ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 385 เขาเกลียดตัวเองมากกว่าใคร
“เช่ ฉันตอนบ่าย……บ่าย……”
“ในที่สุดก็ต้นพบแล้ว? พี่วิ่งเข้ามาในห้องของผมทำไม ? จนผมนอนบนเตียงตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ！”
เปอร์เช่ซึ่งยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะเล็ก ๆ ถามอย่างไร้ความปรานีขึ้นมาในทันที
อย่างไรก็ตาม หากคุณตั้งใจฟัง คุณจะพบว่าน้ำเสียงของเขาไม่มีความโกรธ มีแต่ความขยะแขยง และเขาไม่แม้แต่จะมองเธอด้วยซ้ำ
ใบหน้าขนาดเท่าฝ่ามือของเส้นหมี่เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที！
ไม่ใช่ เธอก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เดิมทีเธอแค่เข้ามาดู จากนั้นเขาก็บอกว่าเขาป่วย และเธอต้องการแตะหน้าผากของเขา แต่เขาจับเธอลงบนเตียง
เขาเป็นคนกดลงก่อนหรือเปล่า?
แล้วจากนั้นเธอก็ผล็อยหลับไป
เส้นหมี่เขินอายมาก เธอแอบมองชายคนนี้อย่างลับ ๆ และพบว่าสีหน้าของชายผู้นี้เย็นชาและไม่แยแส แววตาของเขาดูจำสิ่งที่ตัวเองทำลงไปไม่ได้เลย
ทันใดนั้น ในใจของเธอก็รู้สึกสูญเสียเล็กน้อย
“ฉัน……ฉันเปล่า ได้ยินมาว่าตอนนั้นนายป่วย ก็เลยนอนข้างเตียงนายสักพัก จากนั้นก็ไม่รู้ว่าผล็อยหลับไปได้ยังไง ไม่ได้ตั้งใจนะ ”
เส้นหมี่พูดโกหก
ยังไงซะเขาจำอะไรไม่ได้เลย ดังนั้นเธอจะพูดอะไรก็ไม่เป็นไร
แน่นอน หลังจากที่เธอพูดจบ เขาก็เพียงยกเปลือกตาขึ้น และหลังจากเหลือบมองเธอหลังแว่นตาอันหนักอึ้งนั้น ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวอื่นใดอีก
เส้นหมี่หายใจเข้าลึก ๆ
ช่างมัน ไปกินข้าวกันเถอะ
เส้นหมี่กระโดดกลับไปที่ห้องของเธอ ไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างตัวแล้ว จากนั้นจึงโทรศัพท์เรียกให้ทางโรงแรมให้นำอาหารขึ้นมาเสิร์ฟ
ในเมื่อคืนนี้ออกไปไหนไม่ได้แล้ว เช่นนั้นก็ควรพักผ่อนสักหน่อย และค่อยไปพรุ่งนี้
เส้นหมี่นั่งลงที่โต๊ะตรงหน้า
เดิมทีคิดว่าปอร์เช่ที่อยู่ข้างๆจะรีบมาที่นี่อย่างรวดเร็ว แต่หลังจากที่เธอดื่มซุปเสร็จไปถ้วยหนึ่งแล้ว แต่ก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหวที่ประตู
เจ้าเด็กคนนี้เป็นอะไรกัน ? ไม่กินข้าวเหรอ ?
เธอสามารถลุกขึ้นได้อีกครั้ง แล้ววิ่งไปที่ประตูด้วยเท้าข้างเดียว: “ปอร์เช่? ทำไมนายไม่มากินข้าวล่ะ? ไม่หิวเหรอ? ”
ไม่มีเสียงตอบรับ
ในห้องของผู้ชายคนนี้ และอีกครั้งในตอนบ่ายก็เหมือนกัน เรียกอยู่เป็นเวลานาน แต่กลับไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ
เจ้าเด็กคนนี้ จะกินไม่กิน ！
เส้นหมี่ไม่ได้บ้าระห่ำเหมือนในตอนบ่าย เธอไม่อยากอายอีกต่อไป เมื่อเห็นว่าไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ เธอก็กลับไปที่ห้องของเธอและกินด้วยตัวเอง
ถึงอย่างไร แค่เหลือไว้ให้เขาชุดหนึ่งก็โอเคแล้ว
อย่างไรก็ตาม เธอไม่รู้เลยว่า ในเวลานี้ปอร์เช่ ไม่ได้อยู่ภายในห้องเลย
ครั้งนี้เขา จากไปแล้วจริง ๆ
“ท่านประธาน การจัดทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ก่อนรุ่งสาง เหยียนเหอจะต้องสามารถกลับมาที่ห้องของคุณ เมื่อถึงเวลาคุณเส้นหมี่เปิดประตูเจอคุณเข้า จะไม่สงสัยครับ
ในเมืองที่เคยประสบกับการโจมตีของผู้ก่อการร้ายหลายครั้งในตอนกลางวัน ยังมีไฟเป็นครั้งคราวในตอนกลางคืน นอกจากนี้ยังมีกลิ่นของควันดินปืนในอากาศ
จนสามารถได้ยินแม้แต่เสียงคนหายใจไม่ออก
ปอร์เช่ไม่ได้พูดอะไร
เขาไม่ได้ถอดชุดปลอมออก ยังคงสวมเสื้อสเวตเตอร์มีฮู้ดสีน้ำเงินเข้ม กางเกงสแล็ค และรองเท้าผ้าใบ ถ้าไม่ใช่เพราะดวงตาคู่หนึ่งซ่อนอยู่หลังเลนส์ ภาพที่ฉายออกมาอยู่ในเวลานี้คือ รูปลักษณ์ที่เฉียบคม และเยือกเย็นของชายที่เป็นผู้ใหญ่
เขาในเวลานี้ ไม่ต่างจากนักศึกษาในวิทยาลัยเลยจริง ๆ
“จับตาดูเธอให้ดี ！”
ในท้ายที่สุดเขาเหลือเพียงคำไม่กี่คำนี้ จากนั้นขึ้นรถและหายตัวไปอย่างรวดเร็วในความมืดอันกว้างใหญ่
สิบนาทีต่อมา มีรถสีดำคนหนึ่งจอดอยู่หน้าประตูโรงแรม
“ขอโทษนะคะ ขอถามหน่อย มีผู้หญิงชื่อสวยใสอาศัยอยู่ที่นี่ไหม ? ฉันเป็นเพื่อนเธอ ช่วยบอกหน่อยได้ไหม ว่าเธอพักอาศัยอยู่ห้องไหน? ”
“ต้องขอโทษนะคะ นี่เป็นความเป็นส่วนตัวของแขก และเราไม่สะดวกที่จะให้ค่ะ”
โรงแรมยังคงมีหลักการมาก ๆ เมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นถามถึงแขกของพวกเขาทันทีที่พวกเขาเข้ามา พวกเขาก็รีบปฏิเสธทันที
แต่คิดไม่ถึงเลยว่า หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นได้ยิน เธอหยิบนามบัตรออกมาพร้อมรอยยิ้ม: “ไม่เป็นไร แค่บอกเธอว่า ฉันชื่อพิมแสง เธอก็รู้แล้ว”
พนักงานโรงแรม “……”
ดูเหมือนว่าโทรไปก็คงจะไม่เป็นไร เพียงแค่ยืนยันตัวตนก็พอแล้ว
ในที่สุด พวกเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและต่อสายเข้าไปภายในห้องของเส้นหมี่
“ฮัลโหล ?”
“คุณสวยใสไหมคะ ? ขอโทษนะคะ คุณมีเพื่อนชื่อพิมแสงหรือไม่คะ? ”
พิมแสง?
เส้นหมี่ซึ่งกำลังรับประทานอาหารอยู่ในห้องชั้นบน รู้สึกประหลาดใจที่ได้ยินชื่อ: “ใช่ค่ะ มีอะไรเหรอคะ ? ”
พนักงานโรงแรม: “เธอมาหาคุณ อยู่ที่ล็อบบี้ชั้นล่างของโรงแรม คุณอยากจะลงมาหาเธอไหมคะ หรือปล่อยให้เธอขึ้นไปหาคุณคะ? ”
เส้นหมี่: “อ่า……”
เธอตกใจมาก！
พิมแสงมาที่นี่จริงเหรอ ? นี่มันสถานการณ์อะไรกัน ?
หรือว่า เธอเองก็มีธุระให้มาที่นี่ ?
เส้นหมี่สับสนเล็กน้อย แต่เธอปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอมีความสุขมากที่ได้พบเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ ในสถานที่ดังกล่าว
“โอเค งั้นก็ให้เธอขึ้นมาเถอะ เท้าฉันไม่บาดเจ็บ เลยไม่ค่อยสะดวก “เธอถามพนักงานโรงแรมอย่างตื่นเต้น เธอขอให้พนักงานโรงแรมพาพิมแสงขึ้นมา
พิมแสงอ่า
เธอไม่ได้เจอหน้ากันนานแล้วจริง ๆ
แต่ไม่กี่นาทีต่อมา สิ่งที่ทำให้เธอหดหู่ใจมากคือ พิมแสงไม่ได้ขึ้นมา แต่กลับพักอาศัยอยู่ใกล้ ๆ ผู้ชายที่เธอโทรหาและไม่รับสายเพิ่งปรากฏตัวที่ประตู
“ปอร์เช่ ? ในที่สุดนายก็ออกมาแล้ว ? ท้องรู้สึกหิวแล้วเหรอ ?”
