ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 622 คุณยังไม่หมดใจกับผู้ชายคนนั้นเหรอ
เส้นหมี่ก้มศีรษะลง
ก่อนที่เธอจะเห็นคนตัวเล็กๆสองคนยืนอยู่ตรงนั้น เมื่อเห็นหม่ามี๊ตื่นขึ้นในที่สุด คนตัวเล็กสองคนก็ยืนยิ้มทักทายเธอที่ชั้นล่าง
เส้นหมี่ “…”
“ปี๊ด” ควันโกรธพุ่งออกมาจากหูเธอทันที เมื่อมองดูสิ่งที่เธอสวมอยู่ เธอก็รีบกลับเข้าไปในห้องนอนเหมือนกระต่ายทันที
“ปัง–”
เธอปิดประตูอย่างแน่นหนา
เด็กสองคนนี้มาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่
ไม่ พวกเขาเพิ่งบอกว่าแด๊ดดี้ของพวกเขาให้เธอพาพวกเขากลับบ้าน หมายความว่าเป็นแด๊ดดี้ของพวกเขาที่พาพวกเขามา
ในที่สุดหัวใจที่ร้อนรนของเส้นหมี่ก็สงบลง
แต่เธอไม่รู้ว่าทันทีที่เธอปิดประตู รอยยิ้มบนใบหน้าของเด็กน้อยสองคนที่อยู่ชั้นล่างก็หายไปในทันที
“แด๊ดดี้นี่ยังไง ไม่ยอมกลับบ้าน มานอนนี่ หลังจากหม่ามี๊เข้ามา เขาก็จากไปโดยไม่ทักทาย เขายังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่า”
เป็นอิคคิวที่พูดแบบนี้
เด็กยังคงไม่เข้าใจบางสิ่งเกี่ยวกับผู้ใหญ่ แม้ว่าพวกเขาจะฉลาดมากก็ตาม
ชินจังไม่ได้พูดอะไร
เขามีลางสังหรณ์อยู่แล้ว เนื่องจากเขาถูกแด๊ดดี้เลี้ยงมา
แต่เมื่อเห็นแด๊ดดี้ขับรถออกไปจากบ้านหลังนี้ด้วยตาของตัวเอง และกลับมาดูดำดูดีหม่ามี๊ที่อยู่บ้านบนอีก เขาก็ผิดหวังกับแด๊ดดี้อยู่มาก
“เรื่องนี้ฉันจัดการได้ อย่าให้หม่ามี๊รู้ก็พอ”
สุดท้ายเขาก็ทำได้เพียงสั่งน้องชาย
อิคคิวเม้มปาก แม้ว่าเขาจะลังเลมาก แต่ในท้ายที่สุด เขาก็ยังคงฟังพี่ชายของเขา
บ่ายวันนี้แม่ลูกจึงกลับบ้านด้วยกัน
ด้วยคำพูดของลูกชายสองคนนี้ แน่นอนว่าเส้นหมี่ไม่สงสัยอีกต่อไป หลังจากกลับมาบ้าน เธอก็เริ่มเตรียมอาหารเย็นกับคนใช้
“ชินจังถามแด๊ดดี้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ หม่ามี๊กำลังจะทำอาหาร”
“ครับ”
ชินจังที่กำลังเล่นกับน้องสาวตอบตกลง และเข้าไปในห้องนั่งเล่นเพื่อโทรหาแด๊ดดี้
ไม่กี่นาทีต่อมาแสนรักซึ่งอยู่ในสำนักงานชั้นบนของหิรัญชากรุ๊ปก็เห็นโทรศัพท์มือถือสั่นบนโต๊ะ เขาเหลือบมองที่หมายเลขที่โทรเข้ามา ก่อนจะเอื้อมมือออกไปกดโหมดห้ามรบกวน
เคมี “…”
ไม่ใช่มั้ง ไม่รับโทรศัพท์ที่บ้านด้วยเหรอ
เคมีรู้สึกประหลาดใจมาก
แต่เขาไม่กล้าพูด จึงพูดเกี่ยวกับคดีในซาจากรุ๊ปเมื่อวานนี้ต่อ
“คดีถูกปิดลง ในที่สุดคณาธิปก็สารภาพผิด ซาจากรุ๊ปปล่อยหุ้นหิรัญชากรุ๊ปที่โกงไปกลับมา แต่เขาหลบหนีไปแล้ว และส่งต่อความรับผิดชอบให้รองประธานอีกคนของบริษัทของพวกเขา”
เคมีวางหนังสือปิดคดีลงบนโต๊ะประธาน
พวกเขารู้อยู่แล้วว่าคณาธิปจะหลบหนี เดิมทีเขาเป็นทนายความที่เก่งในการแก้ตัว และค้นหาข้อบกพร่องในคดี
นั่นเป็นเรื่องง่ายที่เขาจะทำ
ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจสำหรับเขาที่เรื่องนี้ไม่ส่งผลกระทบต่อเขา
แสนรักมองอย่างเย็นชา และไม่พูดอะไร
เคมี “…”
งั้นให้เขาออกไปใช่ไหม
เขารู้สึกเสมอว่าบรรยากาศรอบตัวของบุคคลนี้ต่ำเกินไปในวันนี้ ยืนที่นี่เขาสัมผัสได้ถึงอันตรายซึ่งจะเป็นหายนะ เขาจึงคิดว่าออกไปโดยเร็วที่สุดจะดีกว่า
แต่ทันใดนั้น เมื่อเขากำลังจะหันหลังกลับ เจ้านายก็พูดว่า “ไม่มีสัญญาณของความพ่ายแพ้อยู่ตรงกลางหรอกหรือ ทำไมจู่ๆพวกเขาก็สารภาพความผิด”
“หืม คุณรู้ได้ยังไง” เคมีเกือบโพล่งออกมา
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ตอบรู้ตัวแล้วเขาก็ปิดปากแน่น
แสนรักจ้องมาที่เขาด้วยใบหน้าที่เย็นชาราวกับน้ำแข็ง ลมหายใจนั้นน่ากลัวราวกับว่าถ้าวินาทีถัดมาถ้า เคมีพูดไม่ดี เขาจะสามารถถอดเขาทั้งเป็นได้ในทันที
เคมีสั่น
“ท่าน…ท่านประธาน ผมไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังคุณ แต่ผมคิดว่าเนื่องจากเราชนะในเรื่องนี้แล้ว ไม่จำเป็นต้องทำให้คุณต้องกังวลอีกต่อไป”
“กังวลหรอ” ในที่สุดชายคนนั้นก็หัวเราะเสียงเย็น “กังวลอะไร ลองพูดดูซิ”
“…”
เคมีรู้สึกเสียวสันหลังวาบ
เขาไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้จริงๆ เพราะเขารู้สึกว่าเมื่อได้ทำไปแล้ว มันอาจทำให้คนสองคนเกลียดกันอีกครั้ง ดังนั้นเขาจึงไม่พูดถึงมันในตอนแรก
แต่คาดไม่ถึงว่าเขาจะรู้เหตุการณ์ดังกล่าว
“ระหว่างทางพยานหลักฐานของเรามีปัญหา วิดีโอซีดีที่เดิมยื่นต่อศาลนั้น ภายหลังคณาธิปก็ยื่นวีดีโอฉบับเดียวกันไป แต่ของเขามีความครอบคลุมมากกว่าของเรา”
“ครอบคลุมมากกว่าหรอ”
“ใช่ คือ…รวมถึงส่วนที่เขาคุกเข่าต่อหน้าคุณท่านที่เราแก้ไขก่อนหน้านี้ด้วย”
ยิ่งเคมีพูดเสียงของเขาก็ยิ่งต่ำลง แทบจะก้มศีรษะลงบนหน้าอกของเขา
เสียงนั้นลดลง และแน่นอนว่าบรรยากาศในสำนักงานก็ยิ่งน่ากลัวเข้าไปอีก ทุกเสียงเงียบสงบ และฉากก็หยุดนิ่งราวกับเหลือเพียงลมหายใจเย็นของชายที่อยู่ตรงข้ามเท่านั้น
“แสดงว่าเทปต้นฉบับของฉันถูกขโมยไปหรอ”
“…”
“ใครเป็นคนเอาไป เธอหรอ” เขาพูดรอดไรฟันออกมาทีละคำ
ไม่!!
เคมีเงยหน้าขึ้นทันที และรีบอธิบายแทนเส้นหมี่ “ท่านประธาน ผมเชื่อว่าที่นายหญิงทำต้องมีเหตุผล เพราะสุดท้ายซาจากรุ๊ปก็แพ้คดี และพวกเขาก็สารภาพผิดหลังจากนายหญิงไป”
