ยัยหมอวายร้ายที่รัก – บทที่ 120 การแสดงความเป็นเจ้าของของเขาน่ากลัวมาก！

ผู้หญิงของเขา？
ในที่สุดหัวใจเส้นหมี่ที่ตื่นตระหนก ประหม่า และอารมณ์ที่ยุ่งเหยิงต่างๆ ก็หายไป
ที่แลกมานั้น คือสภาพที่ไม่แยแสและนิ่งเฉยของเธอ
“งั้นถ้าฉันไม่ให้ล่ะ？”
“！！！！”
ในที่สุดแป้งร่ำก็เบิกตาโต เธอมองใบหน้าที่หันมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ ยืนงงอยู่สักพัก
“เส้นหมี่？ทำไมเป็นเธอได้？ทำไมเธอถึงอยู่นี่？”
“คุณแป้งร่ำถามแปลกๆ ฉันอยากมาก็มาสิคะ หรือว่ามานี่ยังต้องรายงานคุณ？”
เส้นหมี่จ้องผู้หญิงคนนี้ด้วยใบหน้าเย้ยหยัน
สำหรับเธอแล้ว เธอไม่ใส่ใจจริงๆที่จะเสแสร้ง ถ้าแค้น ถ้าไม่ชอบ ก็จะจารึกไว้ที่หน้าเธอหมด
แป้งร่ำก็โกรธจนหน้าซีด：“เธอ——”
เส้นหมี่กลับไม่อยากสนใจเธอ สายตานั้นมองไปที่เพื่อนรักที่อยู่ตรงข้ามแล้ว เธอก็พูดอย่างรู้สึกผิด：“ขอโทษนะธิป รบกวนคุณเอากระเป๋าให้ฉันหน่อย พวกเราจ่ายเงินแล้วไปเถอะ”
“โอเค”
คณาธิปในตอนนี้รู้สึกสนุก ยืนเงียบอยู่ข้างๆตลอด
แต่ว่า พอได้ยินเธอให้เขายื่นกระเป๋าไป
เขาก็กระเป๋าใบเล็กสไตล์ผู้หญิงที่สะพายไว้ตลอดยื่นไปให้
ความร้ายกาจในดวงตาแสนรักก็มากขึ้น！
ผู้หญิงคนหนึ่งให้ผู้ชายคนหนึ่งถือกระเป๋าของเธอในที่สาธารณะ มีแค่ความสัมพันธ์ที่สนิทกันเท่านั้นถึงจะทำได้ อย่างเช่นแป้งร่ำ เธอก็มักจะให้เขาทำตอนที่ออกไปเป็นเพื่อนเธอ
ให้ช่วยเธอถือ
แม้ว่าเขามักจะปฏิเสธ
ความโกรธในใจแสนรักมากขึ้นเรื่อยๆ ที่จริงเขาอยากพาแป้งร่ำมาทำให้ผู้หญิงคนนี้อับอาย
แต่ตอนนี้พบว่า เหมือนเขาจะไม่มีความสุขเลยสักนิด！
แต่กลับแทบอยากจะบีบคอเธอให้ตาย！
ตอนนี้เอง เส้นหมี่ที่กำลังรูดบัตรคิดเงิน จู่ๆก็เกิดปัญหาขึ้น
“คุณผู้หญิง ยอดเงินบัตรของคุณไม่พอ เสื้อตัวนี้ราคาแสนแปด ในนี้คุณมีแค่หนึ่งแสน”
“คุณพูดอะไร？แสนแปด！！”
เส้นหมี่ตะลึงงัน เธอร้องออกมาอย่างไร้เสียงตรงนั้น ถึงแม้ด้านหลังยังมีคนอีกสองคนรอดูฉากเด็ดของเธอ
แสนแปด！！
นั่นเป็นเงินเก็บตอนนี้ของเธอเกือบครึ่งหนึ่ง เธอยังต้องเก็บค่าเรียนให้ลูกสาวอีก จะจ่ายกับของที่ราคาไม่เป็นธรรมแบบนี้ได้ไง？
เส้นหมี่รู้สึกเสียใจมากขึ้น
เกลียดตัวเองที่ไม่ควรเห็นแก่หน้าในทันที ถึงได้ทำเรื่องที่ไร้สมองแบบนี้
และก็เป็นภาพเช่นนี้ หลังจากมองสองคนนั้นที่เมื่อกี๊โกรธแทบตายที่อยู่ด้านหลัง ก็ไม่ต้องบอกเลยว่ามีความสุขแค่ไหน
โดยเฉพาะอย่างยิ่งแสนรัก เขายกมุมปากขึ้นมาอย่างเย้ยหยันแรงๆ อารมณ์ก็ดูมีความสุขขึ้นมาก จากนั้นขายาวๆก็หาเก้าอี้ตัวหนึ่งมานั่งไขว่ห้างลงไป
หาต่อ！
ผู้ชายป่าเถือนคนหนึ่งยังรับมือไม่พอ ยังมีเพิ่มมาอีกคน！
“หมี่ เธอเงินไม่พอใช่ไหม？ฉันช่วยเธอจ่ายละกัน เธอเข้าใจฉันผิดไปจริงๆนะ เมื่อกี๊ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น ฉันไม่รู้ว่าเธอจะลองชุดนี้”
เวลานี้ แป้งร่ำก็เข้ามา
เธอที่เพิ่งมีสภาพตาต่อตาฟันต่อฟันกับเส้นหมี่ไปเมื่อกี๊ จู่ๆเธอดันจะมาช่วยเธอจ่ายเงินเอง
เธอจะทำอะไร？
อยากใช้สิ่งนี้ เพื่อสร้างภาพลักษณ์ภรรยาที่ดีและใจกว้างต่อหน้าชายสารเลวคนนี้เหรอ？
เส้นหมี่กำนิ้วแน่น
ตอนที่กำลังจะกล้ำกลืนความอับอายโดยการทิ้งเสื้อตัวนี้แล้วเดินออกไปนั้นเอง ตอนนี้เอง มือสะอาดสะอ้านข้างหนึ่งที่อยู่ด้านข้าง ก็ยื่นบัตรสีทองไปให้
“ขอโทษนะครับ แฟนผมไม่ต้องการความหวังดีของคุณ พนักงานร้าน รูดบัตรผมเถอะ และก็ รบกวนคุณช่วยแฟนผมห่อชุดที่สกปรกนั้นมาด้วย”
เสียงที่อ่อนโยนและดูสะอาด เหมือนเหล้าบ๊วยที่เต็มไปด้วยฝุ่นอยู่หลายปี น่าฟังเป็นอย่างมาก
ในร้านเงียบลงทันที
เวลานี้ ทุกคนต่างมองไปที่คนๆนี้อย่างตกตะลึง รอบๆนั้นเงียบแม้แต่เข็มตกพื้นก็ยังได้ยิน ！
อุณหภูมินั้น ยิ่งต่ำลงจนน่ากลัว！
นี่มันเป็น……ตอนจบที่ไม่มีใครคาดถึงจริงๆ
รวมทั้งเส้นหมี่！
สุดท้ายเส้นหมี่ไม่รู้ว่าจะจบลงอย่างไร ก็มองพนักงานร้านพวกนี้คิดเงินอย่างงุนงง จากนั้นพอห่อชุดเสร็จแล้ว ผู้ชายด้านข้างก็จูงมือของเธอ
“ขอโทษนะ งั้นพวกเราไปก่อน พวกคุณค่อยๆเดินเล่น”
คณาธิปยังมีมารยาทอยู่มาก หลังจากกุมมือหญิงสาวด้านข้างแล้ว เขาก็พาเธอออกมา และยังไม่ลืมทักทายอีกสองคนที่บังเอิญเจอในร้านวันนี้
แป้งร่ำ：“……”
ความกดอากาศที่ต่ำจนน่ากลัวมากขึ้นเรื่อยๆนั้น จนกระทั่งร่างทั้งสองนั้นออกไปจากร้านนานแล้ว ร้านก็ยังเงียบสนิท！
นี่มันน่ากลัวมากเลย！
แป้งร่ำไม่กล้าพูด แล้วก็ยิ่งไม่กล้าขยับ
เธอไม่เคยเห็นสภาพชายหนุ่มดูน่ากลัวมากขนาดนี้เลย เขานั่งตรงนั้น ใบหน้าหล่อเหลาหม่นลงไปราวกับค่ำคืนที่มืดมิดที่สุดมาถึง
ความอันตรายและความอาฆาตต่างอยู่ลึกลงในสายตาอันน่ากลัวของเขา
“รั……รัก……”
“ปัง！！”
เสียงนี้ ในที่สุดคนๆนี้ก็กระโดดขึ้นอย่างรุนแรง พอออกแรงถีบเก้าอี้ด้านล่างตัวแล้ว
ทันใดนั้น เขาก็เหมือนลมที่แสนบ้าระห่ำออกไปจากร้าน
แป้งร่ำ：“！！！！”
รีบตามออกไป เธออยากเรียกเขาไว้
แต่ความเร็วของชายหนุ่มนั้นเร็วมาก แป๊บเดียว เขาก็หายไปแล้ว
ตอนที่เธอวิ่งออกไปหารถเบนท์ลีย์สีดำคันนั้น ก็ได้ยินแค่เสียง“ฟิ้ว——”รถนี้แล่นออกไปแล้ว พริบตาเดียวก็ไม่เห็นล่องลอย
แค่เห็นภรรยาเก่ามาหาแฟนหนุ่ม เขาต้องโมโหแบบนี้เลยเหรอ？
แป้งร่ำกัดริมฝีปากตัวเองแน่น พยายามไม่ให้น้ำตาในเบ้าตาไหลออกมา