อาหารเช้าวันนี้เป็นแกะนึ่ง อุ้งเท้าหมีนึ่ง หางกวางนึ่ง เป็ดย่าง ไก่ย่าง ห่านย่าง หมูตุ๋น เป็ดตุ๋นและไก่หมักเต้าเจี้ยว…”
กุกกัก…จู่ๆ สวี่หลิงอินที่อยู่บนเตียงก็กระตุก สะบัดแขนขา สมองของนางยังคงหลับอยู่ แต่ร่างกายจะไปกินข้าวเช้าอย่างเร่งรีบ
สาวใช้ล้างหน้าแปรงฟันให้เสี่ยวโต้วติง สวี่ชีอันอุ้มนางเดินไปที่ห้องโถงด้านหน้า กรามของสวี่หลิงอินวางอยู่บนไหล่ของสวี่ชีอัน ก้นแอ่น นางง่วงแต่ไม่กล้านอน กลัวพลาดอาหารดีๆ
“อย่าหลับนะ พี่ใหญ่จะร้องเพลงให้เจ้าฟัง”
“โอ้…”
“กระต่ายตัวน้อยเชื่อฟัง เปิดประตู เปิดเร็วๆ หน่อย ข้าอยากเข้าไป ไม่เปิดไม่เปิดยังไงก็ไม่เปิด สามีไม่ได้กลับมา ใครมาก็ไม่เปิด”
…
เมื่อมาถึงห้องโถงด้านหน้า สวี่หลิงอินก็มองซาลาเปา น้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋อย่างตะลึงงัน และเกือบจะร้องไห้ออกมาอย่างน้อยใจ
“นี่ไม่ใช่อาหารเช้าที่ข้าต้องการ แกะนึ่ง อุ้งเท้าหมีนึ่ง หางกวางนึ่ง เป็ดย่าง ไก่ย่าง ห่านย่าง หมูตุ๋น เป็ดตุ๋นและไก่หมักเต้าเจี้ยวของข้า…ล่ะ”
เจ้าจดไว้หรือ?! สวี่ชีอันกลอกตา “พี่ใหญ่โกหกเจ้า”
สวี่หลิงอินร้องไห้ออกมา มือทั้งสองข้างแยกไปด้านหลัง ร่างกายเอนไปด้านหน้า และส่งคลื่นเสียงออกมาโจมตีสวี่ชีอัน
…
หลังจากกินข้าวเสร็จ!
“หากรู้ก่อนก็คงไม่เรียกนาง เอะอะจนข้าแน่นหน้าอก” อารองสวี่ถือหมวกเหล็ก และเดินไปด่าไป
“ใช่ ในที่สุดข้าก็เข้าใจถึงความยากลำบากของอาสะใภ้ อาสะใภ้คงเหนื่อย” สวี่ชีอันเดินไปด่าไป
ทิ้งสวี่หลิงอินไว้ในการดูแลของสาวใช้ กินไปร้องไห้ไป
แม้ว่าการไม่มีแกะนึ่ง อุ้งเท้าหมีนึ่ง หางกวางนึ่ง เป็ดย่าง ไก่ย่าง ห่านย่าง หมูตุ๋น เป็ดตุ๋นและไก่หมักเต้าเจี้ยวจะทำให้นางเศร้าโศกมาก แต่นางก็กินไปเศร้าไปได้
…
เว่ยเยวียนออกจากห้องบัลลังก์ ในใจคิดวนเวียนถึงสถานการณ์ในท้องพระโรงวันนี้ ทันใดนั้นก็ได้ยินคนตะโกนมาจากด้านหลัง “เว่ยกง รอข้าก่อน”
เมื่อหันกลับไปมองก็เห็นขันทีหลิว
ก่อนที่เว่ยเยวียนจะก้าวหน้า เขาก็ทำงานในวังเช่นกัน และมีความสัมพันธ์ที่ดีกับขันทีหลิว เขายิ้มแย้ม “ขันทีหลิว เกิดอะไรขึ้น”
ขันทีหลิวมองไปรอบๆ และหยิบกระดาษสองสามแผ่นออกมาจากในแขนเสื้อยัดให้เว่ยเยวียน “พวกข้าคัดลอกมา เว่ยกงอ่านดูได้”
เว่ยเยวียนเข้าใจในทันที และยิ้ม “วันอื่นหากข้าเข้าวังจะเชิญท่านขันทีดื่มสักหน่อย”
หลังออกจากประตูวัง และขึ้นรถม้า หยางเยี่ยนที่ขับรถม้าก็ตรงไปทางที่ทำการปกครองโดยไม่พูดอะไร
เว่ยเยวียนหยิบกระดาษออกมา และอ่านครู่หนึ่ง มุมปากประดับรอยยิ้ม
“ท่านพ่อบุญธรรมอ่านอะไรอยู่หรือ” หนานกงเชี่ยนโหรวที่เอนกายอย่างเกียจคร้านบนรถม้า และทำหน้าที่เป็นองครักษ์ส่วนตัวถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
“เดิมทีคิดว่าวันนี้จะถูกฝ่าบาทตำหนิ ไม่คิดว่าจะผ่านไปได้อย่างราบรื่น” เว่ยเยวียนยิ้ม
“ผ่านไปได้อย่างราบรื่นหรือขอรับ” นอกรถม้า หยางเยี่ยนถามด้วยความประหลาดใจ
ระหว่างทางไปว่าราชกิจ เว่ยเยวียนจำลองสถานการณ์ในท้องพระโรงในหัว เขามีนิสัยชอบจำลองก่อนว่าราชกิจ และคิดวนเวียนหลังว่าราชกิจ
ในการจำลองดั้งเดิม การว่าราชกิจครั้งนี้จะต้องถูกตำหนิแน่ๆ จักรพรรดิหยวนจิ่งจะถือโอกาสตำหนิ หรือลงโทษบางอย่าง
เว่ยเยวียนเดาไม่ผิด คดีซังผอกลายเป็นเหตุผลในการโจมตีศัตรูทางการเมืองจริงๆ
แต่เขาไม่คิดว่าเรื่องจะจบลงอย่างง่ายดายเช่นนี้
หนานกงเชี่ยนโหรวขมวดคิ้ว “ไม่มีคนฉวยโอกาสโจมตีท่านพ่อบุญธรรมหรือขอรับ”
เว่ยเยวียนยิ้มและส่งกระดาษที่ยับยู่ยี่ให้
…………………………………………
