ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 725 แก้วน้ำของความหึงหวงคว่ำหมดแล้ว
ทุกคนต่างคิดว่าเขาเป็นลูกนอกสมรสและมีเลือดของภารานินแม่สามัญชนของเขาไม่คู่ควรกับสายเลือดอันสูงส่งของตระกูลทหาร!
แววตาของเส้นหมี่เย็นชาลง ขณะนั้นหล่อนก็ไม่ยอมพูดกับคนไข้เลยแม้แต่คำเดียว
และในขณะเดียวกันที่หน้าประตูลิฟต์หล่อนกำลังกลับมา แสนรักที่นั่งอยู่บนรถเข็นวีลแชร์เขาได้ใช้มือหยุดรถวีลแชร์ตอนที่หัวหน้าแพทย์ศัลยกรรมจะเข็นเขาเข้าไปด้านใน
“คุณแสนรัก？”
“กลับไป！”
เขาหยุดโดยไม่บอกกล่าว
หัวหน้าแพทย์ศัลยกรรมรู้สึกงง
กลับไปงั้นเหรอ?
ไม่ได้ หล่อนจัดเตรียมหลังการพักฟื้นให้เขาไว้อย่างดิบดี หล่อนรอจะฉวยโอกาสนี้เพื่อที่จะมัดใจเขา และได้เกาะติดกับต้นไม้ใหญ่อย่างตระกูลเทวเทพ
หัวหน้าแพทย์ศัลยกรรมที่แต่งตัวมาอย่างดีก็รู้สึกไม่สบายใจ
“คุณแสนรักการพักฟื้นหลังการผ่าตัดในครั้งนี้ยากลำบากมาก มันไม่เพียงแต่จะช่วยให้คุณพักฟื้นเอ็นแขนและขาได้รวดเร็วเท่านั้น ยังสามารถรักษารอยแผลเป็นให้หายได้โดยที่ไม่ทิ้งรอยแผลเป็นใดๆ คุณแสนรักคะ เราไปลองดูหน่อยดีกว่านะคะ”
“ออกไป！”
กลิ่นฉุนของน้ำหอมเกรดต่ำ ทำให้เขาพูดคำนี้ออกไปอย่างไม่แยแส
หลังจากนั้นเขาก็ไม่ต้องการใครเลย เขาหมุนล้อรถเข็นวีลแชร์จากไปด้วยตัวของเขาเอง
เหลือเพียงหัวหน้าแพทย์ศัลยกรรมที่ยังคงยืนอึ้งอยู่ที่เดิมตรงนั้นเป็นเวลานาน ถึงเผยสีหน้าโกรธของหล่อนออกมากระทืบเท้าอย่างแรง！
“สวะ？กล้าดียังไงมาไล่ผม！รู้มั้ยว่าผมเป็นใคร? พ่อผมเป็นทูตในไวท์ พาเลซยังเห็นหัวลูกนอกสมรสอย่างนายที่ไม่รู้ว่าเก็บมาจากที่ไหนก็เป็นบุญมากแล้ว！”
เธอต่อว่าด้วยอารมณ์โกรธแล้วเดินจากไป
แสนรักกลับไปที่ห้องผู้ป่วยด้วยตัวเอง
เดิมทีจะกลับไป แต่เมื่อเดินผ่านระเบียงทางเดินก็บังเอิญเจอห้องผู้ป่วยเตียง15ปากคล้ำ ชั่วพริบตาเดียวหล่อนก็จับพลัดจับผลูผลักไปทางนั้น
“หมอคิตตี้คุณใช้น้ำหอมอะไรเหรอ ทำไมตัวคุณถึงได้หอมจัง?”
“ฉันไม่ได้ใช้น้ำหอม”
ในห้องผู้ป่วยเส้นหมี่กำลังถือหลอดดูดอันยาวๆ หล่อนก้มตัวลงถอดเสื้อคนไข้ออก
เขาเป็นมะเร็งปอดระยะลุกลามและก่อให้เกิดน้ำได้ง่าย เพื่อลดอาการเจ็บปวดในช่วงที่ยังไม่สามารถทำการผ่าตัด จึงทำได้เพียงดูดน้ำในออกจากร่างกายเท่านั้น
เส้นหมี่สวมถุงมือและคลำหาตำแหน่งที่จะเจาะบนหน้าอกของคนไข้อย่างคุ้นเคย
“หมอคิตตี้จริงๆแล้วเรื่องดูดน้ำออกจากร่างกายไม่เสี่ยงต่อการติดเชื้อ ทำไมคุณไม่ลองถอดถุงมือดูดดูล่ะ? แบบนั้นตำแหน่งจะแม่นยำกว่า”
“อะไรนะ？”
เส้นหมี่ที่กำลังหาตำแหน่งเพื่อจะฉีดเข็มอยู่นั้น จู่ๆก็ได้ยินเสียงอย่างกะทันหัน แววตาที่งดงามของหล่อนจ้องมองไปที่คนไข้
“คุณกำลังพูดล้อเล่นเหรอ? ในโรงพยาบาล ไม่ว่าจะเป็นการรักษาแบบใดก็เสี่ยงต่อการติดเชื้อได้ทั้งนั้น จะรักษามั่วๆไม่ได้！”
หล่อนรู้สึกโกรธเคืองเล็กน้อย ดวงตาที่จ้องมองเขาเหมือนเด็กกลมโตน่ารักมาก
ในที่สุดประณพก็หยุดล้อเล่นและยิ้มมุมปาก เมื่อมองเห็นแพทย์สาวสวยคนนี้ก้มหน้าคลำหาตำแหน่งเขาหลับตาลงและดมกลิ่นหอมๆของผมเธอ
แสดงออกมาอย่างพออกพอใจเป็นอย่างมาก
“แควกกก——”
ผู้ชายที่นั่งอยู่บนรถเข็นวีลแชร์ด้านนอกนั้นนิ้วมือของเขาซีดจนม่วง เขาฉีกเบาะรองหนังของวีลแชร์ออกเป็นชิ้นๆ
เขาจ้องสองคนนั้นที่อยู่ในห้องผู้ป่วย แววตาของเขาบูดบึ้ง ราวกับสัตว์ไร้การศึกษาจนน่ากลัว!
“คิตตี้！！”
“นี่——”
เกือบจะคล้ายกับปฏิกิริยาอัตโนมัติ ตอนนี้เส้นหมี่กำลังคลำหาตำแหน่งที่จะดูดน้ำออกจากร่างกายของประณพในห้องผู้ป่วย เมื่อได้ยินเสียงก็รีบหัวหน้ามองไปทางด้านนอกทันที
แวบตาเดียวหล่อนก็เห็นผู้ชายที่นั่งรถเข็นแสดงท่าทีเหมือนปีศาจ
“คุณแสนรัก？คุณเป็นอะไรคะ？”
เส้นหมี่รักษาจนลืมความเจ็บปวด ทันทีที่เห็นผู้ชายคนนี้ความโมโหและความทุกข์ยากก็หายปลิดทิ้ง
หล่อนปล่อยสินของในมือและรีบวิ่งออกไปอย่างมีความสุข
“คุณแสนรัก คุณมาหาฉันใช่เหรอ？”
“……”
จู่ๆ แสนรักก็รู้สึกตัว
ในชั่วพริบตา เขามองไปที่ผู้หญิงที่เปรมปรีดาที่เขาเรียก ชั่วครู่ เขาก็แข็งทื่อราวกับก้อนหินไปทั้งตัว
เขาเป็นบ้าไปแล้วเหรอ？ทำไมต้องเรียหล่อนออกมาด้วย?
นอกจากนี้ เมื่อกี้ที่เขาโกรธมากเป็นเพราะอะไรกันแน่? ทำไมเขาถึงต้องโกรธขนาดนี้ด้วย? หล่อนกับเขาเป็นอะไรกัน?
อารมณ์ของชายผู้นั้นแย่มาก หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเขาก็ได้ยินประโยคทื่อๆ จากปากของเขาว่า：“หนังสือ…ของฉันเอาไว้ที่ไหน”
หนังสือ?
เมื่อเส้นหมี่ได้ยินคำนั้นแววตาของหล่อนก็สิ้นหวังทันที
หล่อนคิดว่า เขามาที่นี่เพราะจะพาหล่อนกลับบ้าน
“ผมวางไว้บนตู้ตรงหัวเตียง คุณเห็นไหม？”
“ไม่มีนะ”
“งั้น….ฉันกลับไปหาดูอีกที？”หล่อนถามอย่างระวังและความหวังริบหรี่ก็ผุดขึ้นมาในหัวใจของเธอ
ในเวลานี้เอง จริงๆแล้วเขาไม่ได้มีเงื่อนไขมาก เพียงแค่พอยู่ด้วยกันก่อเพียงพอแล้ว แม้ว่าจะเป็นแค่เวลาสิบนาทีหรือหนึ่งชั่วโมง หล่อนก็เต็มใจมาก
ยังดีเพราะเป็นสิ่งที่เขาจะหา และในครั้งนี้เขาตอบตกลงอย่างไม่เต็มใจ
เส้นหมี่เห็นอย่างนั้นก็รู้สึกดีใจและกลับไปที่ห้องผู้ป่วยคุยกับประณพที่กำลังนอนอยู่บนเตียง แล้วหล่อนก็ออกมาและเข็นผู้ชายคนนั้นกลับไปที่ห้องผู้ป่วยเตียง15
“คนไข้คนนั้นเป็นลูกของไวท์รอน”คุณอย่ามาเข้าใกล้
“ห๊ะ？”
เส้นหมี่กำลังเข็นรถวีลแชร์ จู่ๆ ก็ถูกสอนบทเรียนแบบนั้นและไม่สามารถดึงสติกลับมาได้
“ไวท์รอน？ไวท์รอนคือใคร?” หล่อนถามไปอย่างงงๆ
แม้กระทั่งไวท์รอนก็ไม่รู้จักเหรอ?
แสนรักรู้สึกโกรธขึ้นอย่างไร้เหตุผล: “เธอโง่รึเปล่า? ไม่รู้ว่าไวท์รอนเป็นใคร เขาคือประธานาธิบดีสูงสุดของไวท์ พาเลซเป็นประมุขของรัฐ!”
เส้นหมี่：“……”
ซวยแล้ว!
