ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 444 เขาแพ้แล้ว
คณาธิปกลับเมืองA
เขาย้ายกลับเข้าไปในคอนโดที่บริษัทคลาวน์โปรมอบหมายให้เขาในเวลานั้น
อสังหาริมทรัพย์ใกล้ใจกลางเมือง เมื่อถึงตอนกลางคืนที่เงียบสงบ เขาก็เปิดหน้าต่างมองดูแสงไฟของบ้านแต่หลังที่ส่องสว่างเข้าสู่สายตาเขา
และสัญลักษณ์ของตึกหิรัญชากรุ๊ป
แน่นอนว่ามันถูกเรียกว่าไข่มุกที่แวววาวที่สุดในสายตาของเขา
“นายครับ ตรวจสอบแล้ว แสนรักยังไม่กลับมา หิรัญชากรุ๊ปได้รับการดูแลจากธนากรและแสงดาวลูกลูกสาวของเขา”
ผู้ช่วยเข้ามา และเมื่อเห็นว่าเขายืนอยู่นอกหน้าต่างมองดูตึกหิรัญชากรุ๊ปที่อยู่ไม่ไกล เขาจึงอธิบายสถานการณ์ในอาคารนั้นก่อน
บริษัทคลาวน์โปรกับตึกหิรัญชากรุ๊ปอยู่ใกล้กันมาก
เมื่อเส้นหมี่เห็นบริษัทนี้ เธอก็จะรู้ทันที
แต่เธอไม่มีทางคิดได้แน่ว่า ผู้ชายคนนี้คนที่แม่ของเธอช่วยเลี้ยงดูมา คนที่บอกเธอว่าทำงานอยู่ใคบริษัทคลาวน์โปร
จะมีการหลอกแล้วหลอกอีก
เขาไม่ได้ทำงานที่บริษัทคลาวน์โปร แต่เขาเป็นเจ้าของมัน
บริษัทคลาวน์โปรไม่ได้ก่อตั้งโดยเขาและผู้ถือหุ้นหลายราย แต่เป็นโครงการลงทุนลับของซาจากรุ๊ปของญี่ปุ่น
ยังมีสิ่งที่สำคัญที่สุดอีกอย่าง วึ่งก็คือจุดประสงค์หลักของการดำรงอยู่ของที่นี่ก็คือการเฝ้าสังเกตตระกูลหิรัญชา!
คณาธิปยืนอยู่ข้างหน้าต่าง
เขาไม่ได้สนใจว่าใครมีอำนาจในอาคารนั้น แต่หลังจากที่ผู้ช่วยที่อยู่ข้างหลังกล่าวว่าแสนรักยังไม่กลับมา
ใบหน้าของเขาจากที่จ้องมองออกไปไกลๆอย่างว่างเปล่าก็กลายเป็นสีซีดทันที
“ยังไม่หายหรอ”
“…ยังครับ เมื่อวานผ่าตัดผ่านไปแล้วหนึ่งครั้ง แต่ว่ากันว่าเป็นแค่การเริ่มต้น จะรักษาได้หรือไม่นั้นยังไม่รู้”
ผู้ช่วยตอบอย่างตรงไปตรงมา
ทันทีที่เสียงเงียบลง ชายที่ยืนอยู่ริมหน้าต่างก็เห็นมือของเขาวางอยู่บนขอบหน้าต่างทันที และศีรษะของเขาก็ก้มลงราวกับได้สัมผัสสิ่งที่เจ็บปวดที่สุดในหัวใจของเขา
เมื่อมองจากระยะไกล คุณยังคงเห็นการสั่นเล็กน้อยที่ไหล่ของเขา
“นายครับ”
“เธอก็คิดว่าฉันใจร้ายด้วยหรือเปล่า เธอก็คิดว่าฉันไม่คู่ควรที่จะเป็นคนด้วยใช่มั้ย”
เขาใช้เวลานานกว่าจะได้ยินคำถามยากๆจากลำคอของเขา
ผู้ช่วยรีบส่ายหัว “ไม่ครับ นายครับ คุณไม่ได้ตั้งใจ ตอนนั้นคุณก็ไม่รู้ว่ายาจะมีผลข้างเคียงใหญ่หลวงต่อคุณสวยใส”
“ฉันทำไปโดยตั้งใจ!! ฉันแค่อยากจะควบคุมเธอด้วยยา อยากให้เธอไม่ไปอีก อยากให้เธออยู่เคียงข้างฉันตลอดไป ฉันตั้งใจ!!”
ทันใดนั้นเขาก็คำรามเสียงดังออกมา เมื่อเขาหันกลับไป ใบหน้าของเขาที่มองมาก็เปลี่ยนเป็นโหดร้าย น่าสะพรึงกลัวอย่างมาก
ผู้ช่วยตกใจ ถอยหลังหนึ่งก้าวทันที
“นายครับ คุณ…”
“ออกไป ออกไปจากที่นี่!!” คณาธิปพยายามอย่างเต็มที่เพื่อต้านทานแรงกระตุ้นที่จะฆ่า เขาชี้ไปที่ประตูและคำรามอย่างรุนแรง
ผู้ช่วยเห็นแล้วรีบออกไปทันที
เขาดูน่ากลัวมากในท่าทางนี้
แต่ผู้ช่วยไม่ทราบว่าทันทีที่เขาจากไป ชายที่อยู่ในคอนโดที่เงียบสงบก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ โยกตัวไปมาชนกับกำแพงดัง “ตุ้บ” และไหลลงมาอย่างอ่อนแรง
สวยใส ผม…ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ
คืนนั้นคณาธิปนั่งอยู่บนพื้นทั้งคืน
จนกระทั่งเช้าวันรุ่งขึ้น ผู้ช่วยก็โทรมาอีกครั้ง
“ท่านครับ อรรตพลโทรมาแล้ว เขาถามพวกเราว่าจะไปพบกันที่ไหน”
“…สุสานแล้วกัน”
หลังจากเขาก็ถือโทรศัพท์บอกที่อยู่นานมาก
เขาทนไม่ไหวแล้วจริงๆ เขาต้องการความเชื่อ ต้องการที่ยึดเหนี่ยว และหลุมฝังศพของแม่เขา น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด
——
ลอสแองเจลิส
ในที่สุดเส้นหมี่ก็ผ่านช่วงอันตราย สามารถออกไปไหนมาไหนได้แล้ว
ยังคงเป็นพยาบาลคนเดิมที่ชื่อแอนนา
“คุณเส้นหมี่ คุณอยากไปไหนคะ”
“ก็… ไปที่ด้านหน้าเหมือนเดิมแล้วกัน คนไข้ที่อาศัยอยู่ชั้นเดียวกับฉัน เธอชอบเล่นที่นั่นมากที่สุด เราจะได้คุยกัน”
เธอนึกถึงคนไข้คนนั้น
แต่สิ่งที่ทำให้เธอตกใจก็คือ หลังจากที่ได้ยินว่าเธอกำลังตามหาเธออยู่ พยาบาลก็บอกกับเธอว่าผู้ป่วยคนนั้นเสียชีวิตเมื่อสองวันก่อนแล้ว
เสียชีวิตแล้ว
เส้นหมี่นั่งอึ้งบนรถเข็นเป็นเวลานาน
เกิดแก่เจ็บตาย เมื่อครั้งเป็นหมอเธอไม่เคยพบเห็น
แต่ตอนนี้เธอเป็นคนไข้ เมื่อเห็นคนที่วันก่อนยังพูดคุยกัน คนที่เต็มไปด้วยความโกรธคนนั้น หายไปในทันใด
ทำให้เธอตกใจมาก
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอก็เผชิญกับความเป็นไปได้ที่จะจากไปเมื่อใดก็ได้เหมือนกัน
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า ผมได้ยินจากแอนนาว่าหลังจากที่คุณออกไปเดินเล่น คุณก็อารมณ์หดหู่ตลอด”
ขณะที่เธอกลับมาที่ห้อง และรู้สึกไม่สบายใจอยู่ตลอดเวลานั้น จู่ๆคุณหมอมัวร์ก็มาถามเธอด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่าเกิดอะไรขึ้น
นี่แตกต่างจากบุคลิกที่เย็นชาของเขาเล็กน้อย
เส้นหมี่เงยหน้าขึ้น ดวงตาที่ไม่โฟกัสของเธอมองไปยังที่มาของเสียงโดยไม่รู้ตัว
“คุณหมอมัวร์ ฉันมีโอกาสรอดมากแค่ไหน”
“อะไร”
“จะมีการผ่าตัดอีกเยอะใช่มั้ย ดังนั้นโอกาสที่ฉันจะออกจากห้องผ่าตัดอย่างปลอดภัยมีเยอะมั้ย โอกาสที่คุณจะตัดและเย็บหลอดเลือดเหล่านี้ในร่างกายของฉันเพื่อให้กลับมาทำงานได้ตามปกติอีกครั้งมีเยอะขนาดไหน”
เส้นหมี่ถามคำถามทีละคำถาม น้ำในเสียงเต็มไปด้วยความวิตกกังวลและความไม่สบายใจ ราวกับว่ากลับไปก่อนวันผ่าตัดครั้งแรก
