มันคือ USB อันหนึ่ง
โซ่สีโลหะ ทำขึ้นเป็นรูปแบบพวงกุญแจ แต่เพียงแค่ดูไชยันต์ก็ค้นพบความลับของมัน จากนั้นใช้นิ้วบิด ช่องเสียบข้าวของ USB ก็โผล่ออกมา
“นี่…นี่คือ….”
“เหอะ!”
ไชยันต์ หัวเราะเหอะๆหนึ่งที ถือสิ่งของนี้แล้วก็เดินกลับไปยังสวนเล็กๆทางนั้น
สิ่งของแบบนี้ ในมุมมองของคนนี้ บางที อาจจะเป็นคู่ต่อสู้คนไหนที่เริ่มจะคิดหาเรื่องอีกฝ่ายแล้วก็ได้ จากนั้นร้องเรียน ไวท์ พาเลซ โดยไม่เปิดเผยตัวตน
และเรื่องแบบนี้ ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยเกิดขึ้น
ดังนั้น เมื่อไชยันต์ นำสิ่งของอันนี้เสียบเข้าไปในคอมพิวเตอร์ เขาแทบที่จะไม่ได้ใส่ใจมันด้วยซ้ำ
แต่ไม่นาน เมื่อเปิดเล่นเนื้อหาใน USB เขาเห็นว่าคนของตระกูลเทวเทพปรากฏขึ้นด้านใน สีหน้าท่าทางของเขาค่อยๆ แข็งทื่อไปทีละนิด โดยเฉพาะตอนที่เล่นถึงพวกเขาใช้อำนาจในมือทำการแลกเปลี่ยนกันอย่างไร? ตามด้วยตอนที่เห็นชีวิตคนเหมือนผักปลา เพียงแค่ชี้นิ้ว ก็ทำให้ครอบครัวที่ไม่มีความผิดเหล่านั้นต้องบ้านแตกสาแหรกขาด
สีหน้าอารมณ์ของเขา ครู่หนึ่งเขียวครู่หนึ่งขาว ซึ่งเหมือนน่าดูกว่าเปิดโรงย้อมสีผ้าโรงหนึ่ง!
“ท่านไชท่านดูเสร็จหรือยังครับ?”
ภูวิชก็อยากดูบ้าง ดังนั้น หลังจากที่รออยู่ด้านนอกสักครู่หนึ่ง อดไม่ได้ที่จะถาม
จากนั้น ก็เกิดฉากที่วิญญาณแทบหลุดจากร่างฉากหนึ่ง ด้านในไม่ได้ให้เขาเข้าไป หลังจากที่มีเสียง “ปัง” กระสุนลูกหนึ่งก็บินลอยออกมาจากด้านใน!
พอดีเลย ยิงถูกถ้วยน้ำชาที่อยู่ด้านข้างของเขาแตกละเอียด!
“หา——”
ภูวิชถึงกับเป็นอัมพาต…
การล้อเล่นครั้งนี้ คือเล่นใหญ่มากจริงๆ หลายปีมากแล้วที่ไม่เห็นคุณท่าน ยิงปืน?
——
เมื่อแสนรักรอข่าวว่ากาวินทำงานล้มเหลว เขาก็ใช้ชีวิตอยู่ในสถานบันเทิงมาสองวันแล้ว
“ท่านประธาน ตอนนี้กาวิน ทำงานล้มเหลวแล้ว งั้นเราจะทำอย่างไรกันต่อครับ วุฒิพลรู้เรื่องที่พวกเรามาเมืองหลวงแล้ว สองวันนี้เขาค้นหาตามสถานบันเทิงทั่วเมืองหลวง เกรงว่าจะมาถึงพวกเราที่นี่ในไม่ช้า”
หลังจากที่ดลธีได้ยินข่าวนี้ ก็กังวลใจมาก
แต่ผู้ชายที่นั่งอยู่ในห้องส่วนตัวนี้ กลับยังคงนิ่งสงบมาก เขาจุดบุหรี่หนึ่งม้วน ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ และหลังจากสูบเข้าหนึ่งทีแล้ว ถามขึ้น : “กาวินล่ะ? เขาเป็นอย่างไรบ้าง?”
“เขาไม่เป็นอะไร ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย แต่ สิ่งของไปไม่ถึงมือของไวท์รอน พวกเราแค่กลัวว่า….”
“นายไม่ใช่บอกว่ากาวินทำสิ่งของหล่นไว้ที่ไวท์ พาเลซเหรอ? งั้นจะกลัวอะไร? มีใครเก็บก็เท่ากับเก็บไม่ใช่เหรอ? ไม่แน่ว่าคนเหล่านี้อาจจะมีประโยชน์กว่าไวท์รอน”
เขาหัวเราะ
ภายใต้แสงไฟสลัวในห้องส่วนตัวนี้ ใบหน้าอันหล่อเหลานั้นที่สีเลือดฝาดยังไม่ทันจะหายดี ก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มอันโหดเหี้ยมกระหายเลือด แฝงด้วยความบ้าคลั่งเล็กน้อย
เหมือนกับคนบ้าคนหนึ่งมาก!
ไวท์รอน แน่นอนว่าตอนนี้เขาคือเจ้าของแห่งไวท์ พาเลซ
ทันใดนั้นดลธีก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ
ตอนนี้เขา คือคนบ้าจริงๆ เขาต้องการให้ตระกูลเทวเทพทั้งหมดชดใช้สิ่งที่ทำ ด้วยกำลังของตัวเขาเอง นี่เขาไม่เรียกว่าบ้าเหรอ?
และในความเป็นจริง เขาก็ทำได้แล้ว ท้องฟ้าของเมืองหลวงแห่งนี้ ก็เกรงว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงไปในไม่ช้าสินะ
ดลธีไม่พูดคุยต่อ เขาก็ออกไป เขาวางแผนว่าจะหาคนมาเพิ่ม ป้องกันเผื่อว่าตอนที่ศัตรูบุกเข้ามา กำลังคนของพวกเขาจะไม่เพียงพอ
แต่ เขาคิดไม่ถึงว่า ตอนที่เขาเพิ่งจะออกไปได้ไม่นาน ในไนต์คลับแห่งนี้ก็มีชายชุดดำจำนวนมากบุกเข้ามา พวกเขาไม่ได้สวมใส่ชุดเครื่องแบบของตัวเอง กลับใส่เสื้อผ้าแบบอื่น เพื่อต้องการฆ่าคน โดยใส่เสื้อผ้าที่จะไม่ทำให้พวกเขาเดือดร้อนและเสื่อมเสียชื่อเสียง!
“ค้นหาให้ทั่ว! แม้แต่พื้นที่ขนาดสามนิ้ว ก็ต้องหาไอ้เวรนั่นให้เจอ!!”
“ครับ!”
เสียงคำสั่งดังขึ้น
ทันใดนั้น ไนต์คลับแห่งนี้ที่เป็นสวรรค์ของนักท่องราตรี ก็กลายเป็นนรกไปในทันที เสียงกรีดร้อง เสียงร้องไห้ระงม และยังมีเสียงอู้อี้ต่างๆนานา ไม่นานนัก ก็มีเลือดแดงฉาดเจิ่งนองเต็มพื้น
แสนรักได้ยินความเคลื่อนไหวนี้ตั้งแต่ตอนแรกแล้ว
เขารีบออกมาจากห้องส่วนตัวทันที จากนั้นดึงผ้าม่านด้านหลังเปิดออก เผยให้เห็นถึงปืนกลขนาดหนักอันหนึ่งที่แอบซ่อนอยู่ในนั้น!
“ท่านประธาน ท่านจะทำอะไรครับ?”
ทันใดนั้น เงาร่างกายผอมบางก็ปรากฏตัวขึ้น จากนั้นใช้แรงกดมือเขาที่จะหยิบอาวุธนั้นขึ้นไว้ภายใต้เงามืด
ดวงตาแสนรักเต็มไปด้วยความดุดันทันที : “กาวิน นายหลบไป!!”
“ไม่ครับ! ” ใครก็ไม่คาดคิดว่า ในตอนนี้ชายหนุ่ม กลับไม่มีท่าทีจะขยับใดๆ!
“ท่านประธาน ท่านรู้หรือไม่ว่าท่านกำลังทำอะไรอยู่? ท่านถือมันออกไป ท่านฆ่าพวกมันได้หมดเหรอ? ถึงแม้ว่าท่านจะฆ่าลูกน้องของวุฒิพล หมดเกลี้ยง แต่ด้านนอกยังมีคนของตระกูลเทวเทพอีกมากมาย ท่านฆ่าได้หมดเหรอ? สุดท้ายท่านก็ต้องใช้ชีวิตตัวเองเข้าแลก!”
“แบบนั้นก็คุ้มค่าไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ฉันจะฆ่าพวกเขาให้หมด สิ่งที่นายช่วยฉันนำเข้าไปเมื่อคืน สามารถทำให้ทั้งตระกูลเทวเทพตกนรกได้ เป้าหมายฉันก็สำเร็จแล้ว”
ผู้ชายคนนี้ที่โดนความแค้นเข้าครอบงำจนเสียสติ ในตอนนี้ เผยให้เห็นถึงท่าทีพึงพอใจเป็นอย่างมาก
ทันใดนั้นกาวินก็โกรธจนตัวสั่น
โดยเฉพาะตอนที่เขานึกถึง ตอนที่เขาออกมา พวกเด็กๆ น่ารักแก้มอมชมพู ยังกอดขาเขาไว้ และเรียกเขาแด๊ดดี๊ไม่ยอมหยุดปาก เขาอยากจะตบหน้า BOSS คนนี้สักฉาดใหญ่เสียจริงๆ
“ท่านบ้าไปแล้วจริงๆ ท่านคิดอยากจะตายขนาดนี้เหรอครับ? ท่านลืมลูกๆของท่านแล้วเหรอครับ?”
“อะไรนะ?”
“ยังมีคุณนาย แม้แต่เธอท่านก็ลืมแล้วเหรอครับ? ท่านเคยคิดบ้างไหม? เธอไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย ถ้าท่านตายไป แล้วเธอรู้เรื่องในตอนนั้นที่ท่านทำไว้ทั้งหมด ก็เพื่อให้บีบคั้นให้เธอเดินจากไป เธอจะคิดอย่างไร? เธอจะมีชีวิตจมปลักอยู่กับความโกรธแค้นและความเจ็บปวดไปตลอดชีวิตหรือเปล่า? หรือในวินาทีถัดไป เธอก็ตัดสินใจตายตามท่านไป?! !”
กาวิน พูดประโยคสุดท้ายนั้นออกมาด้วยความโกรธ!
