ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 640 ในที่สุดคนของตระกูลเทวเทพก็มาแล้ว
น่าจะดื่มไปประมาณสามแก้วได้ เคมีที่อยู่ชั้นล่าง ขึ้นมาหาอย่างกะทันหัน
“ประธานแสนรัก มีคนมาหาคุณ”
สีหน้าของเขาไม่ปกติเป็นอย่างมาก ก็ไม่รู้เส้นหมี่คิดไปเองหรือเปล่า? เธอรู้สึกว่าใบหน้าของเขานั้น เหมือนกับว่ากำลังหวาดหวั่น
หวาดหวั่น?
เลขานุการของท่านประธานผู้ยิ่งใหญ่ ในเวลาทำงานกลับยังมีภาวะอารมณ์แบบนี้?
แสนรักก็ไม่ได้สนใจอะไร เขาในตอนนี้ ไม่อยากแม้แต่จะลุกขึ้น
“ใครกัน วันนี้ตอนเช้าคนที่นัดไว้ ต่างได้เข้าพบหมดแล้วไม่ใช่เหรอ เหลือเพียงตอนบ่ายสาม”
“ใช่ เขาคือ……มาอย่างกะทันหัน”
เคมีกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
แสนรักยิ่งหงุดหงิดขึ้นมา แต่ว่าในเวลานี้ ลูกค้าที่อยู่ด้านข้างได้ปรามออกมาหนึ่งประโยค：“ประธานแสนรัก งั้นคุณลงไปดูสักหน่อยเถอะ คงจะเป็นแขกคนสำคัญ มีเรื่องรีบร้อนจึงมาหาคุณ คุณวางใจเถอะ ผมจะอยู่บนนี้รอคุณมาดื่มแก้วนี้ให้หมด”
เขายกไวน์ที่ยังดื่มไม่หมดที่อยู่ด้านหน้าของทั้งสองขึ้นมา
แสนรักทำได้เพียงลุกขึ้น เดินออกไปจากห้องรับแขก
ผลลัพธ์ เขาพึ่งจะออกมา เคมีที่อยู่ข้างๆเขาพูดออกมาหนึ่งประโยค สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป แม้แต่ในเมื่อสักครู่ดื่มเหล้าไปจึงหน้าแดง แต่ตอนนี้ซีดขาวขึ้นมาแล้ว
เส้นหมี่：“……”
มองดูเขากับเลขานุการเดินลงไปอย่างรวดเร็ว เธอไม่เพียงเกิดความสงสัยขึ้นมา
นี่เป็นแขกคนแบบไหนมากัน?
แต่ว่า เธอเป็นแค่คนนอก หลังจากเกิดความสงสัยขึ้นมาเป็นเพียงเวลาสั้นๆ ก็ไม่ได้ไปสนใจอีก หลังจากนั้นตัวเองก็ทานข้าวเป็นเพื่อนลูกค้าอยู่ด้านบน
——
ชั้นล่าง ณ ออฟฟิศของท่านประธาน
หลังจากที่แสนรักเข้ามา มองเห็นคนสวมชุดคลุมสีดำที่อยู่ด้านใน แต่แววตาเต็มไปด้วยความเลือดเย็น ใบหน้าดูแข็งกร้าว และเต็มไปด้วยรัศมีของความแข็งแกร่งที่คนธรรมดาทั่วไปไม่มี เขาหรี่ตาลง บนร่างกายแผ่กระจายไปด้วยความเยือกเย็น
“ประธานแสนรักใช่ไหม สวัสดีครับ ผมคือม็อกกา เป็นพี่ชายของม็อกโก”
เขาได้เห็นแสนรักแล้ว จึงยื่นมือออกมาอย่างมีมารยาท
ม็อกกา？
ทายาทรุ่นนี้ของตระกูลเทวเทพคนที่สอง ในที่สุดพวกเขาก็มาจนได้?
แสนรักไม่ขยับ เขาเข้ามาด้วยท่าทางที่สองมือล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกง ใช้เพียงแววตาของดวงตาดำคลับทั้งสองมองไป ไม่รู้ว่าชอบหรือว่าโมโหไม่อาจดูออกได้
“มีเรื่องอะไรเหรอ”
“……”
ม็อกกาไม่เคยเห็นใครไม่ไว้หน้าเขาขนาดนี้มาก่อน กลั้นไม่ไหว ภายในใจจึงโมโหขึ้นมา
แต่ในที่สุด เขาก็ได้อดกลั้นเอาไว้
“อ๋อ คือแบบนี้ ช่วงนี้ หลังจากน้องชายของผมกลับไป เพราะว่าไม่ได้พา……ผู้หญิงของอารองในปีนั้นกลับไปด้วย ก็คือน้าสาวของประธานแสนรัก ดังนั้น จึงถูกคุณปู่ของผมกักขังเอาไว้ ตระกูลของเราได้ปรึกษาหารือกันแล้ว ตัดสินใจให้ผมมา นำเอาน้าสาวของคุณกลับไป”
น้าสาว?
แสนรักได้ยินคำพูดนี้ ดวงตาทั้งสองนั้นยิ่งอาฆาตมากกว่าเดิม
“เธอตายไปแล้ว คุณจะพากลับไปยังไง ซากศพเหรอ”
“ใช่ เธอเป็นถึงผู้หญิงของอารองในปีนั้น งั้นไม่ว่าเธอจะเป็นหรือจะตาย ผมก็ต้องพาเธอกลับไป ให้คนในตระกูลเทวเทพเป็นคนจัดการ”
ม็อกกาไม่ได้ปฏิเสธถึงจุดประสงค์การมาของตัวเอง
ความจริงแล้ว เกี่ยวกับประธานแสนรักคนนี้ เขาก็รู้จัก
น้องชายของเขาม็อกโก หลายปีมานี้ที่คบหาเพื่อนฝูง มีไม่กี่คน เจเคกับเปรมไตร พวกเขาเป็นคนของเมืองหลวง เล่นกันมาตั้งแต่เล็กจนโต แต่แสนรักคนนี้ ในตอนแรก ความจริงแล้วพวกเขาได้ห้ามปรามเอาไว้
คนหนึ่งอยู่ในตระกูลของทหารที่สูงสง่า ส่วนอีกคนหนึ่งอยู่ในตระกูลของนักธุรกิจ
ไม่ว่าจะเป็นสถานะหรือว่าอำนาจ ต่างไม่ใช่คนระดับเดียวกับพวกเขา
แต่หลังจากนั้น หลังจากที่พวกเขาได้ตรวจสอบ พบว่าชายหนุ่มคนนี้ พึ่งจะยี่สิบกว่าปี แต่ก็เป็นผู้กุมอำนาจของบริษัทที่ยิ่งใหญ่เป็นนักธุรกิจที่เป็นอันดับต้นๆของโลก พวกเขาจึงไม่ได้ห้ามปรามอีก
เพราะว่า บางครั้งเงิน ก็สามารถช่วยเหลือพวกเขาได้มาก
ม็อกกามองไปที่เพื่อนของน้องชาย จึงให้คำตอบกับเขาอย่างรวเร็ว！
“พากลับไปให้พวกคุณทำอะไรเหรอ เอาเถ้ากระดูกไปบดให้เป็นผงหรือไง”
“คุณพูดอะไรกัน”
ม็อกกาเบิกตาทั้งสองกว้างออกมาทันที มองไปยังชายหนุ่มผู้นี้ที่เดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองอย่างเหลือเชื่อ
“แสนรัก หิรัญชา คุณหมายความว่าอย่างไร นี่คุณกำลังสงสัยตระกูลเทวเทพของพวกเราอย่างนั้นเหรอ”สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป ไม่มีมารยาทเหมือนในเมื่อสักครู่แล้ว อีกทั้งโมโหจนเรียกทั้งชื่อและนามสกุลออกมา
แสนรักจ้องไปที่เขา ความอาฆาตและความโกรธเกลียดภายในใจนั้นออกมาอย่างขีดสุด ตอนนี้เหลือเพียงอารมณ์ชั่วร้ายที่เหมือนกับปีศาจเท่านั้น！
“สงสัย? นี่ผมกำลังสงสัยอย่างนั้นเหรอ หรือว่านี่ไม่ใช่เรื่องจริงอย่างนั้นหรือ ผม……เธอภารานินในปีนั้นแต่งงานกับอารองของคุณ ร่างกายที่ตั้งครรภ์แปดเดือน ถูกคนของตระกูลพวกคุณตามฆ่า ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อของผมช่วยเธอเอาไว้ เกรงว่าเธอคงตายไปนานแล้ว！”
“……”
“แล้วก็ถ้าคุณพูดว่าตระกูลเทวเทพของคุณมีความเป็นคนอยู่ งั้นตอนที่อยู่บนรถไฟความเร็วสูงทำไมยิงปืนมาที่เธออย่างไม่ลังเลสักนิด คุณคิดว่าผมไม่รู้เหรอ พวกคนเหล่านั้นไม่ใช่คนของม็อกโก”
ประโยคสุดท้ายนั้น เป็นคำพูดที่ร้ายแรงมากอย่างไม่ต้องสงสัย หลังจากที่สาดเข้ามาอย่างแรง ม็อกกาคนนี้ ทันใดใบหน้าอันนี้ก็เปลี่ยนเป็นสีเลือดหมูขึ้นมา
วันนั้น คนที่ม็อกโกพามา ไม่ใช่คนของเขาจริงๆ
พวกเขาให้เขามาหาภารานินที่เมืองA แต่ในเวลาเดียวกันก็ไม่เชื่อว่าเขาจะสามารถพาตัวเธอกลับไปได้ จึงได้เตรียมการไว้สองอย่าง อย่างที่สองคือพวกเขาแอบส่งคนตามมา
