ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 650 อยากให้ฉันไปขอร้องแครอทหรอ
หลังจากทุบไปสองครั้ง ในที่สุดประตูก็เปิดออกเมื่อพนักงานโรงแรมมาพาเธอออกไป
“คุณแสนรัก ขอโทษค่ะ เธอ…”
“ไม่เป็นไร พวกเธอไปเถอะ”
ชายที่สวมเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวยืนขี้เกียจอยู่ที่ประตู เมื่อเห็นพนักงานรีบเข้าไปขอโทษ เขาก็โบกมือเบาๆ แล้วบอกให้พวกเขาไป
เส้นหมี่จ้องไปครู่หนึ่ง
เธอนึกไม่ออกจริงๆว่าพ่อของเธอจะอยู่หรือจะไป แต่ชายคนนี้ยังสามารถพักในโรงแรมนี้ได้อย่างสบายใจ และแม้กระทั่งอารมณ์ของเขาก็ยังดีมาก
“คุณมาที่นี่ทำไม ไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาลหรอ”
แสนรักไล่คนออกไป และหันหลังกลับเข้าไปโดยไม่เรียกผู้หญิงที่ประตูให้เข้ามา
เส้นหมี่ยืนอยู่ที่ประตู เมื่อเธอได้ยินคำทักทายอันเย็นชาของเขา เธอก็โพล่งออกมา
“ฉันมาที่นี่ได้ยังไง ไม่รู้หรือไง แสนรักคุณหมายความว่ายังไง พ่อฉันเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนั้นคุณไม่ไปดูหน่อยหรอ อย่าลืมว่าคุณเป็นลูกเขยของเขา!”
เธอรีบเข้าไปถามชายคนนั้นอย่างฉุนเฉียว
แต่สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกหนาวเหน็บอีกครั้งคือผู้ชายคนนั้นไม่ตอบสนองเลย เขาเหลือบมองเธออย่างเย็นชาแล้วโยนผ้าเช็ดตัวแห้งที่เขาเพิ่งใช้ให้เธอ
“ดลธีไม่ได้บอกคุณเหรอ ผมยุ่ง ออกไปไม่ได้”
“ออกไปไม่ได้”
เส้นหมี่โกรธอีกครั้ง เธอโยนผ้าเช็ดตัวออกอย่างแรง โกรธจนตาแดง!
“เมื่อไหร่ที่อย่างอื่นสำคัญกว่าชีวิตพ่อตา แสนรัก คุณรู้จักการลำดับความสำคัญไหม” เธอเหยียดนิ้วของเธอไปที่หน้าอกของเขา
มันไม่ใช่สิ่งที่คนควรจะทำจริงๆ
แต่ชายคนนั้นก็ยังคงไม่เห็นด้วย
“ผมให้ดลธีไปแล้วไม่ใช่หรอ คุณยั่วยวนนังสารเลวบ้านั่นให้เธอวางยาพิษพ่อของคุณอย่างนั้น แต่ตอนนี้คุณกำลังโทษว่าผมไปไม่ทัน คุณไม่คิดว่าคุณกำลังลำดับเวลาผิดบ้างหรอ”
คำพูดที่เย็นชาและไร้ความเห็นอกเห็นใจออกมาจากปากของเขาราวกับสายฟ้าฟาด เสียงดัง “เปรี้ยง”—
เส้นหมี่ยืนอยู่ตรงนั้นไม่สามารถพูดอะไรได้อีก
ที่แท้เขาก็รู้แล้วว่าพิษมาจากไหน
ดังนั้นเขาไม่ไปโรงพยาบาล และแสดงความไม่ใส่ใจกับเรื่องนี้ก็ด้วยเหตุผลนี้
ใบหน้าของเส้นหมี่ซีดลง และในที่สุดก็สงบลงเล็กน้อย “ใช่ ฉันแกว่งเท้าหาเสี้ยนเอง แต่ฉันไม่ได้ลำดับเวลาผิด ฉันแค่หวังว่าคุณจะสามารถช่วยฉันได้ คุณเป็นสามีของฉัน ถ้าคุณไม่ช่วยฉัน แล้วใครล่ะจะมาช่วยฉัน”
จมูกของเธอแสบ และในที่สุด หลังจากที่ความคับข้องใจที่ถูกระงับไว้เป็นเวลานานถูกพ่นออกมา น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาทันที
แสนรัก “…”
ชั่วขณะหนึ่งที่เขาปวดใจจนไม่สามารถถือแก้วไวน์ไว้ในมือได้
นี่มันโหดร้าย!
เห็นได้ชัดว่าทุกอย่างไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการทำ แต่สำหรับชีวิตของเธอ และเพื่อให้เธอมีชีวิตที่ดีขึ้น เขาทำได้เพียงเปลี่ยนตัวเองให้เป็นคนที่เลวร้ายที่สุดเท่านั้น
“ได้ ผมจะไปหาแครอท” ในที่สุดเขาก็วางแก้วไวน์ลง
แครอท
เส้นหมี่ตกตะลึง
ใช่ แครอทเธอเป็นอัจฉริยะด้านยาทางเคมี แสงดาวถูกจับในความฝันสีน้ำเงินมาก่อน เธอไม่ใช่หรอที่เป็นคนช่วยเธอ
ในที่สุดดวงตาของเส้นหมี่ก็สว่างขึ้น เธอพยักหน้าอย่างตื่นเต้น “ตกลง ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไปหาเธอ ฉันจะรอคุณ”
เมื่อเธอพูดเช่นนี้ เธอไม่รู้หรอกว่ามันจะเกิดภัยพิบัติมากแค่ไหนในระยะเวลาอันสั้น ถ้าเธอรู้ เธออาจจะไม่ปล่อยเขาไปในคืนนั้น
ในที่สุดแสนรักก็ออกจากโรงแรม
และเธอเองก็อยู่ในห้องชุดประธานในคืนนั้น
วันถัดไป
เมื่อเธอตื่นขึ้นก็สว่างแล้ว
เธอลุกขึ้นมาที่หน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน และเมื่อมองลงไปเพียงแวบเดียว ก็รู้ว่าหลังจากคืนหนึ่งผ่านไป เมืองนี้ก็ถูกปกคลุมด้วยหิมะสีขาวหนาทึบ และหิมะเหล่านั้นก็ทำให้เธอเหม่ออยู่ครู่หนึ่ง
หิมะตกอีกแล้ว
“ติ๊ง…ติ๊ง…”
ทันใดนั้นโทรศัพท์ที่เธอวางบนโต๊ะข้างเตียงก็สั่น
“ฮัลโหล”
“เส้นหมี่ ฉันได้ยินมาว่าเธอต้องการช่วยพ่อของเธอ”
มันคือแครอท!
เส้นหมี่รู้สึกตื่นเต้น และทำตัวไม่ถูก “ใช่ เธอช่วยฉันได้ไหม ตอนนี้พ่อของฉันอยู่ในโรงพยาบาลราษฎร์”
แครอทยิ้มอย่างร่าเริง “ตกลง ฉันจะไปดูตอนนี้ เธอรอฉันอยู่ที่นั่นนะ”
แล้วเธอก็วางสายไป
เส้นหมี่สุขใจมากจนเธอไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร เธอยอมช่วยจริงๆ ดังนั้นพ่อของเธอก็จะต้องรอด
เธอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที และหลังจากอาบน้ำใส่ชุดสบายๅ เธอก็ออกจากโรงแรม นั่งแท็กซี่ และรีบไปโรงพยาบาล
จริงๆเมื่อเธอไปถึงโรงพยาบาล ก่อนที่เธอจะเข้ามา เธอก็เห็นคนคนหนึ่งบนขั้นบันไดของห้องโถงผู้ป่วยนอกซึ่งสวมหมวกหนานุ่ม ชุดสีแดงโดดเด่นดึงดูดสายตายืนอยู่ตรงนั้น
วันนี้ใส่กระโปรงแบบนี้ไม่หนาวหรอ
เส้นหมี่มองดูชุดแปลกๆของเธอและมีความสงสัยอยู่ในใจ
แต่ในไม่ช้าเธอก็ทิ้งสิ่งเหล่านี้ไว้ข้างหลัง สิ่งที่เธอสนใจตอนนี้คือพ่อของเธอจะรอดหรือไม่ เธอไม่มีเรี่ยวแรงที่จะใส่ใจกับความยุ่งเหยิงอื่นๆ
บทที่ 649 เธอยืนอยู่หน้าประตูของเขา “แสนรัก ออกมาหาฉัน!”
