ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 372 อยู่ห่างจากเธอหน่อย
แต่หลังจากที่ทั้งสามคนขึ้นเครื่องบินแล้ว เขาก็เห็นว่าตั๋วของเส้นหมี่อยู่ในแถวเดียวกับของคณาธิป เขาจึงหยิบตั๋วในมือของคณาธิปมาโดยไม่ได้รับอนุญาต
“คุณไปนั่งตรงนั้นเถอะครับ”
“ทำไม” คณาธิปถูกเพิกเฉยมามากพอแล้ว ในที่สุดอารมณ์ก็ระเบิด
แต่ชายหนุ่มคนนี้กลับทำเพียงดึงผู้หญิงข้างหลังเข้าไปนั่ง แล้วหย่อนก้นนั่งลงข้างเธอ
“เพราะผมอยากให้คุณอยู่ห่างจากเธอหน่อย”
“นาย–”
“เอาล่ะ โอเค หยุดเถียงได้แล้ว ธิปงั้นคุณไปนั่งที่นั่งของเช่ มันไม่ได้ไกลเลย”
เส้นหมี่ที่ไม่ทันระวังจนถูกดึงตัวเข้าไปนั่งห้ามทั้งสองอย่างรวดเร็ว และขอให้พวกเขาดูสถานที่หน่อย
จริงๆเลย เธอปวดหัวไปหมดแล้ว
โชคดีที่คณาธิปนิสัยค่อนข้างดี ในที่สุดเขาก็กลั้นไว้ และหยิบตั๋วที่เปลี่ยนแล้วเดินไปนั่งที่นั่งเดิมที่เป็นของปอร์เช่
เมื่อเห็นว่าในที่สุดเขาก็จากไป เส้นหมี่ก็เริ่มสอนน้องชาย
แต่ก่อนที่เธอจะอ้าปาก ผู้ชายคนนั้นก็เอนหลังพิงเก้าอี้ ไม่สนใจเธอ แถมยังหลับตาลงเพื่อพักผ่อน
เส้นหมี่ “…”
มากเกินไปแล้ว
ท่าทางของเขาที่ทำต่อพี่สาวเปลี่ยนเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
เส้นหมี่ทำได้เพียงยอมแพ้ เก็บของตรงหน้า และหยิบโน๊ตบุ๊คที่พกไว้ออกมา เพื่อจะใช้เวลานี้แก้ไขสัญญาในโครงการนั้นสักหน่อย
ในขณะที่ยุ่งอยู่ ปอร์เช่ที่นั่งข้างๆก็เอียงหัวมาพิงไหล่ของเธอ
เส้นหมี่มองไปด้านข้างทันที
ถึงได้รู้ว่าน้องชายกำลังหลับอยู่ แต่ร่างกายของเขากลับดูเย็นมาก และหลังจากนั้นไม่นาน หน้าผากซ้ายที่กำลังพิงบนไหล่ของเธอก็รู้สึกถึงความเปียกชุ่ม
เกิดอะไรขึ้น ป่วยหรอ
เส้นหมี่เป็นหมอ เมื่อเธอรู้สึกถึงความเย็นที่ผิดปกตินี้ เธอก็รู้ได้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติกับร่างกายของเขา
แต่เมื่อเธอกำลังจะเอื้อมมือออกไปแตะหน้าผากของเขา
ทันใดนั้นชายที่กำลังปิดตาหลับอยู่หลังกรอบแว่นก็ลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว!
“พี่จะทำอะไร”
ชั่วขณะหนึ่งน้ำเสียงนั้นต่ำและเยือกเย็นมาก ดวงตาที่แหลมคมเหมือนเหยี่ยวทำให้เส้นหมี่ตัวสั่น
“ไม่…ไม่ได้ทำอะไร ฉันจะแตะหน้าผากของนาย นายไม่สบายหรือเปล่า”
หัวใจของเส้นหมี่เหมือนจะหยุดเต้น
เธอตอบชายคนนั้นอย่างตะกุกตะกัก และทันใดนั้น เธอก็รู้สึกว่าเธอกำลังตัวสั่นและหวาดกลัว
เฮ้ย นี่คงเป็นภาพหลอน
เธอจะกลัวเขาได้อย่างไร เขาเป็นน้องชายของเธอ
เส้นหมี่ปรับอารมณ์อย่างรวดเร็ว
และเมื่อเธอมองเขาอีกครั้งก็กลายเป็นปกติ เด็กชายตรงหน้าเธอเอนหลังพิงเก้าอี้อีกครั้ง และแสดงท่าทางเฉื่อยชาและเหนื่อยหน่าย
“เปล่า”
“แล้วทำไมตะกี้นายถึงตัวเย็น เหงื่อออกเต็มหัวตอนนี้ เป็นหวัดหรือเปล่า”
เส้นหมี่ต้องการยื่นมือออกมาอีกครั้ง
แต่คราวนี้ ผู้ชายคนนั้นยั้งมือเธอทันที “ถ้าผมบอกว่าไม่ก็คือไม่ ยุ่งเรื่องตัวเองเถอะ อย่ารบกวนเวลาพักผ่อนของผม”
เขาหยาบคายจริงๆ
และไม่ว่าจะเป็นร่างกายหรือน้ำเสียงก็มีแต่ความเย็นชาและรังเกียจส่งมาให้เธอ
เย็นชา รังเกียจ
เขาถึงกับรังเกียจเธอแล้วหรอ เขารู้ไหมว่าเธอเป็นใคร เธอเป็นพี่สาวของเขา!
เส้นหมี่อยากจะสั่งสอนเขาเดี๋ยวนี้
แต่สุดท้ายเมื่อเธอเห็นผู้โดยสารที่หลับไปหมดแล้ว และหลังจากคิดถึงความอึดอัดระหว่างพวกเขาทั้งสองในช่วงสองวันที่ผ่านมา ในที่สุดเธอก็อดทนไว้
ช่างเถอะ ไว้ลงเครื่องค่อยจัดการเขา
เส้นหมี่ไม่สนใจเขา และยังคงทำงานของตัวเองต่อไป
ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา สนามบินประเทศC
“สวยใส ที่นี่ค่อนข้างวุ่นวายนะ ตอนที่ลงจากเครื่องบิน ผมจองโรงแรมไว้แล้ว เราไปโรงแรมก่อน แล้วค่อยไปหาคนในท้องที่ที่ไว้ใจได้ดีกว่า แล้วค่อยไปหาเจ้าพ่อธุรกิจน้ำมันคนนั้น ดีมั้ย”
ตอนกำลังจะลงจากเครื่องบิน คณาธิปก็มาบอกเส้นหมี่ว่าเขาจองโรงแรมที่นี่ไว้แล้ว
นี่เป็นครั้งแรกที่เส้นหมี่มาที่นี่ พูดตามตรง เธอรู้สึกประหม่าเล็กน้อย
เธอตกลงในทันที “โอเค งั้นทำตามที่บอกเถอะค่ะ”
ตอนนี้ปอร์เช่ไม่ได้เคลื่อนไหว หลังจากที่เขาหลับไปตลอดทาง เขาก็รู้สึกดีขึ้น แต่เขาก็ยังไม่พูดอะไรมาก เมื่อทั้งสามคนลงจากเครื่องบิน และคณาธิปกำลังจะช่วยเส้นหมี่ถือของ
เขายื่นมือออกไปหยิบสมุดบันทึกและสิ่งของอื่นๆของเธอก่อน
คณาธิป “…”
เส้นหมี่ “ไปกันเถอะ ดึกแล้ว พอถึงโรงแรมแล้วเราลองติดต่อลูกค้าดู ลองถามสถานการณ์ทางนั้น”
จากนั้นเธอก็ลงจากเครื่องบินก่อน
เมื่อเห็นสิ่งนี้ คณาธิปทำได้เพียงยอมแพ้และลงไปด้วยกัน
ช่างเถอะ อย่าไปสนใจเขาเลย ยังไงเขาก็เป็นแค่เด็กผู้ชายคนหนึ่งอยู่ดี
ทั้งสามคนออกจากสนามบินและขึ้นรถไปที่โรงแรมที่คณาธิปจองไว้ เพื่อที่จะอวด คณาธิปได้เสนอตัวติดต่อลูกค้าให้ทันที เพื่อดูว่าสถานการณ์ที่นั่นเป็นอย่างไร
ครั้งนี้ปอร์เช่ไม่ได้ขัดขวางเขา
ปอร์เช่มองดูเขาออกจากโรงแรม และหันหลังแบกสัมภาระของสองพี่น้องขึ้นชั้นบน และเมื่อถึงห้องที่จองไว้ก็นอนลงอย่างสบายตัว
