ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 451 ลูกรักทั้งหลาย พวกเราไปหาแด๊ดดี้กัน
เบ้าตาเส้นหมี่ก็แดง
จนคนๆ นี้มาถึงประตู เธอมองเธอที่วิ่งเข้ามาหาเธออย่างมีความสุข แล้วตะโกนไปอย่างน้ำตาซึม：“พี่ภา ฉันกลับมาแล้ว”
“อือ พี่รู้อยู่แล้วว่าคุณนายจะต้องไม่เป็นอะไร ดีจัง ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว”
พี่ภามองหญิงสาวตรงหน้า สุดท้ายน้ำตาก็ไหลลงมาอย่างทนไม่ไหว
แล้วก็ถามสารทุกข์สุกดิบ เพราะว่าพี่ภาออกมาต้อนรับ ครั้งนี้ เส้นหมี่กับแสงดาวสองคน สุดท้ายก็เข้าไปตามสมปรารถนา
แต่ว่า พอพวกเขาไปถึงข้างในแล้ว กลับได้ยินว่าแสนรักไม่อยู่ที่นี่
“วันนั้นตั้งแต่คุณชายถูกกระตุ้นจนอาการป่วยกำเริบ แล้วทำร้ายคุณท่าน พอเขาฟื้นมา วันถัดมาก็ไปเลย เขาไม่ได้บอกใครว่าเขาไปไหน แต่ว่าจะโทรมาถามพวกเด็กๆ ตรงเวลาทุกวัน”
“พี่พูดอะไร？เขามีอาการป่วยกำเริบ？”
เส้นหมี่ได้ยินคำนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างมากทันที
เธอเดาไม่ผิดจริงๆ ด้วย เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่
แต่ว่า ทำไมเขาถึงมีอาการป่วยกำเริบอีก？ไม่ได้บอกว่าคงที่แล้วหรือ？
อีกอย่าง “การตาย”ของเธอครั้งที่แล้ว ก็น่าจะส่งผลกระทบต่อเขาไม่น้อย ผลกระทบแบบนี้ จะช่วยเขาได้ ในระดับหนึ่ง ทำให้ต่อไปเขามีสมาธิในการควบคุมตัวเองได้ดีขึ้น
แล้วทำไมครั้งนี้ถึงได้กำเริบอีก？
เส้นหมี่รู้สึกว่าตัวเองเย็นไปทั่วทั้งตัว：“เกิดอะไรขึ้นกันแน่？ทำไมจู่ๆ อาการป่วยเขาถึงได้กำเริบ？ตอนนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่？”
พี่ภาดิ้นรนทันที：“คือ……คือตอนนั้นคุณท่านทะเลาะกับเขา บอกว่าจะไม่ให้เขาดูแลบริษัทอีก นั่นเพราะว่าเขา……เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้”
“พี่พูดอะไรคะ？พูดอีกครั้งได้ไหม？”เส้นหมี่ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง！
เธอไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม พ่อของตัวเอง บอกว่าเขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้？
เขาบ้าไปแล้วหรือ？
หรือว่าอยากจะทำลายเขาอย่างสมบูรณ์？！！
แต่ความเป็นจริงก็คือ คนใช้ที่อยู่ตรงหน้านี้ บอกเธออย่างชัดเจนอีกครั้งว่า สถานการณ์ในตอนนั้น เป็นแบบนี้
ธนากรนั้น เพื่อให้แสนรักละทิ้งอำนาจในบริษัท เขาถึงกับใช้วิธีการที่ชั่วร้ายเช่นนี้
“ตอนนั้นคุณชายได้ยินคุณท่านพูดแบบนี้ สีหน้าของเขาก็ผิดปกติไป แต่คุณท่านยังไม่หยุด และยังถามเขาต่อ บอกว่าถ้าเขาควบคุมตัวเองได้ เขาก็จะไม่เหนี่ยวไกใส่คุณ ……”
“เขาเหลวไหลมาก！”
ในที่สุดเส้นหมี่ก็ระเบิดออกมา
เธอสั่นไปทั้งตัว ความโกรธที่ลุกโชนอยู่ในอก ทำให้เธอแทบอยากจะไปคฤหาสน์หลังเก่าทันที แล้วตบหน้าตาแก่นั่นหลายฉาด
เขารู้ไหมว่าเขากำลังพูดอะไรอยู่？
เขารู้ไหมว่าพูดพวกนี้ออกไป จะทำร้ายผู้ชายคนนั้นอย่างไร？นั่นสามารถทำลายเขาได้เลย
เส้นหมี่โกรธจนใบหน้าเปลี่ยนไป เธอหันกลับจะออกไป
“เธอจะไปไหน？”แสงดาวเห็น จึงรีบหยุดเธอไว้
“เธอถามว่าฉันจะไปไหน？ฉันจะไปบ้านเธอไง ถามพ่อแท้ๆ ของเธอที่แสนจะเลือดเย็นนั่นว่า ตอนนี้ลูกนนอกสมรสมาหาหรือไง？เขาถึงไม่ต้องการลูกชายที่มีตำหนิคนนี้？อยากจะทำร้ายเขาให้ตายหรือ？”
เธอตะโกนเสียงดัง
แม้แต่น้ำตา ก็ไหลออกมาจากดวงตาที่แดงก่ำคู่นั้นของเธอ
แสงดาวชะงักไปอีกครั้ง
ความจริงเช่นนี้ เธอก็ไม่อาจจะยอมรับได้จริงๆ แต่ว่า ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะไปคิดบัญชีกับตาแก่นั่น ตอนนี้จะต้องหาเขาให้เจอก่อน
ความปลอดภัยของแสนรัก สำคัญที่สุดต่างหาก
แสงดาวเริ่มโน้มน้าว：“เธอใจเย็นก่อนนะ ตาแก่นั่นอยู่ที่ตระกูลหิรัญชาไปไหนไม่ได้หรอก ถ้าเธอจะคิดบัญชีกับเขา ก็ไปได้ตลอดเวลา แต่ผู้ชายของเธอหายไปหลายวันแล้ว”
เส้นหมี่：“……”
แสงดาว：“ผู้ชายที่อารมณ์ไม่คงที่ เธอว่าเขาอยู่ข้างนอกคนเดียวจะเป็นไง？”
……
สุดท้ายเส้นหมี่ก็ไปหาเขาก่อน
เธอไม่ได้ทำให้เรื่องราวยุ่งยาก แต่ไปหาดลธีโดยตรง ให้เขาพูดสถานที่ที่แสนรักอยู่ออกมา
ดลธี：“……”
เขาเงียบไปสามวินาที ต่อหน้าคุณนายที่ฉลาดเช่นนี้ แน่นอนว่าเขายอมทิ้งความยืนหยัด บอกที่ที่ BOSS ผู้ยิ่งใหญ่ไปเงียบๆ
“ที่จริงเขาไม่ได้ไปไหนหรอกครับ แค่ไป……หมู่บ้านเล็กๆ บนภูเขาที่ครั้งที่แล้วพวกคุณไปร่วมกิจกรรมของโรงเรียนอนุบาล”
“อะไรนะ？หมู่บ้านเล็กๆ บนภูเขา？”
เส้นหมี่รู้สึกประหลาดใจ
หมู่บ้านเล็กๆ บนภูเขา เขาจะไปที่แบบนั้นได้ไง？ร่วมกิจกรรมครั้งนั้น เขาไม่ชอบไม่ใช่หรือ？
เส้นหมี่ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่
แต่ว่า หลังจากรู้สถานที่นี้แล้ว เธอก็เตรียมออกเดินทางทันที และก็ เพื่อให้อารมณ์ของคนๆ นั้นรู้สึกดีเร็วขึ้น ครั้งนี้เธอจึงพาลูกทั้งสามคนไปด้วยโดยเฉพาะ
“หม่ามี๊ งั้นพวกเราทั้งครอบครัวจะไปเที่ยวพักผ่อนที่นั่นใช่ไหม？”
หนูรินจังเห็นหม่ามี๊แต่เช้าตรู่ และยังได้ยินหม่ามี๊บอกว่าจะพาพวกเขาไปหาพ่อที่หมู่บ้านเล็กๆ บนภูเขาที่เคยร่วมสนุกกับโรงเรียน ก็ดีใจสุดๆ
จนเรียกการเดินทางครั้งนี้ว่าเที่ยวพักผ่อน
แต่ไม่ใช่เที่ยวพักผ่อนหรอกหรือ？
พวกเขาทั้งครอบครัว ถ้าพูดตรงๆ แล้ว หลังจากกลับมาเจอกันอีกครั้ง ไม่ได้ออกไปเที่ยวไหนด้วยกันเลย
พอคิดแบบนี้แล้ว เจ้าเด็กตัวกลมนี่ก็พูดไม่ผิดนัก
ทันใดนั้นอารมณ์เส้นหมี่ก็ดีขึ้น：“ใช่แล้ว เที่ยวพักผ่อน รินจังชอบไหม？”
“ชอบสิคะ ที่นั่นมีลูกเจี๊ยบลูกเป็ด และยังมีดอกไม้สวยๆ ตั้งเยอะ กับของอร่อยๆ หม่ามี๊ พวกเราไปอยู่ที่นั่นหลายๆ วันได้ไหม？”
“ได้สิจ๊ะ”
“ว้าว งั้นหนูจะไปบอกพี่ๆ ทันที”
เด็กน้อยตัวกลมก็ปรบมือเล็กๆ แล้วไปหาพี่ๆ ด้วยความดีใจทันที
