ยัยหมอวายร้ายที่รัก – บทที่ 478 แสนรัก คุณยังไม่ปล่อยวางอีกเหรอ

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 478 แสนรัก คุณยังไม่ปล่อยวางอีกเหรอ?
ไปที่คฤหาสน์หลังเก่าจะทำอะไรได้อีกล่ะ?

แน่นอนว่าไปทำเรื่องสิ้นคิด!

คุณหนูใหญ่นี่จริงๆ เลย มีวิธีอีกตั้งมากมายน่าจะคิดได้ แต่กลับเลือกทางที่สิ้นคิดที่สุด

ถ้าถูกคุณท่านจับได้ขึ้นมาล่ะก็ แล้วเธอจะเอาน้องชายตัวเองไปไว้ตรงไหนแค่นี้ก็ไม่มีที่ยืนแล้ว?

ดลธีร้อนรนจะแย่อยู่แล้ว

พอดี ตอนนี้คนที่เขาส่งตัวออกไป ตอบกลับมาอีกครั้ง

“แย่แล้ว หัวหน้าธี คุณท่านกลับมาแล้ว”

“อะไรนะ? ！！”

ดลธีตกใจขึ้นมาอย่างมาก

“ผมจัดการเธอเอง！！”

ในขณะเดียวกัน ชายหนุ่มระเบิดความโมโหจนยากที่จะควบคุม และต่อยลงไปบนโต๊ะอย่างแรง เขาผลักประตูออกไปทันที

ดลธีได้เพียงแต่รีบตามไป

หลังจากนั้นยี่สิบนาที ที่ประตูคฤหาสน์ตระกูลหิรัญชา

แสนรักพึ่งมาถึงที่นี่ มองเห็นโรลส์-รอยซ์คันนั้นอยู่ด้านนอก

ทันใด สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป หลังจากนั้นรีบเปิดประตูลงไปทันที เตรียมตัวเดินเข้าไป

แต่นึกไม่ถึงว่า เขาพึ่งจะมาถึงหน้าประตู ธนากรที่ค้ำไม้เท้าอยู่ด้านใน เหมือนรู้ว่าเขาจะมาเลย ให้คนอุ้มผู้หญิงคนหนึ่งมา มาหาเขาที่หน้าประตู

“ในที่สุดคุณก็มาแล้วเหรอ”

หลังจากที่ตาแก่เห็นลูกชายของตัวเอง กลับไม่ถามสารทุกข์สุกดิบ

แสนรักหน้าตาขุ่นมัว เขามองไปยังคนที่อุ้มหญิงสาวอยู่นาน แล้วจึงเบนสายตากลับมา

“เธอเป็นอะไร”

“ไม่เป็นไรหรอก ก็แค่แอบย่องเข้าไปในศาลเจ้า แสนรัก ตอนนี้คุณช่างปีกกล้าขาแข็ง ผมให้คุณออกจากหิรัญชากรุ๊ปไป คุณกลับคิดอยากจะขโมย”

“คุณพูดอะไร”

แสนรักที่ยืนอยู่ที่ประตูด้านนอก ได้ยินคำพูดหลายคำนี้ ทันใดใบหน้าหล่อเหลาก็เยือกเย็นขึ้นอย่างน่ากลัว

แต่ว่า ตาแก่คนนี้กลับไม่ได้รู้สึกอะไร

อีกทั้ง หลังจากที่เขาได้เห็นสีหน้าของเขาเป็นแบบนี้ สีหน้าของใบหน้าแก่ไม่ได้เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย ยังแสดงสีหน้ารังเกียจออกมาและผิดหวัง

จะกล้ามาขโมยของไหม แสนรัก ผมนึกไม่ถึงเลยว่า ที่แท้คุณเป็นคนอย่างนี้ ต่อหน้าอย่างลับหลังอีกอย่าง

ประโยคสุดท้ายนี้ เจ็บแสบอย่างมาก！

ดลธีที่รีบตามมา มองเห็นชายหนุ่มยืนอยู่ข้างรถด้านหน้า สีเลือดของใบหน้าหล่อเหลาเหือดหายไปกับตา เขารีบพุ่งตัวเข้ามาทันที

“ท่านประธาน คุณสงบสติอารมณ์หน่อย！”

“……”

ไม่มีคนสนใจเขา ตอบกลับเขา มีเพียงนัยน์ตาที่แดงเผือดขึ้นมาด้วยความเร็วสูง！

เป็นแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด

ดลธีร้อนรนขึ้นมา ทำได้เพียงจับบ่าของเขาเอาไว้แล้วพูดออกมา： “ท่านประธาน นายหญิงยังอยู่ที่ฝั่งนู้น เธอยังรอคุณอยู่นะ！”

หลังจากนั้น เพราะประโยคนี้ จึงมองเห็นกลิ่นของความอยากจะฆ่าคนที่กำลังเดือดค่อยๆ สงบลง

คำพูดนี้ ดลธีเป็นคนอยู่กับเขามาตั้งหลายปี ความจริงแล้วเขารู้ดีว่าเขาพร้อมที่จะต่อสู้นั้นเป็นอย่างไร

เขาไม่ทางฮุบหิรัญชากรุ๊ป

เขาคนนี้ หยิ่งผยองและแข็งแกร่งมาก หลังจากที่ออกจากหิรัญชากรุ๊ปมาแล้ว หยิบหนึ่งร้อยพันล้านออกมาได้ แสดงว่า เขาออกจากหิรัญชากรุ๊ปแล้ว ก็มีความสามารถสร้างความยิ่งใหญ่กลับมาได้อีกครั้ง

อีกทั้ง เขายังภาคภูมิใจได้อย่างเต็มที่

คนแบบนี้ อย่างที่โบราณเขาว่า ถ้าวันหนึ่งเขาหิวตายอยู่ข้างทาง เขาก็จะไม่ยอมเป็นขอทานขอคนกิน

ดังนั้น คนแบบนี้ ตาแก่คนนี้เอาอะไรมาดูถูกเขา?

เขาเข้าใจลูกชายคนนี้จริงๆ หรือเปล่า?

สุดท้ายแล้วดลธีมองเห็นคนคนนี้ไปอุ้มหญิงสาวกลับมา ในเวลานี้แม้แต่วินาทีเดียวก็ไม่อยู่ที่นี่ต่อ เมื่อทั้งสองขึ้นรถเขาจึงรีบพาทั้งสองบินออกไปด้วยความเร็วสูง

เขาเกรงว่าจะมีปัญหาไปมากกว่าเดิม

จากนั้น วันนี้ประตูลานหน้าบ้านตระกูลหิรัญชา ก็ไม่ได้เปิดออกอีก

——

ในเวลาที่เส้นหมี่ได้ตื่นขึ้นมา เป็นเวลาใกล้พลบค่ำแล้ว

เธอเปิดเปลือกตาทั้งสองข้าง วินาทีแรกมองเห็นแสงไฟแสงสีส้มบนหัวนอน เธอยังนึกไม่ออก เกิดอะไรขึ้นกับตัวเองกันแน่?

นึกถึง ภาพสุดท้าย หลังจากนั้นความทรงจำก่อนที่จะเป็นลมไปก็เริ่มหลั่งไหลเข้ามาในสมอง

ทันใดนั้น เธอก็นั่งตัวตรงขึ้นมา!

“ในที่สุดคุณก็ตื่นแล้วเหรอ ไม่ง่ายเลยจริงๆ”

เวลานี้ปอร์เช่เข้ามาพอดี

แต่ว่าแปลกมาก คำพูดของเขาฟังดูแปลกๆ หลังจากที่เห็นเธอตื่นขึ้นมา ไม่ได้มีเคารพกับมีมารยาทต่อเธอเหมือนอย่างปกติ

เส้นหมี่： “……”

แค่ชั่วพริบตาเดียว เธอก็นึกได้ขึ้นมาทันใด

เวลานี้ เธอไม่สนใจอารมณ์ของเขาแล้ว รีบถามออกมาทันที： “ฉันกลับมาได้อย่างไร ใครพาฉันกลับมา”

“นอกจากพี่เขยแล้วจะยังมีใครอีกล่ะ พี่สาว คุณคิดอะไรอยู่กันแน่ ทำไมถึงได้ทำเรื่องแบบนั้น คุณรู้หรือเปล่าตอนที่พี่เขยอุ้มคุณกลับมานั้น สีหน้าของเขาไม่สู้ดีอย่างมาก”

“……”

เส้นหมี่ทนฟังไม่ไหวแล้ว เธอกระวนกระวายรีบลุกจากเตียง หลังจากนั้นก็รีบวิ่งไปหาคน

แต่ว่า สิ่งที่ทำให้เธอผิดหวังคือ เธอหาไปทั่วทั้งคฤหาสน์ทั้งชั้นบนชั้นล่าง ต่างก็หาไม่เจอ

รวมถึงลูกน้อยทั้งสามคน ก็ไม่อยู่

เขาโกรธแล้วหรือเปล่า?

ไม่อยากเห็นหน้าเธอแล้วเหรอ? ไม่อยู่ที่นี่กันสักคน ยังพาลูกๆ ไปด้วย

เธอสูญเสียความสงบภายในใจ จึงต้องการออกไปตามหา

เวลานี้ เสียงของเด็กน้อยดังมาจากด้านนอก “ในที่สุดก็กลับมาถึงแล้ว พี่ชาย ช่วยอุ้มลงไปหน่อย รินจังอุ้มไม่ไหว”

“ใครให้เลือกลูกใหญ่ขนาดนี้ อุ้มไม่ไหวสมน้ำหน้า”

“แง๊～～～”

เส้นหมี่รีบพุ่งออกมาจากข้างใน