ตอนที่ 2800 ลอบฆ่า!
“ฉื่อเลอ ตามพวกมันไป! สังหารพวกมัน!”
“ฉื่อเลอ ตามพวกมันไป! สังหารพวกมัน!”
ฮันกวงนั้นร้องลั่นจนพื้นน้ำสั่นสะเทือน
ดาบเดียวนี้มันทำให้เขาบาดเจ็บหนักสาหัส!
เพราะว่าดาบของเย่หยวนนั้นมันฟันเต๋าของเขา!
สภาพของฮันกวงในตอนนี้ต่อให้จะฟื้นชีพมาได้แต่พลังของเขามันก็จางหายไปมากล้ำ มีพลังไม่เท่าฉื่อเลอด้วยซ้ำ
ฉื่อเลอที่ได้ยินเสียงร้องของฮันกวงนั้นก็ต้องพุ่งตัวเข้าหมอกหนาไปทันที
แต่ไม่นานจากนั้นเขาก็ต้องพุ่งตัวกลับมา
“แม่ทัพฮันกวง คลื่นพลังของพวกมันจางหายไปแล้ว!” ฉื่อเลอร้องรายงานขึ้นด้วยหน้าเครียด
ฮันกวงนั้นหรี่ตาลงกล่าวขึ้นอย่างไม่พอใจ “พวกเจ้าทั้งหลายฟังคำสั่งข้า จงปูพรมค้นหามันเสีย! หากเจอตัวมันแล้วจงสังหารอย่าได้ปรานี!”
กองกำลังของเผ่าเลือดทั้งห้าพันนั้นมันมีแต่จักรพรรดิเซียนสิ้น!
หลังจากได้ยินคำสั่งพวกเขาทั้งห้าพันก็ได้แยกย้ายกันออกเป็นกองๆ ตามหลังฮันกวงและฉื่อเลอไปในหมอกทันที
แต่ฮันกวงนั้นก็ได้แต่ต้องขมวดคิ้วแน่นกล่าวขึ้น “ข้าโดนมันทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัสแต่ตอนนี้กลับสัมผัสมันไม่ได้แล้ว! ให้ตายสิวะ! ไม่นึกเลยว่าไอ้เด็กนั่นมันจะเป็นผู้บ่มเพาะนอกรีต! ที่สำคัญไปกว่านั้นยังแข็งแกร่งล้ำด้วย!”
การกระโดดข้ามอาณาจักรหนึ่งขึ้นมาสังหารศัตรูได้เช่นนี้ มันจะต้องเป็นวิชาที่ทรงพลังแค่ไหน?
หากมิใช่เพราะเอกลักษณ์ความถึกทนของเผ่าเลือดแล้วตัวเขาคงได้ตายหายไปสิ้นแน่!
“ท่านแม่ทัพ เราจะทำอย่างไรกันต่อดี? เจ้าเด็กนั่นมันน่าจะมีวิชาซ่อนตัวในหมอกหนานี้ด้วย!” ฉื่อเลอกล่าวขึ้น
ฮันกวงนั้นหรี่ตาลงกล่าวทันที “เจ้าออกไปคุมอีกด้านไว้ เราจะปล่อยให้มันเข้าทวีปสวรรค์แรกไม่ได้เด็ดขาด! ไอ้เด็กนั่นมันมีการโจมตีที่รุนแรงแต่เต๋าของมันเองก็คงบาดเจ็บหนักและไม่อาจโจมตีเช่นนั้นออกมาได้อีกแน่! ตราบเท่าที่เราเจอตัวมันเราย่อมจะสังหารมันได้! ข้าจะอยู่รอพวกแม่ทัพหลัวชวนที่นี่ หากกองทัพหลักมาถึงแล้ว เราก็จะบุกขึ้นทวีปสวรรค์แรกไปทันที ถึงเวลานั้นมันจะอยู่หรือตายก็มิใช่เรื่องที่เราต้องกังวลแล้ว!”
ฉื่อเลอทำหน้าเครียดตอบรับคำและพุ่งตัวจากไปทันที
…
ในหมอกหนานั้นพวกเย่หยวนนั่งรวมตัวกันอยู่อย่างแนบเนียนเป็นหนึ่งกับหมอกจนมองไม่ออก
ในหมอกหนานี้พลังของสังข์ศักดิ์สิทธิ์ทะเลหยกมันได้เฉิดฉายขึ้น
ต่อให้คนที่ผ่านหน้าพวกเขาไปนั้นจะเป็นจักรพรรดิเซียนมันก็ไม่มีทางหาพวกเขาเจอได้
“อาจารย์เย่ ท่านไหวหรือไม่?” ต้าหวงถามขึ้นด้วยความกังวล
เย่หยวนนั้นตอบกลับไปด้วยใบหน้าซีดขาว “ข้าไม่ตายหรอก แต่ว่าดาบเต๋าของข้ามันเสียหายหนักมาก และต้องใช้เวลาฟื้นฟูพลังอีกมาก มันเป็นดาบสองคมเสียจริงๆ!”
ดาบเต๋าของเย่หยวนนั้นคือชีวิตของเย่หยวน จะอยู่หรือตายมันก็จะเป็นไปพร้อมๆ กัน
ดาบเต๋าของเย่หยวนนั้นมันคือรากฐานพลังบ่มเพาะของเขา หากปล่อยมันออกมาอย่างถึงที่สุดแล้ว มันย่อมจะทรงพลังได้มากกว่าดาบสังหารสวรรค์แต่ว่าผลที่ตามมานั้นมันก็หนักหนากว่าด้วย
ครึ่งเดือนจากนี้เย่หยวนคงไม่อาจต่อสู้ได้อีกเลย
ดาบเต๋าของเย่หยวนนั้นมันกำลังถูกวางไว้บนเขาแดนอนันต์เพื่อใช้พลังยอดหมอกฟื้นฟู
พลังยอดหมอกนั้นมันคือจุดกำเนิดของพลังจากสมบัติทั้งหลาย มันย่อมจะช่วยฟื้นฟูซ่อมแซมดาบเต๋าได้
หากมิใช่เพราะเรื่องนี้แล้วเขาก็คงไม่อาจจะฟื้นฟูดาบเต๋ามาได้ในเวลาสั้นๆ แค่ครึ่งเดือนแน่
“เจ้าบ้านี่ มีดาบที่น่ากลัวปานนั้นซ่อนไว้หรือว่าเจ้าคิดจะตลบหลังข้าตอนขึ้นเป็นผู้ครองทวีปสวรรค์แรก?” หยางชิงถามขึ้น
จิงเฟยได้แต่ต้องยิ้มเย้ยขึ้น “สภาพอย่างเจ้านี้พี่เย่หยวนใช้แค่มือเดียวก็เอาชนะได้? จำเป็นต้องซ่อนอะไรไว้จัดการด้วย?”
หยางชิงยิ้มตอบกลับไปอย่างมั่นใจ “เรื่องนั้นมันก็แค่ตอนนี้! ข้านั้นจะบรรลุชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเที่ยงได้แน่ในอีกไม่นาน ถึงเวลานั้นข้ายังต้องกลัวเขา?”
“พูดไร้สาระของเจ้าไปเถอะ เก่งจริงก็ออกไป! ออกไปสู้กองทัพเผ่าเลือดมันด้วยตัวเองสิ!” เย่หยวนกล่าวขึ้นขัดคอ
เมื่อหยางชิงได้ยินเขาก็หุบปากลงทันที
เพราะเผ่าเลือดนั้นมันแข็งแกร่งมาก นอกจากนั้นยังเรียกได้ว่าแทบเป็นอมตะ หากออกไปสู้คนเดียวแล้วมันย่อมจะมีแต่ตายกับตาย!
“อาจารย์เย่ จักรพรรดิเที่ยงคนนั้นมันไปเฝ้าฝั่งทวีปสวรรค์แรกไว้ เราเข้าไปบนแผ่นดินไม่ได้แน่ จะทำอย่างไรดี?” ต้าหวงถามขึ้น
“ฆ่าสิ!”
เย่หยวนตอบกลับไปด้วยใบหน้าเย็นเยือกก่อนจะกล่าวขึ้นต่อ “หมอกนี่มันคือเขตแดนธรรมชาติ! เจ้าจักรพรรดิเที่ยงขั้นกลางคนนั้นเองมันก็ถูกดาบเต๋าข้าฟันจนสาหัสแน่ มันคงไม่อาจจะคืนสภาพได้สมบูรณ์ภายในเดือนนี้ เจ้าจักรพรรดิเที่ยงที่ไปเฝ้าอีกด้านไว้นั้นก็เพื่อกันพวกเราไม่ให้เข้าทวีปสวรรค์แรก มันคงไม่ทิ้งตำแหน่งของตัวเองง่ายๆ แน่ เช่นนั้นเราก็ต้องสังหารจนกว่าพวกมันจะกลัวหัวหดไป!”
เมื่อหยางชิงได้ยินเช่นนั้นเขาก็อดยิ้มกว้างขึ้นมาไม่ได้ “เฮอะๆ นี่น่าสนๆ!”
จิงเฟยที่เป็นตัวหายนะนั้นย่อมจะชอบเรื่องราวสร้างความวุ่นวายเช่นนี้และเห็นด้วยทันที
เพราะหากเจอจักรพรรดิเที่ยงทั้งสองนั้นแล้วต่อให้จะใช้สังข์ศักดิ์สิทธิ์ทะเลหยกมันก็คงไม่อาจหลบซ่อนตัวได้แน่
แต่หากว่าอีกฝ่ายนั้นมีแค่จักรพรรดิเที่ยงที่บาดเจ็บสาหัสคนเดียว ถึงตอนนั้นหากใช้พลังของสังข์ศักดิ์สิทธิ์ทะเลหยกมันก็คงพอจะหลบได้แนบเนียนจนไม่ต้องกลัวว่าจะถูกหาเจอ!
พวกเขานั้นจะกลายเป็นนักล่าในหมอกนี้เอง
เผ่าเลือดนั้นจะกลายเป็นเหยื่อของพวกเขา!
…
“ให้ตายสิ พวกมันไปซ่อนอยู่ที่ไหนกัน? เราหามาตั้งหลายรอบแล้วแต่กลับไม่เจอแม้แต่เงามัน! หรือว่ามันจะกลายเป็นหมอกไปแล้ว?”
“พวกมันต้องมีวิชาการซ่อนตัวอะไรแน่ๆ เราจะประมาทไม่ได้!”
“เฮ้อ พวกมันใช้วิธีไหนกันแน่? ไอ้เจ้าเด็กที่แข็งแกร่งที่สุดนั้นมันก็แทบจะตายอยู่แล้วเช่นกัน! แต่ต้องยอมรับเลยว่าพลังของดาบนั้นมันรุนแรงล้ำ สังหารท่านแม่ทัพฮันกวงลงได้เช่นนั้นในดาบเดียว! ข้ายังกลัวไม่หายเลย!”
“เลิกพูดจาไร้สาระเสียที! รีบๆ หาต่อเถอะ! พื้นที่ในหมอกนี่มันใหญ่ล้ำ พวกเราทั้งห้าพันนั้นคงหาได้ไม่ทั่วแน่ๆ ต่อให้จะทำยังไงก็ตาม”
เผ่าเลือดนั้นได้แบ่งกำลังออกเป็นหน่วยเล็กๆ เพราะว่าในหมอกหนานี้พวกเขาเองก็ไม่อาจจะส่งจิตออกไปตามหาได้ไกลนัก จึงต้องเดินไม่ห่างกันนักปูพรมไปเรื่อย
เพียงแค่ว่าตอนนี้ผ่านไปได้สามวันแล้วแต่พวกเขานั้นยังไม่เจอแม้แต่เงาของพวกเย่หยวนทั้งห้า
กำลังคนห้าพันนั้นมันได้แบ่งกันออกเป็นห้าสิบหน่วยปูพรมไปทั่วบริเวณหมอกหนา
และพวกเขานี้ก็คือหนึ่งในหน่วยนั้น
ที่ด้านหลังของหน่วยมันเกิดลูกบอลน้ำกลืนคนสามคนเข้าไปอย่างไม่ให้ซุ่มให้เสียง
คนทั้งสามนั้นเป็นจักรพรรดิเซียนขั้นกลางแต่เมื่อถูกม่านน้ำนี้กลืนเข้ามาแม้แต่คิดจะร้องให้คนช่วยมันก็ยังไม่อาจทำได้
เวลาเดียวกันนั้นเองมันก็ปรากฏเงาร่างหนึ่งขึ้น
หยางชิงมองดูคนทั้งสามด้วยรอยยิ้มเย็นเยือกก่อนจะแทงหอกเข้าใส่คนผู้หนึ่งในบอลน้ำ
หอกนั้นมันไม่ได้ดูพิเศษหรือแฝงเปี่ยมพลังใดๆ
แต่พลังจากปลายหอกแทงถึงร่างของเผ่าเลือดคนนั้นแล้วมันกลับมีพลังแห่งการทำลายล้างระเบิดออกมาจาก
ภายในร่างเขา
เผ่าเลือดผู้นั้นถูกหยางชิงสังหารลงสิ้นไร้ร่องรอย
พร้อมๆ กันนั้นเผ่าเลือดอีกสองคนที่ด้านข้างก็ถูกฟันหายไปกับตาโดยไร้ร่องรอยใด
เพราะเวลานี้เย่หยวนได้ยิงปราณดาบออกมาพุ่งทำลายร่างของคนทั้งสองนั้น
หยางชิงที่ได้เห็นต้องหันกลับมาตวาด “เจ้าแย่งเหยื่อข้าอีกแล้ว!”
เย่หยวนไม่ตอบและส่งสัญญาณมือเรียกหยางชิงออกไป
คนทั้งสองมุดหายเข้าไปในม่านหมอกทันที
ไม่นานจากนั้นมันก็มีหน่วยค้นหาอีกหน่วยเดินผ่านมา
เมื่อหยางชิงได้เห็นเช่นนั้นเขาก็ได้แต่ยืนหน้าซีด
เกือบโดนจับได้
“เจ้าบ้านี่ ฆ่าช้าเสียจริง!” เย่หยวนหันมามองหยางชิงพร้อมกระซิบ
หยางชิงนั้นโกรธจนหน้าดำหน้าแดงแต่ก็ไม่อาจเถียงอะไรกลับไปได้
การคิดจะทำลายร่างอีกฝ่ายอย่างไม่เหลือซากโดนไร้เสียงนั้นมันยากเย็นเกินมือเขาไปมาก!
‘ไอ้บ้าเอ้ย!’
‘แม้แต่ฆ่าคนมันยังเร็วกว่าข้า!’
…………………………
