ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 434 ในที่สุดแสนรักก็มา
ที่แท้ สัญญาณไร้สายของที่นี่ถูกตัดขาดลง
เมื่อสัญญาณถูกตัดขาด เขาอยากจะตามหาผู้หญิงคนนี้ งั้นก็ยากแล้ว เหมือนกับสามเหลี่ยมเมอร์บิวด้า ถ้าคุณคิดอยากจะตามหาคนคนหนึ่งที่นั่น ไม่มีทางเป็นไปได้อย่างแน่นอน
ตอนนั้นที่คณาธิปเลือกขังเธอไว้ที่นี่ คงเป็นเพราะเหตุผลนี้ล่ะมั้ง
แต่ว่า เขาคงคิดไม่ถึง นี่ไม่ใช่เหตุปัจจัยทางธรรมชาติ
เป็นเพราะผู้หญิงบ้าคลั่งคนนี้เป็นคนทำ！！
เส้นหมี่ได้แต่รอเธอขับเรือออกไปพ้นผืนทะเล
แต่ว่า เมื่อทั้งสองห่างจากเกาะไกลออกมามากขึ้นเรื่อยๆ ทันใดนั้น เส้นหมี่พบว่าเบื้องหน้าเปลี่ยนเป็นมืดมัวลง มืดๆมัวๆ
“แสงดาว ตอนนี้ฟ้ามืดแล้วเหรอ”
“มืดอะไรล่ะ”แสงดาวหันไปมองหญิงสาวแว็บหนึ่งอย่างหงุดหงิด
นึกไม่ถึงว่า เมื่อมองดู อารมณ์ของเธอก็เปลี่ยนไป
“ หมายถึงเวลา ตอนนี้กี่โมงแล้ว ฉันมองเห็นรอบด้านต่างมืดลง จะถึงตอนกลางคืนแล้วเหรอ”
เส้นหมี่ยังคงถามออกไป เพราะเธอพบว่าแสงที่มองเห็น ยิ่งมืดลงไปทุกที เหมือนจะเปลี่ยนเป็นตอนกลางคืนในทันที
ดังนั้น ฟ้ามืดลงแล้วจริงๆเหรอ?
งั้นอีกสักพักพวกเธอจะทำอย่างไร ถ้าเป็นกลางคืน พวกเธออยู่กลางทะเลแบบนี้ เกรงว่าจะทำให้พวกเธอมีอุปสรรคมากขึ้น
เส้นหมี่เป็นกังวลมาก
กำลังวิตกกังวล กลับพบว่าเรือได้หยุดลงอย่างกะทันหัน เธอนิ่งไปสักพัก เงยหน้าขึ้นไปมอง สายตามองเห็นเงาตะคุ่มของคนกำลังเดินมาหาเธอ
“คุณแสงดาว”
“คุณ……คุณไม่เป็นไรใช่ไหม”
“หืม?”เส้นหมี่เผยแววตาประหลาดใจออกมา “ฉันไม่เป็นไร เกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณไม่ขับเรือแล้วล่ะ”
“……”
เนิ่นนาน แสงดาวนั่งลงตรงหน้าของหญิงสาว จึงยกมือขึ้นมา ลูบแก้มไปมา ลูบแล้ว มือเต็มไปด้วยสีแดงเผือด！
“คุณบาดเจ็บแล้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด”
“……”
เส้นหมี่นิ่งไป
เธอบาดเจ็บ? เธอไม่รู้ตัวเลย เธอไม่รู้สึกอะไรเลย บาดเจ็บได้อย่างไร?
เธอเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งจึงยกมือขึ้นไปลูบหน้าตัวเอง
ผลลัพธ์ จริงด้วยสัมผัสได้ถึงความเหนียวหนืด
น่าจะมีบาดแผลตรงไหนสักแห่งแล้วล่ะ? แต่ว่าในตอนนี้ เธอไม่ได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ยากจะทนใดๆ
เส้นหมี่ฉีกเสื้อผ้าของตัวเองมาหนึ่งชิ้นแล้วเช็ดเลือดบนใบหน้าออก ： “ไม่เป็นไร บาดแผลเล็กน้อย คุณไปขับเรือเถอะ เดี๋ยวพวกเขาจะตามมาทัน”
แสงดาว：“……”
มองไปแว็บหนึ่งดวงตาที่แดงจนน่าตกใจเหมือนกันของหญิงสาว แต่แล้ว เธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา หลังจากนั้นก็ไปขับเรือแล้ว
หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง ในที่สุดพวกเธอก็เห็นสัญญาณบนโทรศัพท์ จากนั้นก็รีบหาร่องโขดหินหลบอยู่ด้านหลังทันที เตรียมโทรโทรศัพท์
“คุณรีบโทร ฟ้ามืดขนาดนี้ พวกเราต้องให้น้องชายคุณมารับพวกเรา”
“……”
แสงดาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาด้านหน้าแล้วนิ่งไปสักพัก
ฟ้ามืด?
แม้ว่าวันนี้อากาศจะไม่ค่อยดี บนผืนน้ำทะเลมีหมอกปกคลุม แต่ก็ไม่ถึงขนาดฟ้ามืด เธอแสงดาวยังมองเห็นหน้าจอโทรศัพท์อย่างชัดเจน
แสงดาวโทรติดเบอร์นั้นแล้ว
“ตืด……ตืด………”
ผลลัพธ์ หลังจากนั้นไม่นานในโทรศัพท์ก็ส่งเสียงออกมา และก็ส่งเสียงไม่นานนัก สายตรงข้ามก็รับสายทันที
“ฮัลโหล แสงดาว?”
เสียงโทนต่ำของชายหนุ่มที่คุ้นเคยส่งผ่านมา แฝงด้วยกระสับกระส่ายลุกลี้ลุกลน ไม่นานก็ทำให้สองสาวบนเรือดีใจขึ้นมา
โดยเฉพาะเส้นหมี่ หลังจากที่เธอได้ยินแล้ว คลำไปในความมืดพยุงตัวขึ้นมาเล็กน้อยด้วยความสั่นเทา
ในที่สุดเธอก็ได้ยินเสียงเขาแล้ว
“แสงดาว? คุณพูดออกมาสิ ตอนนี้คุณอยู่กับเส้นหมี่ใช่ไหม พวกคุณอยู่ที่ไหน ยังอยู่ที่เกาะเดรกหรือเปล่า”
เมื่อสายโทรศัพท์ของแสงดาวไม่พูดออกมา ทางด้านแสนรักจึงเริ่มปล่อยคำถามระรัว ถามหาตำแหน่งของเธอไม่หยุด และสถานการณ์เกี่ยวกับเส้นหมี่
ดังนั้นก็พูดได้ว่า ชายหนุ่มกับเรื่องนี้ ความจริงแล้วไม่ใช่ว่าไม่รู้อะไรเลย
เขาเหมือนว่าจะเดาถูกนิดหน่อย
แต่ว่า วันนั้นตอนที่เอชเจแอบตามเฮลิคอปเตอร์ของคณาธิปไป มีความแปลกประหลาดเกิดขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ เครื่องบินของพวกเขาเกิดความผิดปกติอย่างกะทันหัน ถ้าไม่ใช่เพราะเอชเจมีฝีมือดี เกรงว่าพวกเขาอาจจะตายได้
เพราะอย่างนี้ หลังจากนั้นสิบกว่าวัน เขาพยายามตามหาตำแหน่งคนคนนี้อย่างต่อเนื่อง แต่ก็ไม่ได้ตำแหน่งที่แน่นอน ตอนนั้นที่พวกเขาพลาดการติดตามคณาธิป ก็เป็นตำแหน่งที่ห่างจาก เกาะเดรกเกือบหมื่นกิโลเมตร
ในระยะขนาดนี้ เขาอยากจะกระจายกำลังค้นหา กว่าจะค้นหาได้ครบต้องใช้เวลาพอสมควร
สิบวัน ถือว่าพวกเขานั้นเร็วมากแล้ว
“ใช่ พวกเรากำลังหนี อีกทั้งภรรยาของคุณพิการตาบอดแล้ว”
“คุณพูดว่าอะไรนะ”
คำพูดนี้พูดออกมา ไม่เพียงแต่แสนรักที่อยู่ในสายที่เงียบไป แม้แต่เส้นหมี่ที่อยู่ทางนี้ ดวงตาทั้งสองข้างเบิกกว้างขึ้น แล้วมองไปยังผู้หญิงคนนั้น
ตาบอด?
เธอตาบอดตอนไหน? เธอกำลังพูดอะไรกันแน่?
เส้นหมี่มองไปที่เธออย่างมึนงง
แต่ความจริงแล้ว เธอไม่รู้เลยว่า ทิศทางที่เธอมองไปนั้น ไม่ใช่ตำแหน่งที่แสงดาวยืนอยู่ โฟกัสของเธอ เกรงว่าแม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน?
“คุณหมายความว่ายังไง เธอจะพิการตาบอดได้อย่างไร คุณพูดกับผมให้ชัดเจน！”
แสนรักที่อยู่ในสาย เริ่มคำรามออกมา เขาอยากให้พี่สาวอธิบายให้ชัดเจนอย่างทนรอไม่ไหวแล้ว เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
แสงดาวถูกเสียงดังรบกวนจนเหนื่อยหน่าย จึงวางหูลงทันที แล้ววิดีโอคอลกลับไป
เส้นหมี่：“……”
ในทันใดนั้น หลังจากลมทะเลพัดมาหนึ่งมวล ปะทะเข้ากับร่างกาย เธอคนเดียวที่รู้สึกได้ถึงความหนาวเย็น ตะโกนออกมาดังๆว่า： “อย่าเปิดวิดีโอคอล！！”
