ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 453 เธอมาแล้ว
นี่เขาประสาทหลอนไปหรือเปล่า？
ทำไมเขาได้ยินเสียงของเธอล่ะ？เธออยู่ที่ลอสแอนเจลิส และร่างกายก็ยังไม่ฟื้นตัวได้ดี เขาได้ยินเสียงเธอพูดเวลานี้ได้ไงล่ะ？
ชายหนุ่มคนนี้คิดว่าตัวเองจะต้องเจ็บหนักแน่ๆ ถึงได้ประสาทหลอนเช่นนี้
อย่างที่คิดไว้ ไม่นานนัก หลังจากเสียงนี้ดังขึ้น ร่างเล็กๆ หลายคนก็ก้าวเท้าเล็กๆ อ้วนๆ เข้ามา
“ใช่แด๊ดดี้ เขาอยู่ที่นี่จริงๆ”
“อือ เขาเป็นอะไรไป？แด๊ดดี้ แด๊ดดี้เป็นอะไรไป？แด๊ดดี้ป่วยหรือ？”
“รินจัง รินจังอย่าโดนแด๊ดดี้สิ ให้หม่ามี๊ดู……”
หลังจากพวกเขาเห็นเขาเป็นแบบนี้ ก็ร้อนใจสุดๆ พากันล้อมเข้ามา เสียงเด็กเล็กที่ดูนุ่มนิ่มก็พูดเจื้อยแจ้ว แต่ว่า กลับไม่แตะต้องเขาอย่างระมัดระวัง
พวกเขารอหม่ามี๊ของพวกเขามาบรรเทาความเจ็บปวดให้เขา
ความฝันนี้ ช่างสวยงามจริงๆ
เขามองดูเงาที่คลุมเครือเหล่านี้ บนใบหน้าซีดขาวนี้ ในที่สุดก็ยิ้มออกมา……
เส้นหมี่：“……”
“ชินชิน ลูกพาน้องชายกับน้องสาวลงไปก่อนได้ไหม？หม่ามี๊ตรวจให้แด๊ดดี้ก่อน”
เธอหันหน้ามองไปยังเด็กน้อยแสนน่ารักสามคนที่กำลังจับหัวเล็กๆ และรอเธออยู่ แล้วขอให้พวกเขาออกไปก่อนด้วยเสียงอ่อนโยนอย่างแผ่วเบา
ชินจังได้ยิน ก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟังทันที：“ครับ หม่ามี๊”
จากนั้นเขาก็พาน้องชายน้องสาวออกไป
พอเด็กๆ ออกไป ในห้องก็เงียบลง เส้นหมี่นั่งอยู่ข้างเตียง ก้มหน้าลงมองชายหนุ่มที่หดตัวอยู่บนเตียงจากแสงไฟสลัว
เธอไม่ได้เจอเขานานมากแล้วจริงๆ
ตั้งแต่วันนั้นที่มองส่งเขาจากไปจากตึกเอ็มไพร์ เธอก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย
ต่อมา ถึงแม้เธอจะรู้ว่าเขามาถึงข้างกายตัวเองแล้ว แต่ว่า ตอนนั้นตาทั้งสองข้างของเธอมองไม่เห็น รู้เพียงแค่ว่าเขามีเสียงแหบไม่น่าฟัง
เธอไม่ได้เห็นเขาเลย
พระเจ้ารู้ว่าตอนนั้น เธออยากเจอเขามากแค่ไหน
เส้นหมี่ค่อยๆ ยื่นมือออกไป จากนั้นก็กุมมือคู่นั้นที่เขากำลังออกแรงกอดหัวตัวเองไว้
“ออกไป！”
แสนรักกำลังถูกทรมานอย่างเจ็บปวด พอมีคนแตะ เขาที่จิตใจยังไม่ชัดเจนก็สะบัดมือนี้ออกไปอย่างหงุดหงิดทันที
แต่ว่า มือนั้นจู่ๆ กลับออกแรงกดเขาไว้
จากนั้น หลังจากเขารู้สึกแค่ว่าบนหัวมีอะไรจิ้มเข้ามา
ทันใดนั้น ความเจ็บปวดอีกอย่างที่มาพร้อมความชาก็กระจายออก เดิมทีจุดที่เจ็บปวดในหัวเขาจนแทบจะระเบิดนั้น เมื่อเปรียบเทียบสองอย่างนี้แล้ว เขากลับรู้สึกสบายเป็นพิเศษ
“สาวน้อย เธอทำแบบนี้ มีประโยชน์กับเขาหรือ？”
เวลานี้ลุงหมีพาหมอเท้าเปล่าในหมู่บ้านคนนั้นมาถึงพอดี พอขึ้นมาเห็นฉากนี้ เขาก็ถามอย่างเป็นห่วง
เส้นหมี่พยักหน้า：“มีค่ะ เป็นเพราะเขาพักผ่อนน้อย และปัญหาทางจิตใจที่เกิดขึ้นทำให้ความดันในหัวขึ้นสูง ฉันจึงใช้เข็มช่วยให้เขาผ่อนคลาย”
“ที่แท้ก็แบบนี้เอง”
สองคนนี้ที่ไม่เคยเห็นโลกกว้างได้ยิน จึงโล่งอก
ไม่กี่นาทีถัดมา แสนรักเงียบลงทันที
นี่เป็นครั้งแรกในหลายวันนี้ ที่เขาได้หลับลึกเช่นนี้
เส้นหมี่เห็น จึงดึงเข็มออก และก็ให้สามีภรรยาชาวนาคู่นี้เอาน้ำร้อนมาให้เธอ จากนั้นจึงช่วยเช็ดเหงื่อจากร่างกายของคนๆ นี้อย่างพิถีพิถัน
แล้วจึงลงมาจากชั้นบน
“หม่ามี๊ แด๊ดดี้เป็นอะไร？เขาไม่เป็นไรใช่ไหม？”
พอลงมา เด็กๆ ที่รออยู่ชั้นล่าง ก็ถามอย่างเป็นห่วงทันที
เส้นหมี่รีบปลอบพวกเขา：“ไม่เป็นไรจ้ะ แด๊ดดี้แค่เหนื่อยไปหน่อย หม่ามี๊ให้เขานอนหลับแล้ว งั้นต่อไปพวกเราก็รีบไปพักผ่อนดีกว่า พรุ่งนี้เช้าเซอร์ไพรส์แด๊ดดี้ดีไหม？”
“โอเค！”
เด็กๆ ตกลงพร้อมกันทันที
จากนั้น พวกเขาก็ลากกระเป๋าเดินทางใบเล็กของตัวเอง แล้ววิ่งไปยังห้องนอนที่คุณย่าของบ้านนี้เตรียมไว้ให้พวกเขาเพื่อเข้านอน
พวกเขาเป็นเด็กดีมากจริงๆ
เส้นหมี่มองแผ่นหลังของพวกเขา แล้วก็มองไปยังชั้นบน เวลานี้ ก็รู้สึกว่าในใจสงบอย่างไม่เคยมีมาก่อน
เช้าวันถัดมา ฟ้าเริ่มสว่าง เส้นหมี่ก็ได้ยินเสียงห่าร้องจากด้านนอก
“แคว้กแคว้ก……”
“โฮ่งโฮ่งโฮ่ง——”
“……”
จริงๆ เลย ดูคล้ายกับซิมโฟนี จากนั้นท้องฟ้าก็เริ่มสว่าง หมู่บ้านเล็กๆ บนภูเขานี้เหมือนกับคนตื่นนอน ที่มีเสียงทุกอย่างออกมา
เส้นหมี่คลานตัวขึ้นมา
“เอ๋？สาวน้อย เธอลุกมาแล้วหรือ？ทำเธอตื่นหรือเปล่าเนี่ย？”
เนื่องจากห้องนี้ที่เธอนอน เป็นห้องที่ครอบครัวชาวนาเอาไว้เก็บธัญพืช พอเธอคลานขึ้นมาแล้ว ป้าแจ่มที่กำลังจุดไฟอยู่ด้านนอกก็เห็นเธออย่างรวดเร็ว
เส้นหมี่รีบส่ายหน้า：“ไม่ค่ะๆ ฉันก็ควรลุกมาได้แล้ว”
เธอยันเตียงลงมา
ป้าแจ่มเห็น ก็รีบเข้ามาประคองเธอ แต่ตอนนี้เอง เธอกลับปฏิเสธ
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันต้องออกกำลังกายเยอะๆ ถึงจะฟื้นตัวได้ ใช้สิ นี่ทำอาหารอยู่หรือคะ？ให้ฉันช่วยไหม？”
“ไม่ต้องๆ เรื่องเล็กน้อยแบบนี้จะให้เธอมาช่วยได้ไง？แต่ว่า สามีเธอคนนั้น ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ชินกับของกินที่นี่เลย หลายวันนี้ เขาไม่ได้กินอะไรเลยนะ”
จู่ๆ คุณป้า่ก็พูดถึงเรื่องนี้
เส้นหมี่ตะลึง
ใช่ เธอลืมไปเลย ผู้ชายคนนี้จู้จี้จุกจิกมาก ปกติถ้าอยู่บ้านหากของสิ่งไหนที่เขาไม่ชอบก็จะไม่แตะต้องเลยสักนิด
และก็ ชีวิตของเขานั้นถูกประคบประหงมมาแต่เด็ก จะกินของแบบหมู่บ้านเล็กๆ บนภูเขานี้ลงได้อย่างไร？
