ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 267 ความลับที่ซ่อนอยู่ในตระกูลหิรัญชา
“ยัยโง่นี่！”
เขาหันหน้ามา ในความมืดนั้น ดวงตาที่สวยงามคู่นั้นเหมือนทะเลที่มีดาวทั่วท้องฟ้ายามค่ำคืน มองไปที่หญิงสาวที่ในที่สุดก็หลับไปอย่างเงียบๆ
“เจ็บไหม？”
“……ไม่เจ็บ”
เส้นหมี่ที่อยู่ในความฝัน พึมพำออกมาโดยไม่รู้ตัว
นี่คือคำที่เธอพูดอยู่บ่อยๆ
ห้าปีมานี้ เป็นคำที่มักจะพูดกับตัวเอง และลูกๆ ของเธอ
แต่ จะไม่เจ็บได้ไง？
พอเส้นหมี่พลิกตัว ความเจ็บปวดที่เกิดจากบาดแผล ทำให้ใบหน้าเล็กๆ ที่ซีดขาวของเธอเหยเกอย่างรวดเร็ว แต่คืนนี้ เธอกลับไม่เจ็บในทันที
เพราะว่า เธอรู้สึกถึง อ้อมกอดที่มาพร้อมความอบอุ่น กอดเธอไว้อย่างอ่อนโยน
จนกระทั่ง เธอยังเหมือนจะได้ยินเขาปลอบเธอเบาๆ จากข้างหูว่า：“ไม่เป็นไร ไม่เจ็บแล้ว……”
จากนั้น เขายังตบปลอบเธอด้วย ……-
คฤหาสน์หิรัญชา
เพราะเด็กสามคนนี้มาที่นี่กะทันหัน ในคฤหาสน์ก็ยิ่งครึกครื้นมากกว่าตอนตรุษจีนเสียอีก นอกจากคุณท่านแล้ว คนตระกูลหิรัญชาที่อาศัยอยู่นี่ ต่างแสดงความเป็นมิตรอย่างมากสำหรับการมาของพวกเขา
“คุณชายคิว หลานไปนั่งที่บ้านอาสองไหม？บ้านอาสองมีของกินอร่อยๆ ตั้งเยอะ”
“เหอะ อย่าไปเลยคิว หลานกับพี่ชายมาที่บ้านคุณปู่เล็กดีกว่า ที่บ้านคุณปู่เล็กมีสนามใหญ่ๆ ในนั้นหลานอยากเล่นอะไรก็เล่นได้ทั้งนั้น”
“ออกไป พวกเขาเป็นของฉัน！”
“……”
ทุกคนพยายามอย่างหนักในการชวนเด็กสองคนนี้ โดยหวังว่าพวกเขาจะไปเล่นที่บ้านพวกเขา
แน่นอนว่า จุดประสงค์อันแท้จริงที่พวกเขาทำแบบนี้คืออะไรกันแน่？นั่นก็ไม่รู้
อาจจะ เพราะว่าเด็กพวกนี้น่ารักจริงๆ
หรืออาจจะ เพราะว่าพวกเขาต้องการเอาใจสายอำนาจของหิรัญชากรุ๊ปนี้ก็ได้ ใครจะไปรู้？
“ทุกคนอย่ารีบร้อนนะครับ พวกเราต้องไปถามคุณปู่ก่อนครับ ถึงตัดสินใจว่าจะไปไหน”
คุณชายคิวเป็นเด็กฉลาด เห็นคนจำนวนมากมาชวนตัวเองกับพี่ชายและน้องสาว เขาที่กำลังเล่นอยู่ในลานบ้าน ก็ออกมาหาคุณปู่ทันที
ชินจังก็พยักหน้าอย่างเยือกเย็น
มีแค่หนูรินจัง เธอยังนั่งขุดเผือกต่อไป ว่ากันว่า นั่นปู่ของเธอปลูกไว้
ทุกคนเห็น ก็หมดหนทาง ได้แต่ไปขอคุณท่าน
คุณท่านกลับดีใจมาก
ในคฤหาสน์หลังเก่านี้ ที่จริงที่อยู่อาศัยมีแต่ญาติภายในตระกูลหิรัญชา ตอนนั้น หลังจากพ่อของคุณท่านรับช่วงต่อธุรกิจครอบครัว มีลูกชายทั้งสามคนแล้ว เพื่อให้บรรดาพี่น้องรักใคร่กลมเกลียว จึงให้พวกเขาอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้
แน่นอนว่า คฤหาสน์หลังนี้ใหญ่มาก แค่ลานบ้าน ก็มีหลายสิบที่แล้ว ถ้าไม่มีใครนำทาง คุณจะไม่สามารถเดินออกไปได้เลย และก็ หากจะเดิน ก็ไม่รู้ว่าจะเดินได้หมดในวันเดียวหรือไม่
และเพราะเหตุนี้เอง ตระกูลหิรัญชาในตอนนั้น จึงไม่มีการแบ่งแยกเลย
คุณท่านได้ยินทุกคนอยากชวนหลานตัวเองไปเล่น ก็ดีใจมากๆ
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็ไปหาคุณปู่เล็กก่อนละกัน”
“โอเค！”
คุณปู่เล็กที่ได้รับอนุญาต ทันใดนั้นก็ดูมีความสุขต่อหน้าพี่ตัวเองเหมือนกับเด็กๆ
จากนั้น เขาก็ออกมาพาเด็กสามคนนั้นไป ภายใต้สายตาริษยาของทุกคน
“ชินจัง คุณชายคิว เร็ว คุณปู่พวกหลานตกลงให้พวกหลานไปบ้านคุณปู่เล็กแล้วนะ รีบมาสิ”
“คุณปู่เล็ก？”
คุณชายคิวที่กำลังเล่นอยู่ในสวนดอกไม้ ได้ยินคำนี้ ก็มองไปยังพี่ชายที่อยู่ตรงหน้า：“คนที่ให้แผ่นทองฉันเมื่อครั้งที่แล้วหรือ？”
ชินจังพยักหน้านิ่งๆ：“อือ”
อารมณ์เขาดูเฉยชา ใบหน้าเล็กๆ ที่แสนเยือกเย็นนั้น เหมือนรังเกียจเล็กน้อย
หรือว่า พี่ชายไม่ชอบคุณปู่เล็กคนนี้？
คิ้วเล็กๆ คุณชายคิวขมวดขึ้นมา
ตอนนี้เอง คนตระกูลหิรัญชา ที่กำลังอยู่นอกลานบ้านก็เริ่มพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา
“คุณปู่เล็กเก่งเรื่องประจบสอพลอ เมื่อก่อนก็ชินจัง ตอนนี้ก็เป็นเด็กคนนี้ที่เพิ่งกลับคืนสู่ตระกูล นี่เขาอยากหาทางออกให้ลูกชายเขาใช่ไหม？”
“ใช่ ก็บ้านเขามีลูกแค่คนเดียว ถ้าไม่ประจบคุณท่านไว้ให้ดีๆ แค่กลัวว่าต่อไปสิ่งของของตระกูลหิรัญชาพวกเขาครอบครัวลูกคนที่สามจะไม่ได้อะไรเลยสักอย่าง”
ที่กำลังคุยอยู่นั้น เป็นลูกสะใภ้ทั้งสองของครอบครัวลูกคนที่สอง พวกเธอกลับไป ก็เคืองและรู้สึกถึงความไม่ยุติธรรมไปด้วย
ถ้าพูดถึงลูกหลาน คุณปู่เล็กครอบครัวลูกคนที่หนึ่งนั้นห่อเหี่ยวที่สุดแล้วจริงๆ
หลายปีมานี้ มีแค่ลูกชายคนเดียว และยังไม่เอาไหนอีก เอาแต่เสเพลอยู่ข้างนอก ทางหิรัญชากรุ๊ปก็สนับสนุนเขาหลายครั้งแล้ว แต่ว่า สนับสนุนไม่ได้มาเสมอ
“ดูว่าเขาจะประจบได้ถึงเมื่อไหร่？”
“ก็ไม่แน่หรอก ตอนนั้นชินจังก็โดนเขาประคบประหงมอยู่ตลอดไม่ใช่หรือ？ไม่มีอะไรก็ไปที่ลานล้านของพวกเขา ต่อมาชินจังป่วย จึงไปน้อย ตอนนี้ได้เด็กฉลาดๆ มาไม่ได้ง่ายเลย พวกเขาจะปล่อยโอกาสดีๆ แบบนี้ไปได้ไง”
สะใภ้คนนั้นที่อายุค่อนข้างน้อย ยิ่งพูดยิ่งโกรธ
ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ สุดท้าย พวกเธอได้แต่ทนไว้
เพราะว่าที่ตระกูลหิรัญชา ตามความอาวุโสแล้ว นอกจากคุณท่าน ก็เหลือแค่คุณปู่เล็กคนนี้แล้ว
สุเชาวน์ผู้เป็นคุณปู่เล็กในตอนนี้ก็เข้ามาที่สวนด้วยรอยยิ้ม เขาเตรียมพาเด็กทั้งสองคนไปที่ล้านบ้านเขา
“คิวคิว ชินจัง พวกหลานอยู่ไหน？คุณปู่เล็กมาแล้ว จะพาหลานๆ ไปกินของอร่อยที่บ้านคุณปู่เล็ก”
“……”
ประโยคนี้ที่ดังมาจากในสวนดอกไม้ ชินจังที่กำลังเล่นอยู่ที่นั่น ก็ยืนขึ้นมาทันที ใบหน้าเล็กๆ ที่เย็นชาเต็มไปด้วยความเย็นชา
คุณชายคิวตกใจ：“ชินจัง นายเป็นอะไร？”
