“งั้นเหรอ?”
เส้นหมี่แสดงออกถึงความพอใจ “ถ้าอย่างนั้นพวกคุณจะต้องรักษาไว้ให้ดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งมาสเตอร์เทปวิดีโอนั่น คุณต้องให้ทางแพทย์นิติเวชเก็บรักษาให้เป็นอย่างดี”
คนของฝ่ายกฎหมายหัวเราะ : “อันนี้ผู้อำนวยการไม่ต้องกังวลเลยครับ มาสเตอร์เทปไม่ได้อยู่ที่พวกเขาทางนั้น ยังอยู่ที่พวกผมครับ ต่อให้หลักฐานใดหายไป ก็ไม่มีทางให้มันหายไปแน่นอนครับ”
เส้นหมี่ : “……….”
ที่แท้ อยู่ที่บริษัทนี่เอง
มิน่าคนชั่วร้ายนั่นมาหาที่เธอ คาดว่าเธอเองก็น่าจะคิดไม่ถึง คู่แข่งของเธอจะฉลาดปราดเปรื่องขนาดนี้ หลักฐานที่มีประโยชน์ที่สุดสำหรับดำเนินคดี ไม่ใช่ต้นฉบับ และยังไม่อยู่ที่โรงพยาบาล!
เส้นหมี่วางสายโทรศัพท์ จากนั้น เธอก็โทรหาคนเมือง M ที่ไม่ได้ติดต่อกันนานมากอย่างอีริค
“คุณอีริค ไม่ติดต่อกันนานเลยนะคะ”
“ใช่สิ สวยใส ช่วงนี้ทำอะไรอยู่เหรอ? หรือว่าหลังจากเป็นคุณนายท่านประธานแล้ว จำผมไม่ได้เสียแล้ว?”
อีริคได้รับสายเธอในเวลานี้ แสดงออกถึงความแปลกใจเป็นอย่างมาก แต่ในน้ำเสียง ยังคงดีใจอยู่
อย่างน้อย ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาเมื่อก่อน ตอนนี้เป็นถึงคุณนายหญิงของเจ้าของธุรกิจผู้ยิ่งใหญ่แล้ว
เส้นหมี่เกิดความรู้สึกผิดไปชั่วขณะ
“จะเป็นไปได้อย่างไรคะ? ไม่ว่าฉันจะเปลี่ยนคนยังไง ฉันก็ยังคงเป็นสวยใสค่ะ ฉันจะลืมคุณได้อย่างไรกันล่ะคะ? ตอนนั้น ถ้าไม่ได้คุณที่ช่วยฉันเอาไว้ ก็จะไม่มีฉันในวันนี้ค่ะ”
“อิอิ…”
คำพูดเหล่านี้ ยังคงใช้ได้ผลกับฮีโร่คนนี้
เส้นหมี่เห็นว่าความประจบประแจงได้ผล ทันใดนั้น เธอก็พูดถึงความตั้งใจของเธอ
“คุณอีริค ฉันอยากจะขอให้คุณช่วยหน่อยได้ไหมคะ?”
“คุณบอกมา”
“ก็คือ ฉันอยากให้คุณช่วยฉันฆ่าคนคนหนึ่ง สำหรับค่าจ้าง แล้วแต่คุณ เพียงแค่คุณทำให้เธอหายสาบสูญไปจากโลกใบนี้อย่างไร้วี่แวว ก็พอแล้ว”
ตอนที่เส้นหมี่พูดถึงประโยคสุดท้ายนั้น ความอบอุ่นใต้ดวงตาทั้งหมดก็แข็งเย็น เหลือเพียงแค่แววตาสังหารอันแรงกล้าที่ทำให้คนสั่นระรัวได้
ฆ่าคนคนหนึ่ง?
ใช่แล้ว นี่คือเรื่องที่สองที่เธอต้องทำในค่ำคืนนี้
เดิมทีเธอก็ไม่ใช่คนดีอะไรมากมาย เหตุผลที่เธอต้องคอยอดกลั้น นั่นก็คือเพราะว่าเธอไม่ได้มีนิสับชอบฆ่าฟัน การอบรมเลี้ยงดูที่ดี พันธุกรรมที่ยอดเยี่ยม ทำให้ตอนที่เธอเผชิญหน้ากับทุกเรื่อง เรื่องแรกที่จะคำนึงคือสัญชาตญาณมนุษย์
และชัดเจนว่า ตอนนี้เธอต้องการจะฆ่าคนคนนี้ เธอไม่คู่ควร!
“ได้ ทหารรับจ้างที่แข็งแกร่งสุดในกลุ่มมาเฟีย เป็นไง?”
“ได้!”
เส้นหมี่พยักหน้า จากนั้นก็ส่งรูปถ่ายรูปหนึ่งจากโทรศัพท์ไป
สี่ถึงห้าวินาที เมื่ออีกฝ่ายได้รับรูปภาพรูปนี้แล้ว ก็ไม่มีเสียงใดๆ
เส้นหมี่ขมวดคิ้ว : “ทำไม? ฆ่าไม่ได้เหรอ?”
“ฮ่า….คุณกำลังล้อเล่นอยู่ใช่ไหม? สวยใส ผมแค่ได้ยินสิ่งที่คุณพูดแล้ว ผมคิดว่าต้องฆ่าจอมยุทธ์ชั่วร้ายอะไรพวกนี้ ที่แท้ก็เป็นแค่ภรรยาน้อยของคนเจแปน?”
หลังจากที่อีริคเอ่ยปากพูด กลับกลายเป็นการเสียดสีอย่างดูถูกผ่านทางโทรศัพท์
เส้นหมี่ได้ยินประโยคนี้ ก็วางใจ
จากนั้น เธอก็โอนเงินจำนวนเลขเจ็ดหลักออกไป……
——
ใจกลางเมือง ตึกหิรัญชากรุ๊ป
เมื่อเวลาหนึ่งทุ่มผ่านไป ความมืดมิดก็มาถึง แสนรักที่ยังคงอยู่ในบริษัท ยืนมองดูแสงไฟสลัวยามค่ำคืนของเมืองนี้อยู่ที่ชั้นบนสุดของตึกสูง สีหน้าท่าทางบนใบหน้าราวกับน้ำค้างแข็งชั้นหนาๆ ไม่ปาน
มองอารมณ์ไม่ออก แต่มีความน่ากลัวมาก
เกือบจะห้าชั่วโมงแล้ว ตั้งแต่ภารานินหายตัวไป จนถึงตอนนี้ เขาไม่ได้ข่าวคราวของเธอเลยเป็นเวลาห้าชั่วโมงเต็มๆ
เขาไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกแบบนี้ว่าอย่างไรดี
แต่ เขาค้นพบว่าตัวเองไม่สามารถไปคิดถึงสถานการณ์ของเธอได้ เพียงแค่คิด เขาก็มีความรู้สึกหายใจไม่ออกขึ้นมา เหมือนกับว่าหัวใจของเขามีอะไรมากุมมัดไว้
ภารานิน อันที่จริงเขาไม่ได้มีความรู้สึกอะไรกับเธอมากมาย
แม่ที่จู่ ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นมา สำหรับเขาแล้ว ตอนที่เจอเธอ ก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจและตกใจ ยากที่จะเชื่อได้ และยังมีต่อต้านด้วย
หรืออาจจะ เป็นเพราะชีวิตของเขา ธนากรสร้างบรรยากาศของครอบครัวสำหรับเขาให้ดีจนเกินไป มีพ่อ มีแม่ ยังมีพี่สาวคนหนึ่ง ถึงต่อให้ตอนที่แม่แท้ๆของเขาปรากฏตัวออกมา เขาก็มีความลังเลที่จะยอมรับ
ดังนั้น ในช่วงเวลาที่ผ่านมา ถึงแม้ว่าเธอจะไปๆมาๆต่อหน้าเขาอยู่ตลอด แต่ยังคงไม่ได้มีความรู้สึกอะไรมากนัก
จนมาถึงวันนี้
“น้องหนู ลูกกินลูกอมไหม?”
“น้องหนู กลับมาแล้วเหรอ แม่เก็บผลไม้ไว้ให้ลูก ชอบไหม?”
“น้องหนู ให้ อร่อยนะ….”
“น้องหนู……….”
เขาหลับตาทั้งสองข้างลง แต่เสียงเรียกชื่อเขาของผู้หญิงคนนี้ก็ยังดังขึ้นอยู่ในหูของเขาอยู่ตลอด
เธอเสียสติแล้ว
แต่ ทุกครั้งที่เขากลับมา เห็นเธอ เธอมักจะนำเอาสิ่งที่ตัวเองคิดว่าดีที่สุดเก็บไว้ให้เขา แม้แต่เขาจะทำสีหน้าขยะแขยงเป็นอย่างมากออกมา หลังจากที่เธอเสียใจชั่วครู่
ในเวลาถัดไป เมื่อเห็นเขา ยังคงยิ้มระรื่นมาต้อนรับเขา
เธอจำอะไรไม่ได้เลย แต่สำหรับลูกชายคนนี้ กลับจำได้อย่างชัดเจนมาตลอด ถึงต่อให้เป็นบ้าแล้ว ก็ยังคงจำได้อยู่
“ปัง…….”
เขาต่อยไปที่ผนังด้านข้างเขาหนึ่งหมัดอย่างเต็มแรง ทันใดนั้น หลังจากที่รอยสีแดงก่ำปรากฏขึ้น หลังมือของเขาก็มีเลือดแดงบนผิวหนัง!
“ท่านประธาน ทำไมท่านทำร้ายตัวเองล่ะครับ?”
เป็นช่วงพอดีกับที่เคเดินเข้ามา เขามองเห็นฉากนี้ ตกใจจนหน้าถอดสี รีบหยิบกระดาษทิชชูก้อนใหญ่จากในห้องมาทำแผลให้กับเขา
แต่แสนรักไม่มีอารมณ์ที่จะสนใจตัวเองเลย
เขาสะบัดมือเอขาออก เอ่ยปากถาม : “สืบหามาได้หรือยัง? ว่าเป็นใครกันแน่?”
