“คุณเส้นหมี่ ผมไม่สนว่าคุณใช้วิธีอะไร ถ้าหากคุณต้องการช่วยชีวิตเขา ก็จะต้องทำให้ ไชยันต์เห็นว่าเขามีความเปลี่ยนแปลง ไม่อย่างงั้น ผมก็ช่วยคุณไม่ได้”
ไพบูลย์มองดวงตาของเธอที่สับสนวุ่นวาย สุดท้าย ก็ทำได้เพียงพูดแนะนำด้วยความจริงใ
นี่เป็นโอกาสสุดท้ายจริงๆ
เส้นหมี่จำไม่ได้ว่าตัวเองเดินออกมาจากห้องทำงานได้อย่างไร
เธอรู้เพียงว่า ตอนที่เธอรู้สึกตัว เธอก็ยืนอยู่หน้าประตูห้องพักผู้ป่วยแล้ว และตอนนี้ ชายหนุ่มที่นั่งอยู่เตียงภายในห้อง ใบหน้าเฉยชามองดูเธอ
เส้นหมี่: “…”
สีหน้าแบบนี้เป็นยังไงกันนะ?
เส้นหมี่อธิบายไม่ได้ เธอรู้เพียงว่า เมื่อเธอเห็นดวงตาที่ไม่คุ้นเคยเย็นชาเหมือนกับน้ำลึก ตรงหน้าของเธอแทบจะมืดมิด
ฉันควรจะช่วยคุณอย่างไร? คุณแสนรักสุดที่รักของฉัน
“ทำไม? ทนไม่ไหวแล้วเหรอ?”
ในที่สุดแสนรักก็เอ่ยปากขึ้น เสียงเย็นชาที่แฝงไปด้วยความเยาะเย้ย แต่อารมณ์ไม่ได้รุนแรงมากนัก
อะไรนะ?
เส้นหมี่ได้ยิน ก็ตกตะลึง: “อดทนไม่ไหวอะไรคะ? เมื่อครู่…ฉันไปหาอาจารย์ เขาเปลี่ยนใบสั่งยาให้คุณ ฉันเอามาแล้ว”
เธอหาข้ออ้าง แล้วหยิบกระดาษบางแผ่นหนึ่งในกระเป๋าชุดกาวน์ออกมาชูขึ้นด้านหน้าเขา
แสนรักเหลือบตามองอย่างเรียบเฉย
สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
เส้นหมี่เห็นดังนี้ ก็เข้ามายุ่งอยู่กับเขา ตอนนี้เธอคิดเรื่องพวกนี้ไม่ได้ เธอจะต้องรับปัญหาตรงหน้าก่อน
เค้าลางที่ดีขึ้น
เธอจะทำให้เขาแสดงอาการดีขึ้นในช่วงเวลาสั้นๆ ได้อย่างไร?
“เธอยังทำอะไรอยู่?”
จู่ๆ คนคนนี้ก็พูดขึ้น น้ำเสียงของเขาเย็นชาลงทันใด หลังจากเสียงตะโกนดังลั่น เส้นหมี่ก็รู้สึกว่าอุณหภูมิทั้งห้องลดลง
เธอทำอะไร?
เส้นหมี่มองไปทางเขาทันที
กลับพบว่า เวลาสั้นๆ เพียงไม่กี่นาที คนคนนี้ไม่รู้ว่าเป็นอะไร เขานั่งบนเตียง ดวงตาดำเข้ม เต็มไปด้วยความเยือกเย็นและความโหดร้ายที่คนแปลกหน้าไม่ควรเข้าใกล้
นี่คือ?
“ไสหัวออกไป!”
“อะไรนะ?”
เส้นหมี่ตกใจยิ่งกว่า
ไม่ เขาเป็นอะไรไปอีก? เธอทำผิดตรงไหนกันแน่นะ? ไม่ใช่ว่าเมื่อครู่เพิ่งเปลี่ยนความคิดที่มีต่อเธอเหรอ?
เส้นหมี่ประหม่าไปหมด เธอเดินเข้ามา ก็ถามขึ้นอย่างระมัดระวัง: “คุณแสนรัก คุณเป็นอะไรคะ? แผลของคุณเพิ่งจะเปลี่ยนยา รู้สึกเจ็บใช่ไหมคะ? หรือว่าให้ฉันฉีดยาให้คุณ?”
เธอนึกว่าเขารู้สึกเจ็บ
“…”
ไม่มีคนสนใจเธอ!
คนคนนี้ สายตาน่ากลัวมากขึ้นกว่าเดิม
เส้นหมี่กลืนน้ำลาย
เทียบกับเขาก่อนหน้านี้ หงุดหงิดง่ายยิ่งกว่าเดิม
เขาในอดีต นิสัยฉุนเฉียว แต่อย่างน้อยก็มีเหตุผล ส่วนตอนนี้ เขาเหมือนกับว่าเพียงแค่ในใจหงุดหงิด ความโมโหเกลียดชังก็เผยออกมา แทบอยากจะทำให้อีกฝ่ายตายไปในทันที
อาจเป็นลักษณะที่แท้จริงของบุคลิกนี้ของเขามั้ง
เส้นหมี่ขยับเข้าใกล้อย่างระมัดระวัง ครุ่นคิดว่าจะเกลี้ยกล่อมเขาอย่างไร
“ขอโทษค่ะคุณแสนรัก เมื่อครู่ฉันเพิ่งกลับมาจากทางด้าน ด็อกเตอร์ไพบูลย์ ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าฉันทำผิดตรงไหน ถ้าหากเป็นไปได้ คุณบอกฉันได้ไหมคะ? ฉันจะต้องปรับปรุงตัวแน่นอน”
เธอขอโทษเขาอย่างจริงใจ ดวงตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดไม่มีสิ่งอื่นเจือปน
ชายหนุ่มที่กำลังโกรธเคืองอยู่นิ่งอึ้งครู่หนึ่ง ความโมโหนั้นจู่ๆ ก็ติดขัดอยู่ตรงนั้น
เขาไม่มีเหตุผลอื่น ก็คือ…เขารอเธออยู่หนึ่งชั่วโมงแปดนาที ห่างจากเวลาที่เขาทานยา เลยเวลาไปยี่สิบนาทีเต็มๆ
ข้อนิ้วของเขาส่งเสียงดังกรอกแกรก
“คุณแสนรัก?”
“ไม่มีอะไร เพียงแค่ไม่ชอบหน้าเธอ!!”
ชายหนุ่มที่ความโมโหยังไม่หายไป ในที่สุดก็ดึงสายตากลับ หันหน้ามองไปทางอื่น
เส้นหมี่: “…”
มีแบบนี้ที่ไหนกัน?
ไม่ชอบหน้าเธอก็ใช้ให้เธอไสหัวไป แถมยังโมโหมากขนาดนี้โดยไม่มีเหตุผล รู้บางไหมว่าเมื่อครู่เธอตกใจแทบแย่?
เส้นหมี่โล่งใจ แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ข้างตัวอย่างจนปัญญา: “คุณแสนรัก คุณจะไม่ชอบหน้าฉันไม่ได้นะคะ ถ้าคุณขัดหูขัด ไล่ฉันไป ฉันก็ไม่มีงาน ไม่มีงาน ลูกของฉันก็จะอดอาหาร”
“เธอพูดอะไร?”
คำพูดนี้เหมือนกับสายฟ้าในวันฟ้าใส ชายหนุ่มที่เพิ่งมองไปทางอื่น ก็มองกลับมาอีกครั้ง: “ลูก? เธอมีลูกแล้วเหรอ?”
เส้นหมี่ยิ้ม: “ใช่ค่ะ มีลูกสาวหนึ่งคน”
ชายหนุ่มถลึงตาในทันที: “งั้นเธอแต่งงานแล้ว?”
“แน่นอนสิคะ ไม่อย่างงั้นมีลูกได้อย่างไร? คุณแสนรักคะ คุณจะดูไหม? ลูกสาวฉันน่ารักมากค่ะ” พูดจบ เส้นหมี่จะหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า แล้วเปิดภาพลูกสาวให้เขาดู
“…”
เหมือนกับปฏิกิริยาตอบสนอง ชายคนนี้ขมวดคิ้วด้วยความโมโหอย่างรุนแรง เขาอ้าปากตะคอก: “ไสหัวไป! ใครอยากจะดูรูปของเธอ? เอาออกไป!!”
เขาหลบออกเหมือนกับเลี่ยงงูเลี่ยงแมงป่อง แทบอยากจะให้ผู้หญิงคนนี้สาบสูญไปต่อหน้าเขาทันที
แต่งงาน?
เธอพูดกับเขาว่าแต่งงานแล้ว?
ไพบูลย์ไอชาติชั่วนี่ ไพบูลย์ ทำไมต้องหาผู้หญิงที่แต่งงานแล้วมาดูแลเขา? เขาบ้าไปแล้วเหรอ?!!
เขาโมโหมากๆ!
แต่ความจริง จนถึงสุดท้ายเขาก็ยังไม่รู้ตัวเอง ว่าเขาทำไมต้องโมโห? เธอคือผู้หญิงที่ไม่เกี่ยวข้องใดๆ กับเขา เธอแต่งงาน เกี่ยวอะไรกับเขาด้วย?
ภายในโรงพยาบาลนี้แพทย์กับพยาบาลที่แต่งงานแล้วยังน้อยเหรอ?
ในตอนที่เส้นหมี่ถูกไล่ออกมา ใบหน้าซึมเศร้าและเสียใจ
รินจัง ทำยังไงดี?
แด๊ดดี้ไม่ยินยอมที่จะเห็นหนู
ถ้าหนูมาที่นี่จริงๆ เขาก็ไม่ยอมเจอหนู ควรจะทำยังไงนะ? หม่ามี๊ตอนนี้ไม่มีวิธีอื่นแล้ว นอกจากให้หนูมาปลุกความรักของพ่อในดวงใจของเขา
ใช้ความอ่อนโยนเหล่านี้ ทำให้เขาไม่ถูกครอบงำด้วยความโกรธความอาฆาตอีกต่อไป
หม่ามี๊ไม่มีวิธีอื่นแล้วจริงๆ…
