ยัยหมอวายร้ายที่รัก – บทที่ 140 ประธานแสนรัก คุณหญิงเจอคุณท่านแล้ว

จะทำอะไรได้ล่ะ？
หม่ามี๊ที่ซื่อๆมักจะถูกคนรังแก พวกเขาไม่ปกป้อง แล้วใครจะปกป้อง？
สองคนพี่น้องก็เริ่มทำงานอย่างจริงจัง
แล้วหนูรินจังล่ะ？
กลับจับใบหน้าเล็กๆของตัวเอง มองพวกพี่ชายอย่างจริงจัง สักพักก็ย่องเท้าเล็กๆนั้นยื่นหน้าเล็กๆออกไปมองด้านนอก มองว่ามีคนเห็นพวกเขาไหม
ทั้งสามคนพี่น้องให้ความร่วมมือกันเป็นอย่างดี
แต่ตอนนี้เส้นหมี่ยังไม่รู้อะไร เธอยังคงหมกมุ่นอยู่กับบรรยากาศของงานใหม่ที่เพิ่งเปลี่ยน
“หัวหน้าสวยใส พวกนี้คือคนไข้ทั้งหมดในแผนกอายุรกรรมของเรา คุณดูก่อนนะ”
“ค่ะ”
เส้นหมี่รับเวชระเบียนเหล่านี้ด้วยอารมณ์ที่แสนดี
โรงพยาบาลนี้มีความเป็นมิตรกับเส้นหมี่มาก น่าจะเพราะว่าเธอมีชื่อเสียง ถึงแม้พอมาแล้วจะได้เป็นหัวหน้าเลย แต่ก็ยังมีความเกรงใจมากๆ
เส้นหมี่ก็เป็นคนฉลาด
“อือ ไม่มีปัญหา แต่ว่า บ้านพักคนชรานี้คืออะไร？”ทันใดนั้นเส้นหมี่ก็ชี้ไปที่กองที่มีเครื่องหมายพิเศษในเวชระเบียนแล้วถาม
“อันนี้เหรอคะ เป็นบ้านพักคนชราของโรงพยาบาลพวกเรา หลายๆคนฟื้นฟูร่างกายที่นั่น และก็เป็นส่วนหนึ่งของอายุรกรรมพวกเราที่ต้องดูแลค่ะ”
พยาบาลที่สูงผอมดูขาวสะอาด อธิบายให้เส้นหมี่อย่างละเอียด
เส้นหมี่จึงเข้าใจ
โรงพยาบาลนี้ไม่เลวเลย ดันมีบ้านพักคนชราด้วย
เธอเปิดดูงั้นๆ ไม่ได้สังเกตอะไร แล้ววางมันไว้ด้านข้าง
แต่ตอนนี้เอง จู่ๆพยาบาลคนนั้นก็พูดอย่างกล้าหาญว่า：“หัวหน้าคะ คุณจะไปดูไหม？ในบ้านพักคนชรานี้มีคนไข้เยอะมาก ที่จริงแล้วเป็นเพราะแพทย์ตะวันตกในปัจจุบันรักษาไม่ได้ จากนั้นเลยทำการรักษาแบบอนุรักษนิยม คุณคือแพทย์แผนจีน จะรักษาพวกเขาได้ผลหรือเปล่า？”
“อ๋า？”
เส้นหมี่ลังเลเล็กน้อย
แพทย์แผนจีนบางครั้งก็สามารถแก้ไขโจทย์ยากๆที่แพทย์ตะวันตกเจอได้จริงๆ แต่ว่า เธอเป็นหัวหน้าที่มาใหม่ ยังไม่รู้จักที่นี่ดี ก็ไปบ้านพักคนชราเลย จะไม่ดีหรือเปล่า？
เส้นหมี่อยากจะปฏิเสธ
แต่พยาบาลคนนี้กลับโน้มน้าวเธอ：“หัวหน้าคะ คนพวกนั้นป่วยมานานแล้ว ถ้าหัวหน้ารักษาพวกเขาได้ดีล่ะก็ พวกเขาไม่ลืมคุณไปทั้งชีวิตจริงๆแน่”
เส้นหมี่：“……”
จำเธอได้ตลอดชีวิต เธอไม่ต้องการหรอก
แต่ว่า คำว่าป่วยมานานนี้นั้น กลับทำให้เธอพูด“ปฏิเสธ”ออกมาไม่ได้ ในฐานะหมอ ช่วยชีวิตและรักษาเป็นหน้าที่เธอไม่ใช่เหรอ？
สุดท้ายเส้นหมี่ก็ตัดสินใจตามพยาบาลคนนี้ไปบ้านพักคนชรา——
ใจกลางเมือง ตึกหิรัญชากรุ๊ป
“ประธานครับ ทางบ้านพักคนชรามีข่าวมาว่า พูดว่าจู่ๆก็เห็นคุณเส้นหมี่ไปที่นั่น”
“คุณว่าอะไรนะ？เธอไป？”
ชายหนุ่มที่ก้มหน้าตั้งใจทำงานอยู่ นิ้วเรียวยาวที่เคาะแป้นพิมพ์อยู่หยุดลงทันที ดวงตาที่แสนคมกริบคู่นั้นเงยขึ้นมาทันที！
เคพยักหน้า：“ใช่ครับ จู่ๆก็ไป นั่งรถของโรงพยาบาลในเมือง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น？คุณท่านก็อยู่ที่นั่น คุณว่า……”
“……”
เงียบลงทันที เวลานี้ ชายหนุ่มที่แข็งแกร่งไม่เคยขมวดคิ้ว ตอนนี้เองดูเสียอาการไปกว่าห้าวินาที ไร้การเคลื่อนไหวใดๆ
เคดูแปลกใจเล็กน้อย
เพราะจากที่เขาดูแล้ว ถึงแม้ว่าจะเป็นเรื่องฉุกเฉิน แต่จากความสามารถในการจัดการสิ่งต่างๆของ BOSS แล้ว ไม่จำเป็นต้องเสียอาการอย่างนี้ แค่ให้คนพาคุณท่านไปก็ได้แล้วไม่ใช่เหรอ？
ทำไมเขานิ่งไปนานขนาดนี้？
ต้องรู้ว่า เรื่องทะเบียนบ้านนั้น แป๊บเดียวก็จะทำเสร็จแล้ว ถ้าเกิดปัญหาขึ้นมาในตอนนี้ ให้คุณท่านเห็นผู้หญิงคนนี้ล่ะก็ ก็คงล้มเหลวอย่างน่าเสียดายจริงๆ
“ประธาน？”
“หยุดเขาไว้ อย่าให้เธอไปเจอเขา”
สุดท้ายเขาก็พูดขึ้นมา สีหน้านั้นดูแย่อย่างมาก เหมือนกับถูกปกคลุมด้วยชั้นน้ำแข็งสีขาว ใบหน้าที่ลึกซึ้งมองดูแล้วน่ากลัวมาก
เคนิ่งไป
แต่สุดท้ายเขาก็ไม่มีเวลาไปเค้นอะไร พอได้ประโยคนี้แล้ว ทันใดนั้น เขาก็ไปแจ้งคนทางนั้น