ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 400 เขามาที่นี่…เพื่อข่มขืน?
ในที่สุด เส้นหมี่ก็ประสบความสำเร็จในการคว้าประธานพีรพัฒน์ ของ บริษัทคาเรย์
ยิ่งกว่านั้น หลังจากที่ได้รู้จักตัวตนของหล่อนแล้ว ประธานพีรพัฒน์ที่ร่ำรวยและมีอำนาจก็เซ็นสัญญาสั่งซื้อสิ้นค้ามูลค่าหลายสิบล้านกับหล่อนด้วย
นี้เป็นเรื่องที่เซอร์ไพร์มาก มาแบบไม่คาดฝัน
เส้นหมี่ตื่นเต้นมาก ในตอนนี้หล่อนได้ไปหาประธานทั้งสองและหยิบแก้วไวน์ขึ้นมา: “ประธานพีรพัฒน์ ประธานยุทธพงศ์ ขอเชิญดื่มสักแก้วค่ะ!”
“ยินดีๆ มาดื่มกันเถอะ”
หลังจากเจรจาธุรกิจเสร็จยังมีคนหน้าตาสะสวยยืนอยู่ต่อหน้า สองคนนี้มาที่นี่เพื่อหาความสุข พวกเขาจะปฏิเสธได้อย่างไร?
ในขณะนี้คนเหล่านี้กำลังดื่มอย่างหนักในห้องส่วนตัว
เมื่อแสนรักเตะประตูห้องส่วนตัวเข้ามา พวกเขากำลังดื่มอย่างมีความสุขอยู่ข้างใน และเส้นหมี่เองหลังจากที่ดื่มไปสองสามแก้วก็ไปนั่งข้างชายที่ชื่อยุทธพงศ์
“ปึง–”
สุดท้าย ประตูก็ถูกถีบออก กลุ่มคนที่ถือแก้วไวน์กำลังดื่มในห้องส่วนตัวต่างก็ขยี้ตาและจ้องมองมาที่เขา
นี้มันอะไรกัน ？
ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงมาที่นี่ได้?
ในหัวของเส้นหมี่นั้นรู้สึกวูบไปเสี้ยววิ
มาร์ตินที่ยังไปไม่ถึงไหน เขาหันไปจ้องที่ลูกพี่ลูกน้องที่มาถึงอย่างกะทันหันตกตะลึงตาค้างจนพูดไม่ออก ยังแอบสงสัยว่าตัวเองตาฝาดไปรึเปล่า
ที่รัก บังเอิญจัง? คุณท่านคนนี้เพิ่งจะมาที่นี่เพื่อคุยเรื่องธุรกิจเหมือนกัน?
ภายในห้องส่วนตัวเงียบมากจนสามารถได้ยินเสียงลมหายใจ
“เขาเป็นใคร ใครปล่อยให้เขาเข้ามา พนักงาน พนักงาน? พวกคุณดูแลยังไง? ไม่อยากทำงานแล้วใช่ไหม ? ถึงปล่อยให้ใครก็ไม่รู้เข้ามา ”
ประธานพีรพัฒน์ตื่นก่อน และตะโกนด่าเสียงดังทันที
เส้นหมี่ตกใจมาก
ในที่สุดก็กลับมามีสติ
แต่ในตอนนี้ มันสายเกินไปแล้ว เห็นเพียงผู้ชายที่เตะประตูเข้ามา ซึ่งเดิมเป็นคนใจร้อนและหุนหันพันแล่นเขาก็ถอยออกไป
เลือดสีแดงเข้มที่พุ่งอยู่ในร่างกายเขาช่างดุเดือด เขาหันหลังกลับและเดินจากไป
เอ่อ！！
เส้นหมี่แทบไม่สนใจอะไรเลย โยนแก้วไวน์ในมือแล้วหล่อนก็จับประโปรงยาวของหล่อนขึ้นและวิ่งตามเขาไป: “แสนรัก รอฉันด้วย แสนรัก … ”
หล่อนวิ่งเร็วกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
ถึงแม้หล่อนจะวิ่งได้เร็ว แต่ผู้ชายที่เดินออกไปข้างหน้าก็เร็วกว่า
ราวกับว่าเขากระตือรือร้นที่จะกำจัดสิ่งที่เขาเกลียด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชาและความเกลียดชัง และหลังจากนั้นไม่นาน คนอื่นๆ ก็ลงไปที่ชั้นสอง
เส้นหมี่เห็นอย่างนั้นก็กังวลมาก
“แสนรัก ฟังที่ฉันอธิบายก่อน มันไม่ใช่อย่างที่นายคิด” หล่อนถอดรองเท้าส้นสูงออกด้วยกลัวว่าจะไม่ทันเขา
นี่เป็นสิ่งที่หล่อนคิดไม่ถึงจริงๆ
ไม่กี่วันก่อน เขายังเย็นชากับหล่อน เย็นชาถึงขั้นที่ทำให้หล่อนร้อนใจจนไฟในตัวหล่อนมืดดับลงทีละนิด และกลับมาอบอุ่นไม่ได้อีก
ดังนั้น ด้วยการถีบประตูเมื่อกี้ หล่อนเหมือนถูกฟ้าผ่าลงกลางใจจริงๆ
เขาคิดว่าเขาจะถูกรังแกรึเปล่า? จึงจะปรากฏที่นี้ในเวลานี้ ถ้าเป็นอย่างที่พูดมาทุกวันนี้แม้ว่าเขาชอบทำว่าไม่แยแสหล่อน
อันที่จริงเขาแอบดูหล่อนอยู่ไม่ใช่เหรอ?
ก็เหมือนตอนที่หล่อนอยู่ในประเทศ M แม้ว่าพวกเขาจะเลิกรากันแล้วและหล่อนก็พูดสิ่งที่แย่ที่สุดกับเขา แต่เขามักให้คนอยู่เคียงข้างหล่อนเสมอ
ดวงตาของเส้นหมี่เปลี่ยนเป็นแดงก่ำ และชายในดวงตาของหล่อนกำลังจะออกจากประตูไนต์คลับ หล่อนรีบวิ่งลงบันไดมา
โดยไม่คาดคิด ชุดที่มาร์ตินซื้อให้หล่อนนั้นยาวเกินไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่หล่อนถอดรองเท้าส้นสูง
ทำให้เท้าของหล่อนไม่แตะพื้นเมื่อก้าว แต่กลับเหยียบชายกระโปรงตัวเอง ทันใดนั้น ร่างกายของเธอก็เซและเธอก็กลิ้งมาจากด้านบน
“เส้นหมี่!”
ทันใดนั้นมาร์ตินที่เดินตามหลังก็ตะโกนด้วยความตกใจ
ผู้หญิงคนนี้ เธอบ้าไปแล้วเหรอ? ไปแล้วก็ปล่อยให้เขาไป เธอกำลังไล่ตามอะไร เธอลืมไปแล้วหรือว่าเขาปฏิบัติต่อเธออย่างไร?
มาร์ตินหน้าซีดวงลงมาอย่างกระหืดกระหอบ
ในเวลานี้ผู้คนที่สนุกสนานในไนต์คลับก็หยุดและมองที่บันไดด้วยความประหลาดใจ
มาร์ตินวิ่งไปช่วยพยุงหญิงสาวที่ตกจากบันได: “เป็นไงบ้าง？ เจ็บตรงไหนไหม？คุณตกตรงไหน?”
เขาเป็นกังวลมากเพราะว่าบันไดก็ยาว ตอนที่หล่อนลื่นตกลงมาก็ครึ่งทางแล้ว แต่ถ้าหล่อนพุ่งตกลงมา ก็ไม่รู้ว่าปานนี้จะเป็นยังไงบ้าง
แต่สิ่งที่ทำให้มาร์ตินโกรธมากที่สุดคือ！
ยัยบ๊องนี้ หลังจากที่พยุงหล่อนขึ้นมา มือและหน้าถลอกมีแผลเต็มตัว ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาแต่สมในมองดูบาดแผลของตัวเองเลย
แต่หล่อนยังคงมองตาปริบๆไปที่ประตูไนท์คลับ: “เขาไปแล้ว…”
มาร์ติน：“……”
มาร์ตินคิดอยากจะด่าหล่อน
แต่ในขณะเดียวกันก็มีร่างสูงใหญ่เดินกลับมาและยืนอยู่ที่ประตู
“อ๊ะ ดูสิ เขากลับมาแล้วแสนรัก แสนรัก อย่าไปนะ ฟังฉันอธิบายก่อน”
ในชั่วพริบตา หญิงสาวที่เอาแต่ร้องไห้ ดูเหมือนชีวิตจะสดใสขึ้นใหม่อีกครั้ง หล่อนยิ้มอย่างมีความสุขและลุกขึ้นยืน
แต่น่าเสียดายที่หล่อนเพิ่งขยับตัว จุดที่ได้รับบาดเจ็บบนร่างกายหล่อนแค่ขยับก็เจ็บขึ้นมาอีกทำให้หล่อนล้มลงไปอีกครั้ง
“ฮึ……”
“เธอกำลังทำอะไร？ เธอไม่รู้เหรอว่าตอนนี้สภาพเธอเป็นยังไง?” มาร์ตินดุอีกครั้ง
เส้นหมี่หยุดพูด แต่ดวงตาใสๆที่มีน้ำตากำลังมองตาปริบๆไปที่ชายคนนั้นที่ประตู จนกระทั่งในที่สุดเขาก็ก้าวขายาวๆของเขาค่อยๆเดินมาอยู่ข้างหล่อน
