ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 705 ไสหัวออกไป!
“ตกลง ฟังคุณแล้วกัน ให้เธอลองดูก่อน ถ้าไม่ได้การต้องเปลี่ยนคนให้ผมทันที”
“แน่นอนอยู่แล้วครับ”
ไพบูลย์ยิ้มตาหยีตอบรับ
จากนั้นเขาก็พาสหายเก่าคนนี้ไปพักผ่อนที่ห้องทำงานของตัวเอง
ส่วนภายในห้องพักผู้ป่วย หลังจากที่ม็อกโกส่งแสนรักถึงห้องพักผู้ป่วย ก็ได้เจอคนหน้าใหม่ เขาจึงจ้องมองแพทย์หญิงวัยรุ่นคนนี้ที่ผมสั้นเท่าติ่งและยังสวมหน้ากากอยู่นานหน่อย
“ท่านนี้คือ?”
“คุณชายม็อกโก เธอคือผู้ช่วยของโรงพบาบาลของพวกเรา ชื่อว่า คิตตี้ค่ะ” พยาบาลเห็นก็รีบแนะนำให้ทั้งคู่
คิตตี้?
บนโลกนี้ยังมีชื่อผู้หญิงที่น่ารักแบบนี้ด้วยเหรอ?
ม็อกโกพยักหน้าให้ผู้ช่วยหญิงคนนี้อย่างสุภาพทันที: “สวัสดีครับ หมอคิตตี้ ผมชื่อม็อกโก งั้น…ต่อไปน้องชายของผมก็มอบให้คุณรับผิดชอบแล้วใช่ไหมครับ?”
“ค่ะ…”
เธอตอบรับอย่างเรียบเฉย
เด็กสาวที่กำลังก้มหน้าดำเนินการให้สารน้ำทางหลอดเลือดดำในห้องพักผู้ป่วย เธอไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้น แล้วใจจดใจจ่อทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป
ม็อกโกทำได้เพียงยืนอยู่ด้านข้าง ไม่รบกวนเธออีกต่อไป
กลับพบว่า หลังจากที่ทั้งสองไม่พูดจา ก้มหน้ามองมาจากมุมของเขา เขาเห็นเด็กสาวคนนี้ก้มหน้าลง เธอขนตายาวมาก ทั้งหนาดำทั้งงอนเด้ง ก็เหมือนกับปีกผีเสื้อที่ร่อนลง ทิ้งเงาไว้บนเบ้าตาที่ขาวผ่องของเด็กสาว มันสวยมากจริงๆ
“หมอคิตตี้ ยังต้องการอะไรอีกไหมคะ?”
แขวนถุงน้ำเกลือเสร็จ พยาบาลคนนั้น อาจเป็นเพราะในมือยังมีงานอื่น จึงได้ถามขึ้นประโยคหนึ่ง
ม็อกโกจึงเห็นแพทย์หญิงที่ชื่อ คิตตี้คนนี้ในที่สุดก็เงยหน้าขึ้น
อันที่จริงเขามองไม่เห็นใบหน้าของเธอ
เพราะว่าเธอสวมหน้ากาก
แต่ว่า ในตอนที่เธอเงยหน้าขึ้นนั้น เขาเห็นดวงตาของเธอ ดวงตาของเขาเป็นประกายในทันที
“ไม่ต้องแล้ว คุณไปทำอย่างอื่นเถอะค่ะ ตรงนี้มีฉันคอยดูอยู่ก็พอแล้ว” ผู้ช่วยหญิงตอบพยาบาลคนนี้ จากนั้น เธอก็ก้มหน้าหยิบรายการยาที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง
ม็อกโก: “…”
นี่เป็นครั้งแรก ที่ถูกเมินสายตาขนาดนี้
“หมอคิตตี้ งั้นน้องชายของผมเขา…”
“คุณชายม็อกโกไม่ต้องเป็นกังวลค่ะ ฉันจะดูแลเขาอย่างดี ด็อกเตอร์ไพบูลย์ได้สั่งมาแล้ว หน้าที่ต่อไปของฉัน ก็คือรับผิดชอบดูแลน้องชายของคุณโดยเฉพาะ มีเรื่องอะไร ฉันจะแจ้งคุณทันทีค่ะ”
ในที่สุดเธอเอ่ยปากพูดกับเขาแล้ว
เสียงแหบเล็กน้อย ฟังดูเหมือนลำคอได้รับความเสียหายหรืออะไรทำนอนนั้น แต่ว่าเธอค่อนข้างมีมารยาทอยู่
ม็อกโกได้ฟัง สุดท้ายก็รู้สึกเกรงใจที่จะถามอย่างอื่นอีก
ในตอนนั้นเขาอยู่ต่ออีกครู่หนึ่ง แล้วทิ้งเบอร์โทรศัพท์ไว้ ในไม่ช้าเขาก็กลับไป
ในเมื่อคือผู้ช่วยของ ไพบูลย์ งั้นเขาก็โล่งใจ อีกอย่าง ที่นี่คือโรงพยาบาล หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นจริงๆ ก็จะได้รับการช่วยเหลือโดยเร็วที่สุด ดังนั้นเขาไม่มีอะไรต้องกังวล
ม็อกโกกลับกองทัพ
ส่วน ไชยันต์ หลังจากที่พูดคุยกับ ไพบูลย์ที่ชั้นบนอยู่ครู่หนึ่ง ก็กลับ เขาภูตา
คืนนั้น ผู้ช่วยหญิงคนนี้อยู่เป็นเพื่อนแสนรักข้ามคืน
วันต่อมา
ในตอนที่แสนรักตื่นขึ้นมา ท้องฟ้าสว่างจ้าแล้ว เขาลืมตาขึ้น ตอนแรกเห็นเพดานขาวโพลนด้านบน แถมยังมีกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้ออยู่รอบตัว
เขางงงวยเป็นอย่างมาก
จนกระทั่ง ค่อยๆ ได้สติ ที่มาจากประสาทสัมผัสของร่างกายแล้วตื่นขึ้น ทันใดนั้น หลังจากความเจ็บปวดอันท่วมท้นมาจากแขนขาของเขา เขาอดคร่ำครวญจากความเจ็บไม่ได้
“โอ๊ย…”
“คุณตื่นแล้วเหรอคะ?”
ได้ยินเสียงโอดครวญของเขา หัวเล็กๆ ที่ฟุบอยู่ข้างเตียงของเขาเงยขึ้นทันที
แสนรักหยุดชะงักในทันที
“คุณเจ็บมากใช่ไหม? ไม่ต้องกลัว นั่นเป็นเพียงความเจ็บหลังจากการผ่าตัดเมื่อยาชาหมดฤทธิ์ไปแล้ว ฉันฉีดยาให้คุณสองเข็มก็ดีขึ้นแล้ว”
จากนั้น หญิงสาวคนนี้ลุกขึ้นยืน ไม่รู้ว่าเอาเข็มเงินเล็กๆ ออกมาจากไหน แล้วฉีดให้กับแสนรักที่กำลังเจ็บปวดอย่างมาก
เป็นไปอย่างที่คิด หลังจากที่ฉีดเข้าไป ไม่นานนัก ใบหน้านั้นที่เจ็บปวดรุนแรงก็บรรเทาลง
“ดีขึ้นแล้วยัง?”
หญิงสาวหันหน้ากลับมาอีกครั้ง แล้วถามเขาอย่างเป็นห่วง
สภาพของเธอในตอนนี้ แย่มากจริงๆ
เพราะว่าแทบจะไม่ได้นอนทั้งคืน ในดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอย อีกอย่างใบหน้าของเธอก็เหมือนกับบวมเล็กน้อย ก็เหมือนกับหมั่นโถวที่แช่น้ำ ดูแย่มากๆ
แสนรักเห็นแล้ว ทันใดนั้น ภายในใจรู้สึกรังเกียจ เขาเอ่ยปากพูดประโยคหนึ่ง: “ไสหัวไป อย่าแตะต้องฉัน!”
ผู้ช่วยหญิง: “…”
เพียงแค่ประโยคนี้ เธอกลับยืนทื่ออยู่ตรงนี้ แม้แต่ตัวเองจะทำอะไรก็ลืมไปแล้ว
เขาใช้ให้เธอ…ไสหัวไป?
ในมือของเธอที่ยังจับเข็มฉีดยาสั่นสะเทือน
“เธอยังทำอะไรอยู่? ใครใช้ให้เธอแตะต้องฉัน รีบไสหัวไปให้พ้น ไสหัวไปสิ!!” ปฏิกิริยาตอบสนองของแสนรักรุนแรงยิ่งกว่าเดิม เพราะว่าเขาเห็นมือของเธอ กำลังสัมผัสขาข้างนั้นของเขา
เธอจับเขาได้ยังไง?
ใครอนุญาตให้เธอสัมผัสเขา ร่างกายของเขา นอกจากผู้หญิงคนหนึ่ง ใครก็ไม่มีสิทธิ์แตะต้อง
แสนรักเตะเก้าอี้ที่อยู่ข้างเตียงกระเด็นออกไป ถึงอย่างนั้น ก็ทำให้เขาเจ็บจนสั่นไปทั้งตัว แล้วขดตัวเป็นก้อน
ผู้ช่วยหญิงไม่กล้าขยับเขยื้อนอีกต่อไป
เธอดึงมือตัวเองกลับอย่างรวดเร็ว ดวงตาแดงก่ำมองดูเขา จากนั้นก็วิ่งออกไป
ไม่กี่นาทีต่อมา ห้องทำงานผู้อำนวยการ
“เมื่อก่อนเขามีนิสัยรักความสะอาดไหม?”
“…มีค่ะ”
ผู้ช่วยหญิงดวงตาแดงก่ำนั่งอยู่ตรงนั้น หลังจากครุ่นคิดดูก็พยักหน้า
