ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 381 ระยะห่างระหว่างสวรรค์และนรก
ทันใดนั้น เด็กสาวที่นอนอยู่ในซากปรักหักพัง ก็หันศีรษะมองเขาอย่างดุเดือด
ดวงตาของเธอแดงก่ำ แม้ว่าใบหน้าของเธอจะเต็มไปด้วยน้ำตา แต่ในขณะนี้ คณาธิปมองเห็นความเกลียดชังของเธอ ที่มีต่อตัวเองอย่างชัดเจน
เกลียดชัง ?
คณาธิปตัวแข็งอยู่ตรงนั้นทันที เป็นเวลานาน และเขาไม่กล้าที่จะก้าวไปข้างหน้า
เส้นหมี่เข้าไปหาใครสักคน
เมื่อถึงเวลานี้ อันที่จริงเป็นไปไม่ได้เลยที่จะสามารถหาใครเจอแล้ว ในการโจมตีครั้งนั้น ผู้ก่อการจลาจลใช้ระเบิดจำนวนมาก และเกือบจะระเบิดจนจำไม่ได้ ยกเว้นบล็อกคอนกรีตเสริมเหล็กที่ถล่มลงมา ภายในก็แทบจะมองไม่เห็นอะไรเลย
แต่เส้นหมี่ก็ไม่ยอมแพ้
เธอค้นหาภายในทีละขั้น ไม่มีเครื่องมือ เธอใช้มือตัวเองสไลด์ ก็ไม่สามารถเข้าไปได้ เธอคุกเข่าลงกับพื้นด้วยเข่าทั้งสองข้าง แล้วคลานเข้าไป
ในท้ายที่สุด ใบหน้าของตัวเองก็เต็มไปด้วยฝุ่น แขนทั้งสองข้างและ ต้นขาของเธอก็ยังได้รับบาดเจ็บ
“คุณกำลังทำอะไรอยู่บนนั้น ?”
ตอนที่เธอเตรียมตัวจะเจาะถังไฟฟ้าพลังน้ำที่ตกลงมานั้น แล้วไปที่ห้องทำงานชั้นบนสุดของเดิรก์ ด้านล่าง ทันใดนั้นก็มีเสียงตะโกนที่คุ้นเคย
“เอ๊ะ ?”
เส้นหมี่ซึ่งนอนอยู่บนท่อเครื่องปรับอากาศ ร่างกายสั่นไปหมด
ใช้เวลาสี่ถึงห้าวินาที ในการเห็นเธอค่อยๆหันศีรษะขึ้นและมองลงข้างล่าง
คนนั้นเป็นคนที่คุ้นเคย เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอ เขายังรุงรัง และมีรอยเลือดบนหน้าผากของเขา อย่างไรก็ตาม เขาสามารถมองเห็นแสงในดวงตาของเขาได้ในเวลานี้
“เช่ ที่แท้นายก็ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร……ฮือ～～～”
ในที่สุดเส้นหมี่ก็ร้องไห้ออกมา
เธอก็ถือท่อแอร์ตัวนั้นอยู่แบบนี้ ผู้ใหญ่ในวัยยี่สิบกว่าแล้ว ในขณะนี้ กลับร้องไห้เหมือนเด็กน้อย
อันที่จริง บางครั้งการพังทลายของผู้ใหญ่ ก็เป็นเพียงแค่ช่วงเวลานั้น
ปอร์เช่ขึ้นไปแล้ว และใช้ความพยายามอย่างมาก ในการดึงผู้หญิงคนนี้ลงมาจากด้านบน
ก็ไม่รู้ว่าเมื่อครู่เธอปีนขึ้นมาได้ยังไง ?
“เธอปีนขึ้นไปทำอะไรข้างบนน่ะ ?”
หลังจากพาเธอลงมา ปอร์เช่เห็นว่าไม่มีจุดที่ดีในร่างกายของเธอ และทันใดนั้น ริมฝีปากก็ค่อย ๆ ซีดขาว
ขนตายาวหนาของเส้นหมี่ ยังคงเปื้อนน้ำตา และเมื่อเธอได้ยินคำถาม เธอก็สำลักอีกครั้ง: ฉันจะขึ้นไปหานาย ฉันคิดว่ามีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นกับนาย ฉัน …… นายไปไหนมา ห๊ะ? ”
พูดไม่ถึงสองคำ เธอนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นอีกครั้ง
ปอร์เช่ทนฟังเรื่องนี้ได้ที่ไหนกัน
เดิมทีเขาเต็มไปด้วยความโกรธและใจของเขาก็เย็นชาเช่นกัน แต่ในเวลานี้ เมื่อเขาเห็นเธอเป็นเช่นนี้ และได้ยินเธอพูดสิ่งเหล่านี้ด้วยตัวเอง เขาไม่รู้ว่าอารมณ์ของเขาหายไปไหนหมดแล้ว
“ผมไม่ได้ไปไหน หนีออกมา และก็หลบอยู่ที่นั่น ”
“เอ๊ะ? เส้นหมี่ปาดน้ำตาตกตะลึง：“อยู่ตรงนั้น? ถ้าอย่างนั้น……แล้วทำไมนายไม่มาหาฉัน? นาย……นายไม่ห่วงฉันเลยเหรอ? ”
ผู้หญิงคนนี้ จู่ๆก็คิดเรื่องนี้ขึ้นมาแล้ว
ปอร์เช่เองก็ไม่ต้องการตอบคำถามนี้เลย
เมื่อเห็นว่าขาทั้งสองข้างของเธอได้รับบาดเจ็บ เขาจึงถอดเสื้อผ้าออก แล้วก้มหน้าคลุมขาของเธอ: “เรียบร้อย เรากลับกันก่อนเถอะ ”
เส้นหมี่: “……”
แม้ว่าเขาจะไม่ได้ตอบคำถามของเธอ เธอก็รู้สึกหดหู่เล็กน้อย
อย่างไรก็ตาม ในสถานการณ์นี้ ทำได้เพียงกลับไปก่อนแล้ว อย่างไรก็ตาม เมื่อตอนที่เธอเข้าใกล้เขา เธอก็เห็นหน้าผากของเขา และในขณะนั้น ใบหน้าของเธอก็ซีดขาวอีกครั้ง
“หน้าผากของนายมีเลือดออก ไม่เป็นไรใช่ไหม ให้ฉันดูหน่อย ”
เธอเอื้อมมือออกไปเพื่อจะดูอาการบาดเจ็บของเขา
แต่จู่ ๆ ปอร์เช่ก็หลีกเลี่ยงมันราวกับถูกไฟฟ้าช็อต
“ไม่เป็นไร แค่บาดเจ็บนิดหน่อย กลับไปจัดการก็ได้แล้ว” จากนั้นเขาก็ก้มลงไปที่เท้าของเธอ
เส้นหมี่ก็ไม่รู้ว่าทำไม จนกระทั่งจู่ ๆ เขาก็ถอดรองเท้าออก และความเจ็บปวดอย่างรุนแรงก็เกิดขึ้นมา จากนั้นเธอก็ตระหนักได้ว่าเท้าของเธอเต็มไปด้วยเลือด
แม้แต่ภายในรองเท้าก็เปียกไปหมดแล้ว
“เจ็บ……”
ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้งในทันที และละอองน้ำตาก็ดูเหมือนจะร่วงลงมาในทันที
ปอร์เช่มองไปที่เธอ ใบหน้าที่หล่อเหลาซีดจาง ๆ และมีจังหวะที่โกรธอยู่ครู่หนึ่ง
เธอเป็นหมูเหรอ? แม้แต่ตัวเองบาดเจ็บหนักขนาดนี้ก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ ?
แต่ในท้ายที่สุด เขาเห็นความคับข้องใจและความเจ็บปวดในดวงตาที่ขุ่นมัวของเธอ และเขาก็ยังคงทนต่อไฟนั้นต่อไป
“น่าจะแตกที่ไหนสักแห่งแล้ว ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาลก่อน”
“ตอนนี้เหรอ? ”
เส้นหมี่มองไปรอบ ๆ และอยากจะบอกว่าไม่มีรถ แล้วพวกเขาจะไปที่นั่นได้อย่างไร? แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นคณาธิป
“สวยใส ฉันส่งพวกคุณไปไหม? คณาธิปรวบรวมความกล้า และเข้ามาหาทั้งสองคน อยากจะต่อสู้เพื่อโอกาสอีกครั้ง
แต่เมื่อหญิงสาวคนนี้มองเห็นเขาแล้ว
ทันใดนั้น สายตาของเธอก็มองออกไปอย่างเย็นชา เห็นได้ชัดว่าตอนที่คุยกับน้องชายเธอเมื่อครู่นี้ มันทั้งอ่อนโยนและมีความสุขขนาดนั้น
แต่เมื่อเธอเห็นเขา เธอก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
“เช่ งั้นนายแบกฉันไปเถอะ ที่นี่น่าจะไม่มีรถแล้ว นายแบกฉันเดินไปข้างหน้าหน่อย ตรงนั้นมีรถ ”
“อืม ”
ปอร์เช่ลุกยืนขึ้น
จากนั้น เขาก็ก้มเอวลงอุ้มเธอเป็นแนวนอนขึ้นมา
เส้นหมี่：“……”
ไม่ใช่ เธอให้เขาแบก ไม่ใช่ให้เขาอุ้ม ！！
เส้นหมี่ตกใจมากจนมือเล็กทั้งสองข้าง ๆ คว้าแขนของเขาทันที และในหน้าอก หัวใจนั้นก็เต้น “ปัง ปัง……”แทบจะเหมือนกระโดดหลุดมาจากลำคอยังไงยังงั้น
