ยัยหมอวายร้ายที่รัก – บทที่ 87 นี่เป็นคุณหญิงของประธาน……

ตลอดทาง ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกันเลย
อาจจะเป็นเพราะว่า แสนรักรู้สึกต่ำต้อยที่จะคุยกับเธอ ยังไง เธอก็เป็นผู้หญิงที่เขาเกลียดขนาดนั้น
หรือว่า เขาอาจจะลืมแล้ว ด้านหลังยังมีคนนั่งอีกคน ดังนั้นพอเส้นหมี่นั่งอยู่ด้านหลัง หัวใจของเธอก็ค่อยๆสงบลง จนกระทั่งสุดท้ายแล้วกลับคืนสู่สภาพแน่นิ่งดังเดิม
เธอรู้จักตัวตนของตัวเองดี ไม่ใช่เหรอ？
ทั้งสองมาถึงบริษัท ก็ทำตามสิ่งที่ปฏิบัติกันมาตลอด แสนรักจอดรถไว้ที่จอดรถของประธานโดยเฉพาะ จากนั้นจะลงจากรถ แล้วขึ้นลิฟต์ประธานไปที่ชั้นบนสุด
พอเส้นหมี่เห็น ก็ลงจากรถ แล้วถือกระเป๋าเดินออกไปด้านนอก
แสนรัก：“คุณทำอะไร？”
ในที่สุดเขาก็พูดประโยคแรกในระหว่างที่พวกเขามาด้วยกันแล้ว
เส้นหมี่ยักไหล่：“ฉันไปข้างนอกไง ประธานแสนรัก ฉันในสายตาของคนพวกนั้นที่บริษัทคุณ คือผู้หญิงแปลกหน้า ทางที่ดีคุณอย่าให้ใครเห็นฉันนั่งรถคุณมาเลย แบบนี้ส่งผลไม่ดีต่อคุณได้ ฉันไปละ”
จากนั้นผู้หญิงคนนี้ก็ถือกระเป๋าของเธอ วิ่งออกไปอย่างเร็ว
แสนรัก：“……”
ใบหน้าหล่อเหลานั้นเห็นได้ชัดว่าหม่นลงไปอย่างรวดเร็ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากเห็นยัยนี่วิ่งไปอย่างรวดเร็ว ก็ยิ่งหม่นลงจนน้ำสามารถหยดลงมาได้
แต่สุดท้าย เขาก็ไม่ได้พูดอะไร ไม่กี่วินาทีถัดจากนั้น ก็เข้าไปในลิฟต์แล้วขึ้นไป
ส่วนทางเส้นหมี่พอออกมาจากลานจอดรถ ก็เข้าไปจากหน้าประตูของอาคารนี้โดยตรง
“ขอโทษนะคะคุณผู้หญิง คุณคือ？”
“อ่า ฉันเหรอคะ？”
เส้นหมี่จ้องเจ้าหน้าที่เคาน์เตอร์ที่ถามตัวเอง ทันใดนั้นก็นิ่งไปตรงนั้น
แย่แล้ว เมื่อกี๊รีบออกไปไวเกิน จนลืมถามผู้ชายระยำนั่นว่าให้งานอะไรเธอ？งั้นตอนนี้จะทำไงดีล่ะ？รอเขาขึ้นไปแล้วจัดหาให้เธอเหรอ？งั้นต้องรอนานแค่ไหน？
หรือไม่แน่จากความรังเกียจที่เขามีต่อเธอแล้ว อาจลืมตัวเองไปแล้วก็ได้
เส้นหมี่ขมวดคิ้ว สุดท้ายก็ตัดสินใจคิดหาทางเอง“ฉันมาสมัครงานค่ะ บริษัทพวกคุณแผนกไหนที่ขาดคนบ้างคะ？”
“อ๋า？สมัครงาน？งั้นคุณส่งเรซูเม่ยังคะ？ทำไมยังจะมาถามพวกเราอีกว่าบริษัทขาดคนแผนกไหนบ้าง？
พนักงานคนนั้นตกใจกับคำพูดของผู้หญิงคนนี้จริงๆ เพราะว่าไม่เคยมีใครมาสมัครงานแบบนี้ และยังถามว่าแผนกไหนขาดคนอีก เธอคิดว่าตำแหน่งนี่เป็นการเลือกผักในตลาดขายผักเหรอไง？
แต่เส้นหมี่ ก็มาเลือกผักจริงๆ
เธอไม่แคร์อยู่แล้วว่างานอะไร เธอมา ก็เพื่อทำหน้าที่ของลูกชายให้สำเร็จ
สุดท้าย เส้นหมี่เลือกพนักงานธรรมดาๆในแผนกธุรกิจการค้า จากนั้นก็ขึ้นไปสัมภาษณ์เหมือนไม่แคร์อะไรทั้งสิ้น
สิบกว่านาทีถัดมา ผู้ช่วยเคมีที่ได้รับข่าวจากทางประธาน ก็รีบลงมาจากชั้นบน เป้าหมาย แน่นอนว่าตามหาคุณหญิงของประธานเขา
อ้อ ไม่สิ ต้องคุณเส้นหมี่
สุดท้าย ตอนที่เขาหาอยู่นานจนในที่สุดก็ตามหาเจอ ก็พบว่าเส้นหมี่ที่เดิมทีมาสัมภาษณ์ด้วยสภาพที่ไม่แคร์อะไรนั้น ก็ถูกแผนกธุรกิจการค้านี้รับไว้
“คุณไม่ได้ดูผิดใช่ไหม เธอเหมาะที่จะอยู่แผนกธุรกิจการค้าของคุณ？”
“ไม่ได้ดูผิด ทำได้คะแนนเต็มเลย！！ นานมากแล้วที่แผนกธุรกิจการค้าของฉัน ไม่มีใครทำข้อสอบได้คะแนนเต็มแบบนี้ ทำไมฉันจะไม่รับเธอไว้ล่ะ？”
รองประธานแผนกธุรกิจการค้าหยิบกระดาษคำถามที่เจ้าหน้าที่สัมภาษณ์ใช้สอบมาไว้ตรงหน้าเคมีด้วยรอยยิ้มทั่วใบหน้า
หางตาเคกระตุก มองดูเครื่องหมายถูกสีแดงทั่วหน้า ในที่สุดก็ไม่พูดอะไรออกมา
เคไปด้านข้างคุณหญิงที่เริ่มทำงานแล้ว：“คุณหญิง ที่จริงผมอยากให้คุณไปที่สำนักงานของท่านประธาน ที่นั่นงานสบายมาก เวลาก็เป็นอิสระ ……”
“ไม่เป็นไร ที่นี่ก็โอเคเลย”
ยังไม่ทันพูดจบ เส้นหมี่ที่กำลังหยิบกองเอกสารมาถ่ายเอกสารก็ตัดบทเขา
เธอยอมที่จะอยู่นี่จริงๆ เพราะว่าไปที่สำนักงานของประธานแล้ว เธอต้องเผชิญหน้ากับผู้ชายระยำคนนั้นตลอดเวลา แบบนี้จะทำให้เธออึดอัดไปหมด งั้นทั้งวันต้องผ่านไปอย่างทรมานแน่
เคเห็นแบบนี้ ก็ไม่พูดอีก หลังจากกำชับไปเล็กน้อย เขาก็ขึ้นไป
กลับไปถึงห้องทำงานของประธาน แสนรักก็ยังก้มหน้ายุ่งอยู่กับงาน วันนี้เขามาสายมาก งานจำนวนมากที่อยู่ในมือยังจัดการไม่เสร็จ พอเคเห็น ก็ลังเลเล็กน้อย แล้วจึงเดินเข้าไปสองก้าว
“ประธาน คุณเส้นหมี่เธอไปที่แผนกธุรกิจการค้าแล้วครับ”
“แผนกธุรกิจการค้า？”
แปลกใจเล็กน้อย หลังจากชายหนุ่มคนนี้ได้ยินคำพูดของเขา กลับไม่ปรากฏความดูถูกถากถางและดูหมิ่นอย่างที่เขาคิดไว้เลย กลับกันหลังจากที่เขาเลิกคิ้วขึ้น ริมฝีปากบางๆก็ยกมุมขึ้นเล็กน้อยอย่างคิดไว้แล้ว
อย่างที่คิดไว้？
หรือเขารู้อยู่แล้วว่า ผู้หญิงคนนี้จะไปแผนกธุรกิจการค้าเหรอ？
เคไม่ค่อยเข้าใจ：“ประธาน คุณรู้อยู่แล้วว่าคุณเส้นหมี่จะไปแผนกธุรกิจการค้าเหรอ？”
แสนรักส่ายหน้า：“เปล่า เธอมาเพื่อทำให้ชินจังอย่างขอไปที ไม่มีทางที่จะตั้งใจทำงานหรอก ไปแผนกธุรกิจการค้า น่าจะเป็นความสนใจของเธอ”
“ความสนใจ？เธอชอบธุรกิจการค้าเหรอครับ？”
“น่าจะแหละ คุณยังจำสายที่ริกาวาโทรมาครั้งที่แล้วได้ไหม？”จู่ๆเขาก็ถามขึ้นมา
เคตะลึง：“ริกาวา？คุณหมายถึงบริษัทญี่ปุ่นที่ครั้งนั้นไม่ได้รับซื้อไป？”
“อือ ตอนนั้นเธอรับสาย สิ่งที่แม้แต่รองประธานธุรกิจการค้ายังมองไม่ออก แต่เธอกลับมองออกในแวบเดียว หมายความว่าเธอเป็นผู้รอบรู้ในเรื่องนี้มาก งั้นตอนนี้เธอไปที่แผนกธุรกิจการค้ามีอะไรให้น่าแปลกตรงไหน？”
แสนรักพูดเรื่องครั้งที่แล้วออกมานิ่งๆ