ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 568 เธอเห็นถึงความรังเกียจในแววตาของเขา
เธอบีบจมูกน้อยๆ ของเขา ทำดูผ่อนคลาย เพื่อให้พวกเด็กๆ เชื่อคำที่เธอพูด
โชคดี หลังจากปลอบแบบนี้แล้ว ลูกๆ สุดที่รักก็ไม่อาละวาดอีก ขึ้นรถตามเธอไปอย่างเรียบร้อย
เว้นจากชินจัง ตอนที่เข้าไป คิ้วน้อยๆ ขมวดและมองมาที่หม่ามี๊
หลังจากนั้นสี่สิบนาที ทุกคนก็กลับมาถึงคฤหาสน์
“เส้นหมี่ เมื่อกี้ผู้ชายของเธอไปเจอลูกค้าจริงเหรอ? ไม่ใช่ทิ้งเธอไว้ที่นั่นเหรอ?”
“ห๊ะ?”
เส้นหมี่ที่เพิ่งจะเปิดประตูเตรียมจะหยิบกับข้าว จู่ๆ ได้ยินแสงดาวถามด้วยประโยคที่เสียดสีมา ทันใดนั้น สีหน้าของเธอซีดขาว
“แน่นอนสิ พี่พูดอะไรน่ะ? เขาจะทิ้งพวกเราไว้ที่นั่นได้อย่างไร?” เธอรีบหลบสายตาของหล่อนอย่างลุกลี้ลุกลน ปฏิเสธคำพูดเหลวไหลของหล่อนไปตรงๆ
แสงดาวเห็นอย่างนั้น ก็ไม่ได้โต้เถียงกับเธอต่อ
แต่มองดูเธออย่างเย็นชาและหัวเราะหนึ่งที จากนั้นก็ยกเท้าก้าวเข้าไป
เส้นหมี่เห็นเข้า ร่างกายที่เต็มไปด้วยความตึงเครียดก็ผ่อนคลายลง คนยืนอยู่ด้านข้างรถ สิ่งของที่เพิ่งหยิบขึ้นมาก็ตกหล่นกลับไปในรถด้วยความอ่อนแรง
เธอไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นทิ้งเธอกับลูกไว้ที่นั่นหรือไม่?
แต่ เธอได้ยินอย่างชัดเจน คำพูดที่เขาพูดกับเธอในโทรศัพท์ เขาอยู่ที่บริษัท กำลังยุ่งอยู่ ให้เธอกลับไปก่อน ไม่ต้องรอเขาทานข้าวเย็น
ทำไมเขาต้องโกหกล่ะ?
เห็นชัดเจนว่าเขาไม่ได้อยู่ที่บริษัท และก็ไม่ยุ่งด้วย
ทันใดนั้น เส้นหมี่ก็นึกเรื่องตอนเที่ยงมื้อนั้นที่ตัวเองถูกผิดนัดออก……
“คุณนาย กลับมาแล้วเหรอคะ?”
“อืม อาหารมื้อค่ำ ก็ไม่ต้องทำของคุณผู้ชายแล้ว เขามีธุระ” เส้นหมี่ถือกับข้าวในมือเข้ามา พูดประโยคด้วยเสียงเรียบเฉย
พี่ภาไม่รู้สาเหตุที่แท้จริง?
ได้ยินไม่ต้องทำอาหารของคุณผู้ชาย เธอก็ยิ้มตอบรับ จากนั้นก็หิ้วถุงกับข้าวเข้าไปทำอาหารในครัว
ในค่ำวันนั้น แสนรักก็ไม่กลับมาทานข้าวที่บ้านจริงๆ
ที่จริงไม่ใช่เฉพาะไม่กลับมาทานข้าวที่บ้าน จนถึงตอนที่เส้นหมี่พาลูกๆทั้งสามคนเข้านอน เธอกลับไปยังห้องนอน นอนรอบนเตียง เธอถึงจะได้ยินว่ามีเสียงเท้าคนเดินอยู่ด้านนอก
“พี่ชาย พี่กลับมาแล้วเหรอ?”
เธอลืมตาขึ้นมาดู มองเห็นเงาคนดำๆ เดินเข้ามา ตั้งสติได้ก็เรียกไป
“อืม”
ครั้งนี้ คนคนนี้ตอบรับอย่างใจเย็น
เพียงแต่ ก็ไม่รู้ว่าเส้นหมี่คิดไปเองหรือเปล่า? เธอเหมือนจะได้ยินว่ามีเสียงขึ้นจมูกในน้ำเสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยนี้
นั่นคือไม่สบาย? หรือว่าดื่มเหล้ามา?
เส้นหมี่รู้สึกตัว ก็หายจากความง่วงโดยทันที
เตรียมที่จะลุกนั่งมาเปิดไฟ
แต่ในขณะเดียวกัน คนคนนี้ก็เดินผ่านไปในความมืดเข้าไปในห้องน้ำแล้ว ไม่นานนัก หลังจากเพียงแค่ได้ยินเสียงประตูถูกเปิดออก เสียงน้ำจากข้างในก็ดังซ่าซ่าออกมา
ช่างเถอะ ค่อยพูดตอนเขาอาบน้ำเสร็จ
เส้นหมี่เปิดโคมไฟหัวเตียง เตรียมพร้อมรอคนคนนี้ออกมาแล้วจะคุย
อาบน้ำไปประมาณ 20 กว่านาที ในที่สุด เส้นหมี่ก็ได้ยิน เสียงน้ำจากด้านในปิดแล้ว ทันใดนั้น ในใจของเธอรู้สึกดีใจขึ้นมา ก็รีบเปิดผ้าห่มและลงมา
“พี่ชาย พี่อาบเสร็จแล้วเหรอคะ?”
“………เธอยังไม่หลับ?”
ผู้ชายที่เพิ่งออกมาจากห้องอาบน้ำ ยังมีหยดน้ำอยู่ตามร่างกาย ที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วตามร่างกายที่เพรียวบาง และกล้ามเนื้อแน่นเป็นมัดๆของเขา ช่างเซ็กซี่ชะมัด
เส้นหมี่ถึงกับกลืนน้ำลาย สักครู่ ใบหน้าน้อยๆก็เริ่มแดงและละสายตาไป
“ยังค่ะ พี่ชาย พี่ไม่สบายหรือเปล่า? เมื่อกี้ฉันได้ยินพี่เสียงขึ้นจมูกหนักมาก รีบมาให้ฉันดูเร็ว”
เธอยื่นมือเล็กๆออกมา และเข้ามาตรวจสอบเขาอย่างเป็นธรรมชาติ
แต่ ก่อนหน้านี้ผู้ชายที่อยากจะให้เธอสัมผัสเขา คืนนี้ เมื่อเห็นเธอยื่นมือมา กลับมองเห็นถึงความรังเกียจในแววตาเขา และรีบหลบออกโดยทันที
เส้นหมี่: “………..”
มือที่ยื่นออกไป ก็เคว้งคว้างหยุดอยู่กลางอากาศ และผ่านไปเป็นเวลานานแล้วก็ยังไม่ดึงสติกลับมา
นี่คือเขา……กำลังหลบเธอ?
อีกอย่าง เมื่อสักครู่ในสิ่งที่ปรากฎในสายตาเขาคืออะไร?
เส้นหมี่ราวกับถูกน้ำเย็นเทสาดมาใส่ รู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งตัว
“เปล่า ไปกินเหล้ากับลูกค้ามานิดหน่อย เธอนอนเถอะ”
แสนรักบีบกำปั้นของเขา
พยายามบังคับกดความเหลืออดที่ผุดขึ้นในใจเมื่อสักครู่ให้หมดไป เขาละสายตา หมุนตัวเดินไปหยิบเครื่องเป่าผมที่ตู้เสื้อผ้า และเข้าห้องอาบน้ำไปอีกครั้ง
หลังจากนั้น ก็ไม่มีเสียงใดๆ อีกภายในห้องนอนนี้
อันที่จริงแสนรักเองก็หงุดหงิดเป็นอย่างมาก เพราะว่าเขาบังคับตัวเองให้ใจเย็นลงหนึ่งวันเต็มๆ แต่ เพียงแค่เขานึกถึงภาพในกล้องวงจรปิด ความโมโหของเขาก็พลุ่งพล่านขึ้นมา
และก็ยังคงควบคุมตัวเองไม่ได้
ทำไมล่ะ?
พวกเขาสองคนผ่านอะไรมาด้วยกันมากมาย เธอทำไมยังไม่ลืมผู้ชายคนนั้น?
โกหก หลอกลวง
เธอกลัวเขาไม่ตกลง ถึงกับคิดวิธีกลอุบายแกล้งเมาเพื่อมาอ้อนวอนเขา เธอยังไม่ลืมผู้ชายคนนั้นมากมายขนาดไหน? และไม่ยอมเห็นคนคนนั้นตายด้วยน้ำมือเขามากขนาดไหน?
เธอยังกล้าที่จะให้เขาแตะตัวเธอ!!
“ปัง—-!”
หนึ่งมัดเต็มแรงชกเข้าไปบนฝาผนัง พริบตาเดียว ในท่ามกลางเสียงเป่าผมอยู่ ก็ปรากฎเป็นร่องรอยสีแดงฉาดขึ้น
เส้นหมี่ไม่ได้ยิน
เสียงเป่าผมดังมาก ประตูก็ปิดอยู่
อีกอย่าง ในใจเธอเองก็สับสนมาก เหมือนกับว่าเมื่อสักครู่เธอเพิ่งถูกคนจับโยนลงมาจากที่สูง นอกจากเธอจะรู้สึกใจหวิว ยิ่งไปกว่านั้น ในหัวของเธอก็สับสนมึนงงยิ่งนัก
รังเกียจ ภายในดวงตาของเขา ถึงขนาดที่มองเธอด้วยความรังเกียจ
เส้นหมี่ปิดไฟหัวเตียงทั้งหมด ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเอง และน้ำตาจากดวงตาสองข้างก็ค่อยๆไหลออกมา
