ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 383 ส่งไปที่ประตู เพื่อถูกเขารังแก
ในที่สุดเส้นหมี่ที่อยู่ห้องถัดไปก็จองตั๋วเครื่องบินเรียบริ้ยแล้ว ในคืนนี้
สถานที่บ้าแห่งนี้ หากอยู่ต่ออีกสักวินาทีเธอก็รู้สึกถึงอันตราย ดังนั้นควรรีบไปจากที่นี่ดีกว่า
หลังจากซื้อตั๋วเครื่องบินแล้ว เธอก็เริ่มเก็บของ
แต่เมื่อเก็บไปเรื่อย ๆ เท้าข้างหนึ่งไม่สามารถแตะพื้นได้ มันไม่สะดวกเลยจริง ๆ ดังนั้นเธอจึงคิด และตัดสินใจไปที่เรียกปอร์เช่น้องชายของเธอที่อยู่ห้องข้าง ๆ ให้มาเก็บของด้วยกัน
“เช่? นายกำลังทำอะไรอยู่ ? ออกมาช่วยพี่สาวจัดกระเป๋าเดินทางหน่อยสิ”
เธอกระโดดด้วยเท้าข้างหนึ่งไปที่ห้องข้าง ๆ เคาะประตู และตะโกนเรียกสองครั้ง
ไม่มีเสียงตอบรับ ภายในห้องนี้ ดูเหมือนไม่มีใครอยู่เลย
แปลกจัง เขาล่ะ ?
เส้นหมี่หันกลับมาและกระโดดกลับไปที่ห้องของตัวเอง จากนั้นหยิบการ์ดห้องพักที่นี่ใบหนึ่งออกมา
พวกเขาสองพี่น้องก็เป็นแบบนี้ตลอด เวลาออกไปข้างนอกความสัมพันธ์ในครอบครัวก็ไม่มีเรื่องอะไรต้องเขินอาย เวลาเปิดห้อง ก็จะทิ้งการ์ดห้องให้กันและกันไว้
เส้นหมี่เปิดห้องออก
แต่เห็นว่า เมื่อเปิดประตูออกไป ข้างนอกท้องฟ้าสดใสและมีแดด แต่ข้างในกลับมืดสนิท ชายผู้นี้ดึงผ้าม่านโดยไม่มีรอยร้าวแม้แต่น้อย ทำให้ดูเหมือนเป็นกลางคืนยังไงยังงั้น
“เช่? นายกำลังทำอะไรอยู่? ทำไมนายถึงดึงผ้าม่านล่ะ? “เธอคลำความมืดเข้ามา และพยายามดึงม่านเปิดออก
“อย่าดึง ผมต้องการนอน ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว！”
ในที่สุดปอร์เช่ก็พูดออกมาในความมื ดพร้อมกับโพรงจมูกที่หนักหน่วง ราวกับว่ารู้สึกไม่สบายตัวจริง ๆ
ห๊ะ? ปวดหัว?
ทันใดนั้นเส้นหมี่ก็จำอาการบาดเจ็บที่หน้าผากของเขาได้ ทันใดนั้นเธอหยุดดึงม่าน และเดินตรงไปยังต้นเสียง
โชคดีที่หลังจากเข้ามาพักหนึ่ง ดวงตาของเธอก็ค่อย ๆ ชินกับความมืดที่นี่ ถึงแม้ว่าเธอจะมองเห็นไม่ชัด แต่อย่างน้อยเธอก็ยังมองเห็นทิศทางและโครงร่างได้
“เป็นตรงที่หน้าผากหรือเปล่า? ที่โรงพยาบาลฉันก็บอกแล้ว ให้หมอตรวจดู แต่นายก็เอาแต่ปฏิเสธ ตอนนี้ดีแล้วสินะ ปวดหัวแล้วสินะ”
เส้นหมี่เห็นว่าตรงนั้นเป็นตำแหน่งของเตียง จึงรีบมาที่ข้างเตียงด้วยความเป็นห่วง
แต่ปอร์เช่ไม่อยากสนใจเธอ
เธอเข้ามาแล้ว และจู้จี้มาก แต่เขาเพียงแค่พลิกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม และหันหลังให้เธอ
เจ้าเด็กคนนี้นี่ ！
เส้นหมี่กังวลเล็กน้อย และยื่นมือออกมาโดยตรงและดึงผ้าห่มของเขา: “ปอร์เช่ หันกลับมา ให้ฉันดูหน่อย！”
หลังจากที่เธอพูดจบ เธอกำลังจะเปิดโคมไฟที่โต๊ะข้างเตียงข้าง ๆ เธอ
ในชั่วพริบตา คนที่อยู่บนเตียงก็ขยับตัวในที่สุด และหลังจากที่เขาคว้าข้อมือเรียวที่ดึงผ้าห่มของเขาด้วยมือ วินาทีถัดมา เขาก็ดึงอย่างแรง และเส้นหมี่ที่ยืนอยู่บนขอบเตียง ถูกเขาลากขึ้นเตียง
“อ๊ะ_____”
“พี่เสียงดังมาก ก็บอกว่าไม่เป็นไร ไม่ได้ยินเหรอ ? ”
เขากดเธอลงอย่างแรง จนเกือบทั้งตัวอยู่บนร่างกายของเธอ ในระยะห่างนั้น แม้ว่าจะมีผ้าห่มอยู่ตรงกลาง แต่เส้นหมี่ก็ยังรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายที่แผดเผาจากเบื้องบนอย่างชัดเจน
“เช่ นาย……”
“อย่าเสียงดังสิ ผมปวดหัวมากเลย ”
ปอร์เช่พูดอย่างไม่อดทนอีกครั้ง แต่คราวนี้ เขาคลายความยับยั้งช่างใจของเธอเล็กน้อย
เส้นหมี่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
อย่างไรก็ตาม เธอไม่กล้าที่จะขยับตัว เพราะเธอรู้สึกว่า เขาไม่ได้ปล่อยมือจากเธอ
อาจเป็นเพราะกลัวว่าเขาจะคลายตัว และเส้นหมี่จะโยนเขาอีกครั้ง หรืออาจเป็นเพราะเขาอึดอัดจริง ๆ และในเวลานี้ไม่อยากถูกรบกวนแม้แต่น้อย
ในที่สุดเส้นหมี่ก็สงบลงแล้ว
เธอแค่เก็บท่าทางแปลก ๆ กับเขาแบบนี้ไว้ โดยคิดว่า เมื่อเขาหลับไปแล้ว เธอก็ค่อยจากไปอย่างเงียบ ๆ
เป็นผลให้ ไม่เคยคิดว่า หลังจากผ่านไปสิบนาที ตัวเธอเองก็ผล็อยหลับไปก่อนแล้ว
ในวันนี้เธอประสบอุบัติเหตุที่น่าตื่นเต้นมาก และได้รับการกระตุ้นอย่างมาก และในตอนนี้เวลาก็ไม่เช้าแล้ว ค่ำแล้ว และเป็นเรื่องปกติที่จะเหนื่อย
อย่างไรก็ตาม เธอไม่รู้ว่า ในขณะที่เธอหายใจอย่างสม่ำเสมอ คนที่นอนอยู่ข้าง ๆ เธอในความมืด ก็ยกผ้าห่มขึ้นคลุมศีรษะของเธอ
ลืมตาทั้งสองข้างนั้นขึ้นมา
นั่นไม่ใช่ใบหน้าของปอร์เช่ แต่เป็นใบหน้าที่เฉียบคมและมีใบหน้าที่สง่างาม และหล่อเหลาระหว่างคิ้วและดวงตาของเขา
เพียงแต่ว่า ในตอนนี้ดวงตาของเขาไม่ได้ดูดีนัก ดั่งทะเลสาบอันเงียบสงบในบ่อน้ำโบราณ ดั่งดวงดาวเย็นยะเยือกบนท้องฟ้ายามราตรี…
แต่ในท้ายที่สุด หลังจากที่ผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ เขาเริ่มที่จะเข้าหาเขาเหมือนแมว ขนตายาวหนาและม้วนงอเล็กน้อยของเขาก็สั่น และหลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็หันกลับมา
จากนั้น ด้วยมือใหญ่ที่บางเบา เขาอุ้มผู้หญิงคนนั้นไว้ในอ้อมแขนของเขา
“อืม……”
ผู้หญิงที่หลับอยู่ อาจจะรู้สึกถึงความอบอุ่นที่คุ้นเคย และขยับเข้าไปใกล้หน้าอกของเขามากขึ้น
ดวงตาของชายในความมืดกลับมืดมิดอีกครั้ง
ผู้หญิงบ้าคนนี้นี่ ！
เขากอดเธอแน่นขึ้น เอาหัวทั้งหัวไว้ที่คอของเธอ ดมกลิ่นหอมจาง ๆ บนร่างกายของเธออย่างตะกละตะกลาม และในท้ายที่สุด ทั้งคู่ก็หลับสนิท
——
_ _
ภายในประเทศ เมือง A
แครอท สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติในวันที่สามของการเดินทางเพื่อธุรกิจของแสนรัก
“พี่ภา คุณชายของพวกคุณยังไม่กลับมาเหรอคะ? ”
“ยังไม่หลับค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ คุณหนูรอท”
พี่ภาซึ่งดูแลสุขอนามัยอยู่ที่ชั้นสาม เมื่อเห็นคุณนายน้อยในอนาคตกำลังคลุกคลีอยู่ในห้องทำงานของคุณผู้ชายอยู่พักหนึ่ง และหยิบยาสองขวดไว้ในมือออกมา ในใจก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
