หลังจากนั้นสามวัน ในที่สุดแสงดาวก็รักษาหายออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว
เธอก็ได้มาที่โรงพยาบาลทหาร แสนรักที่รักษาอยู่ตัวอยู่ที่นี่ได้รับการอนุญาตให้เข้าเยี่ยมได้
“คุณหนูหิรัญชา ผมหวังว่าคุณจะสามารถปรามเขาได้บ้าง เรื่องราวมาถึงขนาดนี้แล้ว เขาเที่ยวก่อกวนไปก็ไร้ประโยชน์ สุดท้ายแล้ว เกรงว่าจะทำร้ายตัวเขาเอง”
ไชกุส่งมอบคำอนุญาตให้เธอสามารถเข้าเยี่ยมได้ และไม่ลืมที่จะเตือนสติเธอหนึ่งประโยค
แสงดาวได้ฟังแล้ว ทันใดนั้นก็กำหมัดแน่นขึ้นมา
เรื่องที่เกิดขึ้นที่สวนแมกโนเลีย ตอนที่เธอพักอยู่ที่โรงพยาบาล เคยได้ยินม็อกโกพูดถึงแล้ว เธอรู้ว่าน้องชายทำเพื่อช่วยชีวิตเธอ ถึงได้ฆ่าจูเน่ และก็บาดเจ็บอีกหลายคน
แต่ว่า จะกลายเป็นเที่ยวก่อกวนไปได้อย่างไร?
แสงดาวไม่อยากจะยอมรับ！
แต่ว่า เวลาสำคัญแบบนี้ เธอไม่ได้ต่อปากต่อคำกับไชกุ อีกทั้งพูดอะไรเรื่อยเปื่อยไปหนึ่งประโยค หลังจากนั้นก็ถูกส่งไปที่โรงพยาบาลทหารแล้ว
“แสนรัก……”
เมื่อถึงโรงพยาบาลนี้ เธอถูกพามายังหอพักผู้ป่วย หลังจากได้มองเห็นคนที่อยู่ในห้องพักผู้ป่วยนี้ ทันใดก็ปลื้มปีติและกำลังจะเข้ามา
แต่นึกไม่ถึงว่า ตอนที่เธอเปิดประตูมา กลับมีคนมาขวางเธอเอาไว้
“คุณหนูหิรัญชา ยังต้องค้นตัวก่อน ถึงจะเข้ามาได้”พวกเขาแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่ารู้ว่าเธอเป็นใคร
“ค้นตัว?”
แสงดาวได้ยินคำนี้ ทันใดก็ตาโตขึ้นมาทั้งคู่แล้ว！
ค้นตัวอะไรล่ะ?
พวกเขามีสิทธิ์อะไรจะมาค้นตัวเธอ? เธอมาหาน้องชายของตัวเอง ไม่ใช่อาชญากรสักหน่อย
แสงดาวมองไปคนที่สวมแว่นตาดำทั้งสองคนนี้อย่างกับเฝ้าประตูเทพยังไงอย่างงั้นยังต้องขวางคนของตัวเองเอาไว้ เธอโมโหขึ้นมาแล้ว ：“คุณหมายความว่ายังไง ฉันมาหาน้องชายของฉันยังต้องค้นตัวเหรอ เขารักษาตัวอยู่ที่นี่ ไม่ได้ติดคุก ทำไมยังต้องค้นตัว”
“กรุณาให้ความร่วมมือด้วย！”
ไม่มีอะไรสามารถเจรจาต่อรองได้
ทั้งสองคนนี้มีคนหนึ่ง กลับตรงเข้ามาค้นตัวเธอทันที
แสงดาวเห็นแล้ว ทนไม่ไหวจนระเบิดออกมา：“พวกคุณจะทำอะไร อย่าแตะต้องฉันนะ ฉันเตือนพวกคุณก่อน！”
เธอโมโหออกมาย่างสุดจะทนถอยหลังออกไปสองสามก้าวทันที
นี่เกินไปแล้วจริงๆ เธอรู้ว่าน้องชายของเธอตอนนี้เป็นคนของตระกูลเทวเทพ เธอดูแล้วเขาคงต้องพิจารณาแล้วล่ะ แต่ว่า ที่หน้าห้องผู้ป่วยยังต้องมีคนยืนอยู่ คนคนนี้เห็นเธอแล้วยังจะต้องค้นตัว
นี่หมายความว่าอย่างไรกัน?
แสงดาวเริ่มมีความรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ไม่ดีออกมาแล้ว
ยังดี ที่ตอนนี่ม็อกโกก็มาพอดี ตอนที่เขาอยู่ที่ทางเดินก็ได้เห็นฉากฉากนี้แล้ว ทันใบหน้าหล่อของเขาก็ขุ่นเคืองทันที
“พวกคุณกำลังทำอะไร คุณท่านอนุญาตให้เข้าไปได้ ยังไม่รีบวางมือลงอีก”
“ครับ คุณชาย！”
หลังจากนั้น ในที่สุดคนทั้งสองก็ไม่ได้ลงมืออะไรกับแสงดาวอีก
แสงดาวที่ยังไม่หายโมโห หลังจากนั้น จึงผลักประตูของห้องผู้ป่วยเข้าไป
คิดไม่ถึงว่า หลังจากเข้ามา ห้องพักผู้ป่วยนี้หรูหรามาก นอกจากจะมีสิ่งอำนวยความสะดวกที่สมบูรณ์แบบแล้ว แม้แต่ห้องยังมีขนาดใหญ่มาก มองไปแวบหนึ่ง ไม่เหมือนกับห้องผู้ป่วย
ราวกับว่าเป็นห้องพักของโรงแรมยังไงอย่างนั้น
“แสนรัก”
แสงดาวมองดูแล้ว ทันใดนั้นก็มองหาคน
หลังจากนั้น เธอห่างหายไปสามเดือน ในที่สุดก็มองเห็นในห้องผู้ป่วยที่สะอาดสะอ้านห้องนี้ เป็นอีกครั้งที่เธอได้เห็นน้องชายที่ตีกันกับเธอมาตั้งแต่เล็กจนโต
“แสนรัก ฉันคือพี่สาว”เธอได้เห็นแล้ว ทันใดนั้นก็กลั้นเอาไว้ไม่อยู่ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมา แล้ววิ่งเหยาะๆเข้าไป
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบเขา หลังจากที่เขาถูกกระตุ้นให้กลายเป็นแบบนี้
อีกทั้งคนคนนี้กลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย
เขาสวมชุดของผู้ป่วยลายฟ้า-ขาว นั่งอยู่อย่างสงบตรงโต๊ะเล็กๆใกล้กับหน้าต่างในห้องผู้ป่วย มองเห็นหนังสือเล่มหนึ่งที่อยู่ในมือ ขายาวไข่วห้างเอาไว้ ท่าทางสบายๆ หลังจากมองไปแวบหนึ่ง ใบหน้าอันหล่อเหลา ถูกแสงจากหน้าต่างสาดส่องเข้ามา สวยงามจนราวกับว่าเป็นภาพเสมือนจริง
ทำไมเขาไม่สนใจเธอล่ะ?
ไม่ได้ยินเหรอ?
เธอก้มหน้าลงมองเขา ทำได้เพียงเดินเข้าใกล้อีกสองสามก้าว：“แสนรัก คุณกำลังทำอะไร ไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหรอ”
เธอพยายามทำให้น้ำเสียงอ่อนโยนที่สุด
ความจริงแล้ว น้อยมากที่เธอจะเป็นแบบนี้ต่อหน้าน้องชาย พวกเขาทั้งสอง เหมือนเป็นคู่อริกันตั้งแต่เด็ก ได้เจอหน้าก็ใส่กันทันที แค่ความเห็นไม่ตรงกันก็ลงมือกันแล้ว บวกกับตอนเด็กนั้นพ่อของเธอรักแสนรักมากกว่า
ดังนั้น แต่ไหนแต่ไรมา ความรักระหว่างพวกเขาสองพี่น้องนั้น เบาบางมากจริงๆ
อีกทั้งบวกกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นหลายปีมานี้ ยิ่งกว่าเดิมอีก
แต่ว่าตอนนี้ เธอยืนอยู่ตรงหน้าของเขา กลับยินยอมที่จะใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดออกมา
อีกทั้งน้องชายคนนี้ยังไม่สนใจเธอ เขายังคงนั่งอ่านหนังสืออยู่อย่างนั้น อย่างตั้งอกตั้งใจ ไม่ได้ยินสักนิดว่าเธอมาอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
แสงดาว：“……”
ทนไม่ไหวแล้ว ในที่สุดเธอก็ดึงหนังสือที่อยู่ในมือของเขาออกมา หลังจากนั้น “เพี๊ยะ”วางลงบนโต๊ะ
“คุณทำอะไรอยู่”
หนังสือถูกดึงออก ในที่สุด แสนรักก็มีปฏิกิริยาขึ้นมาแล้ว
เขาเงยหน้าขึ้นมา อย่างไม่พอใจมองไปที่คนนี้ที่เข้ามาในโลกส่วนตัวของเขาอย่างกะทันหัน
แสงดาว：“คุณกำลังทำอะไรอยู่ ฉันมาอยู่ตรงหน้าคุณแล้ว ตะโกนออกมาตั้งหลายคำ คุณไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย ทำไม ตอนนี้เป็นคนของตระกูลเทวเทพ จึงไม่ยินยอมพูดกับฉันแล้วเหรอ”
เธอก็โมโหขึ้นมาแล้วนิดหน่อย คำพูดที่พูดออกมาจึงไม่น่าฟังนัก
ตระกูลเทวเทพ?
ใครจะนึกว่า คำคำนี้พูดออกมาต่อหน้าชายหนุ่มคนคนนี้ในสายตาของเขาแล้ว ทันใดนั้นใบหน้าหล่อเหลาของเขาก็ขุ่นมัวขึ้นมาทันที
“คุณรู้จักพวกเขาด้วยเหรอ”
“……ห๋า?”
ทันใดนั้นแสงดาวถูกแววตาที่เต็มไปด้วยแรงอาฆาตนี้ทำให้ตกใจเข้าแล้ว แม้แต่ร่างกายยังรู้สึกเย็นวาบขึ้นมา
