ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 577 ให้ตายยังไงก็จะตามภรรยามาให้ได้
“คุณผู้หญิง คุณยังจะลงทะเบียนอยู่หรือเปล่า”
“ไม่ต้องแล้ว ขอบคุณค่ะ”
หลังจากนั้นเส้นหมี่หยิบบัตรประชาชนของตัวเองมาแล้วยัดลงกระเป๋า แล้วก้าวเท้าเดินออกไป
พนักงานต้อนรับของโรงแรม：“……”
ยังไม่ทันได้พูดอะไรออกมา เงยหน้าขึ้นมามองเห็นเพียงชายหนุ่มรูปหล่อที่ลงมาจากโรลส์รอยซ์คันนั้น ที่สีหน้าเปลี่ยนไป แล้วก็มองตามหญิงสาวคนนี้ไป
“คุณภรรยา คุณจะไปไหน พวกเรากลับบ้านกันเถอะ ผมมารับคุณ”
“……”
ชิ！
คำว่าภรรยาที่ออกมาจากปากเขานั้น กลับเป็นผู้หญิงคนนี้นี่เอง
ทุกคนต่างมองมาด้วยแววตาอิจฉาริษยา
แต่ทางด้านเส้นหมี่นั้น กลับไม่ได้มีปฏิกิริยาใด อีกทั้งท่าทางของเธอนั้นดูเยือกเย็นกว่าปกติ เหมือนกับด้านนอกที่ลมหนาวยังคงพัดมาอย่างกระหน่ำ
ความเยือกเย็นในความเหน็บหนาว ทำให้ดวงตาทั้งสองข้างของเธอนั้นไม่หลงเหลือแม้ไออุ่น
เธอเดินอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็มาถึงข้างถนน
“TAX……”
เธอเตรียมโบกรถออกไป
แต่ทันใดนั้น มีพละกำลังมหาศาลอันหนึ่งมาจากทางด้านหลัง เดิมทีเธอไม่ทันได้ระวังตัว จึงถูกลำแขนแกร่งทั้งสองข้างดึงเข้าไปในอ้อมกอดแล้ว
“เส้นหมี่ คุณจะไปไหน ผมกำลังเรียกคุณอยู่ไม่ได้ยินเหรอ”
ชายหนุ่มใช้วิธีบังคับในแบบของเขา หลังจากนั้นก็ล็อกเอาไว้แน่นกับหน้าอกของเขา ทันใดก็ถามออกมาอย่างสงสัยและไม่พอใจขึ้นมา
น่าขำสิ้นดี
เธอจะไปไหน? เกี่ยวอะไรกับเขาด้วย?
แววตาของเส้นหมี่นั้นเยือกเย็นเหมือนกับพายุหิมะที่พัดมา ในที่สุด เธอที่อยู่ในอ้อมกอดก็เงยหน้าขึ้นมาจ้องเขม็งไปที่เขา！
“ฉันได้ยินแล้ว ฉันไม่ไปไหน ฉันจะกลับบริษัทไปฟื้นคืนชีพ”
“อะไรนะ”
แสนรักไม่เคยเห็นแววตาแบบนี้ของเธอมาก่อน ภายในใจยังไม่ทันได้ปลดล็อก ความเย่อหยิ่งบนร่างกายก็ลดลงเหลือครึ่งหนึ่ง
“ฟังไม่เข้าใจเหรอ ฉันช่วยคุณจัดการเรื่องสัญญาของจีคิวกรุ๊ปเรียบร้อยแล้ว คุณไม่ต้องด่าแล้ว ฉันชดใช้ให้คุณแล้ว”
หญิงสาวที่ถูกเขากักขังเอาไว้ในอ้อมกอด พูดออกมาอย่างเยือกเย็นเหมือนน้ำเย็นหนึ่งประโยค
ในที่สุดแสนรักก็เข้าใจขึ้นมา
โดยเฉพาะเมื่อเขาได้มองเห็นหน้าผากของหญิงสาวอย่างชัดเจน ยังมีผ้าก็อซปิดบาดแผลเอาไว้ หลังจากนั้นสีหน้าเขายิ่งกระวนกระวายขึ้นมา
“คุณภรรยา ผม……”
“ไม่ต้องเรียกฉันว่าภรรยา ประธานแสนรัก นี่คือสิ่งที่คุณต้องการ คุณมาถึงที่นี่แล้ว ก็ดี ฉันไม่ต้องกลับไปที่บริษัทแล้ว ให้คุณค่ะ ！”
เส้นหมี่พูดออกมาทีละคำอย่างชัดเจน ยื่นมือไปหยิบเอกสารออกมาแล้วปาไปที่หน้าอกของชายหนุ่ม
แสนรักสีหน้าซีดขาวออกมา
เขาอยากจะอธิบาย แต่หลังจากที่หญิงสาวปาสิ่งนั้นมา ทันใดเธอก็อ้าปากขึ้นแล้วตรงไปงับลงที่ข้อมือของเขา
“โอ๊ย——”
ทันใด ชายหนุ่มร้องออกมาอย่างเจ็บปวด หลังจากนั้น สถานการณ์แปรเปลี่ยนจึงปล่อยเธอออกมา
เส้นหมี่ได้เห็นสถานการณ์เป็นเช่นนี้ จึงรีบก้าวเท้าวิ่ง เมื่อแสนรักรู้ตัวขึ้นมาอีกที เธอก็เรียกรถได้แล้วคันหนึ่ง รีบพุ่งเข้าไปทันที ไม่นาน เธอก็หายไปต่อหน้าต่อตาของเขา
shit！！
แสนรักอยากจะกระทืบเท้า
เป็นเวลาพอดีที่ดลธีเดินเข้ามา มองเห็นภาพนี้ ตาเขาก็กระตุกขึ้นมา
“……ท่านประธาน คุณผู้หญิงโกรธขนาดนี้ งั้นจะทำยังไงดี”
“อะไรทำยังไง ไม่มีสมองหรือไง ยังไม่รีบไปขับรถมาอีก！！”ชายหนุ่มที่เดิมทีก็อารมณ์ไม่ดี ได้ยินประโยคนี้ ยิ่งคำรามออกมาเหมือนฟ้าร้อง
ดลธีทำได้เพียงไปขับรถออกมาอย่างว่าง่าย
แต่ว่า ก่อนที่เขาจะเดินออกไป ยังพูดออกมาอีกหนึ่งประโยค：“ท่านประธาน เมื่อสักครู่ผมได้ถามทางโรงแรมแล้ว ตอนที่คุณผู้หญิงเข้ามา หน้ารถนั้นบุบบู้บี้ พวกเขาต่างตกใจ แต่โชคดี หลังจากที่พวกเขาตรวจดูแล้ว พบว่าคุณผู้หญิงไม่ได้บาดเจ็บร้ายแรงอะไร เอาอย่างนี้ไหม ท่านประธาน……”
คำพูดด้านหลัง ดลธีไม่ได้พูดออกมาต่อ
ความหมาย ก็ชัดเจนดี ถ้าวันนี้หญิงสาวคนนี้เกิดอุบัติเหตุขึ้น งั้นเขาแสนรักคงไม่ได้เจอเธออีกแล้ว
แสนรักเม้มริมฝีปากบางแน่นจนเป็นเส้นตรงสีขาว
ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะ?
ดังนั้น เมื่อสักครู่ตอนที่อยู่หน้าประตูโรงแรมมองเห็นร่างคุ้นเคยที่อยู่ด้านใน เบื้องบนรู้ว่าเขานั้นปลื้มปีติออกมาอย่างบ้าคลั่งขนาดไหน ดีใจออกมาขนาดไหน
เขาอดใจไม่ไหวจนต้องดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด อดใจไม่ไหวที่จะพาเธอกลับบ้าน บอกกับเธอ ว่าเขาผิดไปแล้ว
แต่ว่า หญิงสาวคนนี้หนีไปแล้ว！
ชายหนุ่มมองไปยังข้อมือที่ยังมีรอยฟันและยังแดงอยู่ อีกมือหนึ่ง เล็บจิกแน่นลงไปที่ซองเอกสารซองนั้น
อยู่นาน เขาได้ยินเสียงกัดฟันของตัวเองแล้วพูดออกมา：“ไปขับรถ！”
“ครับ！”
ดลธีรีบไปขับรถมาทันที
——
เส้นหมี่โบกรถมายังสถานีรถไฟความเร็วสูง
ตอนนี้เธอ ไม่อยากเห็นไอ้บ้านั่นแม้แต่นิดเดียวจริงๆ ได้เห็นเขา เธอก็จะนึกถึงเรื่องสองวันนี้ที่เขาทำกับเธอ เหมือนเอาเข็มทิ่มแทง เหมือนเอามีดกรีด
มารับเธอ?
น่าขำสิ้นดี เขาไม่รู้ว่าวันนี้เมืองเดอะซีอากาศเลวร้ายขนาดไหนเหรอ?
ถ้าไม่อยากให้เธอตาย ทำไมต้องมารับเธอ? แต่ทำไมก่อนที่เธอจะออกเดินทาง ไม่ด่าเธอ แล้วค่อยๆอธิบายเรื่องนี้กับเธอล่ะ?
ในใจของเส้นหมี่ เยือกเย็นกว่าที่ใดเป็นไหนๆ
“รบกวนคุณ ออกตั๋วรถไฟความเร็วสูงไปเมืองAที่หนึ่งค่ะ”เธอหยิบบัตรประชาชนออกมา ซื้อบัตรโดยสารรถไฟความเร็วสูงไปที่เมืองA
หิมะด้านนอกยังคงตกลงมาอย่างต่อเนื่อง ท่ารถที่ว่างเปล่า คงเป็นเพราะว่าอากาศหนาว ลูกค้าจึงน้อยแบบนี้ สายตามองไป เย็นระเยือกขึ้นมาอย่างมาก
เส้นหมี่ถือบัตรโดยสารรถไฟความเร็วสูงไปรออยู่บริเวณอาคารผู้โดยสาร แล้วนั่งลงทันที
