บทที่ 305 เขารู้สึกหมดแรงในทันที
บทที่ 307 พวกเขาไม่พบแล้ว
เขาไม่รู้ว่าควรทำยังไง
และในตอนที่มองไม่เห็นความหวัง เขากอดลูกที่ป่วยหนักไว้ในอ้อมกอด ในใจเกิดความโมโห
และความโมโหนี้ ในตอนที่เขาได้เห็นรูปภาพที่ได้รับบนหน้าจอโทรศัพท์ ผู้หญิงในรูปนั้น กำลังเดินอยู่กับชายสวมแว่นสีทองคนหนึ่งที่ถนนแห่งหนึ่งตรงอาคารสูงตระหง่านด้วยความเบิกบานเต็มอิ่ม
ถึงจุดสุดยอดแล้ว!
เส้นหมี่ ทำไมเธอเลือดเย็นขนาดนี้?
หรือว่า ในใจของเธอ ตระกูลวชิรนันท์ ตระกูลอัครนันท์ของพวกเธอคือครอบครัว ส่วนครอบครัวเล็ก ๆ นี้ไม่ใช่ครอบครัวเหรอ? เธอพาลูก ๆ มาบนโลกใบนี้ นี่ไม่สำคัญเลยสักนิดเหรอ?
–
หลายวันมานี้เส้นหมี่ได้ผลเก็บเกี่ยวเยอะมาก
อีริคก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ทั้ง ๆ ที่เมื่อวานระหว่างพวกเขาเกิดสถานการณ์ตึงเครียด ทำให้เขาลดหน้าลงมาไม่ได้ขนาดนั้น แต่ว่าวันนี้กลับยังให้เธอไปทำงาน
แถมยังให้โครงการที่ดีมากที่สุดกับเธอ ให้เธอมีรายได้กว่าหนึ่งล้านต่อวัน
น่าแปลกประหลาดจริง ๆ!
แต่ว่าเส้นหมี่ไม่ได้คิดอย่างอื่นแล้ว ยังไงค่านายหน้าก็อยู่ในมือแล้ว อย่างอื่นเธอจะไปสนใจทำไม
“ปอร์เช่บอกมาว่านายอยากได้อะไร วันนี้พี่ซื้อให้นายทั้งหมด”
ได้รับค่านายหน้าหนึ่งล้านนี้ หลังจากเส้นหมี่ออกมาจากวอลล์สตรีท เธอก็ดีใจมากในทันทีและถามปอร์เช่น้องชายที่อยู่ด้านหลังตัวเอง
เรื่องนี้เส้นหมี่รับปากที่โรงแรมในวันนั้น เพียงแต่วันนี้ยุ่งอยู่ตลอด จึงไม่ได้ทำตามสัญญา
แต่เมื่อปอร์เช่ได้ฟัง กลับปฏิเสธอย่างเกรงใจอยู่ด้านหลัง “ไม่ต้องแล้วครับ ผมมีทุกอย่าง เงินหนึ่งล้านนี้ เก็บไว้เป็นเงินสำหรับการเตรียมการในอนาคตเถอะครับ”
เส้นหมี่ “…”
น่าแปลกมากจริง ๆ
วันนั้นเขายังดีใจมากไม่ใช่เหรอ ที่เธอจะให้รางวัลเขา? ทำไมตอนนี้ถึงไม่ต้องการแล้ว?
แถมยังสุภาพนอบน้อมขนาดนี้
เส้นหมี่รู้สึกไม่เคยชินอย่างมาก เธอนึกถึงวันนั้นตอนที่ไปโรงแรม เขาทำตัวตามสบายและเป็นกันเองกับตัวเอง เธอรู้สึกดีมาก แต่วันนี้ทั้งวัน เธอรู้สึกเหมือนห่างเหินขึ้นเยอะมาก
หรือว่าถูกคณาธิปว่าอีกแล้วเหรอ?
เส้นหมี่คิดถึงเรื่องที่สองสามวันก่อนที่วัยรุ่นคนนี้ถูกคณาธิปสั่งสอนมาโดยตลอด เธอได้แต่คิดในใจแบบนี้
คืนนั้น เส้นหมี่โอนเงินหนึ่งล้านนี้ไปให้คุณลุงอีกครั้ง
ปอร์เช่เห็นแล้ว ก็ไม่ได้พูดอะไร เขากลับไปนอนโดยตรง
หลายวันมานี้ สองพี่น้องเป็นแบบนี้ตลอด กลางวันไปที่วอลล์สตรีทกับอีริคเพื่อเล่นหุ้นทางการเงิน ตอนเย็นกลับนำค่านายหน้าที่หามาได้โอนไปยังบัญชีของธนาตย์
จนกระทั่งหนึ่งสัปดาห์ต่อมา
“เส้นหมี่ เธอจะทำอะไรกันแน่? เธอโอนเงินมาไม่หยุด อยากจะเอาเงินพวกนี้มาชดเชยพวกเราเหรอ? เธอคิดว่าทำแบบนี้ พวกเราจะยกโทษให้เธอเหรอ?”
“ไม่…ไม่ใช่นะคะ คุณลุง หนู…ฟังหนูอธิบายก่อน”
จู่ ๆ เส้นหมี่ได้รับสายโทรศัพท์นี้ เธอตื่นเต้นจนพูดจาสะเปสะปะในทันที เธออยากจะอธิบายกับคุณลุง ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น
แต่ว่า ธนาตย์ที่กำลังโกรธโมโห หลังจากที่ตะโกนอยู่ในสายไปยกหนึ่ง ก็พูดทิ้งไว้ประโยคหนึ่ง “มีเวลาว่างนี้ สู้เอาเวลาไปใส่ใจเด็ก ๆ พวกนั้น ตอนนี้เธอไม่สนใจใยดีพวกเขา เธอเสแสร้งให้ใครดูเหรอ? เธอคิดว่าเธอทำแบบนี้ ที่นี่จะมีคนรับความหวังดีจากเธอเหรอ?!”
จากนั้นเสียงตัดสายก็ดังขึ้น คนคนนี้ก็วางสายในทันที
เส้นหมี่ “…”
เป็นเวลานาน เธอยืนน้ำตานองหน้าอยู่ตรงนั้น ราวกับมีเสียงด่าทอแบบนี้ดังก้องอยู่ในหัว
ลูกของเธอ…
เหมือนกับสิ่งของที่ถูกปิดผนึกมาเป็นเวลานาน ในที่สุดก็ได้รับอนุญาตให้เปิดออก เธอตัวสั่นเล็กน้อย นานขนาดนี้แล้ว ในที่สุดก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออก
“ฮัลโหล? พี่ภาใช่ไหม ฉันคุณเส้นหมี่”
“คุณเส้นหมี่? น่าแปลกประหลาดจริง ๆ ในที่สุดคุณก็ยอมโทรมาแล้วเหรอ?”
เมื่อรับสาย สิ่งที่ทำให้เธอเหนือความคาดหมายก็คือ คนรับใช้ที่ดีกับเธอมาตลอด หลังจากที่ฟังเสียงของเธอ ท่าทางกลับประชดประชันอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
เส้นหมี่ตกตะลึง
ผ่านไปครู่หนึ่ง ถึงได้ปรับอารมณ์ แล้วถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ขอโทษด้วย ช่วงนี้ฉันยุ่งไปหน่อย เอ่อ ฉันอยากถามหน่อย พวกเด็ก ๆ เป็นยังไงบ้าง?”
“คุณเส้นหมี่ยังสนใจเรื่องนี้ด้วยเหรอ? ฉันนึกว่าหลังจากคุณเส้นหมี่จากไป ก็จะไม่สนใจพวกเขาอีกแล้ว”
“ไม่ ไม่ใช่แบบนี้ ฉันเป็นแม่ของเด็ก จะไม่สนใจพวกเขาได้ยังไง?”
“งั้นช่วงเวลานี้คุณทำอะไรอยู่? ตอนที่หนูรินจังไม่สบายเข้าโรงพยาบาล คุณอยู่ที่ไหน? คุณชายคิวเกือบจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น จนถึงตอนนี้ยังไม่หายดี คุณก็กำลังทำอะไรอยู่? หือ? คุณเส้นหมี่?”
พี่ภาที่อยู่อีกด้านของสายโมโหแล้วจริง ๆ เธอจี้ถามประโยคต่อประโยค ไม่ใช่เพื่ออย่างอื่น ก็เพื่อช่วงนี้ เด็กเหล่านี้ทุกข์ทรมานมากเกินไปแล้ว
แถมยังมีพ่อของพวกเขา เธอมองดูแล้วรู้สึกเหนื่อยเกินไป น่าสงสารเกินไป
เส้นหมี่เหมือนถูกฟ้าผ่า!
รินจังไม่สบาย?
และคิวคิวก็เกิดเรื่องใหญ่ขึ้น?
นี่มันเรื่องตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมเธอไม่รู้สักนิด? ตกลงว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่?!
เธอตื่นตระหนกอย่างมาก ความกลัวและความกังวลมากมายอยู่เหนือหัวเธอในทันที เธอมือสั่นจนจับโทรศัพท์ไว้ไม่อยู่ จึงกดวางสายไปเสียเลย
ในเวลานี้ปอร์เช่เดินออกมาพอดี เห็นท่าทางของเธอแบบนี้ เขาสีหน้าเปลี่ยนไป “พี่ พี่เป็นอะไร?”
“หา? ปอร์เช่ ฉัน…ฉันจะกลับไปสักรอบ ด้านนี้นายดูไว้ก่อนได้ไหม? พรุ่งนี้นายไปบอกกับอีริค บอกว่า…บอกว่าฉันมีธุระนิดหน่อยขอลางานสองสามวัน”
