ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 407 เธอนอนนิ่งอยู่ตรงหน้าเขา
ดูเธอไปที่ไหนแล้ว
ปอร์เช่รีบโทรหาประธานยุทธพงศ์ แต่ก็ได้ข่าวว่าหลังจากดูนิทรรศการแล้ว ทุกคนก็ไม่ได้ข่าวเกี่ยวกับเส้นหมี่อีก ต่างคิดว่าเธอกลับมาแล้ว
ปอร์เช่ได้ยินก็เริ่มกังวล
ปอร์เช่รีบพาเด็กไปที่ตระกูลอัครนันท์ “คุณลุงช่วยดูรินจังให้ผมหน่อยได้ไหม ผมจะเข้าไปในเมือง พี่สาวของผม…หายตัวไป ผมต้องไปตามหาเธอ”
เขากระสับกระส่าย เพราะเขาไม่เคยเห็นโลกมาก่อน
ธนาตย์ได้ยินก็ดวงตาเบิกกว้างทันที “หมายความว่ายังไง เธอไม่กลับมาคืออะไร เธอโตแล้วนะ จะหลงทางได้ยังไง”
ปอร์เช่ไม่พูดอะไร แต่ใบหน้าของเขาซีดขาวไปหมด
สุดท้ายธนาตย์ก็ไปในเมืองพร้อมกับปอร์เช่
แต่สิ่งที่ทำให้ทั้งสองคนคาดไม่ถึงก็คือ พวกเขาหามาแล้วสองวันเต็มๆ ก็ยังไม่พบร่องรอยของเส้นหมี่
เรากับเธอได้หายตัวไปจากโลกแล้ว
“คุณลุง เราไปหาพี่เขยดีกว่า ผมกลัวจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ”
เมื่อปอร์เช่เห็นสถานการณ์อย่างนี้ เขาก็นึกถึงแสนรักขึ้นมา
แต่เมื่อธนาตย์ได้ยิน เขาก็โมโหทันที
“ไปหาเขาทำไม พี่สาวของนายตอนนี้เกี่ยวข้องอะไรกับเขา ไปแจ้งตำรวจ!”
เขาให้ปอร์เช่ไปแจ้งตำรวจ
แต่แสนรักก็รู้เรื่องนี้ในวันนี้เหมือนกัน
“ท่านประธาน ได้ข่าวมาว่าคุณเส้นหมี่หายตัวไปในนิทรรศการ ตอนนั้นมีบริษัทชื่อเอสอาร์ให้เธอดูตัวอย่างสินค้า จากนั้นก็ออกไปไม่กลับมาอีก”
“บริษัทนั้นเป็นบริษัทอะไร”
เมื่อได้ยินชื่อบริษัท เขาก็หยุดมือที่ทำงานลง และใบหน้าที่หล่อเหลาก็เย็นยะเยือกขึ้นมาทันที
เคมีกลืนน้ำลาย “บริษัทนี้เป็นบริษัทที่เป็นทางการมาก และมีขนาดค่อนข้างใหญ่ แต่จากข้อมูลที่พวกเราตรวจสอบ พวกเขาไม่ได้เข้าร่วมงานนิทรรศการ และไม่ได้พาใครกลับมา”
“…”
บรรยากาศในห้องทำงานอึดอัดขึ้นมา
ตอนนี้ผู้ชายที่นั่งบนโต๊ะทำงานนอกจากจะมีรังสีอำมหิตน่ากลัวแล้ว สีหน้าของเขายังแสดงความซีดขาวจางๆด้วย
ในที่สุดเคมีก็ตามบอสไปที่เมืองหลวง
หลังจากนั้นสองชั่วโมง ทั้งเมืองก็แทบพลิกแผ่นดินหา นอกจากคนของตระกูลหิรัชญาแล้ว ยังมีตำรวจและหน่วยงานที่เกี่ยวข้องที่ต่างตามหาผู้หญิงที่หายตัวไปในงานนิทรรศการการค้า
แต่โชคดีที่ในที่สุดผลก็ออกมาในตอนบ่ายวันนั้น
“ประธานแสนรัก หาเจอแล้วครับ อยู่ในโรงแรมเล็กๆชื่อรีเก้นทางตอนเหนือของเมือง”
“อะไรนะ โรงแรมหรอ”
แสนรักจ้องไปที่ผู้ชายคนนั้น เขาสูบบุหรี่มาสองมวนแล้ว กำลังสงสัยว่าเขาพูดผิดหรือเปล่า
แต่เขากลับพยักหน้า “คืออย่างนี้ครับ ตอนที่พวกเราหาเจอ พนักงานในโรงแรมนั้นบอกว่า เธออยู่ในนั้นมาห้าวันแล้ว ไม่ไปไหนทั้งนั้น”
เมื่อเคมีได้ยินอย่างนั้น เขาก็เริ่มโกรธขึ้นมา
ผู้หญิงคนนี้ คนอื่นเขาแทบพลิกแผ่นดินหาเธอ แม้แต่พวกเขาก็มาด้วยตัวเอง แต่เธอกลับนอนอยู่ในโรงแรมเนี่ยนะ
เคมีโกรธมาก
แสนรักก็หน้านิ่งมากเช่นกัน
เขาพาคนไปที่โรงแรมนั้น
เมื่อไปถึงเขาก็เห็นตำรวจและเจ้าของโรงแรมยืนรออยู่หน้าประตูแล้ว เมื่อเห็นว่าเขามา ทุกคนก็ต่างทักทายเขาด้วยความเคารพ
“ประธานแสนรัก คุณมาแล้ว ห้องนี้ครับ คนที่คุณตามหา พวกเรายืนยันแล้ว”
“เปิดประตู!”
แสนรักสั่งให้คนเปิดประตูด้วยดวงตาแดงก่ำ
เจ้าของโรงแรมรีบเปิดประตู จากนั้นเขาก็เดินเข้าไป “ปัง” พร้อมเสียงปิดประตูอย่างรุนแรง
ทุกคน “…”
เป็นเคมีที่รู้ตัวก่อน เมื่อเห็นสถานการณ์นี้ เขาก็ให้ทุกคนแยกย้าย
แสนรักที่อยู่ในห้อง ในที่สุดเขาก็เห็นหญิงสาวนอนอยู่บนเตียงจริงๆ ด้วยความโกรธเขาจึงตะโกนเรียกเธออีกครั้ง “เส้นหมี่ ลุกขึ้นมา!”
“…”
ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง เธอนอนอยู่บนเตียง เขาตะโกนใส่เธออย่างรุนแรง แต่เธอก็ไม่ขยับเลยสักนิด
ผู้หญิงสมควรตาย!
ในที่สุดเขาก็หมดความอดทน จึงดึงผ้าห่มเปิดออก “เส้นหมี่…”
เสียงคำรามหยุดกะทันหัน!
นี่มันอะไรกัน
ใต้ผ้าห่มนี้เป็นผู้หญิงที่เขาต้องการตามหาจริงๆ
แต่เธอยังคงใส่ชุดที่เขาซื้อให้เมื่อห้าวันก่อน และสิ่งที่ทำให้เขาใจหายก็คือ นอกจากสิ่งนี้แล้ว ใต้กระโปรงของเธอยังมีเลือดเลอะเทอะเต็มไปหมด
เป็นอย่างนี้ได้ยังไง
หัวของเขาว่างเปล่า ตอนแรกเขาโกรธเธอมาก แต่ตอนนี้มันว่างเปล่าไปหมด
“เส้นหมี่ ตื่นสิ เส้นหมี่…”
“…”
ยังไม่มีเสียงตอบรับ ผู้หญิงคนนี้หลับลึกจนแม้แต่เขาตีก็ไม่รู้สึกตัว
สีหน้าของแสนรักเปลี่ยนไปทันที เขาโน้มตัวลงไปอุ้มเธอขึ้นมาจากเตียง “ใครก็ได้ เข้ามาที!”
เคมียังคงอยู่ข้างนอก เมื่อได้ยินเสียงตะโกนผิดปกติ เขาก็รีบตรงเข้าไปทันที
“ท่านประธาน เกิดอะไรขึ้น”
“เตรียมรถ เตรียมรถเร็ว ต้องส่งเธอไปโรงพยาบาล เร็วๆเข้า!”
ประโยคสุดท้ายนั้นเขาแทบจะตะโกนออกมาด้วยดวงตาแดงก่ำ แม้แต่น้ำเสียงก็สั่นสะท้าน
