ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 688 เขากลับมาแล้ว แต่ไม่ใช่เขาคนเดิมอีกแล้ว
เมื่อไชยันต์กลับมาถึงเขาภูตา แสนรักได้หายตัวไปแล้ว ตาสินกำลังวิ่งวุ่นตามหาเขา
“จะหายไปได้ยังไงกัน เขายังไม่ฟื้นไม่ใช่เหรอ”
เขาได้ฟังเรื่องนี้แล้ว ทันใดก็ระเบิดออกมาเหมือนกับฟ้าร้อง！
ตาสินรีบอธิบายออกมา：“ใช่น่ะสิ แต่ว่าเมื่อผมกลับมาอีกครั้ง บนเตียงนี้คนก็หายไปแล้ว”
ไชยันต์：“……”
โมโหออกมาอย่างมากจ้องมองไปบนเตียงที่ว่างเปล่าแวบหนึ่ง เขาก็ก้าวเท้าเดินออกไปแล้ว
ไอ้คนนี้！
เขาออกมาแล้ว เตรียมเรียกคนออกมา ค้นหาบนเขานี้ทั้งหมด
เขาภูตาไม่ใช่ว่าจะสามารถเดินออกไปได้ง่ายๆ ที่ตีนเขาด้านล่างมีคนคุ้มกันอยู่อย่างแน่นหนา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตามซอกเขาหรือตามมุมอับต่างๆ
ไชยันต์นึกว่าจะสามารถหาคนเจอได้โดยเร็ว
แต่ว่า หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง คนเหล่านั้นก็กลับมารายงาน กลับบอกว่าไม่เห็นแม้เงาของแสนรัก
“คุณท่าน พวกเราพลิกหาทั้งเขานี้แล้ว แต่ก็ไม่เห็นแม้เงาของคุณชายน้อย”
“ใช่ พวกเราที่อยู่ตรงตีนเขาก็ไม่เห็นว่ามีคนออกไป”
ทุกคนต่างปฏิเสธออกมา
ไชยันต์ได้ยินแล้ว ทันใดนั้นก็ยิ่งโมโหขึ้นมากกว่าเดิม：“หาไม่เจอ งั้นเขางอกปีกบินออกไปอย่างนั้นเหรอ ห๋า？”
ทุกคน：“……”
ยืนอยู่ที่นั่นอย่างสั่นเทา ไม่กล้าพูดอะไรออกมา
แต่ความจริงแล้ว ภายในใจของพวกเขานั้นระทมมาก เพราะว่าหาคนคนนี้ไม่เจอจริงๆ แม้แต่ผมเส้นหนึ่งของคนคนนั้นก็ยังไม่เห็นเลย
เฮ้ย……
สุดท้ายคนเหล่านั้นก็ถูกไล่ออกไปแล้ว
สุดท้าย ไชยันต์ก็ออกไปตามหาด้วยตัวเอง
แต่เมื่อพวกเขาออกไปหมดแล้ว ในบ้านหลังนี้ที่ว่างเปล่า ก็มีเงาของร่างสูงของคนคนหนึ่ง ออกมาจากในห้องหนังสือของไชยันต์
สีหน้าของเขานิ่งมาก ระหว่างคิ้วของเขาไม่มีแม้ความอบอุ่นใดเต็มไปด้วยรัศมีของความเย็นชา หลังจากเขาออกมา เขาไม่ได้มองไปที่บ้านหลังนี้อีกสักนิด หยิบเสื้อสูทมาตัวหนึ่งแล้วก็เดินออกไปแล้ว
สูทอันนั้น เป็นสูทที่พวกคนในเมื่อสักครู่สวมใส่
อีกทั้งในห้องหนังสือนี้ เมื่อสักครู่ทุกคนต่างก็คิดไม่ถึง เพราะว่า เป็นห้องส่วนตัวไชยันต์ที่คนอื่นห้ามเข้า！
แสนรักออกจากเขาภูตามาแล้ว
แต่ว่า สิ่งที่ทำให้แปลกประหลาดใจเป็นอย่างมากคือ เขาไม่ได้ไปช่วยแสงดาว หลังจากลงจากบนเขา ก็กวักมือเรียกรถที่ข้างถนน：“ไปทางตอนเหนือ สวนแมกโนเลีย！”
“ได้ครับ คุณผู้ชาย”
คนขับรถแท็กซี่ได้ยินคำพูดที่เย็นชาออกมาแบบนี้ ทนไม่ไหวจนรู้สึกขนหัวลุกขึ้นมา
ตลอดทางไม่กล้าพูดอะไรออกมา เขาใช้ความเร็วเท่าที่จะเร็วได้ที่สุดส่งลูกค้าคนนี้มาที่ ตระกูลเทวเทพ ทางตอนเหนือ
“คุณครับ ถึงแล้ว”
“……”
ไม่มีเสียงใด
ตอบกลับเขามา คนคนนี้ผลักประตูออกไป แล้วก็ปลดนาฬิกาออกมาจากข้อมือแล้วโยนมาให้เขา
“คุณครับ นี่……”
คนขับรถได้เห็นแล้ว รีบหยิบขึ้นมาอยากจะเอาคืนไป
นาฬิกาอันนี้ มองดูแวบเดียวก็คงราคาไม่น้อยเดียว แค่ค่ารถของเขาสิบกว่าหยวนเอง ไม่จำเป็นต้องใช้สิ่งนี้?
แต่ว่า คนคนนี้ไม่ได้สนใจเขาสักนิด
เขาปิดประตูแล้วเดินออกไป มองอยู่ไกลๆเหมือนเขาหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากร่างกาย?
นั่นอะไรเหรอ?
ปืนหรือเปล่า?
สีหน้าของคนขับรถเปลี่ยนไปทันที แล้วก็ไม่พูดอะไรออกมาอีก รีบสตาร์ทรถแล้วออกไปทันที
สวนแมกโนเลีย
จูเน่ฮัมเพลงอยู่ลำคออย่างอารมณ์ดีอยู่ในสวนดอกไม้ เธอดีใจเป็นอย่างมาก คิดไม่ถึงว่า แผนการของเธอจะสำเร็จอย่างง่ายดายขนาดนี้
“คุณหนูใหญ่ งั้นต่อไปจะจัดการกับผู้หญิงตระกูลหิรัญชาคนนั้นยังไง”
สาวใช้เห็นว่าเธออารมณ์ดีขนาดนี้ อดใจไม่ไหวอยากจะรู้จึงถามออกมาหนึ่งประโยค
ผู้หญิงคนนั้น?
ได้ยินคำถามนี้ จูเน่นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่อพาร์ทเมนท์เมื่อวานตอนเช้า แสดงความชั่วร้ายและความโหดเหี้ยมออกมา：“จะจัดการยังไงล่ะ แน่นอนว่าต้องให้เธอตายน่ะสิ！”
“คุณหนูใหญ่หมายถึง?”
“ในเวลาสำคัญแบบนี้ การแลกเปลี่ยนของม็อกโกล้มเหลว พวกลักพาตัวกลับลำ นั่นไม่ใช่เรื่องปกติหรอกเหรอ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า……”
เธอหัวเราะออกมาอย่างซะใจ
สาวใช้ได้เห็นแล้ว ก็หัวเราะออกมาด้วย
แต่ว่าน่าเสียดาย พวกเธอหัวเราะได้ไม่นาน ก็ถูกคนที่เดินเข้ามาจากด้านนอกตัดบทอย่างเย็นชา：“วุฒิพลอยู่ที่ไหน”
“อะไรนะ”
จูเน่หยุดหัวเราะลงทันที หมุนตัวหันไปมอง
ปรากฏว่า สิ่งที่ทำให้เธอคิดยังไงก็คิดไม่ถึงคือ เธอกลับมองเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งที่อยู่ท่ามกลางแสงแดดที่สาดส่องลงมา！
ชายหนุ่มคนนี้ สวมใส่เสื้อสูทสีดำตัวหนึ่ง ร่างกายสูงใหญ่กำยำ ใบหน้าก็หล่อเหลาเป็นอย่างมาก รูปงามเหมือนกับงานแกะสลักชิ้นหนึ่งที่แกะออกมาอย่างงดงามยังไงอย่างงั้น หลังจากปรากฏตัว จูเน่แทบจะลืมหายใจไป
“คุณ……คุณเป็นใคร ทำไมถึงมาหาพ่อของฉัน”
พ่อ?
แสนรักเดินเข้ามา เขาจ้องมองไปยังผู้หญิงคนนี้ ทันใดนั้นความอาฆาตก็แสดงออกมา เขาหยิบปืนบนร่างกายออกมาอย่างไม่ลังเลเล็งไปที่เธอแล้วเหนี่ยวไก
“ปัง——”
ทันใดนั้น ในสวนแห่งนี้ก็ได้ยินเพียงเสียงปืนที่ดังขึ้นมา จูเน่ยังไม่ทันได้รู้ตัวด้วยซ้ำ เธอกุมไหล่ของตัวเองเอาไว้แล้วล้มลงบนพื้น
“อ๊าย！ฆ่าคนแล้ว！！รีบเข้ามาเร็ว——”สาวใช้เห็นแล้ว กรีดร้องออกมาทันใด กุมศีรษะของตัวเองเอาไว้แล้ววิ่งออกไป
แสนรักไม่ได้รู้สึกอะไรสักนิด
จนเขาเดินมาหาหญิงสาวที่ถูกเขายิงจนล้มลงไปบนพื้น เท้าของเขา หลังจากนั้นค่อยๆเหยียบไปบนเลือดที่ไหลออกมาจากร่างกายของหญิงสาวคนนี้
“อ๊าก——”
ทันใดนั้นจูเน่ก็ร้องออกมาอย่างน่าเวทนา
“แก……แกเป็นใครกันแน่ ฉันจะเอาแกมาลงโทษอย่างสาสมแน่นอน！”เธอยังคงพูดคำพูดที่โหดเหี้ยมออกมา เพราะว่า เธอไม่เคยรู้จักคนคนนี้มาก่อนยังกล้ามาลงมือกับเธอถึงที่บ้าน
