ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 410 เขาครั้งเธออีกแล้วหรอ
อรรตพลเห็นฉากนี้จากด้านนอก หัวใจของเขาก็หดหู่ลง
เขาบอกแล้ว การสะกดจิตไม่เคยผิดพลาด ผู้หญิงคนนี้ไม่เหมือนจำอะไรไม่ได้เลยไม่ใช่หรอ
อรรตพลเข้ามา และเริ่มเกลี้ยกล่อมทั้งสองคน
“พอแล้วๆ แสนรัก คุณก็อย่าไปโทษเส้นหมี่เลย เรื่องนี้คนที่ผิดคือแครอท เดี๋ยวผมจะไปสั่งสอนเธอ เธอก่อเรื่องเกินไปแล้ว!”
“…”
เมื่อพูดเกลี้ยกล่อมแล้ว สีหน้าของแสนรักถึงได้เบาลงมาบ้าง
อรรตพลเดินมาข้างเตียงเส้นหมี่อีกครั้ง “เส้นหมี่ หนูอย่าโกรธเลย ฉันรับรองว่าต่อไปนี้เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก โอเคมั้ย”
เส้นหมี่ไม่พูดอะไรออกมา นอกจากนั่งเช็ดน้ำตาบนเตียงคนไข้
เธอโกรธอะไร เธอมีสิทธิ์ด้วยหรอ
หลายนาทีต่อจากนั้น ทุกคนก็เดินออกไปจากห้อง เส้นหมี่เจ็บในช่องปาก แถมยังเวียนหัว ท้องก็ปวด ดังนั้นจึงต้องนอนลงใต้ผ้าห่ม
ผ่านไปไม่นานเธอก็หลับอีกครั้ง
เมื่อเธอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ท้องฟ้าก็มืดแล้ว เธอลืมตาขึ้นก่อนจะพบว่าไฟบนหัวเตียงไม่เหมือนไฟในห้องพักผู้ป่วย
เปลี่ยนเป็นโคมไฟคริสตัลแทน
นี่คือ
“ตื่นแล้วหรอ”
เสียงต่ำและมีเสน่ห์ของผู้ชายดังเข้ามาในหูของเธอ เสียงนั้นเพราะมาก เงินเม็ดทรายที่ค่อยๆไหลช้าๆ
เส้นหมี่รีบหันหน้าไปมอง
ทางด้านขวาของเทอมีร่างหล่อเหลาที่คุ้นเคยกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะเล็ก เมื่อเห็นเธอตื่นขึ้น เขาก็ปิดโน๊ตบุ๊กที่กำลังทำอยู่ลง และยกขาก้าวไปหาเธออย่างสง่างาม
ท่าทางของเส้นหมี่เย็นชาทันที “แสนรัก ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่”
แสนรักมองบน “นี่เป็นบ้านของผม ทำไมผมจะอยู่ไม่ได้”
เส้นหมี่ “…”
ในที่สุดเธอก็จำคำถามนี้ได้ จึงลุกขึ้นจากเตียงทันที
“โอ้ย…”
“อย่าขยับ ร่างกายยังไม่หายดี จะขยับทำไม” แสนรักมองเธอ เดินมาประคองร่างที่อ่อนแรงของเธอ แล้วประคองตัวเธอขึ้นอย่างอ่อนโยน
เส้นหมี่หอบ
หลังจากที่เธอสงบลงแล้ว ก็ผลักเขาออกทันที
“คุณประสาทหรือเปล่า บางทีก็โหดเหี้ยมเหมือนไม่มีหัวใจ บางทีก็ทำเป็นใจดี แสนรักคุณเป็นคนยังไงกันแน่”
เธอถามเขาด้วยดวงตาแดงก่ำ
ไม่ใช่เพราะอะไร แต่พอตอนนี้เขาเริ่มทำให้เธอเหนื่อยแล้ว เธอเริ่มทนไม่ไหวแล้ว
ใช่แบบไหนกันแน่ที่เป็นตัวตนจริงๆของเขา
คนที่คอยแอบดูแลเธอในประเทศMคือเขา ตอนนี้คนที่ปฏิบัติกับเธออย่างโหดเหี้ยมก็คือเขา อันไหนกันแน่ที่เป็นตัวจริง ช่วยพูดอะไรดีๆให้เธอฟังหน่อยได้ไหม
แต่เมื่อเผชิญกับคำถามของเธอ คนสารเลวคนนี้ก็เพียงแค่เหลือบมองเธอเท่านั้น
“คุณเป็นแม่ของลูกของผม ผมรับรองความปลอดภัยของคุณ มีปัญหาไหม”
“…งั้น ตอนนี้ชีวิตของฉันไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายแล้ว คุณพาฉันกลับมาทำไม ฉันจะกลับบ้าน ส่งฉันกลับบ้าน!”
“กลับบ้านหรอ คุณรู้มั้ยตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน”
ทันใดนั้นผู้ชายที่ถือถ้วยโจ๊กให้เธอก็หันไปมองนอกหน้าต่าง
หมายความว่ายังไง
อย่าบอกนะว่าตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ในเมืองแล้ว!!
เธอตกใจทันที หูของเธอเหมือนไม่ได้ยินอะไรเลย เธอรีบลงจากเตียงและวิ่งไปที่หน้าต่าง
“แสนรัก ไอ้สารเลว!”
สุดท้ายเธอก็ด่าเขา
ชายหนุ่มนั่งหัวเราะอยู่บนเตียงข้างหลัง แน่นอนว่าเขายังถือชามโจ๊กไว้ในมืออย่างมั่นคง และเพื่อให้เธอกินได้ เขายังหยิบช้อนขึ้นมาคนให้เธออย่างสง่างามด้วย
สองนาทีต่อจากนั้น เส้นหมี่ที่ถูกกระตุ้นอย่างหนักก็ปีนกลับไปบนเตียงอีกครั้ง
“แสนรัก คืนนี้ฉันขอสาปให้คุณโดนฉลามกิน!”
“อืม โดนด้วยกัน”
“…”
ผู้ชายคนนี้ป่วยหนักแล้วจริงๆ
คืนนี้เส้นหมี่นอนไม่หลับ เธอพลิกตัวไม่หยุด แต่ไม่ใช่เพราะร่างกายไม่สบายจนทำให้นอนหลับไม่ได้
แต่เป็นเพราะเสียงคลื่นที่ดังไม่หยุด เธอจะบ้าแล้ว!
ไอ้เวรนี่ เขาพาเธอไปไหน จะติดคุกอีกแล้วหรอ เหมือนตอนขังหมาตอนนั้นไม่มีผิด ตอนนี้จะไปครั้งเธอที่ไหน ต่อไปจะไม่ให้เธอกลับมาอีกแล้วใช่ไหม
ตอนนี้สภาพจิตใจของเธอแย่มาก
โดยเฉพาะเมื่อนึกได้ว่าเขาทำอย่างนี้กับเธอ อาจเป็นเพราะว่าแก้วตาดวงใจของเขา แค่คิดอกของเธอก็จะระเบิด
เธอผิดตั้งแต่ต้นแล้วใช่ไหม
ผู้ชายคนนี้น่าจะถูกลบความทรงจำแล้ว ไม่อย่างนั้นเขาจะทำอย่างนี้ไปทำไม ตอนนี้ความรู้สึกของเขาที่ให้กับเธอก็คือ เขาเก็บผู้หญิงคนนั้นไว้ในใจตลอดเวลา
เส้นหมี่เสียใจมาก ทำให้นอนไม่หลับทั้งคืน
จนตอนใกล้สว่าง เธอถึงค่อยๆปิดเปลือกตาลง
“คุณเส้นหมี่ คุณตื่นหรือยัง พวกเราจะถึงแล้ว ท่านประธานให้คนรีบตื่นขึ้นมาเก็บของ”
“…”
เส้นหมี่ทำได้เพียงลุกขึ้นมาจากเตียง และถ่างตาที่ดำเหมือนแพนด้าเดินไปเปิดประตูเรือ
นี่คือ
เธอเบิกตากว้าง มองไปยังท่าเรือที่พลุกพล่านอยู่ข้างนอก เธอไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม
ผู้ชายใจหมาคนนั้นไม่ได้จะขังเธอไว้หรอ มาที่นี่ได้ยังไงที่นี่ดูไม่ได้ทุรกันดารแบบนั้น นี่เป็นจังหวะแบบไหนกัน
